Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Gus G & Ronnie Romero, 29/06/2024 @Release Athens 2024
Ελπίζω ο Gus G. και ο Ronnie Romero να με συγχωρέσουν. Αυτό που βιώσαμε όσα βρεθήκαμε στην Πλατεία Νερού το βράδυ του Σαββάτου 29/6/2024, επισκίασε κάθε άλλο. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο 74ΧΡΟΝΟΣ Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ήρθε να μας χαρίσει μια ακόμη αξέχαστη βραδιά στο Release Athens 2024. Μια ακόμη αξέχαστη, αγωνιστική, ηλεκτρισμένη βραδιά από αυτές που μόνο εκείνος ξέρει να “κατασκευάζει”. Με κύριο υλικό την αγάπη του κοινού για εκείνον και εκείνου για το κοινό.
O Gus G. γνωστός και μη εξαιρετέος. Όμως, δεν θα πω ψέματα, τον Ronnie Romero δεν τον γνώριζα. Κακώς βέβαια και παράλληλα άξιο απορίας, αφού αν δει κανείς το βιογραφικό του θα… κλάψει. Μόλις στα 42 του χρόνια, ο Χιλιανός vocalist και lyricist έχει πατήσει σανίδια δίπλα σε τοτέμ. Το 2015, ο Ritchie Blackmore τον επέλεξε ως main φωνή για την επανένωση των Rainbow. Το 2022 ίδρυσε τους Elegant Weapons μαζί με τους Richie Faulkner, Scott Travis (Judas Priest) και Rex Brown (Pantera).
Όσο για τον Gus G.; Όχι απλώς τον γνωρίζω, αλλά έχει δώσει μια από τις αγαπημένες μου συνεντεύξεις που έχουμε “ανεβάσει” ποτέ στο DEPART. Κυρίως επειδή μιλάει για τις γάτες του και την αγάπη του για αυτές. Διότι μουσικά, δεν έχουμε να πούμε κάτι. Ο άνθρωπος είναι προέκταση της έννοιας “ηλεκτρική κιθάρα”. Πατάει τη σκηνή και νιώθεις λες και ταξιδεύεις στα 80s και καταπίνεις ηλεκτρισμό, φτύνοντας heavy metal.
Όταν αυτοί οι δύο ενώθηκαν, τα πράγματα στην Πλατεία Νερού έγιναν κεραυνοβόλα. Σοκαριστική παράσταση αγνού heavy metal. Αταίριαστο για εισαγωγικό του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, θα σκεφτείς. Και θα είσαι λάθος. Θα είσαι λάθος, διότι το βράδυ του Σαββάτου της 29ης Ιουνίου 2024, στην Πλατεία Νερού, είδαμε το παρελθόν και τις ρίζες του ελληνικού σκληρού ήχου, να συναντούν το παρόν και το μέλλον αυτού του ήχου. Και επί σκηνής!
Το ρολόι δείχνει 21:00+. Η μπάντα του Βασίλη Παπακωνσταντίνου είναι στη σκηνή. Η ανατριχιαστική φιγούρα του ανθρώπου που πότισε τις ψυχές εκατομμυρίων Ελλήνων με ροκ και αξέχαστα τραγούδια, στέκει μπροστά στο μικρόφωνο. Είναι πλέον 74 χρονών.
Μισό αιώνα τώρα ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου πατάει το σανίδι και σαν να κουβαλάει τη δύναμη των ψυχών όλων όσων τον αγάπησαν, καταθέτει το “είναι” του χωρίς να κρατάει τίποτα πίσω. Έχει αλλάξει η φωνή; Νομοτελειακά. Μα τι είναι αυτό μπροστά στο δέος του να βλέπεις στη σκηνή ένα άτομο που συνοψίζει τον ελληνικό σκληρό ήχο πάνω του;
“Εγώ δεν θέλω, στη ζωή να κυβερνήσω. Θέλω να μείνω, οπαδός φανατικός”. Του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Της αγάπης, της ειρήνης, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, του αγώνα για τον αδύναμο. Οπαδός φανατικός του ΡΟΚ. Σφεντόνα (αφιερωμένο στον Γιάννη και στον Χρήστο). ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ, ΚΑΙ ΤΙ ΜΕΓΑΛΗ ΜΥΤΗ; “Μια χαρά είναι η μυτούλα μου”, σχολιάζει ο ίδιος και η Πλατεία Νερού δείχνει τον δρόμο για ένα λαμπρό μέλλον. Η “θάλασσα” νεαρών ατόμων μπροστά στο stage μαρτυρά την υπόσταση τοτέμ που διαθέτει πια ο Βασίλης μας.
Το βράδυ του Σαββάτου 29/6, ακούσαμε με όλη μας την ύπαρξη αυτά που είχε να μας πει ένας σπουδαίος. Ένας αειθαλής. Ο Βασίλης μας. Ο ροκάς
Επί 2,5 ώρες, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου παρέδωσε τόσα μαθήματα, που στο τέλος της βραδιάς, ένιωσες σαν να ήσουν σε κάποια κολεκτίβα και αντλούσες αγάπη, επανάσταση, και οργή. “Τίποτα στον κόσμο δεν τον νοιάζει, παρά μόνο το μυαλό του ανοιχτό να μένει, μέσα στην αδράνεια τρομάζει, ξαναβλέπει στη φορμόλη τη ψυχή σβησμένη”.
Τίποτα άλλο δεν μας νοιάζει, παρά μόνο το μυαλό μας να είναι εκεί. Δίπλα στον παλαιστινιακό λαό, πλάι σε όσα βάστηξαν έστω για μια στιγμή τη σημαία με τον άνθρωπο-σύμβολο, Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Μονιασμένοι με όσα ύψωσαν γροθιά στη μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη. Δίπλα στα άτομα που παλεύουν για τα αυτονόητα. Στους καταπιεσμένους. Κατατρεγμένους. Δίπλα ΣΤΗ ΖΩΗ!
“Βράδυ Σαββάτου, στην ερημιά του, σου τραγουδάω πού να είσαι, δεν ακούς”. Κι όμως, ακούσαμε. Το βράδυ του Σαββάτου 29/6, ακούσαμε με όλη μας την ύπαρξη αυτά που είχε να μας πει ένας σπουδαίος. Ο Βασίλης μας. Ένας αειθαλής. Ο ροκάς. Αυτός που σταματά και αφιερώνει στον Μάνο Λοΐζο. “Μια φωτογραφία σου ήρθε και σε μένα, Μια φωτογραφία σου απ’ τα ξένα, Απ’ αυτές που κρατάν οι φοιτητές, Απ’ αυτές που ξεσκίζει ο χαφιές, Απ’ αυτές που κρεμάν οι φοιτητές, Στην καρδία τους”. Ο χαφιές δεν θα πεθάνει ποτέ. Μα ούτε οι φοιτητές. Ούτε ο Λοΐζος, ούτε ο Τσε. Ούτε ο Βασίλης. Και φυσικά, ούτε εμείς!
Η δύναμη της μουσικής μετράται εκεί όπου γυρίζεις δίπλα σου και βλέπεις τη μητέρα σου, 62 χρονών, να έχει βγει εν τέλει από το σπίτι για χάρη του Βασίλη Παπακωνσταντίνου
Θα μπορούσα να συνεχίσω να παραθέτω την πλήρη setlist. Να περιγράφω όσα βιώναμε σε κάθε τραγούδι, σε κάθε ρεφρέν, σε κάθε στίχο. Αντίθετα, θα σταματήσω εδώ. Ξέρετε, η δύναμη της μουσικής και των ανθρώπων όπως ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, δεν μετράται στα εισιτήρια και στις γεμάτες πλατείες. Πάντα τις γέμιζε και θα τις γεμίζει. Ακόμη κι αν μια μέρα δεν βγαίνει ούτε μισή νότα, θα είναι εκεί.
Η δύναμη της μουσικής μετράται εκεί όπου γυρίζεις δίπλα σου και βλέπεις τη μητέρα σου, 62 χρονών, να έχει βγει εν τέλει από το σπίτι για χάρη του Βασίλη. Του Βασίλη που η πάλαι ποτέ συμμαθήτριά της, Ελένη Ράντου, παντρεύτηκε πριν 30 χρόνια. Αυτού που τη συντρόφευσε -μαζί με αμέτρητα παιδιά, ενήλικες, γονείς, παππούδες- στη διάρκεια της Χούντας, στα σάπια 80s, στα αρρωστημένα 90s, στα καταρρέοντα 2000s. Στα αποκτηνωμένα 2010s και στα δυστοπικά 2020s.
Η δύναμη της μουσικής μετράται στα παιδάκια που ήταν στους ώμους των γονιών τους και χόρευαν. Στην κόρη μου που έζησε την πρώτη της συναυλία πριν καν έρθει στον κόσμο (σ.σ. στο άκουσα της κιθάρας του Gus G. δε, έπαιζε τύμπανα μέσα στην κοιλιά, θα τη νανουρίζουμε με Judas Priest λογικά). Στις σημαίες που κυμάτιζαν ασταμάτητα. Στο παλαιστιανικό φουλάρι με τα σύμβολα της Ειρήνης στον αριστερό ώμο του Απόστολου Μόσιου.
Στα βουρκωμένα μάτια μας, για τα τραγούδια αυτά που μας μεγάλωσαν. Που όταν ήμασταν 14-15, σήμαιναν οργή και ωμή επανάσταση, και σήμερα στα 37, σημαίνουν “ζωή”. “Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα”. Θα τον αλλάξουμε τον στίχο. “Δεν φοβάμαι τίποτα, δεν θα γίνει τίποτα χωρίς εμένα”. “ΕΛΛΑΣ, μίλα μας και μη μας αγαπάς”. Κι αυτό θα το αλλάξουμε. “ΕΛΛΑΣ, μίλα μας και να μας αγαπάς”.
Με ένα όνειρο. Η μουσική που "μιλάει" στην ψυχή μας εδώ και δεκατίες, να μιλήσει και στις ψυχές άλλων. ΠΑΜΕ ΒΑΣΙΛΗ!
Πώς είμαι τόσο βέβαιος; Ήμουν στην Πλατεία Νερού στις 29 Ιουνίου 2024. Είδα τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου να δείχνει τον δρόμο. Να μην σταματά. Να μην πατά φρένο. Οδοστρωτήρες του κακού και της σαπίλας, είμαστε όλα εμείς που πιστεύουμε ακόμη ότι ο κόσμος όχι μόνο μπορεί, αλλά οφείλει -στον εαυτό του πρώτα και σε εμάς μετά- να είναι καλύτερος. Με πιο πολλούς Λοΐζους, και όσο λιγότερους χαφιέδες. Μέχρι το επόμενο, σαρώνουμε τους ουρανούς σαν Έφηβα Γεράκια και πολεμάμε την αδικία. Και ξαποσταίνουμε σε ένα σαπιοκάραβο, πριν σαλπάρουμε ξανά σαν τρελοί πειρατές. Με ένα όνειρο. Η μουσική που “μιλάει” στην ψυχή μας εδώ και δεκατίες, να μιλήσει και στις ψυχές άλλων. ΠΑΜΕ ΒΑΣΙΛΗ!
Υ.Γ. Όταν ο Gus G. ανέβηκε στη σκηνή για να παίξουν μαζί το “ΕΛΛΑΣ”, κατάλαβαν οι χιλιάδες που βρέθηκαν στην Πλατεία Νερού, γιατί το μόνιασμα και η αγάπη είναι ο δρόμος. Ένας σπουδαίος heavy metal κιθαρίστας επέστρεψε στο stage, μας “διέλυσε” με την κιθάρα του και εκτόξευεσε ένα τραγούδι που κανείς δεν πίστευε ότι μπορεί να εκτοξευθεί κι άλλο!