Δεν χρειάζονται και πολλές συστάσεις, μιας και αποτελεί σταθερή fan της Αθήνας, όπως και η Αθήνα σταθερή fan της. Μια ακόμα αναφορά στην πορεία της, ωστόσο, never killed anybody, που λένε και στο χωριό μου. Η Molly Nilsson, παιδί του DIY, χωρίς ορδές παραγωγών ή ατζέντες, έχτισε μέσα στα χρόνια ένα από τα πιο αυθεντικά και συναισθηματικά φορτισμένα σύμπαντα της ευρωπαϊκής ανεξάρτητης indie pop. Και αυτή την Πέμπτη 23/10 αλλά και το Σάββατο 25/10, έρχεται για δύο δυνατές βραδιές στο Death Disco, να παρουσιάσει τη νέα της δουλειά. Τίποτα λιγότερο δεν περιμένουμε.
Η ιστορία της ξεκινά στα μέσα των 2000s στο Βερολίνο, όταν η ίδια αποφασίζει να στήσει το label “Dark Skies Association” και να κυκλοφορήσει το πρώτο της άλμπουμ, “These Things Take Time”. Και το εννοούσε. Με αφετηρία το album αυτό, χτίζει το δικό της DIY σύμπαν: γράφει, ηχογραφεί, παράγει και σχεδιάζει μόνη της. Ηχητικά μινιμαλιστικό, φτιαγμένο εξ ολοκλήρου από την ίδια, μοιάζει περισσότερο με γράμμα παρά με άλμπουμ. Εκεί ξεκινά ο κόσμος της Molly: χαμηλά φώτα, εσωτερικοί διάλογοι, και μια pop που δε χρειάζεται να είναι τέλεια για να σε αγγίξει.
Στο επίκεντρο βρέθηκε με το “Follow the Light” (2010) και το “History” (2011), δύο άλμπουμ προσωπικά και πολιτικά ταυτόχρονα. Άλλωστε αυτά τα δύο πάνε χέρι-χέρι στη ζωή και τη μουσική. Το “I Hope You Die” έγινε σχεδόν ύμνος για μια γενιά που μεγάλωσε μέσα στον κυνισμό αλλά εξακολουθεί να πιστεύει στον ρομαντισμό της ήττας, aka millenials. Κατόπιν, το “The Travels” (2013) ταξιδεύει – κυριολεκτικά και μεταφορικά – σε μια κοινωνική πραγματικότητα γεμάτη αντιφάσεις. Για πολλούς, ο δίσκος αυτός αποτελεί το σημείο που η Molly βρίσκει την πιο ολοκληρωμένη της φωνή. Οι μελωδίες γίνονται πιο «μεστές», οι στίχοι πιο eerie/ταξιδιάρικοι (no pun intended) και η παραγωγή πιο σκοτεινή.
Ακολουθεί το “Zenith” (2015). Εκεί αγκαλιάζει την πιο «καθαρή» synth-pop πλευρά της, φτιάχνοντας τραγούδια που θα μπορούσαν κάλλιστα να παίζουν σε ένα υπόγειο με χαμηλό φωτισμό, κάπου στα ‘80s. Αφήνει για λίγο τη μελαγχολία και αγκαλιάζει μια πιο αισιόδοξη pop πλευρά, που εμμένει στο να βρίσκει φως στο σκοτάδι. Είναι το άλμπουμ που της έδωσε ευρύτερη αναγνώριση, χάρη σε τραγούδια όπως το “1995” και το “Happyness”.
Το “Imaginations” (2017) είναι πολιτικό, χωρίς να χρειαστεί να το δηλώσει. Η μουσικός τραγουδά για το πώς ονειρεύεσαι έναν άλλο κόσμο όταν ο δικός σου καταρρέει, με το “Let’s Talk About Privileges” να ηχεί σχεδόν προφητικό. Στο 2020 (2018), λίγο πριν την πανδημία, κοιτάζει το μέλλον με βλέμμα ψύχραιμο και τρυφερό. Είναι ίσως το πιο “ανθρώπινο” άλμπουμ της. Οι στίχοι του μιλούν για την απομόνωση, την τεχνολογία, τη φθορά, χωρίς φόβο. Και μετά έρχεται το “Extreme” (2022): ο πιο πλούσιος, συναισθηματικά φορτισμένος δίσκος της. Εκεί, συνδυάζοντας σκοτεινό synth με λυρικότητα, δημιουργεί κάτι που θυμίζει έναν νέο ρομαντισμό για την ψηφιακή εποχή.
Σήμερα, η Molly Nilsson έχει γράψει τη δική της ιστορία στην ανεξάρτητη ευρωπαϊκή σκηνή. Εξακολουθεί να κυκλοφορεί μόνη της τα άλμπουμ της, να κάνει τις αφίσες, να οργανώνει τις περιοδείες, να στήνει τα lives με τον δικό της, οικείο τρόπο. Η φωνή της παραμένει σταθερά ήρεμη, χωρίς υπερβολές, σαν να τραγουδά από μια απόσταση που επιτρέπει στα λόγια της να σε αγγίξουν άμεσα.
Αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει δεν είναι μόνο η φωνή της, είναι η στάση της. Σε μια εποχή που όλοι παλεύουν να “πουλήσουν” συναίσθημα, εκείνη απλώς το ζει. Και το ζούμε κι εμείς μαζί της. Οι στίχοι της είναι σαν γράμματα από το παρελθόν που έφτασαν καθυστερημένα, αλλά τα κατάφεραν. Και η μουσική της; Κάτι ανάμεσα σε synth-pop για ρομαντικούς ρεαλιστές και νυχτερινή ποίηση για όσους ακόμα ελπίζουν, κι απ’ ότι φαίνεται είμαστε πολλοί.
Στη σκηνή, η παρουσία της Molly είναι μαγνητική με τον πιο απλό τρόπο: δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω από ένα synth, ένα φως και τη δική της φωνή για να σε «ρουφήξει» στον κόσμο της. Είναι από αυτές τις συναυλίες που δεν πας για να “περάσεις καλά”, πας για να θυμηθείς γιατί αγαπάς τη μουσική. Αυτή την Πέμπτη στην Αθήνα, η Molly Nilsson θα κάνει αυτό που κάνει πάντα: θα μας θυμίσει ότι η pop μπορεί να είναι βαθιά, ανθρώπινη, και απολύτως δική μας. Με το νέο της album, με τίτλο “Amateur”, έρχεται να μας δείξει τι σημαίνει να ξεκινάς ερασιτέχνης και να καταλήγεις να παρασύρεις το κοινό σου σε ένα κλίμα ονειρικό, οριακά ερωτικό.
Όπως λέει και η ίδια: «Βλέπω τον “ερασιτεχνισμό” ως μια ευχάριστη, ακόμη και ανόητη, διαμαρτυρία. Διαμαρτυρία ενάντια σε όλα. Σε ό,τι αναμένεται από κάποιον ή από κάποιον να επιθυμεί ή να επιδιώκει. Να είναι ελίτ, να είναι ειδικός, να είναι επαγγελματίας, να είναι αυθεντία, να διαπρέπει και να πετυχαίνει. Πού είναι η χαρά σε αυτό; Θέλω απλώς να διασκεδάσω. Θέλω να θέλω. Θέλω να αγαπήσω. Και να συνεχίσω να το κάνω, για πάντα», συμπληρώνει. Άλλωστε τι πιο ερωτικό από την ίδια την επιθυμία της επιθυμίας;