Υπάρχουν κάποιοι μουσικοί που δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις και αρκεί μια γρήγορη ματιά στο βιογραφικό τους για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος και την αξία τους. Ένας από αυτούς είναι σίγουρα ο Don Airey, ο επί είκοσι τρία συναπτά έτη πιανίστας των Deep Purple. Και ο οποίος εκτός των Purple έχει συνεισφέρει σε όλα σχεδόν τα ιερά τέταρτα του σκληρού ροκ με καταγωγή τη Μεγάλη Βρετανία. Από τους Rainbow, τους Whitesnake, τον Ozzy, τους MSG και τον Gary Moore μέχρι τους Judas Priest και τους Saxon, ο θρυλικός αυτός μουσικός έχει σίγουρα αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του στη ροκ μουσική.
Πολύ, μα πάρα πολύ, μεγάλες δόσεις Deep Purple
Το “Pushed to the Edge” λοιπόν, αποτελεί την έκτη προσωπική δουλειά του Don Airey. Σε αυτήν έχει σαν συνοδοιπόρους του τον Carl Sentance των Nazareth στη φωνή και, τον γνώριμο μας από τους Deep Purple, Simon McBride, στην κιθάρα. Με δεδομένη την πολύ επιτυχημένη, καλλιτεχνικά και εμπορικά, συνύπαρξή των δυο τους στο πρόσφατο “=1” των Βρετανών, τολμώ να πω πως είχα σχετικά υψηλές προσδοκίες για το συγκεκριμένο δίσκο. Οι οποίες δυστυχώς δεν θα έλεγα πως επαληθεύτηκαν ακριβώς.
Το ύφος στο οποίο κινείται μουσικά το “Pushed to the Edge” είναι εύλογα πολύ κοντά σε αυτό των Deep Purple και το σκληρό ροκ της δεκαετίας του ’70. Στα πενήντα έξι λεπτά του θα συναντήσουμε τίτλους τραγουδιών όπως το “Flame in the Water”. Ανταλλαγές solo κιθάρας και πλήκτρων στο “Out of Focus” όπως αυτές οι θρυλικές των Jon Lord και Ritchie Blackmore στο “Made in Japan”. Αλλά και στιχουργικές αναφορές σαν το “…fields on fire set the Man in Black…” στο “They Keep on Running”. Δηλαδή πολύ, μα πάρα πολύ, μεγάλες δόσεις Deep Purple.
Τα “Girl from Highland Park”και “Godz of War” αποτελούν τις μόνες θετικές εξαιρέσεις
Θα συναντήσουμε επίσης εξαιρετικές ερμηνείες τόσο από τον Don Airey όσο και από τον Simon McBride. Αυτό όμως είναι και το πρόβλημα που εντόπισα στη συγκεκριμένη κυκλοφορία. Μια ροπή δηλαδή προς την επίδειξη της ατομικής δεξιοτεχνίας των δύο κύριων συντελεστών του παρά σε ολοκληρωμένες αξιομνημόνευτες συνθέσεις. Το “Power of Change” για παράδειγμα είναι ενδεικτικό. Μια σύνθεση με πολύ όμορφη μελωδία στο ρεφρέν, ωραίο groovy riff και φυσικά εξαιρετικά solos, που όμως σε σημεία χωλαίνει και δείχνει πως δε δουλεύτηκε όσο θα έπρεπε. Αφήνοντας έτσι στο τέλος μια αίσθηση ανολοκλήρωτου. Και σε αρκετά σημεία τετριμμένου.
Υπάρχουν όμως δύο τρανταχτές εξαιρέσεις στα παραπάνω. Το ακουστικό και ορχηστρικό “Girl from Highland Park”, το οποίο με τη νοσταλγία που το διαπερνά φέρνει στο νου τη φρεσκάδα του “=1” και γενικά την πειραματική διάθεση των Deep Purple. Και κυρίως το “Godz of War”. Χωρίς να θέλω μειώσω την πολύ παθιασμένη ερμηνεία του Sentance, η συγκεκριμένη σύνθεση, χωρίς υπερβολή, θα μπορούσε να θεωρείται σήμερα κλασική με τον Ronnie James Dio ή τον Ian Gillan στη φωνή.
Διαβάζοντας ξανά την κριτική μου στο “Push to the Edge” παρατηρώ πως αναφέρω πιο συχνά τους Deep Purple παρά το όνομα του δημιουργού του. Και αυτό είναι δηλωτικό του κοινού στο οποίο απευθύνεται η καινούρια δουλειά του Don Airey. Οι πιστοί οπαδοί του θρυλικού συγκροτήματος σίγουρα θα την ακούσουν, και πολύ ορθώς θα πράξουν. Και ενώ θα τους ικανοποιήσει σε κάποιο βαθμό, θα την ξεχάσουν σχετικά γρήγορα. Αν δεν ανήκετε όμως σε αυτήν την κατηγορία μπορείτε να την προσπεράσετε χωρίς φόβο. Ελπίζω πως τόσο ο Airey όσο και ο McBride έχουν φυλάξει τις καλύτερες ιδέες τους για το διάδοχο του “=1” που βρίσκεται στα σκαριά.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: Don Airey
Album: Pushed to the Edge
Release Date: 28/03/2025
Label: earMusic
Genre: Hard Rock
1. Tell Me
2. They Keep On Running
3. Moon Rising
4. Rock The Melody
5. Flame In The Water
6. Out Of Focus
7. Power Of Change
8. Girl From Highland Park
9. Godz Of War
10. Edge Of Reality
11. Finnigan’s Awakesphodels
Producer: Don Airey
Don Airey: Carl Sentance (Φωνή), Simon Mcbride (Κιθάρα), Dave Marks (Μπάσο), (Κιθάρα), John Ginnigan (Τύμπανα), Don Airey (Πλήκτρα)
Don Airey: Pushed to the Edge
Το Pushed to the Edge είναι μια δουλειά που απεθύνεται σχεδόν αποκλειστικά στους οπαδούς των Deep Purple και των '70s. Δύσκολα θα συγκινήσει οποιονδήποτε άλλο μουσικόφιλο.