Ανακοινώθηκαν λοιπόν οι Metallica, και αντί να δούμε ένα κύμα ενθουσιασμού, είδαμε ένα ρεύμα που προσπαθούσε να μας πείσει πόσο κακοί είναι, πόσο γερόντια έχουν γίνει και πόσο χαζοί είμαστε όλοι εμείς που θα πάμε. Και αναρωτιέμαι: αν κάτι δε σου αρέσει και το έχεις απορρίψει, γιατί νιώθεις την ανάγκη να σχολιάσεις τις τιμές του;
Να το εξηγήσω με ένα παράδειγμα. Κάθε καλοκαίρι, στο Nammos, στη Μύκονο, πάει και παίζει ο Ρέμος. Δε θυμάμαι τώρα ακριβώς τα ποσά, αλλά αυτό το «κάτι» που γίνεται εκεί είναι πανάκριβο. Αν δεν κάνω λάθος, οι τιμές ξεκινούν από τετραψήφια νούμερα. Εγώ, πέρα από το ότι πράγματι το θεωρώ ακριβό, ακόμα κι αν πήγαινε στη μισή τιμή, στα πέντε ευρώ –διάολε, και με δωρεάν είσοδο να ήταν– δε θα μπορούσε να με νοιάζει λιγότερο. Δεν είναι μουσική που ακούω, οπότε δε με απασχολούν οι τιμές. Άρα, δε σχολιάζω τις τιμές του. Γιατί να το κάνω;
Εγώ τους Metallica τους λατρεύω – είναι ένα από τα πέντε αγαπημένα μου συγκροτήματα. Φυσικά, αυτό δε σημαίνει πως όλοι είναι υποχρεωμένοι να τους γουστάρουν το ίδιο. Επίσης, τέχνη είναι, μουσική είναι – όχι τριγωνομετρία. Αν κάτι μιλάει στην καρδούλα μου, δεν υπάρχει επιχείρημα που να μπορεί να με πείσει ότι είναι κακοί ή οτιδήποτε άλλο. Το ίδιο ισχύει και αντίστροφα: αν δε σου κάνουν γκελ, δε γίνεται να σε πείσω για το αντίθετο. Και να πω και μια περίεργη ιδέα εδώ – από πότε τα μουσικά γούστα έγιναν κάτι τόσο σημαντικό που πρέπει να «ανατρέπονται»;
Τώρα, εσύ που λες ότι θα πας για να ακούσεις Knocked Loose και Gojira… Για τους δεύτερους, θα σου πω ότι κάνεις χαζομάρα, γιατί έρχονται φέτος το καλοκαίρι στο Release Athens, και το εισιτήριο είναι φθηνότερο. Εντάξει, είσαι ψαγμένος και ξέρεις τους Knocked Loose (αν και, μεταξύ μας, δεν είσαι και τόσο ψαγμένος — εκτός από σένα, τους ακούει και άλλο ενάμιση εκατομμύριο κόσμος τον μήνα στο Spotify). Τέλος πάντων, τα προσπερνάω όλα αυτά, αλλά αυτό που κάθεται λίγο στον λαιμό είναι ότι μας λες: «Θα δώσω ένα ποσό που ΔΕΝ αντιστοιχεί στην αξία καμίας από τις δύο μπάντες, κι εγώ είμαι ψαγμένος, ενώ εσείς πρόβατα». Ξαναδιάβασέ το αργά-αργά και δες την ειρωνεία μόνος σου. Νομίζω βγάζει μάτι.

Υπάρχεις κι εσύ που θεωρείς ότι οι Metallica έχουν βγάλει τέσσερις «καλούς» δίσκους. Αρχικά, να ξεκινήσουμε με το προφανές: αυτό που δε μας αρέσει, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι και κακό. Εγώ, για παράδειγμα, βαριέμαι αφόρητα τους AC/DC και τους Rolling Stones. Παρ’ όλα αυτά, καταλαβαίνω γιατί θεωρούνται τόσο σημαντικοί και πόσο έχουν επηρεάσει τη μουσική. They are not my cup of tea, αλλά αυτό δεν μειώνει την αξία τους — την οποία και μπορώ να αντιληφθώ και να αναγνωρίσω.
Πάμε και σε αυτούς που τους έχουν ήδη δει — και αυτό, για κάποιο λόγο, είναι ισάξιο με το να έχεις πολεμήσει στη μάχη του Μαραθώνα, ας πούμε. Ωραία, έχουμε 2025. Αποκλείουμε το ενδεχόμενο να υπάρχουν εκεί έξω παιδιά που γεννήθηκαν το 2000, τους ακούνε σήμερα και το 2010 οι γονείς τους θεώρησαν ότι ήταν μικροί για να τους δουν; Επίσης, δεν κατάλαβα: από πότε το ότι έχεις δει μια μπάντα αποτελεί σοβαρό επιχείρημα για να “εξυψωθείς” απέναντι στον άλλον; Γιατί για κάθε «εγώ έχω δει Metallica», να ξέρετε, κινδυνεύουμε να ακούσουμε κι ένα «κι εγώ δεν έχω αρθριτικά».
Όλοι αυτοί που θεωρούν ότι οι Metallica είναι απλώς μια καπιταλιστική εταιρεία… welcome to the real world. Είναι ωραία, έχει και την πλάκα του πολλές φορές, αλλά ναι — ζούμε σε καπιταλισμό και σχεδόν τα πάντα είναι εμπορευματοποιημένα. Από τους Metallica μέχρι και το νερό που πίνουμε. Προσωπικά, θεωρώ ότι αν ψάχνουμε αφορμή για να ανατρέψουμε τον καπιταλισμό, μάλλον το νερό είναι πιο σοβαρός λόγος από τις τιμές των εισιτηρίων των Metallica.
Η τελευταία κατηγορία αφορά ανθρώπους που αγαπούν τους Metallica, θέλουν να τους δουν, αλλά δεν τους βγαίνουν τα οικονομικά. Αυτοί, μάλιστα, έχουν κάθε λόγο να γκρινιάξουν, να πουν τον πόνο τους. Το ειρωνικό είναι ότι, ακριβώς επειδή είναι στεναχωρημένοι, αντί να προσπαθήσουν να υποτιμήσουν τους Metallica ή όσους σκοπεύουν να πάνε, προσπαθούν είτε να βρουν μια λύση είτε να μείνουν στην ησυχία τους και στον πόνο τους. Αυτοί αξίζουν τον σεβασμό μας.
ΥΓ: Έχουμε τους Λεφτάλικα και τους «μαϊντανούς» Iron Maiden. Λογικά, θα έπρεπε να είμαστε ευχαριστημένοι μόνο με συναυλίες συγκροτημάτων experimental noise post-metal με jazz επιρροές από το Βανουάτου και την Ομοσπονδία του Αγίου Χριστοφόρου και Νέβις.