Καθώς μπαίνει σιγά-σιγά ο χειμώνας (οκ, πολύ ΣΙΓΑ-ΣΙΓΑ), αρχίζουμε να μπαίνουμε σε εκείνη τη διάθεση που μας κάνει να κοιτάμε τον ουρανό με την ελπίδα να πέσει λίγη «άσπρη μαγεία». Για αρκετούς από εμάς, ο χειμώνας παραμένει η αγαπημένη εποχή του χρόνου και μια χιονισμένη μέρα εξακολουθεί να μας γεμίζει χαρά, αρκεί, βέβαια, να μην εγκλωβίζεται κόσμος στους δρόμους και να μη γίνεται η Αθήνα survival horror video game.
Και όσο μεγαλώνουμε, όσο κι αν η παιδική αθωότητα έχει δώσει τη θέση της σε μια πιο ρεαλιστική (ή μίζερη) ματιά στα πράγματα, το χιόνι συνεχίζει να κουβαλάει μέσα του έναν παράξενο ρομαντισμό. Την ίδια στιγμή όμως, μπορεί να κρύβει σκοτεινές σκέψεις και συνειρμούς, κι εκεί ακριβώς είναι που ο κινηματογράφος έχει βρει πρόσφορο έδαφος για ιστορίες που δεν θυμίζουν σε τίποτα λαμπιόνια και κουραμπιέδες.
Με αυτή την ατμόσφαιρα κατά νου, ιδού 8 φορές που το χιόνι μετατράπηκε από γιορτινό σκηνικό σε απειλητικό σύμβολο. Από splatter καταστάσεις και cult διαμαντάκια μέχρι αναγνωρισμένα αριστουργήματα που έχουν αφήσει ανεξίτηλο αποτύπωμα στο παγκόσμιο σινεμά. Κάπου-κάπου πρέπει να φτιάχνουμε και κανέναν χιονάνθρωπο, πριν λιώσουν όλα, ακόμη κι αν αυτός ο χιονάνθρωπος κοιτάζει επίμονα από το βάθος με λίγο… ανησυχητικό βλέμμα.
Dead Mountaineers’ Hotel (1979)
Η λίστα ξεκινάει με ένα κρυμμένο διαμαντάκι Εσθονικής παραγωγής από τη Σοβιετική εποχή. Σε αυτό το ψυχεδελικό διαμαντάκι που συνδυάζει στοιχεία whodunit και sci-fi με μια μονίμως παράξενη ατμόσφαιρα, η πραγματικότητα μοιάζει σαν ένα ακούρδιστο μουσικό όργανο το οποίο προσπαθεί ωστόσο να παίξει μια μελωδία με νόημα. Ένας ντετέκτιβ επισκέπτεται ένα θέρετρο στα χιόνια προκειμένου να λύσει ένα μυστήριο. Οι αλήθειες τις οποίες θα αποκαλύψει, ωστόσο, ξεπερνούν κάθε λογική. Εύφημος μνεία και στο soundtrack που αποτελεί ένα τριπαριστό άκουσμα της εποχής.
The Day After Tomorrow (2004)
Και επιστρέφουμε σε πιο γνώριμα πεδία με ένα blockbuster καταστροφής δια χειρός του μαιτρ του ιδιώματος Roland Emmerich, λίγα χρόνια πριν αυτά γίνουν προβλεπόμενα βαρετά και άνυδρα. Μια υπερκαταιγίδα βυθίζει σταδιακά τη Γη σε μια νέα εποχή παγετώνων ενώ ένας παλαιοκλιματολόγος αναζητά το γιό του στα ακραία καιρικά φαινόμενα. Σίγουρα όχι αριστούργημα αλλά διασκεδαστικότατη προβολή μολαταύτα, με κάποιες πολύ έξυπνες υπόνοιες για blockbuster κινηματογράφο (η ιδέα των Αμερικάνων να περνούν τα σύνορα ως περιβαλλοντικοί πρόσφυγες στο Μεξικό παραμένει εξαιρετική).
Cold Prey (2006)
Χρόνια πριν αναστήσει τη Lara Croft στον κινηματογράφο, ο Roar Uthaug σκηνοθετεί ένα φιλμ κλειστοφοβικό και αιματηρό, θυμίζοντας τα γεννοφάσκια του slasher κινηματογράφου. Σε μια εκδρομή στα βουνά, πέντε νεαροί Νορβηγοί θα αναγκαστούν να περάσουν τη νύχτα σε ένα εγκαταλελειμμένο θέρετρο όταν ένας από αυτούς σπάσει το πόδι του. Όμως στο συγκεκριμένο θέρετρο κάποιος ζει μέσα στις σκιές ο οποίος δε χαίρεται να βλέπει ζωντανό τον υπόλοιπο κόσμο. Όχι πρωτότυπη, αλλά σίγουρα λειτουργική και εν τέλει ικανοποιητική ως αποτέλεσμα, η ταινία που θα γεννούσε δύο συνέχειες κάνει τις νιφάδες να μοιάζουν λίγο πιο κόκκινες.
In Order of Disappearance (2014)
Ένα κρυμμένο διαμάντι σκανδιναβικής προέλευσης, μια ταινία εκδίκησης με έντονα στοιχεία μαύρης κωμωδίας και με ονόματα όπως αυτά των Stellan Skarsgard και Bruno Ganz να την καθιστούν σχεδόν υποχρεωτική ως προβολή. Ένας οδοκαθαριστής μαθαίνει πως ο γιός του σφαγιάστηκε από το τοπικό καρτέλ ναρκωτικών, οπότε αποφασίζει να πάρει το νόμο στα χέρια του και να αποδώσει δικαιοσύνη μέσω της σφαγής. Υποδειγματικός ρυθμός, χιούμορ σε σημεία που δε θα περίμενε κανείς πως μπορούν να υπάρξουν και άφθονη (σκανδιναβικά ψυχρή) βία, συναποτελούν ένα παγωμένο και ιδιαίτερο φιλμ που αξίζει να ανακαλυφθεί.
Snowpiercer (2013)
Πριν σαρώσει τα διεθνή κινηματογραφικά βραβεία με το Parasite, ο Bong-Joon Ho έκανε μια απόπειρα να βουτήξει σε διεθνή ύδατα, βασισμένος σε ένα γαλλικό κόμικ με περιβαλλοντικές ανησυχίες. Ένα ταξικά διαχωρισμένο τρένο γυρνά τον κόσμο με όλους τους επιζήσαντες μετά την κυριαρχία ενός μόνιμου και θανατηφόρου παγετώνα. Οι φτωχοί επιβάτες των πίσω βαγονιών, μην αντέχοντας την εκμετάλλευση, θα ξεκινήσουν μια ανταρσία που θα τους οδηγεί όλο και πιο μπροστά στο τρένο, όπου και θα αποκαλύψουν μυστικά που έμεναν για χρόνια θαμμένα. Παρά την κάποια σεναριακή αφέλεια (σε καμία περίπτωση φταίξιμο του σκηνοθέτη) το ταξικό θέμα τίθεται με φόντο το παντοτινό χιόνι, η αλληγορία είναι παρούσα, η σκηνοθεσία και ο ρυθμός εξαιρετικά και πλέον ξέρουμε πως ο Ho θα κατακτούσε τον φιλμικό κόσμο. Με τον τρόπο του.
Runaway Train (1985)
Το καμάρι της Cannon Films, η ταινία που την καθιστά αξιοσέβαστη ακόμα και σε ανθρώπους που την ξεγράφουν ως μια χαμηλής ποιότητος εταιρεία χωρίς όραμα (κούνια που τους κούναγε). Δύο βαρυποινίτες αποδρούν από τη φυλακή υψίστης ασφαλείας στην οποία εκτίουν την ποινή τους και επιβαίνουν σε ένα τρένο προς την ελευθερία τους, χωρίς να γνωρίζουν ότι αυτό είναι ακυβέρνητο και ενδεχομένως τους οδηγεί στο θάνατο. Πέρα από τον υποδειγματικό ρυθμό και την καταιγιστική δράση, ο Andrey Konchalovsky δίνει χώρο στον Jon Voight και τον Eric Roberts να ξεδιπλώσουν τους χαρακτήρες τους και δίνει ένα υπαρξιακό βάθος σε μια ταινία που κανείς δεν περίμενε πως θα μπορούσε να έχει, κάνοντάς την τελικά ένα δοκίμιο περί λύτρωσης. Αν ο Tarkovsky είχε σκηνοθετήσει ταινία δράσης, κάπως έτσι θα έμοιαζε.
The Shining (1980)
Σίγουρα το περιμένατε. Χιόνι, απομόνωση, ακροβασίες με την παράνοια μετά από παρατεταμένο εγκλεισμό, αναμενόμενο ήταν. Αλλά η ταινία του Stanley Kubrick βασισμένη στο βιβλίο του Stephen King αποτελεί ένα αίνιγμα που ακόμα και σήμερα δυσκολευόμαστε να λύσουμε. Μια τριμελής οικογένεια κλείνεται σε ένα θέρετρο για να το συντηρεί το χειμώνα που αυτό δε λειτουργεί. Ο συγγραφέας πατέρας αρχίζει και χάνει την επαφή με την πραγματικότητα ενώ ο γιός που δείχνει να επικοινωνεί με το μεταφυσικό αρχίζει να αντιλαμβάνεται μια περίεργη παρουσία που μάλλον ευθύνεται για κάποια γεγονότα που συνέβησαν στο παρελθόν και κινδυνεύουν να επαναληφθούν και τώρα. Όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο περισσότερο κόσμο γνωρίζω που τη μισεί για το ρυθμό της και τις ερμηνείες της. Προσωπικά, μεγαλώνοντας, με βρίσκω να τρομάζω ολοένα και περισσότερο με τη μόνιμη αίσθηση του ότι κάτι δεν πάει καλά. Και δεν ξέρω αν ενδείκνυται για χιονόπτωση, αλλά κερδίζει επάξια τη θέση της εδώ. Απλά με ρέγουλα η πιθανή προβολή.
The Thing (1982)
Ειλικρινά, περιμένατε κάποια άλλη ταινία για κλείσιμο; Ναι μεν είναι γραφική η επιλογή της συγκεκριμένης ταινίας για αυτήν τη λίστα αλλά ποιος καλύτερος καιρός να τη θυμηθούμε από τις λευκές στέγες, όταν όλοι θα είμαστε κλεισμένοι μέσα και μια βαριά χιονόπτωση θα μας κάνει να ακροβατούμε μεταξύ λογικής και παράνοιας; Η Ελλάδα μπορεί να μην είναι Ανταρκτική, αλλά όλοι νιώθουμε λες και είναι. Οπότε αντί για χιονοπόλεμο, κλεινόμαστε στο Φυλάκιό μας και περιμένουμε. Καρτερικά.