Ο Michael Henry “Nicko” McBrain γεννήθηκε το 1952 στην Αγγλία και από μικρή ηλικία τράβηξαν την προσοχή του τα τύμπανα. Η αρχική του έμπνευση ήρθε από τον θρύλο της jazz Joe Morello. Λίγο αργότερα, ο Keith Moon των The Who και ο Ringo Starr των Beatles έγιναν οι μεγάλοι του ήρωες. Σε ηλικία 14 ετών έπαιζε ήδη σε μικρές μπάντες. Μετά το σχολείο ξεκίνησε να εργάζεται ως session μουσικός. Σύντομα βρέθηκε να παίζει με καλλιτέχνες όπως οι Streetwalkers το 1975, ο Pat Travers και το γαλλικό συγκρότημα Trust.
Το 1982 μπήκε στους Iron Maiden, αντικαθιστώντας τον Clive Burr, και έκανε το ντεμπούτο του στο άλμπουμ “Piece of Mind”. Από τότε έγινε ακρογωνιαίος λίθος του συγκροτήματος, συμμετέχοντας σε συνολικά 14 στούντιο άλμπουμ. Μέχρι την αποχώρησή του από τις περιοδείες στις 7 Δεκεμβρίου 2024, ήταν το τρίτο μακροβιότερο μέλος της μπάντας. Η τελευταία του εμφάνιση με τους Maiden έγινε στο Σάο Πάολο.
Ο Nicko McBrain δεν ήταν απλώς ένας ακόμη ντράμερ. Μπήκε στη metal σκηνή όταν το είδος μόλις ξεκινούσε να βρίσκει τα πατήματά του. Δεν έμεινε απλώς παρατηρητής, καθώς το παίξιμό του έγινε σημείο αναφοράς για το hard rock/heavy metal. Ο τρόπος που συνδύασε jazz και rock επιρροές, δημιουργώντας πολύπλοκα και δυναμικά ρυθμικά μοτίβα, επηρέασε όσο λίγοι τη metal μουσική. Επιπλέον, η ενέργεια και το χιούμορ του πάνω στη σκηνή κέρδισαν τον κόσμο, κάνοντάς τον αναπόσπαστο μέρος της ταυτότητας των Iron Maiden.
Οι Iron Maiden δε θα ήταν ίδιοι χωρίς τον Nicko McBrain
Τη δεκαετία του ’80, όταν το heavy metal διαμόρφωνε την ταυτότητά του, ο McBrain έδειξε τι σημαίνει να παίζεις τύμπανα. Άλμπουμ όπως το “Powerslave” καθόρισαν τον ήχο της εποχής. Ο Nicko δεν ήταν απλώς μέλος των Iron Maiden· ήταν από τους ανθρώπους που έγραψαν την ιστορία του ήχου. Και το καλύτερο; Το έκανε πάντα με το χαμόγελο. Ήταν κάτι σαν τον Ronaldinho του heavy metal.
Πάμε τώρα και σε κάτι άλλο, στα είδη που μπορούσε να παίξει καλά. «Μα τι λες, ρε Χρήστο; Heavy metal έπαιζε όλη του ζωή!» Όντως, ωστόσο, αν αποδομήσεις τα κομμάτια των Iron Maiden, θα βρεις power metal τμήματα, speed metal και αρκετά ακόμα. Ο κύριος Nicko McBrain, ανεξάρτητα από τη δυσκολία της σύνθεσης, κατάφερνε πάντα να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της. Μπορεί επειδή σήμερα το έχουμε συνηθίσει να το θεωρούμε δεδομένο, αλλά πιστέψτε με, δεν είναι.
Να πούμε και κάτι ακόμα: όσες μπότες και αν ακούτε στα κομμάτια, δεν έχει χρησιμοποιήσει ποτέ διπέταλο. Για να είμαστε ακριβείς, το έκανε μία φορά στο “Face in the Sand” από το “Dance of Death”. Άλλη μία ιδιαιτερότητα του Nicko McBrain, που θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία, είναι ότι, ναι μεν έγραφε πολύ “busy” drum parts, αλλά πάντα κατάφερνε να τα κάνει με τέτοιο τρόπο ώστε να υπηρετούν το κομμάτι.
Ας ακούσουμε ακόμα μία φορά το χιλιοπαιγμένο “Wasted Years” για να υποκλιθούμε στην ιδιοφυΐα σου, τεράστιε Nicko McBrain
Ο Nicko McBrain (όπως όλοι της παλιάς σχολής) ήταν ένας δάσκαλος του time. Η ικανότητά του στο να έρχεται και να φεύγει σε double time, καθώς και να δίνει χώρο όπου αυτός χρειάζεται, είναι αναμφισβήτητη. Ένα ακόμα στοιχείο που αξίζει να σημειωθεί είναι η απαράμιλλη τεχνική του. Τα fills του ήταν οργανικό κομμάτι της σύνθεσης και όχι ένα break, για να σπάσει λίγο η μονοτονία. Groove και fills είναι «ένα» και χρησιμοποιούνται είτε για να «στολίσουν» το αποτέλεσμα είτε για να γεφυρώσουν τις αλλαγές στα τραγούδια. Παράδειγμα; Τα μακροσκελή tom fills του που ακολουθούν μελωδικές γραμμές νοστιμίζοντας το τελικό αποτέλεσμα. Μικρές πινελιές που κάνουν ένα ρυθμικό όργανο να παίρνει τον ρόλο του μελωδικού.
Ακόμα, ο Nicko είχε μια μοναδική σχέση με τα πίατα του. Η αίσθησή του στο στο ride (που συχνά το chrash-άρε) και η μαεστρία με την οποία χειριζόταν το hi hat, ανοιγοκλείνοντάς το κατά ριπάς, ήταν το αλατοπίπερο στο παίξιμο του. Αυτό έδινε περισσότερη ενέργεια και βάθος, ειδικά στα πιο γρήγορα σημεία των κομματιών.
Ναι, τεράστιος ο Steve Harris, αξεπέραστος ο Bruce Dickinson, μυθικό δίδυμο οι Smith και Murray, αλλά οι Iron Maiden δε θα ήταν ίδιοι χωρίς τον Nicko McBrain. Και ναι, στα τελευταία του lives δεν ήταν αυτός που έχουμε «κακομάθει» να ακούμε, αλλά ούτε ο Jordan νίκησε τον χρόνο. Παρόλα αυτά, μακάρι να είχαμε περισσότερους drummers σαν αυτόν. Έτσι, η μουσική θα γίνει καλύτερη. Και ναι, τέτοιο αντίο του αξίζει, μπροστά σε 90.000 ανθρώπους. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, αυτό είναι μικρό για το μέγεθος αυτού του ξυπόλητου σούπερ ήρωα των τυμπάνων. Αν και κανείς από τους δύο μας δε θα είναι εκεί, μακάρι σε ακούγαμε ακόμα μία φορά (ζωτανανά) για να υποκλιθούμε στην ιδιοφυΐα σου, τεράστιε Nicko McBrain.