Ο Ozzy Osbourne «έφυγε». Και εγώ ακόμα σκέφτομαι το βράδυ στο Μπέρμιγχαμ. Εκεί που, σχεδόν από τύχη, βρέθηκα σε αυτό το θρυλικό βράδυ. Στο ύστατο χαίρε του Ozzy, που ίσως κάποιοι βλέπαμε ότι ήταν κοντά, όχι όμως και τόσο. Ο Ozzy, όμως, έμοιαζε να το ήξερε και να το δήλωνε.
Για μένα, η μέρα αυτή ξεκίνησε πολύ καιρό πριν, πριν καν την ανακοίνωση για την τελευταία συναυλία του Ozzy με τους Black Sabbath, με όνομα “Back to the Beginning“. Long story short, το βράδυ της 4ης Ιουλίου ήμουν στη γέφυρα Black Sabbath, πέρασα έξω από το ξενοδοχείο όπου διέμεναν όλες οι μπάντες και κόσμος περίμενε καρτερικά.
Όλοι φόραγαν μια μπλούζα ή κάτι που έκανε εμφανή τον λόγο που ήμασταν εκεί. Μια μπύρα, και όλα αφορούσαν την επόμενη ημέρα. Σχεδόν άυπνοι, στο κρύο και βροχερό Μπέρμιγχαμ, στις 8 το πρωί. Το γκράφιτι, το “The Crown bar”, το άγαλμα του Bull, η επετειακή συλλογή στα Selfridges, η έκθεση φωτογραφίας στην κεντρική πλατεία, η ατομική έκθεση του Ozzy στο Μουσείο. Τα σημαιάκια, ο κόσμος, όλα γύριζαν γύρω από τους Black Sabbath, τον Ozzy και το μεγαλειώδες live, για το οποίο ανυπομονούσαμε.
Άφιξη στο γήπεδο της Άστον Βίλα, με το άγαλμα του Ozzy στην πύλη από την οποία θα έμπαινα. Αφού χωριστήκαμε και είπαμε «θα βρεθούμε εδώ στο τέλος», μπήκα, πήρα μια μπύρα και έκατσα. Αγαπημένες μπάντες, θρυλικοί μουσικοί, αναπάντεχα supergroups, και ο Morello να έχει χτίσει μια μοναδική μουσική στιγμή που θα έμενε αξέχαστη για πάντα. Εμείς τη ζήσαμε live, άλλοι σε streaming και ακόμη περισσότεροι προσεχώς στο cinema. Απόψε, όμως, όλα φαντάζουν διαφορετικά.
Δεν ξέρω αν έχει νόημα να απαριθμήσω ποιοι βρέθηκαν στη σκηνή, ποιοι εμφανίστηκαν σε βίντεο να πουν δυο λόγια, αλλά και στα παρασκήνια. Όλοι ήταν εκεί για τους Black Sabbath και για τον Ozzy Osbourne, αυτό το παιδί από το Άστον, που άφησε τη δουλειά του στο εργοστάσιο ψάχνοντας να περάσει καλά.
Η βραδιά κύλησε σαν χείμαρρος: οι Mastodon άνοιξαν με το “Blood and Thunder”, οι Rival Sons έφεραν blues και Sabbath ατμόσφαιρα, οι Anthrax απογείωσαν το “Into the Void”, ενώ η Lzzy Hale έπαιξε το “Perry Mason” με σεβασμό μόνο αληθινού fan. Οι Lamb of God συγκλόνισαν με το “Children of the Grave” και τα supergroups εναλλάσσονταν σαν σε όνειρο. Ο Yungblud μάγεψε με το “Changes”, οι Tool, Slayer, Gojira, Pantera, Alice in Chains και Guns N’ Roses μπήκαν σε μια αλυσίδα χωρίς αρχή και τέλος. Κι εκεί που όλα έμοιαζαν ήδη ιστορικά, οι Metallica ανέβηκαν στη σκηνή: “Hole in the Sky”, “Creeping Death”, “Johnny Blade”, και στο “Master of Puppets” ο Hetfield ψιθύρισε ένα «χωρίς τους Sabbath, δεν θα υπήρχαμε». Και κανείς δεν διαφώνησε.
Όταν η σκηνή άδειασε, έμεινε σκοτάδι για λίγο. Και ύστερα, ο Ozzy «γύρισε σπίτι». Καθισμένος στον θρόνο του, συγκινημένος και βαθιά παρών. Η φωνή του ανατριχιαστική και ηχηρή. “I Don’t Know”, “Mr. Crowley”, “Suicide Solution”, “Mama, I’m Coming Home” και στο τέλος “Crazy Train”. Οι δυσκολίες που πέρασε φαίνονταν, αλλά πιο πολύ φαινόταν το πόσο το ήθελε. Η φωνή του, η διάθεσή του, η δύναμή του. Ακόμα και τις διδαχές των γιατρών τις παρουσίασε όπως μόνο αυτός θα μπορούσε. Έδινε τον ρυθμό και εμείς γινόμασταν ο καλύτερος ρυθμός που ακουγόταν εκείνο το βράδυ στον κόσμο. Μαζί του οι μουσικοί του, και ο Zakk Wylde – βράχος και συνοδοιπόρος σε αυτές τις στιγμές, που τώρα είναι γλυκόπικρες.
Λίγη παύση ακόμα. Οι Black Sabbath ήταν και πάλι όλοι μαζί στη σκηνή. Στην πόλη όπου ξεκίνησαν όλα. Εκεί που η ιστορία της μουσικής άλλαξε για πάντα. Για μία τελευταία φορά. Ο Tony, ο Geezer, ο Bill κι ο Ozzy ξεκίνησαν με το “War Pigs”. Η φωνή του Ozzy έσπαγε, αλλά κρατούσε. “N.I.B.” και “Iron Man”, κάθε riff ήταν σαν να το ακούμε για πρώτη φορά. Το “Paranoid” έκλεισε τη βραδιά. Ο Ozzy σταμάτησε, είπε «unfortunately, we’ve come to our final song ever», και ξέραμε πόσο το εννοούσε. Πυροτεχνήματα και χειροκρότημα, πριν πέσει η αυλαία.
Αυτή ήταν η τελευταία φορά που είδαμε τον Ozzy στη σκηνή. Σε μία βραδιά όπου όλα τα έσοδα των εισιτηρίων πήγαν για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Ένα ακόμα σημαντικό σημείο που δε θα μπορούσε να μη σημειωθεί. Και πριν λίγες ώρες, η είδηση ήρθε και σκορπίστηκε γρήγορα παντού. Τώρα δεν είναι πια εδώ, αλλά υπήρξε, με μια ιστορία που θα μείνει ανεξίτηλη για πάντα. Εκείνο το βράδυ αποχαιρετήσαμε τον άνθρωπο, ο θρύλος, όμως, θα αντηχεί αιώνια.