Επειδή το “Maze” έρχεται 14 χρόνια μετά την τελευταία κυκλοφορία Sun of Nothing, πριν πούμε τα του δίσκου, καλό θα ήταν να κάνουμε μία ιστορική αναδρομή.
Οι Sun of Nothing είναι από τις μπάντες που «άλλαξαν» το πεδίο του ελληνικού underground. Δημιούργησαν ένα σκοτάδι πειραματικό από ετερόκλητες πηγές του ακραίου ήχου. Κι αν στο “…and Voices, Words, Faces, Complete the Dream” δεν πήραν πολλοί χαμπάρι τι συμβαίνει, δεν πειράζει.
Ήρθε το “…in the Weak and the Wounded” το 2007 για να επιβεβαιώσει πως ναι, εδώ έχουμε κάτι αξιοπρόσεκτα περίπλοκο. Που απαιτεί χρόνο και έλλειψη στεγανών από πλευράς του ακροατή. Tο “The Guilt of Feeling Alive” του 2010 έστρεψε όσα βλέμματα δεν είχαν πάρει ακόμα χαμπάρι πάνω τους.
O πεσιμισμός, η δύστροπη αλλά ταυτόχρονα ποιητική μουσική τους, τους ανέδειξε σε ένα από τα σημαντικότερα (αν όχι το σημαντικότερο) σχήμα που εκπροσωπεί τα μουσικά άκρα και την έλλειψη καλλιτεχνικών ορίων. Και μετά, σιωπή.
To “Maze” έρχεται για να πυκνώσει το σκοτάδι που φέρνει η μουσική των Sun of Nothing
Πάνε 14 χρόνια από τότε που οι τελευταίες νότες του “Hearthealer” μάς άφησαν να μαντεύουμε πώς θα κινηθούν από ‘δω και πέρα. Τι θα έχουν να πουν αφού πρόσφεραν κάτι τόσο πυκνό συναισθηματικά. Εικασίες, συζητήσεις, αγωνίες για διάλυση. Και μια καθημερινότητα που έφερε περισσότερο ψυχικό σκοτάδι. 14 χρόνια πέρασαν. Αλλά το Maze ήρθε από το σκοτάδι, όχι για να φέρει φως, αλλά για να το πυκνώσει.
Αφενός ναι, μας βγήκε η ψυχή να το περιμένουμε. Αφετέρου οι Sun επιβεβαίωσαν πως δεν είναι μια «μπάντα συμβολαίου». Κυκλοφορεί κάτι όταν έχει να μοιραστεί κάτι. Δεν τη νοιάζει να μείνει στην επιφάνεια αλλά να εκφραστεί. Οπότε τα 14 χρόνια λειτούργησαν ως καταλύτης στην κυκλοφορία ενός δίσκου αμεσότερου ηχητικά. Σημαίνει αυτό ότι έχασαν τη φαντασία τους; Ναι, σιγά μη γράψουν και ραδιοφωνικά χιτάκια και βγουν να παίξουν με τους Ονιράμα, σοβαρευτείτε.
Το “Liars in Wait” θέτει ένα από τα σημαντικά θέματα του δίσκου: την οργή. Κοινωνική; Προσωπική; Γενικευμένη. Και κατευθυνόμενη προς όσους ποδοπατάνε σε ψυχές με ψέματα. Οι μελωδικές νότες της αρχής εξαφανίζονται και δίνουν χώρο σε ένα post/black metal μείγμα, μαυρόψυχο και κακομούτσουνο. Με μια κορύφωση που ακούγεται σαν ενεργοποίηση εκρηκτικών από κάποιον τρομοκράτη. Και ένα low tempo κλείσιμο που μένει να παρατηρεί το κατεστραμμένο τοπίο. Η «φυλάκιση των ψυχών» που αναφέρεται στους στίχους αιτιολογεί αυτές τις εικόνες. Και καθιστά εμφανές πως δε θα υπάρξει σωτηρία σύντομα.
Υπάρχουν σημεία του “Maze” που είναι τόσο αποπνυκτικά που θυμίζουν εφιάλτη από τον οποίο θες να απεγνωσμένα να ξυπνήσεις
Το δηλητήριο είναι μια από τις λέξεις που οι SoN χρησιμοποιούν τακτικότατα στους στίχους τους. Αλλά στο “After The Fall” κυριαρχεί. Γιατί σε mid-tempo ρυθμούς περιγράφουν γλαφυρά μια σηπτική κοινωνία που δεν ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας αλλά του πραγματικού. Μια κοινωνική πτώση που πλέον απευθύνεται στο λαό και όχι στα ψηλά στρώματα.
Σχεδόν εμβατηριακά κλείνει ουρλιάζοντας πως και ο σωτήρας και η κόλαση αυτού του κόσμου είμαστε εμείς. Με τις δυσαρμονίες της κιθάρας και την ένταση των τυμπάνων να καθοδηγούν αυτό το θέμα, το κομμάτι σβήνει, δίνοντας χώρο στη συνέχεια.
Μια κοινωνία η οποία οδηγείται σε μια μηχανική απόγνωση και ένα συνολικό προσανατολισμό. Στη λήθη, στη φθορά και στις «εντολές επιβίωσης». Το “Ghost” περιγράφει εικόνες από τον Λαβύρινθο του τίτλου. Λειτουργεί ως καθρέφτης του ακροατή, ως μια περιγραφή της θέσης του μέσα σε αυτή την κατάσταση. Και ο «βιομηχανικός» ρυθμός των ντραμς και της κιθάρας ενισχύει την εικόνα μιας γραμμής παραγωγής μιζέριας.
Εφιαλτικό, μονότονο, απεγνωσμένο. Και το ιλιγγιώδες riff πριν το τέλος του ακούγεται σαν εφιάλτης από τον οποίο ξυπνάς πανικόβλητος. Ακριβώς επειδή δεν υπάρχει απόδραση. Παραμένεις φάντασμα. Ή τουλάχιστον έτσι υποδηλώνουν οι Attila Csihar-ικές βοές του στοιχειωμένου επιλόγου.
Με το “Maze” οι Sun of Nothing τα κατάφεραν. Κυκλοφόρησαν τέταρτο σερί αριστούργημα
Μιλώντας για απόγνωση, το “Voidhanger” είναι η προσωποποίησή της. Γιατί ήδη από τον τίτλο είναι εμφανές πως αναφέρεται σε αυτούς που δεν τα κατάφεραν. Που ως απόδραση επέλεξαν να «ανέβουν το σκαμνί». Γιατί πλέον δεν υπήρχε ελπίδα μέσα τους. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, η σύνθεση ακούγεται σαν τη διαδικασία του στησίματος μιας κρεμάλας.
Από την κοφτή εισαγωγή της προετοιμασίας, στο αργό riff της ανάβασης και στη σταδιακή κορύφωση μέχρι την απόφαση να ρίξεις το σκαμνί. Και στην άκρη του τούνελ μικρές νότες φωτός. Η λύτρωση; Ή μια ψευδαίσθηση; Δεν ξέρουμε. Και ούτε θα μάθουμε. Βασανιστικό και μακάβριο, ένα από τα αριστουργήματα του δίσκου.
Το “Buried Endeavors” που κλείνει το δίσκο ακούγεται σα μια σύνοψη των όσων προηγήθηκαν. Ως ένας επίλογος που υπογραμμίζει τους λόγους για τους οποίους είναι τόσο στριφνός αυτός ο δίσκος. Γιατί σε καμία περίπτωση η ομορφιά δεν μπορεί να επιβιώσει και ο μόνος τρόπος να δείξουμε τα πραγματικά μας χρώματα είναι υπό το καθεστώς της απόγνωσης. Χώρος για αθωότητα και ομορφιά δεν υπάρχει. Τα riffs ακούγονται σχεδόν αιθέρια, εν είδει ρέκβιεμ για ό, τι υπήρξε. Και το συγκλονιστικό lead της κιθάρας στο τέλος τους κλείνει μεταθανάτια τα μάτια.
Σε αυτόν το δίσκο οι Sun of Nothing εμφανίζονται πιο άμεσοι από ποτέ. Δε βγαίνεις σώος από την εμπειρία του. Γιατί αν το “The Guilt of Feeling Alive” κάπου είχε και μια δόση αισιοδοξίας, το “Maze” δεν της αφήνει περιθώρια. Μαύρο κι άραχλο, χωρίς κανένα άλλο χρώμα στην παλέτα του. Και ένας τέτοιος δίσκος είναι αναγκαίος. Γιατί απευθύνεται σε αυτά τα ένστικτα που οδηγούν στην παραίτηση και τα εξευμενίζουν. Τέταρτο σερί αριστούργημα. Τα κατάφεραν, για άλλη μια φορά.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: Sun of Nothing
Album: Maze
Label: Venerate Industries
Release Date: 16/02/2024
Genre: Doom Metal, Sludge Metal, Black Metal
1. Liars in Wait
2. After the Fall
3. Ghost
4. Voidhanger
5. Buried Endeavors
Producer: Στέλιος Εφεντάκης
Sun of Nothing: Ηλίας Αποστολάκης (Φωνή), Γιάννης Πανουτσόπουλος (Κιθάρα, εφέ), Ανδρέας Σταρογιάννης (Μπάσο), Δημήτρης Ζαφειρόπουλος (Τύμπανα)
Sun of Nothing
Tο “Maze” δεν αφήνει κανένα περιθώριο για ελπίδα. Μαύρο κι άραχλο, χωρίς κανένα άλλο χρώμα στην παλέτα του. Και ένας τέτοιος δίσκος είναι αναγκαίος. Γιατί απευθύνεται σε αυτά τα ένστικτα που οδηγούν στην παραίτηση και τα εξευμενίζουν. Αριστούργημα.