Στις αρχές της δεκαετίας του ’60, οι Beatles ήταν στο απόγειο της φήμης τους. Ο John, ο Paul, ο George και ο Ringo ήταν σύμβολα μιας εποχής που πίστευε ότι όλα ήταν δυνατά. Και αυτό αποτυπώθηκε σε μια ιδέα που σήμερα μοιάζει με παραισθησιογόνο σενάριο: οι Beatles να μεταφέρουν τον “Άρχοντα των Δαχτυλιδιών” στον κινηματογράφο, με σκηνοθέτη τον Stanley Kubrick και τους ίδιους στους βασικούς ρόλους.
Οι Beatles ήθελαν να αγοράσουν τα δικαιώματα από τον εκδότη του Tolkien.
Η ιδέα φέρεται να ξεκίνησε από τον Paul McCartney, ο οποίος μαζί με τον John Lennon είχε ήδη αρχίσει να διαβάζει Tolkien κατά την περιοδεία τους στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τότε, τα δικαιώματα του έργου δεν είχαν ακόμα μεταφερθεί οριστικά σε στούντιο και ο συγγραφέας ήταν ζωντανός, μολονότι ήταν σκεπτικιστής απέναντι σε κάθε απόπειρα κινηματογραφικής μεταφοράς του έργου του.
Οι Beatles ήθελαν να αγοράσουν τα δικαιώματα από τον εκδότη του Tolkien. Το σχέδιο ήταν απλό στη σύλληψη, ριζοσπαστικό στην πράξη: να πρωταγωνιστήσουν οι ίδιοι και να γράψουν τη μουσική για ένα ψυχεδελικό, επικό “Lord of the Rings”, σε μορφή μεγάλης παραγωγής. Οι ρόλοι είχαν κιόλας κατανεμηθεί. Paul McCartney ως Frodo Baggins, o Ringo Starr ως Samwise Gamgee, o George Harrison ως Gandalf
και ο John Lennon ως Gollum.
Ο Lennon, συγκεκριμένα, έβρισκε τον χαρακτήρα του Gollum “ιδανικό για ερμηνεία”, βλέποντάς τον ως παραβολή για τον εθισμό και τη μεταμόρφωση. Το σενάριο, ωστόσο, δεν υπήρχε ακόμη. Εκεί μπήκε στην εικόνα ο Stanley Kubrick. Οι Beatles ήθελαν έναν σκηνοθέτη που να μπορούσε να αναμετρηθεί με το επικό υλικό. Μετά την επιτυχία του “Dr. Strangelove”, ο Kubrick θεωρούνταν ιδανικός: ευφυής, τεχνικά άρτιος, οραματιστής. Του πρότειναν να αναλάβει το project. Εκείνος, όμως, αρνήθηκε
O Tolkien απέρριψε την πρόταση των Beatles ως “προσβλητική για το έργο”
Οι λόγοι δεν έχουν καταγραφεί επισήμως. Σύμφωνα με μαρτυρίες του McCartney και του παραγωγού Denis O’Dell, ο Kubrick έκρινε το έργο “μη κινηματογραφήσιμο”, μια θέση που φέρεται να συμμεριζόταν και ο ίδιος ο Tolkien. O συγγραφέας απέρριψε την πρόταση των Beatles ως “προσβλητική για το έργο”. Θεωρούσε ότι το έργο του δεν θα έπρεπε να μετατραπεί σε pop culture φαινόμενο ούτε να ερμηνευθεί από ροκ σταρ.
Αν και το project ναυάγησε, πολλά στοιχεία του επιβιώνουν ως «παρασκήνιο» σε δύο μεγάλες αφηγήσεις: Στην πορεία των Beatles προς τη διάλυση. Το γεγονός ότι σκέφτηκαν μια τόσο φιλόδοξη κοινή προσπάθεια δείχνει πως αναζητούσαν νέες μορφές δημιουργίας, μακριά από τη μουσική. Δεύτερον στην κινηματογραφική ιστορία του Tolkien. Η καθυστέρηση μέχρι την τριλογία του Peter Jackson ίσως να οφείλεται, εν μέρει, και στην απόρριψη των Beatles, που ενίσχυσε την επιφύλαξη των κληρονόμων του συγγραφέα απέναντι στο σινεμά.
Ο Peter Jackson, μάλιστα, αποκάλυψε ότι οι Beatles του είχαν επιβεβαιώσει την ιστορία, όταν τους γνώρισε πολλά χρόνια αργότερα. Ο ίδιος δήλωσε ότι το βρήκε «γοητευτικά παράξενο» και «απόλυτα ακατάλληλο αλλά ταυτόχρονα πρωτοποριακό».
Το “The Beatles: Lord of the Rings” δεν ήταν ποτέ φτιαγμένο για να γίνει πραγματικότητα. Ήταν, ίσως, μια σκέψη που έπρεπε να παραμείνει φαντασίωση. Κάποια projects δεν χρειάζονται υλοποίηση για να αποκτήσουν μυθολογία. Το συγκεκριμένο, όχι μόνο απέκτησε, αλλά έγινε και σύμβολο της πιο ελεύθερης δημιουργικής περιόδου των Beatles — τότε που ακόμα πίστευαν ότι τίποτα δεν ήταν αδύνατο.
Για τον Kubrick, που σπάνια δεχόταν εξωτερικά projects, ίσως ήταν η πιο ήσυχη άρνηση της καριέρας του. Για τον Tolkien, ήταν μια υπενθύμιση ότι ο κόσμος του δεν ήταν για όλους. Και για εμάς, είναι απλώς μια υπέροχη ιδέα που έμεινε στα παρασκήνια, σαν ένα χαμένο τραγούδι που δεν ηχογραφήθηκε ποτέ.