Πριν από δεκαετίες, ένα μνημείο της σκοτεινής μουσικής κυκλοφόρησε. Άλλαξε και ταυτόχρονα όρισε μια ολόκληρη σκηνή. Παράλληλα, στοιχειώθηκε από ανθρώπους και περιστατικά που ακόμη συζητιούνται για τη σχέση μουσικής και δημιουργών. Παρόλα αυτά, το “In The Nightside Eclipse” των Emperor παραμένει θεμέλιο του επικού, ατμοσφαιρικού black metal.
Ο Ihsahn, ο Samoth και ο Mortiis έχουν πλέον κατασταλάξει στο πώς θέλουν να ακούγονται. Έχουν ήδη κυκλοφορήσει τα πρώτα δείγματα γραφής τους: ένα εκπληκτικό πρωτόλειο, το demo “Wrath of The Tyrant“, και ένα εντυπωσιακό EP με το όνομα του συγκροτήματος. Έχουν επίσης καλωσορίσει στις τάξεις τους έναν ντράμερ από το Lillehammer, τον Faust. Και ενώ σχεδιάζουν τα επόμενα βήματά τους, έρχεται το «Καλοκαίρι του ’92».
Οι έφηβοι γύρω από τον Euronymous αποφασίζουν να αποδείξουν το μίσος τους μέσα από καταστροφικές και απάνθρωπες πράξεις. Ο Samoth συμμετέχει σε εμπρησμούς εκκλησιών. Ο Faust, πέρα από τη συμμετοχή του στους εμπρησμούς, δολοφονεί έναν άνθρωπο, υποστηρίζοντας ότι τον παρενόχλησε σεξουαλικά. Αν και οι αρχές θορυβούνται, χρειάζεται ένας χρόνος για να αποδειχθεί η εμπλοκή τους.
Μέσα σε αυτόν τον χρόνο, οι Emperor συνεχίζουν να δουλεύουν πάνω στο νέο τους υλικό. Ο Tchort αναλαμβάνει το μπάσο, καθώς ο Mortiis αποφασίζει να αλλάξει ηχητική κατεύθυνση. Μπαίνουν στο στούντιο και ηχογραφούν οκτώ συνθέσεις που αποπνέουν σκότος, πάγο και νυχτερινό ουρανό. Ο Pytten, παραγωγός του εμβληματικού “De Mysteriis Dom Sathanas”, φροντίζει ο δίσκος να ακούγεται απόκοσμος αλλά και επικός.
Σκεφτείτε ότι όταν οι Emperor έγραφαν το “In The Nightside Eclipse”, δεν είχαν συμπληρώσει καν τα 20 τους χρόνια
Θέλοντας ένα εξώφυλλο που να αποτυπώνει πλήρως τον ήχο τους, οι Emperor συνδυάζουν δύο πίνακες. Μια νυχτερινή επιστροφή των Ορκ στη Μίνας Μόργκουλ, δια χειρός Necrolord, διακοσμείται με τον Θάνατο του Gustave Doré. Οι μπλε, μωβ και λευκοί τόνοι αντανακλούν τον συνδυασμό νυχτόβιας απειλής και επικής ατμόσφαιρας. Ακόμα και σήμερα, αποτελούν τον τέλειο πρόλογο για το ηχητικό αποτέλεσμα.
Το εισαγωγικό sample ανοίγει μια πύλη σε μια άλλη διάσταση. Μια βόρεια γη, αιωρούμενη ανάμεσα στο φανταστικό και το πραγματικό. Μαγνητίζει και ταυτόχρονα προκαλεί αγωνία για το τι θα ακολουθήσει. Μέχρι που το “Into The Infinity of Thoughts” ξεσπά. Ένα βαγκνερικής υφής αμάλγαμα tremolo picking, μινιμαλιστικών ατμοσφαιρών από τα πλήκτρα και της μαινόμενης φωνής του Ihsahn. Η κληρονομιά των Bathory βρίσκει εδώ το ιδανικό μέρος για να φυλαχθεί.
Το The Burning Shadows of Silence ξεκινά μανιασμένα, προτού αποκαλύψει σταδιακά τον λυρικό του χαρακτήρα. Ο Ihsahn άλλοτε γρυλίζει, άλλοτε απαγγέλλει θεατρικά το ταξίδι μιας φιγούρας σε ένα αποκαλυπτικό τοπίο. Η μουσική αποκτά όλο και πιο αφηγηματική χροιά. Μετά από ένα midtempo μεσαίο μέρος, βυθίζει τον πρωταγωνιστή της ιστορίας στις επιθυμητές του Σκιές της Σιωπής.
O Αυτοκράτορας ως φιγούρα που διψά για γνώση και δύναμη πρωταγωνιστεί στο “Cosmic Keys To My Creations And Times”. Το κοσμικό στοιχείο που χαρακτηρίζει τους Emperor ξεδιπλώνεται. Ένα διαστρικό ταξίδι σε κόσμους που μπορούν να ικανοποιήσουν την άπληστη φιγούρα και τη δίψα της για ολοκληρωτική κυριαρχία. Τα πλήκτρα φλερτάρουν πιο έντονα με το kosmische στοιχείο. Μια πορεία στο σκότος του Απείρου.
Φύση και Σατανάς γίνονται ένα στο σχεδόν εθνορομαντικό “Beyond The Great Vast Forest”. Τα νορβηγικά τοπία μετατρέπονται σε ένα διαβολικό ναό που εκπέμπει το Κακό. Ο Samoth είχε δηλώσει στο παρελθόν πως η φύση αποτελεί πηγή έμπνευσης για το συγκρότημα. Και σε αυτή τη σύνθεση αποδεικνύεται περίτρανα. Μόνο που η φύση μέσα από τη ματιά των Emperor δεν είναι ένα γαλήνιο, ειρηνικό περιβάλλον. Αντιθέτως, προκαλεί σκοτεινό δέος.
Το εισαγωγικό άρπισμα του “Towards The Pantheon” προϊδεάζει απόλυτα για αυτό που θα ακολουθήσει. Η πιο μελωδική στιγμή του δίσκου, ένα οριακά ambient ξεκίνημα. Ο Ihsahn αλυχτά σαν τους λύκους των στίχων. Αυτή τη φορά, όμως δεν είναι μέσα στη διαβολική καταιγίδα. Είναι έξω από αυτήν. Και τη βλέπουν να πλησιάζει. Μαυροντυμένες φιγούρες ετοιμάζονται να σφετεριστούν το θρόνο του κακού ενώ συμφωνικά πλήκτρα δίνουν έναν επικό τόνο. Ο οποίος ολοένα και κορυφώνεται. Για εμένα αναμφίβολα στην τριάδα των σπουδαιότερων κομματιών που έγραψαν ποτέ τους.
Το Bathoryικό riff του “The Majesty of The Nightsky” ξαναβρίσκει τον Αυτοκράτορα στη μέση της καταιγίδας. Οι ουρανοί ματώνουν, η Γη σείεται. Θα γίνει ένα με τον ουρανό. Τα πλήκτρα δηλώνουν τη σταδιακή εξύψωσή του στους αιθέρες. Τη Θέωση. Και αυτό το μεσαίο μέρος που τα πλήκτρα κυριαρχούν προσθέτει έναν μυστικιστικό τόνο. Σταδιακά αρχίζει να λάμπει ενώ ο Ihsahn μεταμορφώνεται σε μια σοφή οντότητα που περιγράφει την ανώτερη δύναμη. Ποτέ ξανά το black metal δεν είχε ακουστεί τόσο κοντινό στην ορχηστρική μουσική.
Το “I Am The Black Wizards” έχει ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα riffs σε ολόκληρο το black metal. Τόσο αναγνωρίσιμο που όλοι προσπαθούν να ανακαλύψουν ποια ήταν η πρώτη μορφή του. Αυτό, το “Mother North” των Satyricon ή το “De Mysteriis Dom Sathanas” των Mayhem; Όπως και να έχει, αυτό το κομμάτι αποτελεί το χαρακτηριστικότερο δείγμα «νορβηγικού» riffing. O Αυτοκράτορας βρίσκει τους πιστότερους υπηρέτες του. Οι μαύροι μάγοι γίνονται μια ενιαία οντότητα μαζί του και διασχίζουν ολόκληρη την Ύπαρξη. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Κυριαρχεί το Κακό.
Το “Inno A Satana” κλείνει το δίσκο με μια υμνική μελωδία. Ο Ihsahn εκτός από τα λυσσασμένα φωνητικά του τραγουδά και με καθαρή φωνή. Και αποδεικνύεται ως ένας πραγματικός «μάστορας» της μελωδίας. Ένα κομμάτι που θα ορίσει όλη τη μετέπειτα πορεία των Emperor.
Ο δίσκος αυτός ηχογραφήθηκε από άτομα τα οποία οριακά είχαν φτάσει τα 20 έτη. Άτομα που συνελήφθησαν για φρικτές πράξεις και μέχρι και σήμερα αποτελούν αμφιλεγόμενες φυσιογνωμίες. Ωστόσο είναι από τις φορές που ένα περίεργο, κόκκινο άστρο έλαμψε στο μουσικό ουρανό. Και η επική μουσική μόλις είχε αποκτήσει ένα νέο πρόσωπο. Το “A Fine Day To Die των Bathory” στην επανακυκλοφορία του δίσκου συμπεριλήφθηκε ως μια άριστη διασκευή. Κανείς δεν απορεί γιατί. Είναι διαυγές σαν το Βόρειο Σέλας σε μια ξάστερη νύχτα.