Διάβασα ότι οι Fear Factory έκαναν δεκατέσσερα χρόνια να εμφανιστούν στο Hellfest. Υποθέτω ότι όλο αυτό το διάστημα μάζευαν ενέργεια, γιατί ο χαμός που προκάλεσαν μου ήταν πρωτόγνωρος. Αν συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι το lineup τους έχει υποστεί πολλές αλλαγές, δεν νομίζω ότι κάποιος από κάτω ήξερε τι να περιμένει.
Γιώργος Ξιφαράς
Συντάκτης
Νώντας Εμμανουήλ
Φωτογράφος
Ιδιαίτερα χωρίς τον Burton C. Bell πίσω από το μικρόφωνο, το τοπίο ήταν ακόμα πιο θολό. Ευτυχώς, ξεδιάλυνε αμέσως. Ο Milo Silvestro βγαίνει στη σκηνή και αρχίζει να τραγουδά το “What Will Become”. Δεν θα μπω στη λογική να τους συγκρίνω φωνητικά, απλά θα πω ότι με το πέρας του σετ τους δεν νομίζω ότι υπήρχε κάποιος που να του έλειψε ο Αμερικανός frontman.
Οι Fear Factory έδειξαν από το ξεκίνημα ότι δεν είχαν καμία διάθεση να μας αφήσουν σε χλωρό κλαρί. Το κοινό είχε μπει στο κόλπο από την πρώτη στιγμή, όμως, αυτό δεν φάνηκε να είναι αρκετό για τον Silvestro. Λίγο πριν ξεκινήσει το “Recharger”, και αφού πρώτα μας είχε καλωσορίσει στη νέα εποχή της μπάντας, ζήτησε από το κοινό να ανοίξει έναν μεγάλο κύκλο. Μόλις λοιπόν λέει “run”, ξεκινάει ο χαμός.
Ο Tom Morello έκλεισε το σετ του με μια διασκευή του "Power to the People" του John Lennon
Στο ρεφρέν του κομματιού είχαμε και την ευκαιρία να ακούσουμε τα καθαρά του φωνητικά, τα οποία ήταν εκπληκτικά. Ακολούθησε το “Shock”, κατά τη διάρκεια του οποίου ο τραγουδιστής μας ζήτησε να αποθεώσουμε τον Dino Cazares, τον ηγέτη της μπάντας, όπερ και εγένετο. Ενώ από κάτω άνοιγαν walls of death, pits και έπεφτε «ατελείωτο συναυλιακό ξύλο», οι Fear Factory κρατούσαν το καλύτερο για το τέλος.
Μέσα σε περίπου δέκα λεπτά, έπαιξαν διαδοχικά “Linchpin”, “Demanufacture”, “Replica” και “Zero Signal”, απελευθερώνοντας προς το κοινό τόνους groove, industrial και λίγο death ενέργειας, ξεσηκώνοντας ακόμα περισσότερο το ήδη εκστασιασμένο κοινό. Γενικά, έμοιαζαν με πυγμάχο που κυνηγάει το νοκ-άουτ και μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι το πέτυχαν.
Η εμφάνισή τους ήταν ισοπεδωτική, μία από τις καλύτερες του Hellfest και από ό,τι φαίνεται, το ρεζερβουάρ τους έχει ακόμα πολύ βενζίνη. Εκτελεστικά, φυσικά, ήταν άψογοι, άλλωστε μπάντες τέτοιου βεληνεκούς και πάνω, δύσκολα δεν είναι. Αυτό που όμως έκανε τρομερή εντύπωση ήταν η ενέργειά τους και το πόσο καλά συνδέονταν με το κοινό. Και όχι, αυτό δεν είναι κάτι που πέτυχε μόνος του ο Milo Silvestro, ήταν απόρροια της συνολικής συμπεριφοράς της μπάντας. Αν υπάρχει κάτι «κακό» να πούμε, αυτό έχει να κάνει με τη διάρκεια του σετ τους, αφού με το που τελείωσαν όλοι διψούσαμε για περισσότερο Fear Factory.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
What will become
New Breed
Recharger
Shock
Edgecrusher
Powershifter
Disruptor
Lichpin
Demanufacture
Replica
Zero Signal
Fear Factory (OW) | Deezer | Facebook | Instagram | SoundCloud | Spotify | Tidal | TikTok | Twitter | YouTube