«Γράψαμε το μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ σε ένα διαμέρισμα στο Deptford. Ο τρόπος που ακουγόμασταν και παρουσιαζόμασταν ήταν μια αντίδραση ενάντια στην πραγματικότητα. Αλλά, επίσης, μεγάλο μέρος του cross-dressing και του τρανσβεστισμού μας ήταν μια πολιτική δήλωση ενάντια στη μουσική σκηνή εκείνη την εποχή, η οποία ήταν πολύ φορτωμένη και φαλλοκρατική. Θέλαμε να υψώσουμε το ανάστημά μας και να μας ακούσουν.
Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να το κάνεις αυτό από το να φοράς μια φούστα και να παίζεις με το μυαλό των ανθρώπων. Μας μίσησαν για αυτό και το λάτρεψα. Η μη αντίδραση ήταν ένα ανάθεμα για μένα εκείνη την εποχή. Όταν κοιτάζω πίσω στο άλμπουμ, βλέπω αφέλεια, χαμένες ευκαιρίες και λάθη. Αλλά μπορείς να τρώγεσαι με τα ρούχα σου ή απλά να αποδεχτείς ότι είναι δικά σου.
Βλέπω το “Nancy Boy” με τον τρόπο που, φαντάζομαι ότι, οι Radiohead βλέπουν το “Creep”. Εύχομαι απλώς το τραγούδι που μας ανέδειξε να ήταν λίγο καλύτερα γραμμένο. Είναι οι στίχοι περισσότερο που με κάνουν να νιώθω περίεργα. Καθρεφτίζουν εμένα να προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου»- Brian Molko, στο Kerrang!, 2009
οι Placebo μας σύστησαν το ανδρόγυνο, άφοβα, συνειδητοποιημένα και…balls-in
Όλοι ξέρουμε ότι οι Placebo όχι απλώς στάθηκαν στα πόδια τους, αλλά έδωσαν μ’ αυτά και πολύ γερές κλωτσιές στη μουσική βιομηχανία, που ήθελε τους ροκάδες, ακόμα και alternative, να είναι ή έστω να δείχνουν cool kids, λίγο butthurt ενδεχομένως, αλλά πάντα εν δυνάμει γκόμενοι της κάθε πιτσιρίκας που στα 14-15 ανακάλυπτε τη ροκ. Αντ’ αυτού, οι Placebo μας σύστησαν το ανδρόγυνο. Αφοβα, συνειδητοποιημένα και…balls-in.
Το πώς προχώρησε το συγκρότημα δεν ενδιαφέρει και πολύ το άρθρο αυτό. Ούτε και επιθυμεί να συγκρίνει το Placebo με επόμενα album. Το άρθρο αυτό αποτελεί μια δισκοκριτική με χαρακτήρα πλέον απολογιστικό, που περισσότερο συμπεραίνει, παρά επιχειρεί να εκφράσει τα συναισθήματα της πρώτης ακρόασης. Έχουν περάσει πολλά χρόνια κιόλας από τότε.
Οι Placebo επί ένα χρόνο γράφουν μουσική, την ηχογραφούν, βγαίνουν σε tour και αποχωρίζονται τον πρώτο του drummer, Robert Schultzberg. Το ομώνυμο πρώτο album τους κυκλοφορεί και η Britpop σκηνή, χωρίς να το ξέρει, αποκτά το πιο ιδιαίτερο παιδί της. Έτος 1996, ημέρα 17η Ιουλίου.
Θα ήταν ψέμα να πούμε ότι η μουσική τους πρόταση είναι πρωτότυπη. Υπάρχει αναντίρρητα, ωστόσο, μια ιδιαιτερότητα και μοναδικότητα, η οποία θα ήταν άδικο να πούμε πως οφείλεται μόνο στο παρουσιαστικό τους. Η φωνή του Brian Molko είναι το πλέον αναγνωρίσιμο στοιχείο τους. Παίζει με το ανδρόγυνο ακόμα και στην εκφορά της φωνητικής μελωδίας -χωρίς να σου αφήνει ψευδαίσθηση για το φύλο- και σε αναγκάζει να δεχτείς την ένρινη χροιά του αμασητί.
Το "Placebo" στιχουργικά αγγίζει θέματα που άλλες δημοφιλείς μπάντες δεν προσεγγίζουν καν
Κι αυτό γιατί σαν συγκρότημα διαθέτουν ισορροπημένες δόσεις στυλ, έξυπνων μελωδιών και στίχων. Για την ακρίβεια οι στίχοι των Placebo παραμένουν σημείο αναφοράς και σχολιασμού για όλα τα album τους. Επιδεικνύουν την ικανότητα να συμπεριλαμβάνουν πληθώρα εννοιών και αναφορών σε σύντομες, σκοτεινές, ειρωνικές, αλλά και ταυτόχρονα ρομαντικές φράσεις, κάνοντας τους στίχους των τραγουδιών τους να χαρακτηρίζονται τουλάχιστον πνευματώδεις.
Στη δε εποχή του, το Placebo στιχουργικά αγγίζει θέματα που άλλες δημοφιλείς μπάντες δεν προσεγγίζουν καν. Θα μπορούσε κανείς να πει πως πρόκειται για το ημερολόγιο ενός εφήβου που εκφράζει όλη την διαδρομή του από τη βαρεμάρα στην αυτό-αμφισβήτηση, την σεξουαλική αναζήτηση, τα ναρκωτικά, τη δημιουργία διαπροσωπικών σχέσεων με όλα τα ευτράπελά τους και τις ατυχείς συνειδητοποιήσεις της ζωής.
Το debut album του συγκροτήματος ήρθε και λειτούργησε ως αυτό ακριβώς που λέει το όνομά του. Μια ψευδαίσθηση θεραπείας. Μια ψευδαίσθηση θεραπείας ψυχισμών που αν μη τι άλλο είχαν/ δημιουργούσαν ερωτήματα. Έβλεπαν τη διαφορετικότητα, την αποδέχονταν και ήθελαν να της δώσουν χώρο να υπάρξει, εκφράζοντάς την μέσα από τα τραγούδια τους. Χωρίς cult στοιχεία ή διακωμώδηση, ώστε να είναι πιο light, πιο ευκολόπεπτη, πιο εμπορική – όχι ότι της έλειπε και η υπερβολή- η διαφορετικότητα εκφράστηκε στους, ενίοτε abstract, στίχους του Placebo ανθρώπινα: χαρούμενα και σκοτεινά, με αφέλεια, αλλά και βαρύτητα.
Το "Placebo" στιχουργικά αγγίζει θέματα που άλλες δημοφιλείς μπάντες δεν προσεγγίζουν καν
Το θέμα είναι, ότι πίσω στο 1996 η συζήτηση για τη σεξουαλικότητα, το non-binary, το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό του φύλου ήταν σε βρεφικό στάδιο. Αν όχι σε εμβρυικό. Η δυνατότητα ταύτισης που μπόρεσε να σχημάτισει το κοινό με τη μουσική τους, ήταν τότε (και αποτέλεσε και στο μέλλον) έναν από τους κύριους λόγους δημοφιλίας των Placebo.
Μουσικά, τώρα, βλέπεις ότι έχουν την πιο basic δομή που θα μπορούσε να πάρει κανείς: φωνή-κιθάρα, μπάσσο, drums. Και παρ’ αυτά καταφέρνουν, ανεξήγητα, να δημιουργήσουν κάτι που όταν το ακούς, ξέρεις ότι είναι δικό τους. Εγώ αυτό-μα τω θεω!- δεν καταλαβαίνω γενικά πώς γίνεται, αλλά υπάρχουν groups που ξέρεις ότι «αυτό το γκρανγκ-γκρανγκ είναι οι Τάδε ρε φίλε»! Και το γκρανγκ-γκρανγκ να είναι κάτι πολύ απλό συνθετικά… Πραγματικά, σαν μπάντα ουδέποτε έπαιξαν κάτι το «ουάου», όμως, στο παρθενικό τους album έπαιξαν μουσική συνολικά πρωτότυπη. Και περίεργα όμορφη.
Αναμφίβολα το songwritting είναι το δυνατό σημείο των Placebo και του Placebo ειδικότερα, και είναι αυτό που έβαλε τα γερά θεμέλια για τη συνέχεια του συγκροτήματος, ξεπερνώντας την αντικειμενικά πολύ «ηχηρή» μαρκετικά εικόνα τους, που ούτως ή άλλως θα τους εξασφάλιζε κάποιους μήνες ζωής, αλλά δεν θα τους επέτρεπε να αποτελούν θέμα συζήτησης τόσα χρόνια αργότερα.
Χωρίς να μιλάμε για κάτι καινούριο, αναγκαστήκαμε και ακόμα αναγκαζόμαστε να μιλήσουμε για κάτι πρωτοπόρο. Ήταν απλό, άμεσο και ειλικρινές, σου κολλούσε, ταυτιζόσουν, αναρωτιόσουν κι έψαχνες να καταλάβεις τί σημαίνει το ένα και τί το άλλο, δοκίμαζες τα ρούχα σου αλλιώς, η καρδιά σου χτυπούσε δυνατά και η παράκληση «come home» δεν ακουγόταν πλέον σαν μια βαρετή μαμαδίστικη νουθεσία, αλλά σαν μια βαθύτερη φωνή που σε καλούσε να ανακαλύψεις ποιος πραγματικά είσαι.
Το 2006, για τα δέκα χρόνια κυκλοφορίας του, οι Placebo το επανέκδοσαν
Πριν από την κυκλοφορία του Placebo, κυκλοφόρησαν τρία single για την προώθηση του άλμπουμ: “Bruise Pristine”, “Come Home” και “36 Degrees”. Καθώς η αρχική αποδοχή ήταν μέτρια, κυκλοφόρησαν δύο ακόμη single μετά την κυκλοφορία του album: τα “Teenage Angst” και “Nancy Boy”.
Το “Nancy Boy” ήταν το τραγούδι αυτό που έμελλε να γίνει επιτυχία, αφού έφτασε στο νο.4 του UK Singles Chart και εκτίναξε το συγκρότημα. Το άλμπουμ έφτασε στο νο.5 του UK Albums Chart και παρέμεινε εκεί για 13 εβδομάδες. Έγινε χρυσό στο Ηνωμένο Βασίλειο την 1η Μαΐου 1997 και πλατινένιο στις 22 Ιουλίου 2013. Το 2006, για τα δέκα χρόνια κυκλοφορίας του, οι Placebo το επανέκδοσαν, περιλαμβάνοντας μάλιστα και το “Slackerbitch” , το τραγούδι το οποίο προοριζόταν αρχικά για τη θέση που τελικά κατέλαβε το “Nancy Boy”. Σοφή επιλογή.