Ο Nate στο Novocaine δεν πονάει. Κυριολεκτικά. Πάσχει από CIPA, μια σπάνια διαταραχή που καταργεί τον πόνο από το νευρικό του σύστημα. Η καθημερινότητά του όμως κάθε άλλο παρά ηρωική μοιάζει. Χρησιμοποιεί χρονόμετρα για να ουρήσει, ζει με υγρή διατροφή και φοβάται τα πάντα. Δεν αποφεύγει απλώς τον κίνδυνο. Αποφεύγει τη ζωή.
Ο Jack Quaid βρήκε εδώ έναν ρόλο κομμένο και ραμμένο για το προφίλ του.
Ο Jack Quaid χτίζει έναν ήρωα που κουβαλάει δειλία, καλοσύνη και μια εσωτερική σπίθα που αργεί να φανεί. Στο πρώτο μέρος, το “Novocaine” λειτουργεί ως ρομαντική κομεντί. Ο Nate, βοηθός διευθυντής σε τράπεζα, γοητεύεται από την πληθωρική και κοινωνική Sherry (Amber Midthunder). Εκείνη τον βλέπει. Του μιλάει. Τον φιλάει. Το ρομάντζο τους δεν έχει βάθος. Έχει όμως μια γλυκιά αθωότητα. Κι αυτό φτάνει, τουλάχιστον μέχρι να σκάσουν οι ληστές.
Τρεις ένοπλοι με στολές Άγιου Βασίλη εισβάλλουν στην τράπεζα. Παίρνουν τα λεφτά. Παίρνουν και τη Sherry. Ο Nate στέκεται αβοήθητος. Για λίγο. Η εξαφάνιση της Sherry ξυπνά κάτι σκοτεινό μέσα του. Ή μάλλον κάτι έντονα αποφασιστικό. Ο φόβος δεν έχει πλέον θέση. Το σώμα του γίνεται εργαλείο. Όχι γιατί απέκτησε ξαφνικά υπερδυνάμεις, αλλά γιατί δεν τον σταματά τίποτα. Ούτε μαχαίρια, ούτε σφαίρες, ούτε φωτιά.
Οι σκηνές δράσης διαδέχονται η μία την άλλη με αδιάκοπο ρυθμό. Σπασμένα κόκκαλα, κομμένα νεύρα, εγκαύματα, γυαλιά στα χέρια. Ο Nate δεν αντιδρά. Εμείς σφίγγουμε τα δόντια. Οι σκηνοθέτες Dan Berk και Robert Olsen ξέρουν τι κάνουν. Δημιουργούν ένα θέαμα που συνδυάζει σπλάτερ, σάτιρα και φυσική αγωνία. Η απουσία του πόνου στον πρωταγωνιστή δεν αφαιρεί τη βαρύτητα των τραυμάτων. Την πολλαπλασιάζει. Οι σκηνές παραμένουν ωμές. Οι κραυγές του θεατή δεν συγχρονίζονται με εκείνες του Nate, γιατί εκείνος δεν έχει καμία. Και σε αυτό ακριβώς βασίζεται η δύναμη της ταινίας
Το πρόβλημα εντοπίζεται στο συναισθηματικό βάθος. Η σχέση με τη Sherry δεν αναπτύσσεται επαρκώς ώστε να στηρίξει το αίμα που χύνεται γι’ αυτήν.
Το σενάριο του Lars Jacobson ξέρει πότε να αυτοσαρκάζεται και πότε να σκληραίνει. Η ισορροπία δεν κρατιέται πάντα. Υπάρχουν στιγμές που το ύφος μοιάζει αβέβαιο. Από το “John Wick” γλιστρά προς το “Home Alone” χωρίς φρένα. Κάποιες σκηνές θυμίζουν καρτούν. Άλλες ξεπερνούν τα όρια του grotesque. Η πλοκή κινείται γραμμικά, σχεδόν προβλέψιμα. Η ιδέα όμως παραμένει φρέσκια. Ο ήρωας δεν είναι άτρωτος, αλλά άφοβος επειδή δεν ξέρει τι σημαίνει πόνος.
Το πρόβλημα εντοπίζεται στο συναισθηματικό βάθος. Η σχέση με τη Sherry δεν αναπτύσσεται επαρκώς ώστε να στηρίξει το αίμα που χύνεται γι’ αυτήν. Η σπίθα μεταξύ τους δεν ανάβει ποτέ ολοκληρωτικά. Κι αυτό αποδυναμώνει το κίνητρο του Nate. Ο θεατής αμφιταλαντεύεται: πρόκειται για έρωτα ή απελπισμένη ανάγκη;
Ο Quaid, ωστόσο, δίνει τον καλύτερό του εαυτό. Είναι απολαυστικός ως το τρυφερό “καλό παιδι” που μετατρέπεται σε ανορθόδοξο εκδικητή. Δεν παίζει απλώς το ίδιο αρχέτυπο με το “The Boys.” Το εξελίσσει. Διατηρεί την αμηχανία του και προσθέτει σθένος. Η κάμερα τον ακολουθεί παντού. Δεν του χαρίζεται. Κι εκείνος ανταποκρίνεται. Η χημεία με τον Jacob Batalon, που υποδύεται τον φίλο του Nate, δίνει ανάσες στο αιματηρό χάος. Οι σκηνές τους λειτουργούν. Δεν προσφέρουν ουσία, αλλά ξεκουράζουν το μάτι και προσγειώνουν την ιστορία.
Το “Novocaine” δεν είναι τέλειο. Ούτε φέρνει επανάσταση στο είδος. Όμως ξέρει τι θέλει να πει.
Η σκηνοθεσία διατηρεί την ένταση, ακόμα και όταν το σενάριο φλυαρεί. Η αισθητική κινείται ανάμεσα σε κόμικ και βιντεοπαιχνίδι. Η βία δεν είναι ρεαλιστική. Είναι όμως εφευρετική. Το κοινό γελάει με τα τραύματα επειδή ξέρει ότι δεν πονάνε. Κι όμως, νιώθει την ένταση στο πετσί του. Το “Novocaine” δεν είναι τέλειο. Ούτε φέρνει επανάσταση στο είδος. Όμως ξέρει τι θέλει να πει. Και το λέει με τόλμη. Δεν φοβάται να γίνει γελοίο. Δεν διστάζει να γίνει ενοχλητικό. Παίζει με την ιδέα της υπερβολής μέχρι να τη σπάσει.
Ο Jack Quaid βρήκε εδώ έναν ρόλο κομμένο και ραμμένο για το προφίλ του. Έναν ήρωα που επιβιώνει επειδή δεν νιώθει, αλλά που κατακτά επειδή τελικά αρχίζει να αισθάνεται. Και σε έναν κόσμο γεμάτο σούπερ ήρωες με θωρακισμένα κορμιά, ένας άτρωτος από πόνο loser που δεν έχει ιδέα τι κάνει, ίσως να είναι το πιο ανθρώπινο πράγμα που έχουμε δει τελευταία. Για κάποιους θα φανεί υπερβολικό. Για άλλους θα είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόταν.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Movie: Novocaine
Year: 2025
Duration: 110′
Genre(s): Action, Comedy
Director(s): Dan Berk & Robert Olsen
Jack Quaid, Amber Midthunder, Ray Nicholson, Betty Gabriel, Matt Walsh, Lou Beatty Jr., Evan Hengst, Conrad Kemp, Jacob Batalon
Novocaine
Το “Novocaine” είναι μια απολαυστικά άβολη εμπειρία. Δεν φιλτράρει τίποτα. Δεν στρογγυλεύει τα δύσκολα. Το παρακολουθείς με σφιγμένα δόντια και γελάς όταν δεν αντέχεις άλλο. Για κάποιους θα φανεί υπερβολικό. Για άλλους θα είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόταν.