Xylouris White: Άναρχη, πειραματική πειθαρχία!

Το όνομα «Ξυλούρης» κουβαλά ειδικό βάρος στη μουσική ιστορία. Από τη μια ο Νίκος Ξυλούρης με τη φωνή που ζει αιώνια. Από την άλλη ο Ψαραντώνης με τα μουσικά καμώματά του και τη διεθνή πορεία και αναγνώριση. Απότοκο του ονόματος αυτού, να διαιωνιστεί και στις επόμενες γενιές. Και οι Xylouris White αδιαμφισβήτητα το κρατάνε ζωντανό και το εξελίσσουν. Μπολιάζοντας, όμως, το αρχέγονο με το πειραματικό και το άναρχα πειθαρχημένο.

Ο Γιώργος Ξυλούρης το 1990 ακολουθεί τον πατέρα του, Ψαραντώνη, στην περιοδεία του στην Αυστραλία. Στη Μελβούρνη γνωρίζει τον ντράμερ Jim White και μια φιλία με βάση τη μουσική ξεκινά. Το 2009 οι Ξυλούρηδες επισκέπτονται ξανά την Αυστραλία και ο «παλιόφιλος» του Γιώργου καλείται να παίξει μαζί τους στις στάσεις εκεί. Μοιραία ανάμεσα στη συναυλία θα ξεκινήσουν να δουλεύουν πάνω σε ένα δικό τους υλικό το οποίο θα αναμειγνύει την κρητική παράδοση με το free-jazz. Το αμάλγαμα που θα προκύψει θα αρχίσει μεθοδικά να ηχογραφείται και οι δυό τους θα παίξουν ζωντανά στη Νέα Υόρκη. Έχοντας τραβήξει την προσοχή του κόσμου, λίγο φαντάζονταν τι θα επακολουθούσε με την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους.

Το 2014 το Goats κυκλοφορεί. Και ο κόσμος συστήνεται σε έναν ήχο μοναδικό. Ο παγανισμός παντρεύεται το σύγχρονο μινιμαλισμό και το λαούτο την ελευθερία των ντραμς. Ως δίσκος κινείται κάπου μεταξύ του ήπιου και του ψυχεδελικού. Μουσική που δε γνωρίζει σύνορα. Απρόσμενα αυτό το πρώτο δείγμα γραφής όχι μόνο γνωρίζει την αποδοχή, μα κατακτά και την 1^η θέση στα charts της world music.

Το Mother παίρνει στοιχεία του ντεμπούτου και του Black Peak και τα μεταλλάσσει. Γίνεται κάπως πιο αφηρημένο, με πιο «απλωμένες» συνθέσεις και ελευθερία κινήσεων

Δύο χρόνια αργότερα, το δίδυμο θα επιστρέψει με ένα νέο πόνημα. Κάποια πράγματα θα αλλάξουν στη «μαγιά» τους και δεν παίρνει πολύ χρόνο μέχρι να το αντιληφθεί κανείς. Γιατί ήδη από τις πρώτες συγχορδίες του ομώνυμου κομματιού του Black Peak είναι εμφανές. Πιο «εξωστρεφής» δίσκος, με τα φωνητικά του Γιώργου Ξυλούρη να δένουν απόλυτα με αυτό το πρόσωπο. Μια καλή παρομοίωση του ήχου αυτού του δίσκου είναι πως ακούγεται σα μια garage μπάντα να παίζει κρητικά. Και για κάποιο λόγο το αποτέλεσμα τους δικαιώνει.

Δύο χρόνια μετά από αυτό το άκρως επιτυχημένο πείραμα, το δίδυμο θα επιστρέψει στη δισκογραφία. Το Mother παίρνει στοιχεία του ντεμπούτου και του Black Peak και τα μεταλλάσσει. Γίνεται κάπως πιο αφηρημένο, με πιο «απλωμένες» συνθέσεις και ελευθερία κινήσεων. Από άλεκτες συνθέσεις που φλερτάρουν με το post-rock μέχρι «κρητικά» που προσκαλούν σε χοροπηδητά, είναι ένα ακόμα άνοιγμα του σχήματος. Φέρει τη σφραγίδα τους, ναι, αλλά όπως ο Γιώργος «επικαιροποιεί» την παράδοση της οικογένειάς του, έτσι κι αυτός ο δίσκος δρα ως σκαλοπάτι για ένα πιο σύγχρονο μόρφωμα των όσων πρεσβεύουν. Και το κλείσιμο του δίσκου με το Lullaby είναι μια μικρή ανατριχίλα, ένα χάδι που νανουρίζει τους μεγάλους και πονεμένους. Ο μητρικός τίτλος του δίσκου επιβεβαιώνεται και ηχητικά.

Σπάζοντας την παράδοση της διετούς κυκλοφορίας, οι Xylouris White κυκλοφορούν το τέταρτό τους πόνημα ένα μόλις χρόνο μετά το Mother. Και αν ο Καμύ δηλώνει πως ο Σίσυφος είναι χαρούμενος, τότε το δίδυμο πρέπει να έσφυζε από χαρά όταν ηχογραφούσε το The Sisypheans. Αρχαϊκό αλλά ζώντας στο παρόν, με μικρά έπη (Hearts’ Eyes) και τζαζ αναζητήσεις (το δεύτερο μισό του Black Sea), εξακολουθεί την ανοδική πορεία που χάραξαν. Με μόνη διαφορά σε σχέση με τον Σίσυφο πως δεν κατρακυλούν προς τα πίσω.

Η εκφραστικότητα, η «απλωμένη» αφηγηματικότητα, το βάθος των τυμπάνων. Όλα, μα όλα, είναι για μια ακόμα φορά στη θέση τους

Από τη μια η πανδημία, από την άλλη η έκρυθμη πραγματικότητα ανακόπτει προσωρινά την πορεία των Xylouris White. Με μόνη κυκλοφορία (για τυπικούς «διετείς» λόγους) το Live At Columbia 2013 του 2021, φαίνεται πως τους λείπει το πάλκο. Η συνύπαρξη με το κοινό αλλά και μεταξύ τους. Και με την αραίωση αυτού του παγκόσμιου γεγονότος, οι διαδικασίες επανενεργοποίησής τους μπαίνουν σε τροχιά. Και έτσι, εν έτει 2023 κυκλοφορεί το The Forest In Me. Και όλα ακούγονται σα να μην πέρασε μια μέρα. Η εκφραστικότητα, η «απλωμένη» αφηγηματικότητα, το βάθος των τυμπάνων. Όλα, μα όλα, είναι για μια ακόμα φορά στη θέση τους. Και ακόμα και το Memories And Souvenirs να είχαν κυκλοφορήσει ως single, καλυμμένοι θα ήμασταν.

Οι Xylouris White μπορεί να ακούγονται απολαυστικά στη μοναξιά του σπιτιού, αλλά το πραγματικό τους «σπίτι» είναι οι ζωντανές εμφανίσεις. Και αν θέλετε να το βιώσετε, μην κοιτάτε πιο μακριά από την εμφάνισή τους στο Temple.

Info ⓘ