Ο Γιωργάκης, ένας 16χρονος μεταλλάς που ζούσε για τα γρήγορα σόλο και τα φωνητικά που «ξερνάνε» στο μικρόφωνο, μπήκε στο δισκάδικο με σίγουρο βήμα. Ήθελε κάτι «ακόμα πιο βαρύ» από το τελευταίο του απόκτημα, αλλά ο Μήτσος, τύπος που είχε το δισκάδικο, αυτός με το μαύρο ζιβάγκο και βλέμμα που είχε δει πράγματα, χαμογέλασε ύπουλα και του πρότεινε κάτι άλλο. Ο Γιωργάκης κοίταξε το εξώφυλλο. Ένας τύπος που φαίνεται να έχει πονοκέφαλο και τρεις άλλοι πίσω του λες και τον δικάζουν με το βλέμμα. «Μα τι είναι αυτό ρε Μήτσο;» ρώτησε δύσπιστος. Τότε ο Μήτσος του είπε: «Βάλε το “Love Like Blood” και μετά μιλάμε». Ο Γιώργάκης γύρισε στο σπίτι, και αφού άκουσε όλο το “Night Time” των Killing Joke, άρχισε να ανακαλύπτει έναν νέο κόσμο.
Μέχρι το 1985, οι Killing Joke είχαν ήδη αποκτήσει φήμη για τον αποκαλυπτικό ήχο τους. Οι ρυθμοί, οι κιθάρες και η μανιακή φωνή του Jaz Coleman τους έκαναν να ξεχωρίζουν. Το πέμπτο άλμπουμ τους, “Night Time”, άλλαξε το παιχνίδι τους, συνδυάζοντας το πρώιμο post-punk με μια πιο μελωδική και mainstream προσέγγιση. Ηχογραφήθηκε στο Hansa Tonstudio στο Δυτικό Βερολίνο, το ίδιο ιστορικό στούντιο όπου ο David Bowie δημιούργησε την περίφημη Βερολινέζικη τριλογία.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, οι Killing Joke κινούνταν ανάμεσα στο χαοτικό ξέσπασμα και τη σκοτεινή, ρυθμική ακρίβεια. Ο Jaz Coleman, ο διαβόητος frontman τους, είχε ήδη βυθιστεί στον αποκρυφισμό, κάτι που διαπερνά τους στίχους του “Night Time”. Η συνεργασία με τον Chris Kimsey, παραγωγό των Rolling Stones και Led Zeppelin, τους έδωσε ένα πιο δουλεμένο ηχητικό αποτέλεσμα, χωρίς να χάσουν τη σκληρότητα που τους χαρακτήριζε. Το αποτέλεσμα; Ένα σφιχτοδεμένο, 39λεπτο άλμπουμ που ισορροπεί την ενέργεια του art-punk με μια αναπάντεχη μελωδικότητα.
Το “Night Time” αποδεικνύει ότι ένα συγκρότημα μπορεί να εξελίξει τον ήχο του χωρίς να χάσει την ταυτότητά του
Η παραγωγή του Chris Kimsey έδωσε καθαρότητα στις πολύπλοκες συνθέσεις της μπάντας. Η κιθάρα του Geordie Walker, με τις industrial επιρροές, το tribal drumming του Paul Ferguson και οι μπασογραμμές του Youth ενώθηκαν σε έναν ήχο που ακουγόταν ταυτόχρονα λιτός και απειλητικός. Το άλμπουμ ξεκινά με το ομώνυμο κομμάτι, ένα έντονο και ρυθμικό τραγούδι που βάζει αμέσως τον τόνο. Η ενέργειά του μοιάζει ανεξέλεγκτη, σαν να πρόκειται να εκτροχιαστεί, αλλά παραμένει πάντα υπό έλεγχο.
Στη συνέχεια έρχεται το “Darkness Before Dawn”, γεμάτο απόκοσμα πλήκτρα και μια βαριά ατμόσφαιρα. Αν και δεν έχει παραδοσιακό ρεφρέν, καταφέρνει να σε παρασυρεί στον ζοφερό του κσόμο. Και μετά, το “Love Like Blood”. H ίσως πιο εμβληματική στιγμή των Killing Joke. Το κομμάτι ισορροπεί τέλεια ανάμεσα στο post-punk και το new wave, με «φανταχτερές» κιθάρες, μελαγχολικούς στίχους και έναν δυναμικό ρυθμό. Αυτό το single τους άνοιξε την πόρτα σε ένα ευρύτερο κοινό, καθιερώνοντας τη μπάντα στη γενιά του MTV και φέρνοντάς τους πιο κοντά σε ονόματα όπως οι XTC και οι Cure. Η επιτυχία του τραγουδιού επηρέασε και μεταγενέστερα συγκροτήματα, με τους Faith No More να αντλούν στοιχεία από την ατμόσφαιρα των Killing Joke στο “Angel Dust”.
Το “Kings and Queens” επαναφέρει τον μαχητικό τόνο, με το διαρκώς κλιμακούμενο κρεσέντο του «live like kings and queens». Αν και το single σημείωσε ικανοποιητικές πωλήσεις, δεν είχε τη γοητεία του “Love Like Blood”. Αντί γι’ αυτό, περιδιαβαίνει σε πιο μελαγχολικά τοπία, λειτουργώντας ως το πιο εσωστρεφές αντίστοιχό του.
Όταν το “Night Time” κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 1985, σημείωσε αμέσως επιτυχία
Το δεύτερο μισό του “Night Time” συνεχίζει με τα “Tabazan”, “Multitudes” και “Europe”—τρία κομμάτια γεμάτα σκοτεινή ένταση, που σπρώχνουν την παράνοια των Killing Joke ακόμα πιο μακριά. Στο “Europe”, η κιθάρα ξεχωρίζει με τα περίπλοκα μοτίβα της, τα οποία περιπλέκονται γύρω από τα ελαφρώς δυσαρμονικά φωνητικά του Coleman. Αυτή η τεχνική θα γινόταν αργότερα σήμα κατατεθέν για πολλές industrial rock μπάντες.
Και μετά έρχεται το “Eighties”—ένα κομμάτι που απέκτησε φήμη δεκαετίες αργότερα, όταν έγινε προφανές ότι το χαρακτηριστικό του riff έμοιαζε πολύ με αυτό που χρησιμοποίησαν οι Nirvana στο “Come as You Are”. Παρόλο που δεν κατατέθηκε ποτέ μήνυση, η ομοιότητα παραμένει μία από τις πιο γνωστές συμπτώσεις στη ροκ μουσική. Εδώ αξίζει να σημειώσουμε ότι ο Kurt Cobain ήταν μεγάλος θαυμαστής των Killing Joke και μάλιστα είχε αναπτύξει φιλία με τον Coleman.
Όταν το “Night Time” κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 1985, σημείωσε αμέσως επιτυχία, φτάνοντας στο Νο 11 των βρετανικών charts και μπαίνοντας στο top 10 της Νέας Ζηλανδίας. Αν και στις ΗΠΑ δεν είχε την ίδια απήχηση, έγινε cult αγαπημένο, επηρεάζοντας αμέτρητα εναλλακτικά και industrial συγκροτήματα. Οι Killing Joke κατάφεραν να συνδυάσουν τη σκοτεινή ατμόσφαιρα με ένταση, διατηρώντας τη διαχρονικότητά τους. Από τον Trent Reznor μέχρι τον Dave Grohl, πολλοί καλλιτέχνες έχουν αναφέρει αυτό το άμπουμ ως καθοριστική επιρροή στην καριέρα.
Δεν ήταν βαρύ με τον τρόπο που είχε συνηθίσει, αλλά ήταν κάτι άλλο. Είχε ένταση, είχε σκοτάδι, είχε ρυθμό που σε στοιχειώνει. Την επόμενη μέρα, μπήκε ξανά στο δισκάδικο. «Ρε Μήτσο… τι άλλο έχεις από Killing Joke;»