Πριν πούμε για το “Ecdysis“, ας κάνουμε μία σύντομη αναδρομή στο παρελθόν. Το όχι και τόσο μακρινό 2017 οι Μολδαβοί φίλοι μας Infected Rain είχαν κυκλοφορήσει το τίμιο album με τίτλο “86“. Ένα συμπαθέστατο εγχείρημα με ξεκάθαρες μελωδίες, ωραίο ξύλο, όμορφα και περίτεχνα τοποθετημένα ηλεκτρονικά σημεία και δύο κομματάρες το “Orphan Soul” και το “Mold“. Ένας τίμιος metalcore δίσκος. Δεν είναι το αριστούργημα που πρέπει να υπάρχει σε κάθε δισκοθήκη που δεν έχουμε γιατί πλέον είμαστε φλώροι και όλα είναι ψηφιακά, αλλά είναι μία προσπάθεια που σε κάνει να πεις “Αυτοί αξίζουν μια ευκαιρία“.
2019 τους ξαναδίνεις ευκαιρία και ακούς τον δίσκο “Endorphin“, στον οποίο βρίσκεις περισσότερο πειραματισμό απ’ ό,τι ουσία. Σε όλο τον δίσκο δείχνουν σαν να μην υπάρχει τίποτα ξεκάθαρο στο κεφάλι τους. Τα clean vocals δεν κολλάνε με τα screams, τα ηλεκτρονικά τους μέρη ακούγονται σαν άτοπα μπλιμπλίκια και οι ξεκάθαρες μελωδίες έχουν πάει περίπατο.
Παρόλα αυτά δεν είναι και για πέταμα, βλέπεις μια προσπάθεια. Μπορεί να μην ενθουσιάζει, αλλά βλέπεις πως προσπάθησαν να το πάνε κάπου αλλού. Μεγάλο κρίμα αν ρωτάτε εμένα, κυρίως γιατί το “86” ήταν κλάσεις ανώτερο. Πραγματικά, νομίζεις ότι ακούς άλλη μπάντα. Το μόνο τραγούδι σε όλο το δίσκο που λες “οκ, εδώ κάτι πάει να γίνει…” είναι το “Black Gold“. Προσωπικά το βρήκα κάτι λίγο καλύτερο από “meh…”.
Λες ότι στον προηγούμενο δίσκο τους, οι Infected Rain ρίσκαραν, έπαιξαν και έχασαν. Δεν μπορεί να την πατήσουν έτσι και στο “Ecdysis”
Εν πάση περιπτώσει, φτάνεις σε αυτό το σημείο που από τη μία σκέφτεσαι πως το ταβάνι τους είναι το “86” και από την άλλη ότι κάθε πειραματισμός έχει τα ρίσκα του. Έπαιξαν και έχασαν, θα ανασυγκροτηθούν, θα βρουν το μονοπάτι τους και θα γράψουν κάτι καλύτερο ή εφάμιλλης αξίας. Δεν μπορεί, κοτζάμ δισκάρα μάς χάρισαν.
Με αυτή την ελπίδα ζήτησα (ο δόλιος) με χαρά να αναλάβω την ακρόαση του νέου τους album με τίτλο “Ecdysis” που κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες και το μόνο συναίσθημα που μου προκάλεσε ήταν απογοήτευση. Πραγματικά, δεν περίμενα η πρώτη μου ανάθεση για το 2022 να είναι τόσο μεγάλη αγγαρεία που θα έπρεπε να σπάσω ένα δίσκο 54 λεπτών σε 6-7 ακροάσεις για να καταφέρω με το ζόρι να τον ακούσω συνολικά τρεις φορές.
Γράψανε τον δίσκο σαν να είπαν “Παιδιά πολύ καλό το “Endorphin” αλλά για να φτάσουμε τα επίπεδα του καλύτερου μας album μέχρι τώρα, πρέπει να πειραματιστούμε ακόμα περισσότερο. Έτσι, χωρίς καμία συνοχή, με πολλές άκυρες ιδέες, clean vocals που δεν ταιριάζουν με τα screams και τούμπαλιν. Synth και electronic parts τοποθετημένα όπου μας έρθει και άπειρο overplay. Εποχή θα αφήσουμε, να μου το θυμηθείτε!“
Το μόνο πραγματικά αξιέπαινο στον δίσκο είναι που κατάφεραν σε μια heavy μουσική με synths και άπειρα ηλεκτρονικά στοιχεία να μην έχεις διάθεση για headbanging και ταυτόχρονα να μην μπορείς να χορέψεις.
Ειλικρινά ψάχνω στο “Ecdysis” για λίγο συνθετικό βάθος αλλά δεν μπορώ να το βρω πουθένα σε ολόκληρο το album
Νομίζω πως τα μόνα δύο τραγούδια που σώζονται είναι το “The Realm of Chaos” και το “Fighter“. Το πρώτο αρκετά descent, στο δεύτερο απλά δεν θέλεις να βγάλεις τα αυτιά σου από τη ρίζα. Γενικά έχω πολλές διαφωνίες με τον τρόπο που χειρίζονται τις εναλλαγές τους.
Αρκεί να ακούσετε το “November” που ξεκινάει σαν psychedelic κομμάτι, συνεχίζεται σε κάτι σαν dark electro, μετά το πάνε σε ατμόσφαιρα με clean vocals, μετά έχει λίγο ξέσπασμα και μετά… Τέλος πάντων! Με απλά λόγια all you can eat buffet των 8 ευρώ συν κρασί και όποιος έρθει.
Μπορεί να είμαι υπερβολικός. Μπορεί να γέρασα και να μην αντιλαμβάνομαι την “καινούρια” μουσική. Χίλια δυο μπορεί. Στην τελική δεν γίνεται να αρέσουν σε όλους τα πάντα. Περισσότερες ακροάσεις, πάντως, δεν ήθελε. Άποψη μου είναι πως το να ακούσουμε κάτι περισσότερες φορές βοηθά μόνο στην περίπτωση που το έργο έχει layers τα οποία πρέπει να εξερευνήσουμε. Συνθετικό βάθος ρε παιδάκι μου.
Ο τελευταίος δίσκος των Mastodon είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Ο τελευταίος δίσκος των Gojira το ίδιο. Θες να πιάσω τους Tool; Θες τους Porcupine Tree; Θέλετε να αφήσουμε τo metal; Θέλετε να σας μιλήσω για αληθινή psychedelic μουσική; Για Ananda Shake; Για Talamasca; Θέλετε να πάμε στην pop; Να μιλήσουμε για τον Prince ή Sting; Μην το πλατειάζουμε, πιστεύω καταλάβατε όλοι τι εννοώ.
Και φανατικός του είδους να είσαι, όλο και κάτι καλύτερο θα βρεις από το “Ecdysis” για να ξοδέψεις τον χρόνο σου
Εν κατακλείδι δίσκος metalcore μουσικής που δε βρίσκω κάπου να πατήσω με την πρώτη ακρόαση, δεν μπορεί να μου ταιριάξει. Σχεδόν μία ώρα μουσικής και δε μου βγήκε η ανάγκη να κοπανηθώ μια φορά. Μα ούτε μία;
Θεωρώ πως ο δίσκος είναι κουραστικός μέχρι αηδίας και δεν αξίζει καθόλου τον χρόνο σας. Εκτός και αν είστε φανατικοί του είδους, που ανάθεμα και αν παίζουν ένα είδος. Είναι από αυτές τις περιπτώσεις που τα 54 λεπτά είναι πολλά. Ναι οκ, η παραγωγή του δεν είναι κακή και ίσως κάποιοι βρείτε ενδιαφέρον σε 1-2 ακόμη κομμάτια όπως το “Longing“. Εγώ, σας ευχαριστώ πολύ αλλά δε θα ξαναπάρω ποτέ. Αρκετούς Infected Rain άκουσα για το υπόλοιπο της ζωής μου. Να είναι καλά και αυτοί και οι fans τους.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: Infected Rain
Album: Ecdysis
Label: Napalm Records
Release Date: 07/01/2022
Genre: Metalcore
1. Postmortem Pt. 1
2. Fighter
3. Longing
4. Goodbye
5. The Realm of Chaos
6. Everlasting Lethargy
7. These Walls
8. Showers
9. November
10. Never the Same
11. Nine, Ten
12. Postmortem Pt. 2
Producers: Valentin Voluta, Infected Rain
Infected Rain: Lena (Φωνή), Vidick (Κιθάρα), Alice (Μπάσο), Eugene (Τύμπανα)
Infected Rain: Ecdysis
Οι Infected Rain στο “Ecdysis” αποτυγχάνουν να βρουν μια ξεκάθαρη μουσική ταυτότητα, με υπερβολικό πειραματισμό και ελάχιστη συνοχή. Παρά την αξιοπρεπή παραγωγή, ο δίσκος κουράζει και δεν προσφέρει ουσιαστικό βάθος. Ίσως οι φανατικοί του είδους βρουν κάτι να εκτιμήσουν, αλλά για τους υπόλοιπους, μάλλον δεν αξίζει τον χρόνο.