Στο Death Disco Open Air θυμάμαι να βλέπω, γεμάτος χαρά, έστω και λίγες στιγμές, τα αγαπημένα μου συγκροτήματα του σύγχρονου σκοτεινού ήχου. Όμως, μου είχε μείνει μια απορία: πώς θα ήταν οι Lebanon Hanover σε κλειστό χώρο και οι Selofan σε μεγαλύτερη σκηνή; Ούτε τάμα να το είχα κάνει! Μια φωνή από κάπου ψιθύρισε: «Εντάξει, Φοίβο μου, Φεβρουάριος 2025 είναι καλά; Ή θα λείπεις για σκι;». Μα σκι δεν κάνω, οπότε την ευχαρίστησα και τη ρώτησα ποιος κάνει καν σκι και από πού της ήρθε αυτή η ιδέα. Δεν απάντησε, αλλά κάπου εκεί ανακοινώθηκε η κοινή συναυλία των δύο.
Selofan
Μετά την παγωνιά του Φλεβάρη, σε ένα αγιοβαλεντινιάτικο τοπίο γεμάτο καυσαέριο και υγρασία, η σκηνή έμοιαζε σχεδόν ειρωνική. Διερχόμενοι κοιτούσαν γεμάτοι απορία τους γότθους έξω από το Floyd και τον σταθμό του Κεραμεικού. Και, μα τους θεούς του post-punk, ήταν ανέλπιστα πολλοί. Ήδη πριν την εμφάνιση των Selofan, ήμασταν στριμωγμένοι κάτω από τα μπλε φώτα. Και κάπου γύρω στις 21:05, όλα ξεκινούν.
Οι Selofan είναι από τις μπάντες που ειλικρινά θαυμάζω, και όχι αποκλειστικά για τη μουσική τους. Έχουν μια ολοκληρωμένη αισθητική πρόταση. Σίγουρα ξεκινούν από τον μινιμαλιστικό goth ήχο, το coldwave, τους Xmal Deutschland και τους Joy Division—όπως όλοι—αλλά στην πορεία γίνονται κάτι διαφορετικό. Κάτι πολύχρωμο, εκκεντρικό, με John Waters υπερβολή, 80s πολυχρωμία και camp θλίψη.
Από τις πρώτες νότες του “Bluebirds“, το κοινό παραδίνεται. Η πάντα κινητική Joanna δέχεται χαμογελαστή τα λουλούδια από τις πρώτες σειρές. Αγκαλιάζει τα μπαλόνια σε σχήμα καρδιάς, χορεύει μηχανικά και τραγουδά με τον χαρακτηριστικό της «αναστεναγμό». Ακολουθεί το “There Must Be Somebody” και το καλπάζον μπάσο του “Shadowmen“. Η ασπρόμαυρη ιστορία της “Lucille” στοιχειώνει μέσα από τη φωνή του Δημήτρη. Το “Sacrifice Me” θα χορευόταν τέλεια στη Rebound.
Οι Selofan είναι οι σωτήρες της αθηναϊκής θλίψης και τους οφείλουμε πολλά
Η διπλέτα της πίκρας που ακολουθεί μας στέλνει οριακά στα πατώματα. Γιατί, εντάξει, το “Give Me A Reason” από μόνο του είναι ένα μικρό θανατικό με νότες. Το “Nichts“, όμως, ως συνέχειά του, είναι ο πυροβολισμός στο κεφάλι. Ο θύτης βεβαιώνεται ότι ο στόχος του εξολοθρεύτηκε μια και καλή.
Φυσικά, ακολουθεί το “Στο Σκοτάδι“, με το τσαχπίνικο «ντουέτο» από μικροφώνου μεταξύ Δημήτρη και του αρμονίου της Joanna. Η διερώτηση για το αν έχει πεθάνει ο έρωτας ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου είναι η πιο post-punk στιγμή της βραδιάς, με το γερμανόφωνο “Ist Die Liebe Tot“.
Για κλείσιμο, δύο κομμάτια που αφήνουν ουλές. Το “Βιτριόλι” μάς βρίσκει με σημάδια καταστροφής, ενώ το πρόσωπο της Γώγου στο Υπόγειο βάζει σκουπιδάκια στα μάτια μας. Οι Selofan είναι οι σωτήρες της αθηναϊκής θλίψης. Τους οφείλουμε πολλά. Και φυσικά, δεν τίθεται καν θέμα support εμφάνισης. Ήταν ξεκάθαρα μια double headliner βραδιά. Ρωτήστε και τους παρευρισκόμενους.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Bluebirds
There Must Be Somebody
Lucille
Sacrifice Me
Give Me A Reason
Nichts
Glassplitter
Billie Was a Vampire
Στο Σκοτάδι
Ignoranz
Ist Die Liebe Tot
Auf Deiner Haut
I’ve Seen That Face Before
Βιτριόλι
Υπόγειο
Lebanon Hanover
Τον Σεπτέμβρη του 2013, σε μια επίσκεψη για δίσκους σε αθηναϊκό δισκάδικο, ακούω μια υπέροχη minimal goth μουσική. Ρωτάω τον ιδιοκτήτη τι είναι, και μου μιλάει για μια μικρή γερμανική μπάντα, τους Lebanon Hanover, που έχουν υπογράψει σε ελληνική εταιρεία. Φεύγω με τους δύο πρώτους τους δίσκους, χωρίς να έχω ακούσει νότα πέρα από το δείγμα που έπαιζε. Στο σπίτι, αναρωτιέμαι αν αυτοί οι εκπληκτικοί τύποι θα αντέξουν στον χρόνο ή, σαν τους Tropic Of Cancer, θα λήξουν σύντομα. Δώδεκα χρόνια μετά, βλέπω το Floyd γεμάτο κόσμο για αυτή τη «μικρή μπάντα», τους Lebanon Hanover. Το λες και συγκινητικό.
Ο κλειστός χώρος τούς ταιριάζει απόλυτα. Και αυτό φαίνεται αμέσως. Ήδη από το εισαγωγικό δίδυμο του “Die World“, το κοινό παραληρεί σε υπερθετικό βαθμό. Ο William απευθύνεται στο κοινό στα ελληνικά, ενώ η Larissa, σεμνή, αφοσιώνεται στην κιθάρα και τα φωνητικά της. Ο πόνος του “Saddest Smile” διαπερνά τα πάντα, μαζί με αυτό το μπάσο που γρατζουνάει την ψυχή μας. Το σχεδόν neofolk “Kyiv” φανερώνει τη διαρκή αναζήτησή τους στους ατελείωτους δρόμους του darkwave. Το “Better Than Going Under” έχει κάτι που θυμίζει Echo and the Bunnymen, αν ήταν πιο γκοθάδες και πιο μπάσοι.
Αλλά μεγάλο μέρος του κοινού περίμενε ένα ερωτοτράγουδο για sing-along και χοροπηδητά. Το “Kiss Me Until My Lips Fall Off” παραμένει γλυκόπικρο και χαριτωμένα μακάβριο, γι’ αυτό και το κοινό το υποδέχεται με ενθουσιασμό. Πώς να το κάνουμε, είναι πιασάρικο. Η Larissa εκτοξεύει μίνιμαλ δηλητηριώδη «βέλη» με την κιθάρα της ανάμεσα στα κουπλέ του “Albatross“.
Οι Lebanon Hanover αποδεικνύουν πως το μαύρο eyeliner κάνει ακόμα και τις πιο άσχημες μέρες να φαίνονται ομορφότερες
Το “No One Holds Hands” αφιερώνεται στο κοινό της ημέρας του Αγίου Βαλεντίνου. Ο χαμός συνεχίζεται με τις κρεμάλες να απλώνονται νοητά γύρω μας, καθώς το “Gallowdance” υπενθυμίζει την επανάσταση ως θλίψη. “Du Scrollst“, και πριν τελειώσει το κύριο μέρος, ένα industrial ξεβίδωμα με το “Totally Tot“. Φεύγουν, βγαίνει ο roadie, τα φώτα δεν ανάβουν. Encore; Encore.
Μια ήπια, χορευτική αρχή με το μαγευτικό “The Last Thing” βρίσκει και εμάς και τους ίδιους σε απόλυτο συγχρονισμό. Ο ρυθμός μετατρέπεται σε μια ιδρωμένη 80s ντισκοτέκ, γεμάτη γκοθάδες που τα σπάνε με το “Babes of the 80s“. Αυτό όμως που κανείς δεν περίμενε ήταν το φινάλε. Σχεδόν σαν ritual black metal, ο William γίνεται ένας Attila Csihar, επικαλούμενος την καταστροφή με το “Come Kali Come“. Και το κάνει επιτυχημένα. Μυστήρια πράγματα.
Το darkwave γνωρίζει ξανά άνθηση, και αυτό δεν αμφισβητείται. Πάνω και κάτω από το σανίδι, μπάντες και κοινό αποδεικνύουν πως το μαύρο eyeliner κάνει ακόμα και τις πιο άσχημες μέρες να φαίνονται ομορφότερες. Και ένα τέτοιο βράδυ το οφείλουμε στον εαυτό μας πού και πού, έτσι; Αριστούργημα.