Το Midnight Express προβάλει το A Hard Day’s Night του Ρίτσαρντ Λέστερ στο Σινεάκ, την Παρασκευή 20 Οκτωβρίου 2023.
«Ήμασταν οι γιοι του Goon Show. Αυτής της γενιάς, μια επέκταση εκείνης της επαναστατικότητας κατά μία έννοια». Αυτή η ατάκα του John Lennon αποτελεί μια εκ των παραγνωρισμένων χαρακτηριστικών των Beatles. Το χιούμορ. Το χάρισμα της μπάντας, η επικοινωνία με το κοινό και τους δημοσιογράφους, δεν περιοριζόταν μόνο εντός της μουσικής. Αντιθέτως εκχυόταν σε κάθε επαφή τους. Πέραν του ανυπέρβλητα ετοιμόλογου Λέννον και οι άλλοι τρεις ήταν απόλυτα εξοπλισμένοι με τη σωστή απάντηση στην παράνοια της Beatlemania.
Το 1963 είναι η χρονιά που ξεκινά η Beatlemania με σταδιακή άνοδο. Πρώτα στην Αγγλία, μετά σε όλη τη Μ.Βρετανία, τη Σουηδία κ.οκ. Την επόμενη χρονιά θα ερχόταν η «κατάκτηση της Αμερικής» αλλά και της μεγάλης οθόνης. Είχε έρθει η ώρα για το βήμα στο σινεμά.
Πάντοτε επιφυλακτικοί και έχοντας τα είδωλά τους ως παράδειγμα προς μίμηση (ή αποφυγή), οι Beatles ήθελαν να κάνουν ένα αξιομνημόνευτο φιλμ. Όχι απλά μια τυπική παραγωγή χαμηλού προϋπολογισμού που περισσότερο κακό θα έκανε παρά καλό. Γι’ αυτό και οι δύο πιο σημαντικοί παράγοντες ήταν πρώτα ο σκηνοθέτης κι ύστερα ο σεναριογράφος.
Η πρώτη πρόταση ήταν για ένα φιλμ με τίτλο The Yellow Teddy Bears. Όχι κάποιος φοβερός τίτλος, αλλά αυτό που ξενέρωσε τη μπάντα ήταν πως ο παραγωγός θα έγραφε και όλα τα τραγούδια. Αποχώρησαν και κατέληξαν στην ολόσωστη επιλογή του Richard Lester. Ο Αμερικανός σκηνοθέτης είχε φτιάξει ένα πολύ ιδιαίτερο κωμικό φιλμ μικρού μήκους με τους ιδιοφυείς -και μέλη των Goons- Spike Milligan και Peter Sellers. Το Running, Jumping & Standing Film του 1959 ήταν το εφαλτήριο για να γίνει ο σκηνοθέτης των Beatles.
Για σεναριογράφο ο Lester πρότεινε τον Alun Owen. Έναν Λιβερπουλιάνο με ιρλανδικές ρίζες (σαν τον Lennon), που είχε γράψει ένα πολύ πετυχημένο τηλεοπτικό πρόγραμμα, το No Tram to Lime Street. Η ικανότητα του Owen να γράψει σωστά την αργκό του Λίβερπουλ ήταν ένα μεγάλο προσόν κι έτσι πήρε τη δουλειά. Για περίπου δύο μέρες, ακολούθησε την μπάντα στη βρετανική της περιοδεία και ξεσήκωσε ατάκες, προσαρμόζοντάς τες στο σενάριο. Το A Hard Day’s Night ήταν προ των πυλών.
Από δωμάτιο σε αμάξι, από αμάξι σε τρένο και από εκεί σε τηλεοπτικό στούντιο. Έπειτα στο Abbey Road για ηχογραφήσεις και μετά γύρισμα της ταινίας. Ενδιάμεσα θα έκαναν και διάλειμμα για περιοδεία. Ενώ, ταυτόχρονα, θα γινόταν όλο και πιο δύσκολο να περπατήσουν στο δρόμο χωρίς να ορμήξουν οι ορδές των φαν. Η ταινία καταφέρνει να πιάσει στο έπακρον το ρυθμό, αλλά όχι τόσο την πίεση, ωστόσο είναι μια πρώτη εσωτερική ματιά του τι σήμαινε Beatlemania, το να βρίσκεσαι στο «μάτι του κυκλώνα», που θα έλεγε ο Lennon σε συνεντεύξεις μετά τη διάλυση.
Παράλληλα με το φιλμ όμως, θα έπρεπε να γεμίσει και το σάουντρακ. Η πρώτη φορά που ουσιαστικά οι Beatles γράφουν κατά παραγγελία είναι και η πρώτη φορά που τα τραγούδια είναι εξ ολοκλήρου δικά τους. 13 τραγούδια, όλα γραμμένα από τους Lennon/McCartney, με τον Lennon να έχει γράψει τα περισσότερα και τον McCartney να συνδράμει με μερικά από τα κλασικότερα της μπάντας όπως τα Can’t Buy Me Love και And I Love Her.
Ο πραγματικός νικητής όμως ήταν ο Ringo, με διαφορά ο καλύτερος και πιο άνετος από τους τέσσερις ως ηθοποιός. Ο μόνος που ακολούθησε μια κάποια καριέρα στα τέλη των 60ς και 70ς στο χώρο, θα ήταν ο νονός της ταινίας. «Oh it was a Hard Day’s Night» είπε στο τέλος μιας “γεμάτης” ημέρας. Όπως και στην περίπτωση του βιβλίου του, In His Own Write, ο Lennon θα δανειζόταν αυτόν τον τίτλο για το φιλμ και φυσικά το κλασικό τραγούδι.
Το οποίο τραγούδι έχει μια από τις πιο χαρακτηριστικές εισαγωγές με τη συγχορδία του Harrison στη δωδεκάχορδη κιθάρα. Πέραν της κιθάρας, κάπου θαμμένα στη μίξη είναι μια συγχορδία του Lennon σε ακουστική κιθάρα, μια νότα του McCartney στο μπάσο κι ένα ταμπούρο με πιατίνι του Ringo. Ιδανικό άνοιγμα για το δίσκο αλλά και την ταινία.
Η γιγάντωση της μπάντας το 1964, συνεπώς, δεν είχε προηγούμενο. Το φιλμ έκανε πρεμιέρα λίγες μέρες μετά την εμφάνιση στο Ed Sullivan Show και την αποθέωση της Αμερικής. Θα ακολουθούσαν κι άλλα φιλμ, όχι με την επιτυχία του πρώτου, αλλά πάντοτε με την ιδιαίτερη πινελιά των Beatles. Το Help! (1965), μια πιο παλαβή κωμωδία πάλι με τον Lester στη σκηνοθεσία, το απόλυτα ψυχεδελικό τηλεοπτικό φιλμ του Magical Mystery Tour (1967), το animation Yellow Submarine (1969) και το ντοκιμαντέρ- κύκνειο άσμα του Let it Be (1970).
Πίσω στη Μεγάλη Βρετανία, οι Beatles μετά τη μετάβαση στο σινεμά έγιναν και παραμένουν μέχρι σήμερα ένα ανεπανάληπτο φαινόμενο. Συνυφασμένο με την ιστορία και κουλτούρα του τόπου αλλά και ολόκληρου του πλανήτη. Όχι κι άσχημα για ενα «Hard Day’s Night».