Ενόψει της επικείμενης επίσκεψής τους στην Αθήνα στις 26/10 μου ζητήθηκε να γράψω ένα άρθρο για τους Ολλανδούς Epica. Ομολογώ ότι με «πονεκεφάλιασε» για αρκετές μέρες. Για να είμαι ειλικρινής ποτέ δεν ήμουν φανατικός ακροατής τους. Σε πολλές δουλειές τους υπήρχαν τραγούδια που μου τραβούσαν την προσοχή ποτέ όμως συνολικά κάποιος δίσκος. Όμως όλα άρχισαν να αλλάζουν τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα με τα “The Holographic Principle” και “Omega“. Η χαριστική βολή ήρθε στο Release Athens. Εκεί, με την εμφάνισή τους δεν κέρδισαν μόνο εμένα αλλά και πολλούς ακόμα θεατές.
Όλα ξεκίνησαν με την αποχώρηση του Mark Jansen από ένα ιστορικό συγκρότημα του symphonic metal, τους After Forever. Για ένα περίπου χρόνο το νέο εγχείρημα του Mark Jansen είχε το όνομα Sahara Dust. Ευτυχώς δεν το κράτησε.
Επηρεασμένος από έναν τρομερό δίσκο του power metal, το “Epica” των Kamelot, αποφασίζει να αλλάξει το όνομα του συγκροτήματος. Έτσι ξεκινά ένα μουσικό ταξίδι το 2003 με συνοδοιπόρο την τραγουδίστρια Simone Simons. Ως μουσικό ύφος συνεχίζει αυτό που είχε ξεκινήσει με τους After Forever. Άλλωστε, αυτός ήταν ο κύριος συνθέτης τους μέχρι και την αποχώρηση του. Symphonic metal χωρίς εκπλήξεις.
Το ντεμπούτο τους “The Phantom Agony” έδειχνε ότι είχαμε να κάνουμε με ένα συγκρότημα που είχε δυνατότητες. Του έλειπε όμως κάτι για να μας εκπλήξει. Η πρώτη φορά που στράφηκε η προσοχή μεγάλης μερίδας του κοινού ήταν στον 3ο δίσκο, “The Score – An Epic Journey“. Ωστόσο, αυτό το άλμπουμ είχε μία σημαντική ιδιαιτερότητα, ήταν soundtrack για την ολλανδική ταινία “Joyride“. Πρώτη φορά διαπιστώσαμε ότι πρόκειται για ένα συγκρότημα που μπορεί όντως να προσφέρει το κάτι παραπάνω. Παρόλο αυτά χρειαζόταν κάτι ακόμα ώστε να φτάσουν στο σημείο να ξεχωρίσουν. Να δημιουργήσουν εκείνο τον ήχο που θα τους αναδείκνυε στο χώρο του συμφωνικού.
Από το 2003, πέραν του Mark Jansen, σταθερά μέλη παραμένουν η τραγουδίστρια Simone Simons και ο πληκτράς Coen Janssen. Το 2009 όμως γίνεται μία πολύ σημαντική προσθήκη, αυτή του Isaac Delahaye στην κιθάρα. Μαζί κυκλοφορούν το “Design your Universe” και για πρώτη φορά τα θετικά είναι περισσότερα από τα αρνητικά.
Μοντέρνος ήχος, προσπάθεια να αποβάλλουν την ταμπέλα των Nightwish-κλώνων και του “παιδικού” ήχου από πάνω τους. Παράλληλα, είναι έκδηλη η πρόοδος του συγκροτήματος και ιδιαίτερα της Simone. Οι ταχύτητες στις κιθάρες αυξάνονται, ο συμφωνικός ήχος είναι πιο γεμάτος και εντυπωσιακός και πολλά riffs αποτυπώνονται εύκολα στο μυαλό του ακροατή.
Υπάρχουν ακόμα κάποιες αδυναμίες, όπως η παραγωγή και λίγα αδιάφορα τραγούδια. Όμως, το νερό έχει μπει στο αυλάκι. Και τη ροή του δεν είναι ικανό να την ανακόψει το μέτριο “Requiem for the Indifferent“.
Θα μου πείτε, και με το δίκιο σας, πώς είναι δυνατόν να αναφέρεσαι ότι αποκτούν οι Epica δυναμική από την στιγμή που, σύμφωνα με τα παραπάνω, δεν παρατηρείται άμεση βελτίωση; Η εξήγηση μου είναι απλή: γιατί ακολουθούν οι 3 καλύτεροι τους δίσκοι, ο ένας μετά τον άλλο (εξαιρώ την ορχηστρική επανέκδοση του “Consign to Oblivion”), “The Quantum Enigma“, “The Holographic Principle” και “Omega“.
Πιο ώριμοι από ποτέ, σε καθέναν από αυτούς τους 3 δίσκους χτίζουν το λιθαράκι τους. Καταφέρνουν να αποκτήσουν προσωπικό και αναγνωρίσιμο ήχο. Πιο heavy από ποτέ, χωρίς να υπολείπονται σε ταχύτητα, αξιομνημόνευτα riffs και refrains που σου κολλάνε στο μυαλό. Η Simone έχει περισσότερο χώρο να αναδείξει τις ικανότητες της, συνδέοντας με χαρακτηριστική άνεση τη φωνή της με τις συμφωνικές ελεγείες του Mark και τα περισσότερα τραγούδια έχουν την ισορροπία που χρειάζεται ένα symphonic metal συγκρότημα.
Πλέον οι Ολλανδοί, όχι μόνο έχουν δημιουργήσει το δικό τους μουσικό ύφος, αλλά έχουν βρει και το μυστικό για να γράψουν hits. Αυτό όμως που τους κατατάσει στην πρώτη γραμμή του symphonic metal είναι η διαρκής συνθετική τους ποιότητα, που φτάνει στο αποκορύφωμα της με το “Omega”. Σε αυτόν τον δίσκο ο ήχος τους έχει αποκτήσει τέτοιο πλουραλισμό και βάθος που δεν αφήνει κανένα φίλο όχι μόνο του symphonic αλλά και του metal γενικότερα ασυγκίνητο.
Σε όλα τα παραπάνω έρχεται να προστεθεί η απίστευτη ζωντάνια και ο επαγγελματισμός τους στις συναυλίες. Όσοι βρεθήκαμε το 2022 στο Release απολαύσαμε ένα συγκρότημα που ως καλοκουρδισμένη μηχανή ήξερε πως να ξεσηκώσει το κοινό. Το κάθε μέλος είχε τον ρόλο του. Η λαμπερή Simone να ξεχωρίζει λάμποντας και αιχμαλωτίζοντας τα βλέμματα μας, δίνοντας σε κάθε της κίνηση το έναυσμα για να συμμετέχουμε ενεργά αποθεώνοντας την ταυτόχρονα.
Όσοι δεν είχατε την ευκαιρία να τους δείτε στο Release δείτε τα videos τους από το Live At The AFAS Live. Θα καταλάβετε αμέσως γιατί ανυπομονούμε για την συναυλία τους στις 26/10. Οι γνώστες είμαστε έτοιμοι να παρασυρθούμε με ένα νεύμα της Simone απολαμβάνοντας ένα από τα καλύτερα symphonic συγκροτήματα της εποχής μας.