Το 2023 είναι αδιαμφισβήτητα η χρονιά του One Piece. Το anime έφτασε σε ένα πολυαναμενόμενο σημείο, το manga μας προετοιμάζει αργά, σταθερά και εντυπωσιακά για την τελική ευθεία. Στα εγχώρια δεδομένα, επιτέλους άρχισαν να προβάλλονται ταινίες anime στους κινηματογράφους και το One Piece: Red ήταν μια από αυτές. Για να μην πιάσουμε το κεφάλαιο του Μίλτου Τέντογλου τον οποίον ξαναεπαίνεσε ο Eiichiro Oda, αυτό θα τεντώσει τη γενίκευση περισσότερο κι από τα Άκρα του Luffy.
Ανάμεσα σε όλα αυτά, ένα ακόμα γεγονός ήρθε να προστεθεί στη «χρονιά του One Piece». Αυτό δεν είναι άλλο από τη live action σειρά του Netflix. Μια κίνηση ριψοκίνδυνη σαν την ανάβαση στη Skypiea. Και ενδεχομένως αχρείαστη σαν τα βατραχοπέδιλα για κάποιον που έφαγε ένα Devil Fruit. Ναι, αυτό το κείμενο ήδη έχει πολλές αναφορές στο σύμπαν της σειράς αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.
Κι αυτό γιατί τον Luffy τον γνώρισα ως παιδάκι στο Alter. Όταν ο ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ΝΤΡΕΗΚ ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ προβαλλόταν. Τον έχασα για χρόνια και τον ξανασυνάντησα λίγο πριν τα 30 όταν κάποιοι καλοί φίλοι επέμειναν να του δώσω μια ευκαιρία παρά την τεράστια έκταση του anime. Τελικά όχι μόνο είχαν δίκιο, αλλά κατέληξα κάθε Παρασκευή το πρώτο πράγμα που κάνω να είναι η ανάγνωση του τελευταίου κεφαλαίου και κάθε Κυριακή η θέαση του τελευταίου επεισοδίου.
Ξέρω ότι μέχρι εδώ έχω πλατειάσει αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να μιλάω για το πόσα κατέληξε να σημαίνει αυτή η σειρά για μένα. Έχω φωνάξει από ενθουσιασμό και έχω πλαντάξει στο κλάμα. Έχω αισθανθεί ανατριχίλα και έχω γελάσει όσο με ελάχιστα πράγματα. Και είμαι από τους πρώτους που είπαν πως δεν μπορεί να μεταφερθεί κάτι τέτοιο στο live action πεδίο γιατί είναι ένας αυτόφωτος οργανισμός. Ωστόσο, παρά τις προειδοποιήσεις φίλων που παραήταν αυστηροί απέναντί του, δεν μπορούσα να μη δω τη συγκεκριμένη σειρά.
Για όσους δε γνωρίζουν την πλοκή, αυτή περιστρέφεται γύρω από έναν νεαρό, τον Monkey D. Luffy. Ξεκινά την πορεία του ως πειρατής, θέλοντας να γίνει ο Βασιλιάς των Πειρατών. Για να το καταφέρει αυτό, πρέπει να μαζέψει το κατάλληλο πλήρωμα και μαζί του να διασχίσει την Grand Line για να βρει το μυστηριώδη θρυλικό θησαυρό του προηγούμενου Βασιλιά, Gol D. Roger.
Από νησί σε νησί, γνωρίζει άτομα τα οποία εξειδικεύονται σε κάτι και κουβαλούν ο καθένας την ιστορία και τα τραύματά του. Όμως τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει το όνειρο του Luffy. Εκτός από μια βουτιά στη θάλασσα γιατί από τότε που έφαγε το Gum Gum Fruit ναι μεν μπορεί να τεντωθεί σε παράλογα μεγέθη αλλά το θαλασσινό νερό είναι η κατάρα του.
Η σειρά του Netflix καλύπτει όλη τη saga της Ανατολικής Μπλε. Αυτή είναι η θάλασσα απ’ όπου ο Luffy θα ξεκινήσει το ταξίδι του και θα γνωρίσει τα πρώτα και βασικότερα μέλη του πληρώματος. Τον ξιφομάχο Zoro και την ειδική σε κλοπές Nami. Τον παραμυθά χρήστη της σφεντόνας Usopp και τον μάγειρα με τις φονικές κλωτσιές Sanji. Για τους γνώστες του πρωτότυπου υλικού, αυτό μεταφράζεται από το Romance Dawn Arc μέχρι το Arlong Park. Σε οκτώ επεισόδια τα οποία επεμβαίνουν κάπως στην πρωτότυπη ιστορία, χάριν συντομίας και διευκόλυνσης της παραγωγής, αυτές τις περιπέτειες ακολουθούμε.
Αυτές οι αλλαγές στην αρχή ξενίζουν τους πιο σκληροπυρηνικούς. Ας είμαστε ειλικρινείς, γνωρίζουμε ότι στο σύμπαν του Oda κάθε λεπτομέρεια είναι ζωτικής σημασίας καθώς μπορεί 500 επεισόδια αργότερα να παίξει κεντρικό ρόλο. Αλλά εφόσον ο ίδιος ο Oda ήταν επιβλέπων και σύμφωνος με όσα άλλαξαν, τότε αντικειμενικά είναι στην κρίση του καθενός το πόσο θα ενοχληθεί.
Γιατί οκ, μπορεί κανείς να πει ότι το να μη δοθεί τόση βάση στον Don Krieg είναι βλασφημία ή πως το να λέγεται το «Which one of you is Arlong?» πριν το ντου είναι άξιο ανάμματος πυρσών. Τα ακούω ως επιχειρήματα αλλά όσο ξίνισα κι εγώ με κάτι τέτοιο, άλλο τόσο αποζημιώθηκα με το μεράκι που δόθηκε σε άλλες, σαφώς σημαντικότερες σκηνές. Το ναυάγιο του Sanji με τον Zef είχε όλη την πίκρα και τη σκληρότητα της στοιχειωτικής σεκάνς. Το ίδιο σχεδόν ισχύει και για το «Luffy help me» της Nami. Ξαναέζησα αυτά τα συναισθήματα που μου προκλήθηκαν τότε, Και όταν ήρθε η ώρα να γίνει η τελετή του βαρελιού, δεν ντρέπομαι να το πω, βούρκωσα.
Αν ωστόσο με ξένισε κάτι, αυτή ήταν η υπερβολική εκδυτικοποίηση συγκεκριμένων λεπτομερειών. Σίγουρα το να γίνει live action σειρά το συγκεκριμένο έπος (χωρίς στάλα υπερβολής) αν γινόταν στην Ιαπωνία θα δημιουργούσε πολλά ψεγάδια. Η υπερβολική πιστότητα στο anime δε θα μεταφραζόταν καλά με πραγματικούς ηθοποιούς. Μιλώντας και μόνο για το θέμα της εκφοράς της κάθε φράσης, αν γινόταν όπως γίνεται στο anime, από τα πολλά ντεσιμπέλ θα απορούσαμε αν βλέπουμε One Piece ή Στάβλους της Εριέτας Ζαΐμη.
Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς. Το να βάζεις τον Zoro να κάνει κωλοδάχτυλο στον αντίπαλό του, ε δεν το λες και την πιο «διάνα» επιλογή. Σίγουρα ξέρεις ότι απευθύνεσαι σε νεανικό κοινό (αν όχι σε φανς της σειράς) αλλά κάτι τέτοιο είναι αχρείαστο. Και αν υπολογίσουμε πως το One Piece είναι αρκετά βωμολοχικό, αυτό λέει πολλά. Αν κάτι είναι cool, δε χρειάζεται να το πειράξεις.
Επίσης οκ, ξέρουμε πως ο Koby είναι ο Luffy σε Marine, η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Και σίγουρα θα είχε ενδιαφέρον να δούμε εκτενέστερα τι συνέβη στην εκπαίδευση του και (ειδικά με αφορμή τα τελευταία σκηνικά στο manga) την ανάπτυξη της σχέσης του με τον Garp.
Όμως θεωρώ πως δίνεται υπερβολική έκταση στη δική του πλευρά. Συνέπεια αυτού, όταν έρθει η ώρα να δούμε το πως εξελίχθηκε αυτός και ο Helmeppo, δε θα ‘χει την ίδια «πρόσκρουση». Πολλώ δε μάλλω όταν αρχίσουν οι Strawhats να επισκέπτονται μεγαλύτερα νησιά κι ακολουθούν διαφορετικές πορείες. Το να προστεθεί και αυτή η πλευρά θα μπερδέψει πολύ τα πράγματα μελλοντικά. Ήδη λαμβάνουν χώρα πολλές παράλληλες αφηγήσεις στο κανονικό δημιούργημα, μην το περιπλέκουμε παραπάνω.
Μιλώντας για το casting, δε θα μπω καν στο τριπάκι συζητήσεων που αφορούν σε φυλή και εθνικότητα. Αυτές είναι φύσει αχρείαστες, ειδικά όταν μιλάμε για δευτερεύοντες χαρακτήρες και δεν προσθέτουν κάτι στην όποια κριτική. Η ποιότητα της ερμηνείας είναι αυτή που καθορίζει την επιλογή και εδώ είναι που ουσιαστικά έχω κάποιες αντιρρήσεις. Εξαιρετικό casting σε συγκεκριμένους χαρακτήρες, γεμάτο ερωτηματικά σε άλλους.
Ο Luffy του Inaki Godoy σίγουρα αποδεικνύει πως είναι μια καλή επιλογή. Είναι όμως λίγο παραπάνω τσογλανάκος και όχι τόσο «αθώα χαζός» ώστε να κινείται βάσει των ενστίκτων του. Κι αυτό είναι βασικό χαρακτηριστικό του Luffy και εν γένει του αρχετυπικού shonen πρωταγωνιστή. Ο αρχετυπικός «χαζούλης» που πράττει χωρίς να πολυαναλύει και που το όνειρό του είναι αρκετό ως κίνητρο.
Εξαιρετικοί είναι ο Usopp και ο Sanji όπως και ο Koby με τον Helmeppo. Από δευτερεύοντες ο Buggy τιμά 100% το λόγο που είναι ο αγαπημένος χαρακτήρας του Oda. Ο Zef είναι ακριβώς όπως τον ήθελα ενώ την Bellemere την προτιμούσα λίγο πιο καπάτσα. Αυτοί για τους οποίους έχω αντιρρήσεις είναι ο Zoro και η Nami. Ο πρώτος παρότι έχει πιάσει το physique και την κινησεολογία του χαρακτήρα παραείναι cool και ανέκφραστος. Του λείπει η παραπανίσια θρασύτητα και η περιστασιακή βλακεία. Η δεύτερη δεν έχει καμία τσαχπινιά και παραείναι ψυχρή που, ναι, καταλαβαίνουμε που το πάει αλλά πραγματικά, δε χρειαζόμαστε μια δεύτερη Robin. Βέβαια σταδιακά σπάει όλο αυτό και αρχίζουν να φαίνονται κι άλλες πτυχές τους. Ωστόσο, όχι αρκετές για να πω το οριστικό «σώθηκε η παρτίδα».
Αν τα αγνοήσω, ωστόσο αυτά τότε μπορώ να μιλήσω για μια αξιοπρεπή μεταφορά. Τα σκηνικά, οι χορογραφίες των μαχών ή ακόμα και οι μικροσκοπικές αναφορές-easter eggs, δείχνουν το μεράκι των δημιουργών. Όχι στα επίπεδα μεγαλείου του Rurouni Kenshin αλλά πολύ πιο έντιμη. Και μην ξεχνάμε πως ήδη η πηγή της σειράς έχει από μόνη της πολλή γελοιότητα. Φυσικά, στην πορεία την αποδεχτήκαμε ως πάγιο στοιχείο το οποίο αγαπάμε στο One Piece. Και με αυτό ας πορευτούμε. Μέχρι την επόμενη σεζόν, βάζουμε ένα ποτήρι ρούμι, τραγουδάμε το Binks’ Sake και γενικά θυμόμαστε γιατί είναι τόσο σπουδαίο αυτό το anime.