Το
1984, o James Cameron έδωσε σάρκα και -μεταλλικά- οστά στον τρόμο της επιστημονικής φαντασίας με το Ο Εξολοθρευτής: Η μέρα της Κρίσης. Η ταινία που παγίωσε τον Arnold Schwarzenegger, ένα σφιχτό tech noir θρίλερ, έφερε στο τραπέζι τον τρόμο της τεχνολογικής προόδου, της αλόγιστης χρήσης των οπλικών συστημάτων, της τεχνοφοβίας, της χαμένης αθωότητας.
Μια τέτοια ταινία-σταθμός για το είδος δε θα μπορούσε να μην έχει ένα σίκουελ, μια συνέχεια. Μόνο που αυτή τη φορά ο Cameron είχε γύρω στα 95 εκατομμύρια δολλάρια, ποσό που φαντάζει μέτριο για τα τωρινά δεδομένα. Το αστείο όμως είναι ότι το Terminator 2: Judgment Day απέχει παρασάγγας από το μέτριο.
Απεναντίας, θα μπορούσαμε να την τοποθετήσουμε στο πάνθεον των ταινιών δράσης, αλλά και των επιτυχημένων σίκουελ. Δυστυχώς, μετά και την πρόσφατη κακοποίηση που υπέστη το franchise με το Terminator Dark Fate, ίσως θα πρέπει να το τοποθετήσουμε και στη γυάλα σαν άλλοι Miles Dyson, ως ταινία-παράδειγμα για το πως συνεχίζεις την ιστορία σου.
Terminator 2: Judgment Day | Arnold Schwarzenegger, η απολυτη πολεμικη μηχανη
Η ταινία πατάει πολύ στα χνάρια του πρώτου, λίγα πράγματα νομίζω δεν ξέρουμε πια για εκείνη. Ωστόσο, ο Cameron παίζει πολύ έξυπνα με τις προσδοκίες και τις συμβάσεις που ο ίδιος έστησε το 1984. Είναι χαρακτηριστικό πως μέχρι τη στιγμή που αποδεικνύεται ποιος είναι ο προστάτης του John Connor, τα όρια για το ποιος είναι ποιος παραμένουν σκοπίμως θολά.
Το κοινό γνωρίζει τον Schwarzenegger ως την απόλυτη πολεμική μηχανή, εδώ όμως δεν περιμένει ακριβώς αυτή τη μεταστροφή, ομοίως και με τον Robert Patrick που ντυμένος με τη στολή αστυνομικού καταφέρνει να μας ξεγελάσει, μέχρι να μας συστήσει έναν από τους πιο στυγνούς κακούς στην ιστορία του σινεμα. Ο περίφημος Τ-1000, το υγρό μέταλλο. Μια ιδιοφυής εκτέλεση σε οπτικά εφέ και ταυτόχρονα ένας υπέροχος τρόπος να εξελίξεις και να διατηρήσεις το ενδιαφέρον στο σίκουελ.
Πέραν του ‘Αρνολντ, επιστρέφουν άλλοι δυο κομβικοί συντελεστές. Η Linda Hamilton, η μάνα της Επανάστασης, η Sarah Connor, ο στόχος του πρώτου Εξολοθρευτή. Mια γυναίκα που έκανε το ταξίδι από φοβισμένη σερβιτόρα, στην ψυχιατρική πτέρυγα του Pescadero Hospital και τέλος, βρίσκει την πλήρωσή της εντοπίζοντας τον άνθρωπο που θεώρησε υπεύθυνο για την έλευση της τεχνητής νοημοσύνης του Skynet, το Miles Dyson.
Terminator 2: Judgment Day | Ο... μαγος, Stan Winston
Η Connor μεγάλωσε το γιο της John με όλα τα εχέγγυα για ψυχολογικά τραύματα στο μέλλον, αλλά ταυτόχρονα τον ετοίμασε για τη μάχη των μαχών. Την προσπάθεια να νικηθεί ο εχθρός στο τώρα. Η Μέρα της Κρίσης αναβάλλεται. Δεύτερος μέγιστος συντελεστής είναι φυσικά ο μεγάλος μάγος των μέικ-απ εφέ, Stan Winston.
Ο άνθρωπος που μπορεί να καυχιέται ότι έφτιαξε τη βασίλισσα των ‘Αλιεν, τον Κυνηγό και τον Εξολοθρευτή, κέρδισε δύο Όσκαρ για το Terminator 2 και άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του πάνω και στις δυο ταινίες, με αναμφίβολο βασιλιά την όψη του Τ-800, του ρομπότ δηλαδή, που ενσαρκώνει ο Schwarzenegger.
‘Ενα υπέροχο μίγμα της επιτυχημένης συνταγής του πρώτου σε πλατό ενός bona-fide μπλοκμπάστερ. Μιας γιγαντωμένης χολιγουντιανής σκηνής. Η οποία συμβάλλει τα μέγιστα ήδη από τη μαεστρική εισαγωγική σκηνή. Η ματιά στο “μετά την καταστροφή”. Χιλιάδες κρανία, μαύρος ουρανός και μια πάλαι ποτέ παιδική χαρά, ένα σύμβολο αθωότητας, τώρα πια ένα πεδίο μάχης κι επιβίωσης.
Terminator 2: Judgment Day | Το ωραιoτερο ειδος blockbuster
Όπως έκανε και στο δεύτερο Alien, όπου συνέχισε και γιγάντωσε το έργο του Ridley Scott. Η Μέρα της Κρίσης, είναι ίσως το ωραιότερο είδος μπλοκμπάστερ. Ανήκει σε αυτή την κλειστή λίγκα με ταινίες που έχουν ευρύτατη διανομή και απήχηση, όμως ταυτόχρονα δεν είναι τόσο επιφανειακές ή αδιάφορες ώστε να τις ξεχάσεις την επόμενη ημέρα. Είναι ένα στριφνό μπλοκμπάστερ, με έντονες, σκοτεινές εικόνες ενός πιθανού μέλλοντος, αλλά και μιας ακόμα πιο πικρής συνειδητοποίησης.
“It’s in your nature to destroy yourselves…” κάπου ξεφουρνίζει το άψυχο σβαρτσενεγκερικό ρομπότ βλέποντας δυο πιτσιρίκια να τσακώνονται με πλαστικά πιστόλια (εδώ ο Cameron το κάνει κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο). Και κάπου δένεται κόμπος το στομάχι. Το Judgement Day εντέλει, έδειξε το δρόμο όχι για τον όλεθρο, αλλά για το πώς πρέπει να γυρίζεις ένα μπλοκμπάστερ.
Δυνατό, θορυβώδες, γεμάτο δράση, καταπληκτικό συνδυασμό πρακτικών-ψηφιακών εφέ και μια ζοφερή ατμόσφαιρα- τομή στο ποπ-κορν σινεμά. Σχήμα οξύμωρο, θα μου πείτε. Η τέλεια ταινία δράσης, είναι η απάντηση.