Το “Amityville Horror” κυκλοφόρησε το 1979 και αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία της χρονιάς στις Η.Π.Α. Ενδεικτικά να αναφέρω ότι ξεπέρασε ταινίες όπως τα “Rocky 2”, “Apocalypse Now” και “Alien”. Καθόλου άσχημα αν αναλογιστούμε ότι μιλάμε για μια αμιγώς ταινία τρόμου. Παρότι δημιούργησε ένα ολόκληρο franchise, σήμερα βρίσκεται στη σκιά των ταινιών όπως “The Exorcist”, “Texas Chainsaw Massacre” και “Halloween”. Αδίκως θα πω, αφού η ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο Stuart Rosenberg χτίζει ένα από τα μεγαλύτερα φιλμ τρόμου όλων των εποχών.
Η ιστορία της ταινίας ξεκινάει πέντε χρόνια νωρίτερα από το 1979. Συγκεκριμένα στις 13 Νοεμβρίου του 1974, όταν δηλαδή ο Ronald DeFeo Jr. δολοφόνησε τα υπόλοιπα έξι μέλη της οικογένειάς του. Η δίκη του DeFeo άρχισε στις 14 Οκτωβρίου 1975. Ο δολοφόνος στη δίκη υποστήριξε ότι δε θυμάται να σκοτώνει την οικογένειά του και ότι το χέρι του κινήθηκε από δαίμονες. Προφανώς, ο ισχυρισμός του αυτός δεν έπεισε, με τον δικαστή Thomas Stark να δηλώνει ότι τα εγκλήματα του DeFeo ήταν «οι πιο ειδεχθείς φόνοι που διαπράχθηκαν στην κομητεία Suffolk από την ίδρυσή της». Ο DeFeo καταδικάστηκε σε φυλάκιση και εν τέλει πέθανε στη φυλακή, στις 12 Μαρτίου του 2021.
Τον Δεκέμβριο του 1975, ο George και η Kathy Lutz και τα τρία τους παιδιά μετακόμισαν στο σπίτι στην οδό Ocean Avenue 112 στο Amityville της Νέας Υόρκης. Επί της ουσίας, αυτή τους η απόφαση ήταν που πυροδότησε τη δημιουργία του “Amityville Horror”. Λιγότερο από τέσσερις εβδομάδες αργότερα, στις 13 Ιανουαρίου 1976, εγκατέλειψαν το σπίτι με ελάχιστα από τα ρούχα τους και κατέφυγαν στο σπίτι της μητέρας της Kathy. Στη συνέχεια, μάλιστα, εγκατέλειψαν την πολιτεία. Ούτε ο George ούτε η Kathy επέστρεψαν ποτέ στην Ocean Avenue.
Eίδε πολλές φορές τη σύζυγό του να μεταμορφώνεται σε μια ηλικιωμένη γυναίκα
Την ημέρα που η οικογένεια μετακόμισε στο σπίτι, ο George κάλεσε έναν ιερέα να ευλογήσει το σπίτι για προληπτικούς λόγους, δεδομένης της ιστορίας του. Σύμφωνα με τον George, μια αόρατη οντότητα χαστούκισε τον ιερέα στο πρόσωπο κατά τη διάρκεια της λειτουργίας και του είπε να «φύγει». Παρά το τρομακτικό αυτό γεγονός, η οικογένεια προχώρησε στη μετακόμιση.
Τις εβδομάδες που ακολούθησαν, η οικογένεια Lutz φέρεται να άρχισε να βιώνει μια σειρά από ανατριχιαστικά φαινόμενα. «Υπήρχαν… οσμές στο σπίτι που έρχονταν και έφευγαν», δήλωσε ο George στο ABC News. «Υπήρχαν ήχοι. Η μπροστινή πόρτα έκλεινε στη μέση της νύχτας. Δεν μπορούσαμε να ζεστάνουμε το σπίτι για πολλές μέρες».
Η οικογένεια κρατούσε τον φούρνο του σπιτιού αναμμένο μέρα και νύχτα για να κρατήσει τον χώρο ζεστό, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Καθ’ όλη τη διάρκεια της διαμονής τους, όπως ισχυρίστηκε ο George, βρήκε πράσινη γλίτσα να βγαίνει από τους τοίχους. Είδε ένα δαιμονικό πλάσμα που έμοιαζε με γουρούνι και είχε κόκκινα μάτια να τον κοιτάζει. Επίσης, είδε πολλές φορές τη σύζυγό του να μεταμορφώνεται σε μια ηλικιωμένη γυναίκα.
Ισχυρίστηκε επίσης ότι ξυπνούσε σχεδόν κάθε βράδυ στις 3:15 π.μ.. Δηλαδή περίπου την ώρα που είχαν γίνει οι δολοφονίες μέσα στο σπίτι τον προηγούμενο χρόνο. Σε μια τέτοια περίπτωση, ιυποστήριξε ότι άκουσε τα κρεβάτια των παιδιών να «χτυπάνε πάνω-κάτω στο πάτωμα», ενώ ο ίδιος βρισκόταν αβοήθητος στο δικό του κρεβάτι, συγκρατούμενος από κάποια αόρατη δύναμη. Αργότερα εκείνο το βράδυ, είπε, ξύπνησε και βρήκε την Kathy να αιωρείται πάνω από το κρεβάτι τους.
Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η κινηματογραφική ικανότητα που χρησιμοποιήθηκε για τη δημιουργία του "Amityville Horror"
Το πρωί μετά από αυτό το (υποτιθέμενο) περιστατικό, ο George Lutz και η υπόλοιπη οικογένεια εγκατέλειψαν το σπίτι. Δεν μπήκαν καν στον κόπο να αδειάσουν το ψυγείο ή τις ντουλάπες τους. Είχαν ζήσει στο σπίτι μόλις 28 ημέρες. Όταν η ιστορία μαθεύτηκε, κατηγορήθηκαν ότι ήταν φτιαχτή. Ο George και η Kathy Lutz επέμεναν ότι έλεγαν την αλήθεια για όσα έζησαν στο σπίτι του Amityville. Έφτασαν μάλιστα στο σημείο να ζητήσουν να κάνουν τεστ αλήθειας.
Τα αποτελέσματα του πολυγράφου δεν έδειξαν εξαπάτηση και η οικογένεια συνέχισε να μιλάει για την εμπειρία της για χρόνια. Οι αφηγήσεις τους ενέπνευσαν τον Jay Anson να γράψει το βιβλίο στο οποίο είναι βασισμένη η ταινία.
Ας επιστρέψουμε στην ταινία. Το “Amityville Horror”, παρότι ορισμένα από τα εφέ του μπορεί να φαίνονται σήμερα ξεπερασμένα και γηρασμένα, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η κινηματογραφική ικανότητα με την οποία δημιουργήθηκε. Καταλυτικό ρόλο σε αυτό έπαιξε ο σκηνοθέτης Stuart Rosenberg. Ο Αμερικανός σκηνοθέτης πετυχαίνει η ένταση της ταινίας να εξαρτάται από ένα διάχυτο, διακριτικό τρόμο και όχι από τρομακτικές σκηνές.
Αν η ταινία έχει μια σημαντική αδυναμία, είναι το υπερβολικά απότομο τέλος
Για να το πετύχει όμως αυτό, χρειάστηκαν και οι ερμηνείες του καστ του. Η εξέλιξη κάθε χαρακτήρα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αλληλεπίδραση με το στοιχειωμένο σπίτι. Ο James Brolin δίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες του ως ένας οικογενειάρχης που γρήγορα διαλύεται ψυχολογικά. Ο Brolin κρατά την επιδεινούμενη κατάστασή του στη σωστή πλευρά του υπερβολικού, κάνοντάς σε να πιστέψεις ότι ο κανονικός χαρακτήρας του τρελαίνεται από το σπίτι. Μέσες-άκρες και οι υπόλοιποι ηθοποιοί ακολουθούν το ίδιο μοτίβο, και ενώ ο μεγάλος Rod Steiger δεν έχει πολλές σκηνές, σίγουρα αφήνει το στίγμα του στο “Amityville Horror” ενσαρκώνοντας έναν ιερέα του οποίου η πίστη δοκιμάζεται δραματικά.
Ο αργός χαρακτήρας της δράσης είναι αυτός που κρατάει την αφήγηση συναρπαστική και ενώ υπάρχουν jump scares και στιγμές τρόμου, η καρδιά της ταινίας αφορά μια οικογένεια που τρελαίνεται από δυνάμεις που δεν μπορεί να δει ή να κατανοήσει. Ο Rosenberg και το καστ, είτε πιστεύουν ότι τα γεγονότα ήταν αληθινά είτε όχι, τουλάχιστον προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την οικογένεια Lutz με σεβασμό, δίνοντας στην ταινία μια πιο κλασική πλευρά από ό,τι θα περίμενε κανείς για μια φτηνή ταινία τρόμου με στοιχειωμένο σπίτι.
Είναι κρίμα που κάποια από τα εφέ και τα σκηνικά είναι τόσο ξεπερασμένα, καθώς «σαμποτάρουν» (σήμερα) την υπόλοιπη παραγωγή. Αν η ταινία έχει μια σημαντική αδυναμία, είναι το υπερβολικά απότομο τέλος. Μετά από μια τόσο σπουδαία ανάπτυξη και αργή απελευθέρωση ανεξήγητων γεγονότων, είναι κρίμα που το φιλμ ουσιαστικά σταματάει την ώρα που πρόκειται να ανακαλύψει κανείς τι συμβαίνει τελικά. Παρόλα αυτά, ίσως αυτό να αντικατοπτρίζει την εμπειρία της ίδιας της οικογένειας Lutz στο 112 Ocean Avenue, καθώς έφυγαν ξαφνικά και δεν κοίταξαν πίσω.