Η αλήθεια είναι πως μέχρι τα δεκαεπτά μου δεν είχα ακούσει φανατικά Rage Against the Machine. Αν εξαιρέσουμε φυσικά το “Killing in the Name“. Αυτό το υπεργαλαξιακό hit που έπαιζε ακόμα και στο τοπικό καφέ/barcClub/λουλουδάδικο λίγο πριν το λαϊκό πρόγραμμα που ξεκινούσε με Βέρτη και τελείωνε με Κάλια Βενέτη.
Όμως το μακρινό 2005, που λέτε, μπήκα στην πρώτη μου μπάντα ως drummer. Στην πρώτη πρόβα λοιπόν με πιάνει ο μπασίστας (ο Χρηστάρας με το όνομα) και μου λέει “Πιτσιρικά, την επόμενη φορά θα παίξουμε το “Bullet in the Head“ από τoυς Rage Against the Machine, το έχεις;“. Το απορημένο μου βλέμμα μαρτυρούσε απροκάλυπτα στα υπόλοιπα μέλη της μπάντας την άγνοια που είχα για το συγκεκριμένο άσμα. “Ρε μικρέ, κάνε την χάρη στον εαυτό σου και άκου το ντεμπούτο των RATM τουλάχιστον 20 φορές” μου απάντησε ο Χρηστάρας. H απογοήτευση στη φωνή του ήταν φανερή.
Δύο μέρες μετά ήμουν σε κάποιο δισκάδικο στον Πειραιά και αγόραζα το CD (κάναμε και τέτοια παλαιότερα). Μία εβδομάδα αργότερα, στην πρόβα, φιλούσα το χέρι του Χρηστάρα. Περιττό να αναφέρω ότι πλέον ήξερα όλο το “Bullet in your Head“ απ’ έξω και ανακατωτά note to note, το αν το έπαιξα καλά, θα το πούμε σε άλλο άρθρο. Το “RATM“ ήταν, είναι και μάλλον θα είναι ένα από τα καλύτερα albums που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ. Διαφωνείτε; Αν ναι τότε ας συμφωνήσουμε όλοι μαζί στην παρακάτω δήλωση. Το RATM είναι αδιαμφισβήτητα ένα από τα καλύτερα (αν όχι το καλύτερο) ντεμπούτα όλων των εποχών.
Ο Tom Morello με τον άκρως χαρακτηριστικό του ήχο, τις riffάρες που σου παίρνουν το μυαλό και τα καλλιτεχνικά solos του
Έπιανες στα χέρια σου το album και εκεί που έλεγες “Τι ωραίο artwork είναι αυτό στο εξώφυλλο”, ερχόταν η πραγματικότητα να σου διδάξει πως είναι αληθινή φωτογραφία που απαθανατίζει τον Thích Quang Duc τη στιγμή που αυτοπυρπολείται διαμαρτυρόμενος για την αντιμετώπιση των Βουδιστών από την κυβέρνηση του Νοτίου Βιετνάμ. Οι RATM σού έδειχναν, πριν καν τους ακούσεις, πως είναι μια από τις πιο πολιτικοποιημένες μπάντες της γενιάς τους. Σε λίγο βέβαια θα πατούσες το play και τίποτα πια δεν θα ήταν ίδιο.
Μπορείς να αδειάσεις ένα βουνό ταμπέλες για να εξηγήσεις την μουσική των Rage Against the Machine. Rock, Punk, Alternative Metal, Rap Metal ακόμα και Nu Metal και πάλι δεν θα έχεις καταφέρει να περιγράψεις ούτε το 1/3 από αυτό που ακούς. Γιατί πολύ απλά και ξεκάθαρα η μουσική τους είναι RAGE AGAINST THE MACHINE. Όλα τα άλλα είναι γελοίες ταμπέλες που σας έχω πει δύο χιλιάδες φορές να μην βάζετε, αλλά εσείς δεν με ακούτε.
Tim Commerford και Brad Wilk συνθέτουν ένα από τα καλύτερα rhythm sections που έχουμε ακούσει ποτέ στη rock/metal μουσική σκηνή. Δημιουργώντας την καλύτερη βάση για να έρθει να πατήσει ο Tom Morello με τον άκρως χαρακτηριστικό του ήχο. Riffάρες που σου παίρνουν το μυαλό και τα καλλιτεχνικά solos που σε κάνουν επαγγελματία air guitarist.
Και τέλος αυτός, ο μεγάλος, ο σπουδαίος Zack De La Rocha. Πραγματικά πιστεύω πως αν η εφηβική αντίδραση είχε πρόσωπο σίγουρα θα ήταν αυτό του Zack. Μία μικροφωνική οργισμένη rap επίθεση. Το απόλυτα ταιριαστό κομμάτι ενός παζλ που έμελλε να έχει χιλιάδες κομμάτια που όταν ενωνόντουσαν παρουσιαζόταν κάτι πανέμορφα άγριο.
Το πρώτο album των Rage Against the Machine είναι κανονικό Best of
Πρώτο κομμάτι το “Bombtrack“ με κύριο θέμα την εξουσιαστική καταπίεση των “Δημοκρατικών Αρχών”. Ρε ‘σεις, ας πάρουμε ένα λεπτό όλοι και ας αναλογιστούμε πως ένας δίσκος που στο πρώτο του κομμάτι λέει “I warm my hands upon the flames of the flag“ έγινε τριπλά πλατινένιος στην Αμερική. Ας αναλογιστούμε λίγο το effect που δημιούργησε σε κάποιον που το άκουσε το 1992. Σκεφτείτε λίγο το μυαλό (ΑΧΑΧΑΧΑΧΑ) του έφηβου Χρηστάκη τι έπαθε. Τίποτα δεν έμοιαζε σαν αυτό. Δεν μπορούσα να το κατηγοριοποιήσω κάπου, δεν είχα ξανακούσει πότε κάτι σαν αυτό, ήταν πολύ απλά οι RATM και είχαν ξεκάθαρες προθέσεις να μας καταστρέψουν από το πρώτο κομμάτι.
“Killing in the name“. Δεν υπάρχει “of” στο τέλος του τίτλου, απλά μας αρέσει να το λέμε. Fun fact: για να παίξει στο Αμερικάνικο ραδιόφωνο κόπηκαν 17 “F@ck you“ και περίπου ένα λεπτό διαρκείας. Οι στίχοι υπονοούν ότι κάποια μέλη του νομοθετικού σώματος της Αμερικής είναι επίσης μέλη της ΚΚΚ. Δεν μπορώ να δω τα πρόσωπα σας αλλά είμαι σίγουρος πως ένα μικρό σοκ το έχετε. Δεν έχω να πω περισσότερα για το κομμάτι που έχουμε τραγουδήσει αναρίθμητες φορές όλοι μας.
Συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο. Μάλλον κανείς δεν τους έμαθε τι σημαίνει “Filler” ή δεν τους είπε “Μην βάλετε ρε τα καλύτερα σας σε ένα δίσκο, πως θα βγάλετε λεφτά; Μα καλά μ@λ@κες είστε;”. Αποφασίζουν λοιπόν, τρίτο τους κομμάτι να είναι το “Take the Power Back“. Μπασοτύμπανο για αυχενικά, riffάρα και αθεράπευτο ξύλο. O Zach το προλόγιζε λέγοντας “The classroom is the last place to find the truth.”. ‘Ένα τραγούδι που επιτίθεται με όλη του την δύναμη στο American Dream και σε όσους το ακολουθούν.
Tom, με έχεις κουράσει, δεν ξέρω ποιο solo σου να διαλέξω για αγαπημένο μου
“Settle for Nothing“. Ναι, πάλι θα πιάσω τους στίχους. Μα “Α Jail cell is freedom from the pain in my home.”; Αυτό το τραγούδι με τη διαρκώς αυξανόμενη ένταση και τον έντονο πόνο, περιγράφει τη μάχη για επιβίωση στις φτωχογειτονιές. Οργή, αγνή ατόφια ηχογραφημένη οργή. Τι άλλο να πούμε;
Και η ήρθε η ώρα του ρε Χρηστάρα (όχι εμένα, στον bandmate αναφέρομαι). Επιτέλους θα γράψω δύο γραμμές για το αγαπημένο μου τραγούδι των Rage Against the Machine. “Bullet in the Head“, σε ευχαριστώ που υπάρχεις! Αρχικά (για να μην λέτε πως σας έχω ζαλίσει με τους στίχους), το κομμάτι έχει ένα από τα καλύτερα solos που έχει γράψει ο Tom Morello. Και αυτό το λέω εγώ, που η γνώμη μου μετράει.
Κατά δεύτερον το groove που παίζει ο Brad Wilk είναι αδιανόητο. Ένα τραγούδι σκέτη επίθεση, με δεύτερο μέρος και κλείσιμο από άλλο πλανήτη. Το κομμάτι που μας προσέφερε μία από τις καλύτερες ζωντανές εκτελέσεις ever (Σας την έχω από πάνω, με ευχαριστείτε μετά). Χέστε τους στίχους, καταλαβαίνετε όλοι τι λένε!
Maynard αδερφέ μου! Έλα λίγο πιο κοντά να τζαμάρουμε το “Know Your Enemy” και να παλέψουμε το σύστημα παρεούλα. θα παίξεις και για τους Tool μωρέ, μην φοβάσαι. Πέρνα μία βόλτα πρώτα από εδώ να τα ρημάξεις όλα (ΑΛΛΟ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΓΡΑΨΩ) στο Bridge. Βάλε ένα λιθαράκι και εσύ, εδώ γράφουμε ένα έπος, μην κολλάς. Α και που ΄σαι Tom. Συγγνώμη που βιάστηκα πριν και εδώ το solo σου είναι ένα ατόφιο αριστούργημα. Με έχεις κουράσει, δεν ξέρω τι να διαλέξω. Ό,τι παίζεις είναι υπέροχο. Συγχώρα μου τον ενικό, νιώθω πως σε ξέρω από πάντα.
Πόσες φορές ακόμα πρέπει να πω ότι αυτό το άλμπουμ είναι εμπειρία ζωής;
“Wake up“. Ναι, ο Tom Morello αγαπάει τον Jimmy Page, ναι το ρυθμικό της κιθάρας στην αρχή είναι σκέτο “Kashmir“. Και καλά κάνει, δεν υπάρχει παρθενογένεση. Από εκεί και πέρα άλλος ένας μύθος, άλλη μια riff-άρα, άλλο ένα κομμάτι που δεν υπάρχει. Το κλείσιμο σού κάνει τον εγκέφαλο σούπα. Τι δεν με ρωτήσατε γιατί τα γράφω μόνος μου; Δεν με ρωτήσατε ποιο είναι το δεύτερο αγαπημένο μου κομμάτι των Rage Against the Machine και η απάντηση στην ερώτηση που δεν έγινε ποτέ βρίσκεται παρακάτω.
“Fistful of Steel“. Παιδιά μου όμορφα. Αυτό το riff που μας χαρίζει ο Morello στην αρχή το είχε γράψει όταν τον είχαν απαγάγει εξωγήινοι από τον Alpha του Κενταύρου (υπάρχει και άλλος Alpha, χρειαζόταν διευκρίνιση) και του έδωσαν να φάει χαλασμένα διαστημικά μανιτάρια. Δύο πριν το τέλος και ο μεγάλος και τριαντατριάχρονος πλέον, Χρηστάκης, που είπε να γράψει ένα ρημάδι αφιέρωμα και το έχει καταντήσει αποδομημένο review, κοντεύει να πάθει αυχενικό.
Φέρτε πίσω τα νιάτα μου και μια μπύρα ρε! Τι αλμπουμάρα ξαναζώ; Ναι ρε, “ξαναζώ” έγραψα στην προηγούμενη πρόταση! Πόσες φορές ακόμα θα σας πω ότι ένα καλό άλμπουμ είναι εμπειρία ζωής; Πολλές μάλλον. Γιατί γράφω πολύ και γιατί δεν μπορείτε να μου γράψετε “ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ, ΤΟ ΕΜΠΕΔΩΣΑΜΕ”.
Θέλετε να πω πως ο δίσκος έχει αδύναμο κομμάτι; Δεν έχει! Yeah, what about that, sucker? όπως λέει και ένας σοφός ποιητής του λαού στο “Township Rebellion“ το οποίο έχει ένα ρεφρέν που βιδώνεται μες τον εγκέφαλο και θα βγει παρέα με τα 21.4 γραμμάρια της ψυχής όταν θα φύη. Όσοι το έχετε ακούσει έστω μια φορά καταλαβαίνετε. Οπότε φάτε, στο τέλος όλοι θα δείχνουμε συλφίδες ούτως ή άλλος!
Σαν σήμερα, το 1992, οι Rage Against the Machine κυκλοφόρησαν ένα μνημείο
Εκτός από εμάς τελειώνει και το άλμπουμ με το χιλιοακουσμένο “Freedom“. Το πιο ταιριαστό κλείσιμο ενός ντεμπούτου που είναι ατόφιο best of. ΄Αλλο ένα κομμάτι που πατάει δισκογραφίες ολόκληρες. “Anger is gift“ και ξύλο. Όλα τέλεια, μία αδιανόητη κομματάρα με το τέλος του να ξεχειλίζει θυμό. Το κέρατο μου το τράγιο! Γιατί δεν τους έχω δει ποτέ ζωντανά; Μισό να αλλάξω παράγραφο, να σας πω τον πόνο μου. Ναι, με την παράγραφο πληρώνομαι, έχετε κάποιο πρόβλημα;
Έχει φτάσει 2022 και αποφάσισαν να ξαναπαίξουν. Και θα επισκέπτονταν την Ευρώπη λέει, και ο Χρήστος είπε μέσα του “ΝΑΙ ΡΕ, ΝΑΙ! Θα σπάσω τους κουμπαράδες, θα ζητήσω δανεικά, θα κάνω τα πάντα. ΠΡΕΠΕΙ να δω την καλύτερη μπάντα του γνωστού σύμπαντος ζωντανά!“. Και η περιοδεία στην Ευρώπη ακυρώθηκε. Και πήρε αναβολή το όνειρο. Μπορεί να μην ήταν της μοίρας μου γραφτό, αλλά δεν πειράζει ρε RATM, σας αγαπάω και έτσι.
Σαν σήμερα το μακρινό 1992 οι Rage Against the Machine κυκλοφόρησαν το πρώτο και ομώνυμο τους album… Έναν από τους καλύτερους δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ. Ένα δίσκο που θα έπρεπε να διδάσκεται στην τρίτη λυκείου. Ένα πραγματικό αριστούργημα.
Αν μία στο εκατομμύριο, δεν τον έχετε ακούσει, κάντε την χάρη στον εαυτό σας. Οι υπόλοιποι ξαναβάλτε το στο τέρμα και ευχηθείτε του χρόνια πολλά. Έφτασε και αυτό τριάντα!