Η ζωντανή εμφάνιση των Heilung στον Λυκαβηττό ήταν μια από αυτές τις σπάνιες στιγμές όπου ένα μουσικό γεγονός θα ξεπερνούσε ξεπερνά τα όρια μιας συναυλίας. Για να πω την αλήθεια μου, δε θυμάμαι να έχω παρακολουθήσει και πολλές σε μυσταγωγίες.
Ο κόσμος, στα μάτια μου, δεν ήταν ακρετός. Περίμενα μια φάση όπου δε θα έπεφτε καρφίτσα. Βέβαια, αν συνυπολογίσουμε ότι το ίδιο βράδυ υπήρχαν πολλές συναυλίες, ίσως ο αριθμός του κοινού να μην ήταν τελικά μικρός.
Χωρίς κάποιο support συγκρότημα, η βραδιά ξεκίνησε λίγο μετά τις 21:20, και από την πρώτη στιγμή, άπαντες μαγνητίστηκαν από την τελετουργία που εξελισσόταν μπροστά τους. Η μουσική των Heilung, γεμάτη ρυθμούς και αρχέγονες μελωδίες, είχε άμεση επίδραση στον κόσμο. Σε κάθε κομμάτι, υπήρχε μια αμφίδρομη επικοινωνία, με το κοινό να ακολουθεί με απόλυτη προσοχή και αφοσίωση τις αλλαγές στον ρυθμό και στην ατμόσφαιρα. Οι ήχοι ήταν πεντακάθαροι, με το venue να προσφέρει ιδανικές συνθήκες ακρόασης.
Η βραδιά στο Λυκαβηττό με τους Heilung αποτέλεσε ένα ταξίδι σε άλλες εποχές
Η σκηνική παρουσία των Heilung ήταν ένα υπερθέαμα από μόνη της. Ο Kai Uwe Faust και η Maria Franz ηγήθηκαν του συγκροτήματος, με τις κινήσεις τους να υποστηρίζουν άψογα τη τη δραματουργία της μουσικής τους. Η σύνδεση του φυσικού τοπίου του Λυκαβηττού με τα σκηνικά που πρόβαλλαν πάνω στους βράχους δημιούργησε έναν αρμονικό συνδυασμό πραγματικότητας και μύθου.
Η συναυλία διήρκεσε σχεδόν δύο ώρες, με το κοινό να μην αποχωρεί ούτε στιγμή από την ενέργεια που εξέπεμπε η σκηνή. Από την εναρκτήρια τελετή έως το κλείσιμο με το “Hamrer Hippyer”, κάθε στιγμή ήταν υπολογισμένη και αριστουργηματική. Η ποιότητα δεν έπεσε ποτέ, αντιθέτως, το setlist κορυφώθηκε με το πέρασμα των κομματιών, προσφέροντας συνεχώς νέες ανατριχιαστικές στιγμές.
Η βραδιά στο Λυκαβηττό αποτέλεσε ένα ταξίδι σε άλλες εποχές, μια εμπειρία που δύσκολα μπορεί να αποτυπωθεί σε λέξεις, αλλά αναμφίβολα θα μείνει χαραγμένη στις μνήμες όσων την έζησαν. Τουλάχιστον στη δική μου.