Οι Emperor ήταν μία από τις δύο μπάντες που -τροπόν τινά- με έκαναν να πάω στο Hellfest. Αποτέλεσαν τους έτερους Νορβηγούς της ημέρας, καθώς μία ώρα πριν, στο ίδιο stage, στέκονταν οι Satyricon. Όπως εύστοχα σχολίασε ο Satyr, σπάνια έχεις τη δυνατότητα να δεις Satyricon και Emperor να παίζουν back-to-back. Ένα από τα μεγαλύτερα συναυλιακά μου αποθημένα, έμελλε επιτέλους, είκοσι χρόνια μετά, να πραγματοποιηθεί. Έτσι και έγινε, αφού διαπίστωσα ιδίοις όμμασι, στη σκηνή Temple του Hellfest 2024, γιατί οι Emperor παραμένουν μία από τις κορυφαίες μπάντες του black metal.
Ειλικρινά, είχα τεράστια ανυπομονησία, και όσο να πεις, με τους Cradle of Filth την προηγούμενη ημέρα και τους Satyricon μία ώρα πριν, η black metal πλευρά μου έπρεπε να νιώθει καλυμμένη. Αμ δε! Η επιθυμία μου να δω τον Ihsahn και τον Samoth παρέμενε η ίδια. Τέλος πάντων, σε κάποια φάση τα φώτα σβήνουν και ένας roadie ανεβαίνει στη σκηνή. Και ακολουθεί η ερώτηση: «Bonne nuit Hellfest, are you ready to go back to the nightside?».
Μέσα σε λίγες στιγμές, ο Samoth, ο Trym Torson και ο Secthdamon κάνουν την εμφάνισή τους. Ακολουθεί ο Jørgen Munkeby (δεν ορκίζομαι κιόλας) και τελικά, φτάνει και ο ίσως πιο προικισμένος μουσικός αυτής της σκηνής, ο Ihsahn. Με το που ξεκίνησε το “Into the Infinity of Thoughts”, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν η πρωτοφανής διαχρονικότητα της μουσικής τους. Δεν είναι καθόλου απλό πράγμα ένα άλμπουμ (το “Nightside Eclipse”), που γράφτηκε από δύο δεκαοχτάχρονα πριν από τρεις δεκαετίες, να παραμένει τόσο φρέσκο ηχητικά.
Οι Emperor ξεχωρίζουν αποκλειστικά για τη μουσική τους ικανότητα
Στη συνέχεια, η ένταση ανέβηκε με το “Thus Spake the Nightspirit”. Το κατάμεστο Temple παρασύρθηκε στον ρυθμό και τις μελωδίες των Emperor. Η παρουσία της μπάντας ήταν αφοπλιστική, με κάθε μέλος ξεχωριστά να δείχνει τη δεξιοτεχνία του. Συνεχίζοντας, το “The Loss and Curse of Reverence” και ειδικά το “With Strength I Burn”, αποτέλεσαν αφορμή ώστε χιλιάδες φωνές να αρχίσουν να τραγουδούν ως μία.
Το υλικό των Emperor, αν και παλαιότερο από ορισμένα μέλη του κοινού, είχε καταφέρει να αφήσει τον πολιτιστικό του αντίκτυπο. Αυτή είναι ίσως και η αιτία που για πολλούς οι Emperor τοποθετούνται στην κορυφή του είδους τους. Ενώ άλλα συγκροτήματα της ίδιας εποχής μνημονεύονται κυρίως για τα καμώματά τους (και είναι μάλλον περισσότερο διαβόητα παρά διάσημα), οι Emperor ξεχωρίζουν αποκλειστικά για τη μουσική τους ικανότητα.
Οι Emperor απέδειξαν για άλλη μια φορά γιατί κατέχουν μια τόσο ξεχωριστή θέση στο black metal στερέωμα
Επίσης, η συνολική καλλιτεχνική προσέγγιση της μπάντας είναι σπουδαία. Οι Emperor έπαιζαν με φόντο έναν «πίνακα» που αναπαριστά την Κόλαση του Δάντη, δημιουργημένο από τον σπουδαίο Γάλλο εικαστικό Gustave Doré. Ακόμα και μερικά ζητήματα που είχαν με τον ήχο τους, δεν ήταν ικανά να χαλάσουν τη βραδιά. Απλά σε ορισμένα σημεία τα τύμπανα και η φωνή του Ihsahn κάλυπταν τα πάντα.
Καθώς φτάναμε προς το τέλος, είχε φτάσει η ώρα για ένα από τα κορυφαία κομμάτια του Νορβηγικού (και όχι μόνο) ήχου. Προφανώς, ξεκίνησε ένας μεγάλος χαμός, ο οποίος ούτε σταμάτησε, ούτε μειώθηκε μέχρι να παιχτεί και η τελευταία νότα του “I Am the Black Wizards”. Επίσης, κατά τη διάρκειά του, υπήρξε άλλη μία στιγμή όπου φάνηκε η ισχυρή σύνδεση μεταξύ μπάντας και κοινού. Το “Inno a Satana” ανέβασε ακόμα περισσότερο τον παλμό, με τα επικά φωνητικά και τις καθηλωτικές κιθάρες να κυριαρχούν. Η βραδιά έκλεισε με το “Ye Entrancemperium”, αφήνοντας το κοινό σε έκσταση και με την επιθυμία για περισσότερο.
Ήταν συγκλονιστικό να ακούς τον Ihsahn να ευχαριστεί το κοινό για την παρουσία του με τόσο απαλό τόνο. Δεν ήταν ο ίδιος άνθρωπος που είχε απειλήσει να γκρεμίσει το stage με τις κραυγές του μόλις λίγα λεπτά πριν; Οι Emperor απέδειξαν για άλλη μια φορά γιατί κατέχουν μια τόσο ξεχωριστή θέση στο black metal στερέωμα. Η εμφάνισή τους στο Hellfest 2024 ήταν μια υπενθύμιση της δύναμης της μουσικής τους, αφήνοντας ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους στο μυαλό και την καρδιά όσων είχαν την ευκαιρία να τους παρακολουθήσουν.