Μια βραδιά που δύο θρύλοι του punk στερεώματος, ένας της παγκόσμιας και ένας της ελληνικής σκηνής είχε σημειωθεί από καιρό στο καλεντάρι. Οι Discharge με τους Αντίδραση εν Αθήναις, μια συναυλία-αφορμή για να να μάθει κανείς τι πραγματικά σημαίνει «θόρυβος». Όχι με την έννοια της κακογουστιάς αλλά με αυτήν της αναταραχής. Κοινωνικής, πολιτικής, οργισμένης, απεγνωσμένης, οτιδήποτε από τα παραπάνω με φόντο κιθάρες, ντραμς, μοϊκάνες και άπειρο ξύλο. Το ηχητικό αντίστοιχο μιας μολότοφ που ξερνά φλόγα στο κράσπεδο.
Αντίδραση
Παγωμένος ο καιρός, υγρασία παντού, η ουρά έξω από το Aux Club μαρτυρά ότι κάτι μαγειρεύεται εδώ. Με μια μικρή καθυστέρηση οι πόρτες ανοίγουν, ο κόσμος ξεκινά να μπαίνει στο μικρό αλλά φιλόξενο stage, λαμβάνει θέσεις «ντροπαλά» μπροστά από τη σκηνή και πριν καν μπουν όσοι έχουν στηθεί απ’ έξω, οι Αντίδραση ανεβαίνουν στη σκηνή.
Για τα περίπου 50 λεπτά που είχαν στη διάθεσή τους είχαν ένα μάλλον δύσκολο εγχείρημα καθώς το κοινό δεν έλεγε να πάρει μπρος. Και δε μιλάμε για μια οποιαδήποτε μπάντα αλλά το συνώνυμο του ακραίου ελληνικού punk όταν αυτό βρισκόταν στα γεννοφάσκια του. Τα κομμάτια κυλάνε, ο κόσμος ναι μεν χειροκροτάει και φωνάζει αλλά ένα πιτ δεν έχει ανοίξει; Τι διάολο; Τόσο πολύ καλομάθαμε; Αλλά η μπάντα δεν πτοείται γιατί ξέρει πάρα πολύ καλά τι χρειάζεται.
Το “Χοιρινό Κρέας” είναι το ίσως πιο «καθαρά» crust κομμάτι που ηχογραφήθηκε μέχρι τότε στην ελληνική δισκογραφία. Είναι δεδομένο πως το κοινό θα ανταποκριθεί άμεσα στο «Αλήτες είναι τα ΜΑΤ κι οι ασφαλίτες». Και όταν από crust ζωντανά καταλήγει να ακούγεται σχεδόν grindcore λόγω ταχύτητας και έντασης, πως να μην ξεσπάσει πόλεμος από κάτω;
Φυσικά ακολουθεί το ατόφιο punk του “Αυτή Είναι η Ελλάδα” και μέρος του κοινού ουρλιάζει τους στίχους. Αλλά το φινάλε είναι αυτό που πολλοί περίμεναν. Και η διπλέτα των “ΕΛ.ΑΣ“-“Αντίδραση” υπενθυμίζει το εκτόπισμά τους. Αγέραστοι αυτοί, διψασμένο για ηχητική βία το κοινό. Μια χημική αντίδραση που θέμα χρόνου ήταν να καταλήξει σε ανάφλεξη. Εν μέρει ελεγχόμενη μεν, σαρωτική δε. Το κατάλληλο cardio ως προθέρμανση στο ακραίο crossfit που θα ακολουθούσε.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Discharge
Κάπου στο Λύκειο η αναφορά στο όνομα των Discharge ως συστατικό στοιχείο της πρώιμης ακραίας metal του ’80 με ώθησε να ψάξω ιντερνετικά στο ντεμπούτο τους. Κάποιες αναζητήσεις στο Emule και μερικούς ιούς αργότερα, το ντεμπούτο τους βρήκε τη σταθερή θέση του στο mp3 μου για τις μέρες που θα ξύπναγα στραβωμένος με τα πάντα. Δυστυχώς τους έχασα και τις δύο φορές που εμφανίστηκαν στην Αθήνα οπότε το ραντεβού με την ιστορία έπρεπε να λάβει χώρα και το κακό να μην τριτώσει. Και μόλις ήχησαν οι σειρήνες πολέμου και ξεκίνησαν τα γκαρίσματα του κοινού, όλα ήταν έτοιμα. Οι Discharge μπροστά μας.
Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές νιώθω πραγματικά σα βετεράνος αιματοχυσίας και παλεύω να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου. Γιατί για την επόμενη μια ώρα αυτό που ακολούθησε μόνο ως μακέλεμα μπορώ να το χαρακτηρίσω. Με μπροστάρη τον σπουδαίο JJ να φτύνει αλήθειες στο μικρόφωνο που κάποτε τραγούδαγε ο Tezz (ο οποίος αναλαμβάνει χρέη κιθαρίστα και backing χουλιγκάνου πλέον) το “The Blood Runs Red” κηρύσσει την έναρξη του χάους.
Stage diving, αδυσώπητο ξύλο, μικρόφωνο να πασάρεται στις μπροστινές σειρές. Στην άλλη άκρη της σκηνής ο πιο «σεμνός» Bones να χαμογελάει με το θέαμα ενώ ξύνει την κιθάρα του και ο θεός Rainy να παίζει μπάσο με τα γυαλιά πρεσβυωπίας πάνω στο κεφάλι του. Εγώ τι άλλο να πω;
Καπάκια “Fight Back” και “Hear Nothing, See Nothing, Say Nothing“. Ο παλμός συνεχίζει να κορυφώνεται, ο JJ βγάζει τη μπλούζα του και δίνει σήματα για sing alongs. Να την πω, βέβαια, την αμαρτία μου, ήθελα να το αναλάβει όλο ο Tezz το συγκεκριμένο αλλά μικρές λεπτομέρειες εν τέλει. Πειράγματα με το κοινό όταν προλογίζει το “A Look At Tomorrow” λέγοντάς μας πως αν δεν το ξέρουμε γιατί βρισκόμαστε εκεί; Και ένα άτομο να του απαντά «ΡΕ ΦΑΚ ΓΙΟΥ ΡΕ». Ναι, για κάτι τέτοια ζω.
Και κάπου μετά τα 20 κομμάτια, οι Discharge μας καληνύχτισαν και έφυγαν θριαμβευτές και κάθιδροι
Οι μικροσκοπικοί πρόλογοι των κομματιών θυμίζουν το πόσο επίκαιρα παραμένουν τα κομμάτια τους. Το “Drunk With Power” χαρακτηρίζει απόλυτα την πολιτική κατάσταση του σήμερα, το ίδιο και το “Protest And Survive“. Μας λένε πως οι Έλληνες γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι σημαίνει “State Violence, State Control“. Με το “Ain’t No Feeble Bastard” δίνουν στο πιάτο το σύνθημα ισχύος που χρειαζόμαστε. Και το μικρόφωνο εξακολουθεί να πασάρεται.
Και επειδή οι Discharged δεν κοιτούν να χαϊδεύουν τα αυτιά της κάθε χώρας αλλά βλέπουν τα δεινά του πλανήτη ως μια συνολική κατάσταση προλογίζουν το “Never Again” με το ουσιαστικότερο όλων. «I’ve said this a hundred times, I’ll keep on saying it: Free Palestine», δήλωση που συναντάται με ζητωκραυγές απ’ όλο το κοινό. Που μεταξύ μας, αν δε συμφωνείς με αυτό, πρώτον εσύ είσαι αυτός που δεν έχει θέση εκεί και δεύτερον, για να’ μαστε και ξεκάθαροι, άντε μου και στο διάολο.
Λίγο πριν το κλείσιμο τα πράγματα επαναπυρακτώνονται με το “Accessories By Molotov” ενώ το “You Deserve Me” αφιερώνεται στους «φίλους που κάνουν ναρκωτικά». Και κάπου μετά τα 20 κομμάτια, οι Discharge μας καληνύχτισαν και έφυγαν θριαμβευτές και κάθιδροι. Μόνο αυτοί; Όχι, μέχρι και οι τοίχοι ήταν ποτισμένοι με ιδρώτα. Δεν αστειεύομαι. Ρωτήστε και τον τυπά με το καπέλο Suicidal Tendencies που «έγραψε» με χαρτοπετσέτα 1312 στον ιδρώτα του τοίχου. Με χαρτοπετσέτα ευτυχώς, δεν είναι και κάνας μπίχλας. Υποθέτω τουλάχιστον.
Πίσω στην κρύα Κωνσταντινουπόλεως, το μόνο που έβλεπες ήταν χαμογελαστός κόσμος. Από 14 μέχρι 60 χρονών, όλοι είχαν βρει ένα «κοινό τοπίο». Ότι τελικά κάποιες φορές, το d-beat μπορεί και να σου φωτίσει λίγο την ψυχούλα σου. Γιατί ακόμα κι αν τη ντύσεις με ηχητική βιαιοπραγία και ουρλιαχτά φωνητικά, η καλοσύνη φαίνεται. Και αυτήν την υπενθύμιση τη χρειαζόμαστε, πλέον τακτικά.