Τελευταία έχω γίνει από τους ανθρώπους που πάνε και γράφουν κριτική για τα πάντα στο google.
Νέο μέρος για φαγητό;
Κριτική.
Νέα ανακάλυψη μυστική παραλία κοντά στην Αθήνα;
Κριτική.
Αγενής υπάλληλος σε λοκαλ μαγαζί;
ΚΡΙΤΙΚΗ
Οι φίλοι μου με λένε review freak και έχουν απόλυτο δίκιο. ΠΑΝΤΑ όμως (πάντα! γιατί δεν είμαστε κάφροι) όταν γράφω κάτι αρνητικό σπεύδω να το ισορροπήσω με κάτι θετικό (σίγουρα υπάρχει!) γιατί υπάρχει πλήρης συναίσθηση πώς αυτό επηρεάζει έναν άλλο άνθρωπο/επαγγελματία/επιχείρηση.
Πάμε λοιπόν!
Το live των Massive Attack ήταν νομίζω από τα πιο πολυαναμενόμενα του φετινού καλοκαιριού. Μπαίνοντας στο συναυλιακό χώρο (στους σχεδόν 40ºC και με τη θάλασσα δίπλα στην Πλατεία Νερού να μην κάνει καμία απολύτως διαφορά) ήταν αμέσως ξεκάθαρο ότι όλ@ ήμασταν εκεί πολύ συνειδητά. Δεν υπήρχε, δηλαδή, πολύς κόσμος που ήρθε από σπόντα για τη φάση ή για να ακούσει δύο τραγούδια.
Υπήρχε μια πλήρης συνειδητοποίηση του ποιους έχουμε πάει να δούμε, τι αυτοί πρεσβεύουν και τι υποστηρίζουν μέσα από τη μουσική τους. Με λίγα λόγια, δεν νομίζω ότι ήρθαν πολλοί που είδαν φως και μπήκαν.
Το live ξεκίνησε, και από τα πρώτα κομμάτια ήταν σαφές ότι το σόου αυτό ήταν σχεδιασμένο ως ένα οπτικοακουστικό θέαμα. Μάλιστα, με μεγάλα supers πάνω στις οθόνες μεταφρασμένα στα ελληνικά. Μεγάλο μέρος του show ήταν οι προβολές πίσω από την μπάντα, που λειτουργούσαν συμπληρωματικά ως ένα σχόλιο σε αυτά που ακούγαμε. Ωστόσο, δεν υπήρχε ιδιαίτερη επικοινωνία με το κοινό. Εκτός από ένα “thank you guys for having us back in Greece” που ακούστηκε ανάμεσα από δύο τραγούδια.
Αξεπέραστη ήταν η παρουσία και η φωνή της υπέροχης Deborah Miller που τραγούδησε τα “Safe From Harm” και “Unfinished Sympathy”
Το ενδιαφέρον της κολεκτίβας από το Bristol πάνω στον πολιτικό ακτιβισμό είναι σαφές. Με ιδιαίτερη έμφαση στην μελέτη των θεωριών συνωμοσίας, γιατί ως ανθρώπινο είδος τις δημιουργούμε, τις τρέφουμε, τις υποστηρίζουμε. Ακόμα, τι σημαίνει αυτό για το μυαλό μας και για τον τρόπο που σκεφτόμαστε και τέλος, τι αντίκτυπο έχουν στο σύνολο της κοινωνίας και στη ροή της ιστορίας; Μου θύμισε αρκετά σαν λογική το θεαματικό σόου του Roger Waters το καλό 2012 (;), όταν βλέπαμε ένα ένα σε προβολή τα θύματα του ολοκαυτώματος πάνω στον Τοίχο (ναι, για το The Wall ο λόγος).
Σε άλλα νέα, η ήρεμη αλλά επιβλητική παρουσία της Elizabeth Fraser, καθώς και η εκφραστικότητα της φωνής της ήταν σίγουρα από τα highlights της συναυλίας. Θα γίνω αναμενόμενη, αλλά το Teardrop και ο φωτισμός που απλώθηκε ως λουλούδι που ανθίζει πάνω από τη σκηνή ήταν μία πολύ δυνατή στιγμή. Βέβαια, το έτερο αναμενόμενο Paradise Circus δεν το έπαιξαν ποτέ, αλλά σε γενικές γραμμές ακούσαμε μία πολύ ικανοποιητική setlist.
Με ένα πολύ δυνατό διονυσιακό Inertia Creeps, ένα ρυθμικό Karmacoma, το ατμοσφαιρικό Black Milk, ενώ αξεπέραστη ήταν η παρουσία και η φωνή της υπέροχης Deborah Miller, που τραγούδησε τα Safe From Harm και Unfinished Sympathy.
Κοιτάξτε τώρα. Υπάρχουν live που πας για να ξεσαλώσεις, να περάσεις καλά, να χορέψεις. Να ανεβάσεις stories με τους φίλους σου και να φύγεις έχοντας χάσει 2-3 κιλά από το χορό. Αυτό δεν ήταν σίγουρα από αυτά τα live.
Encore δεν έπαιξαν ποτέ, και νομίζω είναι η πρώτη φορά που μου συνέβη κάτι τέτοιο”
Γιατί, πόσο να ξεσαλώσεις όταν ακούγοντάς το, βλέπεις τους τρομακτικούς αριθμούς του πολέμου στη Γάζα, στην Ουκρανία, τη φάτσα του Πούτιν σε στιγμές αποφάσεων που σπέρνουν τον τρόμο; Πόσο να χορέψεις, όταν ακούγοντάς το, βλέπεις μπροστά στα ματια σου τους αριθμούς των νεκρών στην Παλαιστίνη, ή το πόσα χρήματα έχει δώσει η αμερικανική κυβέρνηση στο Ισραήλ όλα αυτά τα χρόνια;
Αυτό είναι από το live που πας για να αφυπνιστείς και αυτή τη στιγμή το κρίνω ως τέτοιο. Κι ως τέτοιο, ήταν ένα πολύ καλό live, με μόνη βασική αδυναμία την ελλιπή σύνδεση της μπάντας με το κοινό.
Τελείωσαν σε λίγο παραπάνω από μιάμιση ώρα, αφήνοντας το κοινό ελαφρώς αμήχανο. Encore δεν έπαιξαν ποτέ, και νομίζω είναι η πρώτη φορά που μου συνέβη κάτι τέτοιο.