Από την πρώτη κιόλας σκηνή του Thunderbolts, γίνεται φανερό ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μια ακόμα “ομάδα εκδικητών”. Το αστεράκι στον τίτλο δεν είναι τυχαίο. Είναι μια σκόπιμη υπενθύμιση ότι εδώ όλα είναι διαφορετικά. Οι χαρακτήρες δεν μοιάζουν με θεούς. Δεν είναι πρότυπα. Είναι σπασμένοι, πληγωμένοι, μόνοι. Και αυτή η διαφορετικότητα είναι η δύναμη της ταινίας.
Η ταινία ξεκινά χαμηλότονα, ίσως και κάπως αδέξια. Βλέπουμε τη Yelena Belova να περιφέρεται με φόρμες, επηρεασμένη από την απώλεια της Natasha. Δουλεύει για την Valentina Allegra de Fontaine, αλλά δε φαίνεται να την εμπνέει ούτε η αποστολή, ούτε η ζωή της. Η έναρξη θυμίζει περισσότερο πολιτικό θρίλερ παρά υπερηρωική περιπέτεια. Ωστόσο, αυτό το φαινομενικό “στρίμωγμα” είναι οργανικό. Ο κόσμος της ταινίας δεν χτίζεται πάνω σε εντυπωσιασμούς αλλά σε ψυχολογικά βάρη.
Το σύνολο της ομάδας στήνεται γρήγορα, αλλά χωρίς ψυχραιμία. Παρότι μερικά πρόσωπα εμφανίζονται με ελάχιστη εισαγωγή (Ghost, Taskmaster, Walker), η ταινία δεν προσποιείται πως όλα αυτά δεν είναι λίγο χαοτικά. Αντιθέτως, παίζει με αυτή τη σύγχυση. Το χάος των χαρακτήρων αντανακλά το χάος του MCU όπως είναι σήμερα. Η δύναμη του Thunderbolts βρίσκεται στους διαλόγους μεταξύ των χαρακτήρων. Η σχέση της Yelena με τον Red Guardian είναι συγκινητική, χωρίς να γίνεται μελό. Από τη μία πατέρας-κλόουν, από την άλλη κόρη-φάντασμα. Και οι δυο προσπαθούν να προσποιηθούν ότι είναι κάτι που δεν είναι.
Ο Bob (Lewis Pullman), ή αλλιώς The Sentry, δεν είναι ο τυπικός “αντίπαλος”. Είναι ένας άντρας που παλεύει με τη σκιά του εαυτού του. Η πάλη του με την ψυχική του κατάσταση δίνει στην ταινία βαρύτητα που σπάνια βλέπουμε σε υπερηρωικά blockbusters. Δεν είναι απλώς “κακός”. Είναι κάποιος που φοβάται τον εαυτό του, και μέσα από αυτόν τον φόβο αναγκάζει όλους τους άλλους να κοιτάξουν τα δικά τους σκοτάδια.
Η κινηματογράφηση του Andrew Droz Palermo ενισχύει αυτή τη θεματική. Οι σκιές είναι μακριές και οι παλέτες μουντές. Οι σκηνές δράσης δε βασίζονται στο χρώμα ή στο στυλ, αλλά στην αίσθηση απομόνωσης. Η κορυφαία από αυτές είναι το one-against-many σεκάνς στον διάδρομο. Από ψηλά, με ελάχιστο φως, μοιάζει περισσότερο με χορογραφία εσωτερικής σύγκρουσης παρά με κλασική μάχη.
Ο σκηνοθέτης Jake Schreier δε φέρνει φανταχτερά set pieces. Αντίθετα, προσφέρει σκηνές που μοιάζουν να έχουν κλαπεί από ένα πιο προσωπικό, εσωστρεφές σινεμά. Και είναι αυτή η ματιά που διασώζει την ταινία από την τυποποίηση. Ειδικά καθώς προχωράμε στο δεύτερο μέρος, όπου οι δυναμικές της ομάδας αποκτούν σαφή κατεύθυνση. Εδώ η ταινία θυμίζει τους πρώτους Guardians of the Galaxy, αλλά με πιο βαρύ βλέμμα. Οι χαρακτήρες δε γελούν για να ξεφύγουν· γελούν γιατί αλλιώς δεν αντέχεται το βάρος. Τα αστεία χτυπούν την κατάλληλη στιγμή, χωρίς να υποσκάπτουν το συναίσθημα. Είναι αμυντικός μηχανισμός, όχι φτηνό comic relief.
Η ταινία φυσικά δεν είναι τέλεια. Ο Bucky του Sebastian Stan μοιάζει αδικημένος, παραγκωνισμένος για άλλη μια φορά. Η Ghost μένει αναξιοποίητη και η Valentina, αν και χαρισματική, δε διαθέτει την απαραίτητη πολυπλοκότητα για να δώσει ουσία στις πράξεις της. Κι όμως, ακόμα κι αυτές οι αδυναμίες μοιάζουν ταιριαστές. Μια ταινία για παραγκωνισμένους ήρωες δεν θα μπορούσε να μην έχει και παραγκωνισμένα αφηγήματα.
Η τελική πράξη δε βασίζεται στο φαντασμαγορικό CGI. Βασίζεται στις αποφάσεις των χαρακτήρων και στις συνέπειες που αυτές φέρνουν. Το φινάλε ίσως προετοιμάζει για μελλοντικά πρότζεκτ, αλλά δεν χάνει το συναισθηματικό του στίγμα. Υπάρχει απόφαση, κόστος, και μια αίσθηση ανακούφισης – όχι γιατί όλα λύθηκαν, αλλά γιατί ειπώθηκαν όλα όσα έπρεπε να ειπωθούν.
Η ερώτηση που διατυπώνει η ίδια η ταινία – “ποιο το νόημα για μια ομάδα από δεύτερους ρόλους να πάρει το προσκήνιο;” – βρίσκει την απάντησή της μέσα από την ίδια την πλοκή. Το MCU έχει ανάγκη από χαρακτήρες που δεν φοβούνται να αμφισβητήσουν την ιδια τους την ύπαρξη. Από ήρωες που παραμένουν τρωτοί, ανθρώπινοι, ελλιπείς. Το Thunderbolts δεν είναι μια ταινία που θα φέρει πίσω τη δόξα του Infinity War. Είναι όμως ένα από τα πιο γνήσια και ευαίσθητα δείγματα γραφής του σύμπαντος αυτού. Κι αυτό δεν είναι λίγο.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Movie: Thunderbolts*
Year: 2025
Duration: 126′
Genre: Superhero, Action, Crime, Adventure, Drama, Sci-Fi, Fanatsy
Director: Jake Schreier
Florence Pugh, Sebastian Stan, David Harbour, Wyatt Russell, Olga Kurylenko, Lewis Pullman, Geraldine Viswanathan, Chris Bauer, Wendell Edward Pierce, Hannah John-Kamen
Julia Louis-Dreyfus
Thunderbolts*
Το Thunderbolts είναι μια διαφορετική υπερηρωική πρόταση που εστιάζει στην εσωτερικότητα αντί για το θέαμα. Παρότι άνισο στον ρυθμό και άδικο σε μερικούς χαρακτήρες, διαθέτει ουσία, δυναμικές ερμηνείες και θεματική συνοχή. Ένα βήμα προς ένα MCU πιο ώριμο και ανθρώπινο, ακόμη κι αν όχι πλήρως ολοκληρωμένο.