Επιμέλεια: Χρήστος Καραγιάννης, Ειρήνη Τάτση / Φωτογραφίες: Release Athens Festival Photographers
Από τις πρώτες πρωινές ώρες το Σαββάτου έκανα σαν μικρό παιδί. Eπιτέλους θα έβλεπα για πρώτη φορά την μπάντα που σημάδεψε την εφηβεία μου. Κοιμήθηκα μόλις τέσσερις ώρες από την υπερένταση αλλά παρά την αϋπνία πήγα στην δουλειά πολύ χαλαρός και ξεκούραστος. Όσο η ώρα περνούσε το γλυκό άγχος της ανυπομονησίας μεγάλωνε. 16:30 μπήκα στο ταξί. Γυρνάει ο ταξιτζής και με ρωτάει “Που πάμε;”, “Στο παιδικό μου απωθημένο…” του απαντάω, “ΠΟΥ;”, “Στην πλατεία Νερού!”. -Χρήστος
Project Renegade
Aπό την παρέα των Project Renegade o πρώτος που ανέβηκε στο stage ήταν ο Ody που κάλεσε τον κόσμο να φωνάξει! Το κοινό ανταπέδωσε αμέσως με χαρά. Ήταν ακόμα μεσημέρι, είχε σαράντα βαθμούς και όμως το κοινό ήταν ήδη πολύ πυκνό μπροστά. Μετά από λίγο και οι υπόλοιποι της παρέας ανέβηκαν στο stage.
Η Μαριάννα έδειξε τις διαθέσεις τους λέγοντας “Ξέρω πως έχει ζέστη αλλά πάμε να τα κάνουμε όλοι μαζί χαμό μιας και είναι το live της χρονιάς!“. Η ενέργεια τους μοιάζει αστείρευτη και παρότι το set τους ήταν μικρό μας άφησαν καλές εντυπώσεις. Πρώτο τους κομμάτι που γούσταρα πολύ το “The Fix Is In“. Λίγο αργότερα μας έπαιξαν ένα καινούργιο ακυκλοφόρητο κομμάτι και έκλεισαν με το πολυαγαπημένο “The New Joker“. Μια μεστή εμφάνιση από ένα πολλά υποσχόμενο σχήμα. -Χρήστος
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Artist: Project Renegade
Genre: Alternative Metal
The Big Boss
One of the Crowd
The Strain
The Fix Is In
My Oath
The New Joker
Project Renegade: Marianna, Ody, Philipp, Jay
Maplerun
Δεν σας ξαναγράφω πως μια μπάντα βγήκε στην ώρα της, πλέον το αντίθετο είναι είδηση σε αυτό το Festival. Ο ήχος τους είναι εξαιρετικός, η ενέργεια τους το ίδιο, μάλλον όλοι θεώρησαν την συγκεκριμένη μέρα ιδανική για να δώσουν όλη τους την ψυχή και πως να μην το κάνουν όταν η Πλατεία Νερού είναι τίγκα στον κόσμο από τις 18:00! Οι Maplerun είναι ένα εξαιρετικά δεμένο σχήμα με ιδιαίτερες συνθέσεις και κατάφεραν να κερδίσουν το δυνατό χειροκρότημα του κοινού το οποίο δεν καταλάβαινε τίποτα από τον καυτό ήλιο. Αδιαμφισβήτητο highlight της παρουσίας τους το cover του “Toxicity” με το οποίο έκλεισαν και την εμφάνιση τους ευχαριστώντας τον κόσμο που δεν σταμάτησε στιγμή να συμμετέχει ενεργά! -Χρήστος
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Artist: Maplerun
Genre: Rock
Give It to You
MOTHER OF OCEANS
For You
Partybomb
Toxicity (System of a Down cover)
Maplerun: Nick, Orestis, Chris “Jo”, Nick “The Moor”
Vended
Οι Slip…εεε, οι Vended ανέβηκαν στο stage στην ώρα τους (Ω, τι έκπληξη…). Εξαιρετικοί, βίαιοι, δεμένοι και γεμάτοι όρεξη. Ο μικρός Taylor το έχει τέρμα και σίγουρα έχει πάρει πολλά μαθήματα από τον πατέρα του. Για την ακρίβεια είμαι σίγουρος πως όλοι τους έχουν παρακολουθήσει σεμινάρια σκηνικής παρουσίας από τους “μεγάλους” και μόνο όταν αποφοίτησαν τους άφησαν να βγουν από την Iowa! Στην αποφοίτηση μάλιστα τους έδωσαν και αυτό το μίζερο 2×2 πανό με το όνομα τους λέγοντας τους “Τώρα θα βγαίνετε σε κάθε gig έχοντας πίσω σας αυτό για τουλάχιστον δύο χρόνια, μέχρι να στρώσετε χαρακτήρα!“.
O Griffin λίγο αργότερα μας είπε και ένα μεγαλοπρεπέστατο “Ώπα!“, λίγο μπουζουκόβιο, αλλά αν μην τι άλλο ασχολήθηκε! “We are Vended from Iowa!” κάτι καταλάβαμε… Το set προχωρούσε και το ξύλο συνεχιζόταν αδιάκοπα, ενώ ο ήχος τους ήταν εξαιρετικός. Ξαφνικά παρατηρούμε πως ο drummer παίζει με μπανταρισμένο χέρι και τα έσπαγε κανονικά. Τελείωσαν με την υπόσχεση “We are gonna be fucking back“. Τους περίμενα πιο αδιάφορους να σας πω την αλήθεια μου, δεν είναι. Δεν ξέρω αν οι μικροί θα φτάσουν τους γονείς, αλλά έχουν όλα τα φόντα να ακολουθήσουν μια δική τους αξιόλογη καριέρα. -Χρήστος
Λίγο αργοπορημένη αλλά δικαιολογημένη καθώς το επόμενο πρωί έμελλε να φύγω διακοπες, φτάνω στο χώρο λίγο πριν τελειώσουν το σετ τους οι MAPLERUN. Καιγόμαστε από παντού, παρόλα αυτά, ξεχάστε ότι είχα γράψει για την παρουσία του κόσμου από νωρίς έως τώρα. Το Σάββατο γινόταν κυριολεκτικά χαμός από πάρα πολύ νωρίς. Τι ωραίος χαμός όμως! Λατρεμένα πρόσωπα παντού, αγκαλιές, μπύρες, φιλιά, γενικά οι αγαπημένες μου τρεις λέξεις μαζί.
Στη σκηνή ανεβαίνουν οι Vended, ή αλλιώς, οι Slipknot οι νεότεροι, αφού τα μέλη τους είναι τέκνα της μεγαλύτερης metal μπάντας που είδαμε φέτος. Ναι, το έγραψα αλλά θα επιστρέψουμε σε αυτό αργότερα. Θα λέγε κανείς ότι είχαν τα κονέ για αυτή την εμφάνιση, ωστόσο η παρουσία τους τη δικαιολόγησε στο έπακρο.
Φοβερή ενέργεια, ντράμερ με σπασμένο χέρι να αποδίδει τα μέγιστα, και δεν ξέρω αν μπορώ να βρω κάτι κακό να πω εκτός από το γεγονός ότι ήθελε λίγο βάψιμο το μαλλί του Griffin, άκου με εμένα που ξέρω! Αρκετά σωστή επιλογή για να ζεσταθούμε αυτή τη φορά με την καλή έννοια για τρεις τεράστιες μπάντες, η κάθε μία στο είδος της και για άλλους λόγους. -Ειρήνη
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Artist: Vended
Genre: Nu Metal
Ded to Me
Burn My Misery
My Wrongs
Bloodline
Overall (live debut)
Asylum
Antibody
Vended: Griffin Taylor, Cole Espeland, Simon Crahan, Jeremiah Pugh, Connor Grodzicki
Jinjer
Ξεκινάω το κείμενο λέγοντας πως βρίσκω ιδιαίτερα σημαντικό τον λόγο που οι Jinjer βγήκαν για περιοδεία. Όποτε παρότι δεν πεθαίνω για την μουσική τους είχα όλη την καλή διάθεση να τους δω. Αυτό που ακολούθησε όμως πραγματικά δεν το περίμενα. Σου αρέσουν δεν σου αρέσουν, οι τύποι on stage είναι συγκλονιστικοί.
Ο ήχος τους είναι άψογος, παίζουν τέλεια, έχουν φοβερή ενέργεια, καθηλωτική σκηνική παρουσία και η Tatiana είναι μια κατηγορία μόνη της. Μιλάμε για φωνάρα από τις λίγες. Προσωπικά με άφησαν παγωτό και κατάλαβα τους λόγους που έχουν τόσους πολλούς φανατικούς οπαδούς. Highlight της εμφάνισης τους δεν μπορεί να είναι άλλο από το “Stop the War in Ukraine” που μας φώναξε δυνατά η Τατιάνα.
Στην ζωή (δυστυχώς) υπάρχουν πράγματα πολύ πιο σημαντικά από την μουσική. Επειδή όμως θέλω να μιλήσουμε και για αυτή θα σας πω πως εγώ ξεχώρισα τα “Judgement (& Punishment)” και “Pisces“, αυτά ξέρω και αυτά εμπιστεύομαι άλλωστε! Αν ξαναέρθουν στα μέρη μας, μην τους χάσετε! -Χρήστος
Ο κόσμος πληθαίνει ολοένα και περισσότερο, λογικό βέβαια αφού επόμενοι στη σκηνή είναι οι Jinjer, οι οποιοι δικαίως έχουν κερδίσει τη θέση τους στα μεγαλύτερα φεστιβάλ του κόσμου. metalcore με ιδιαίτερη σφραγίδα και την υπερφωνάρα της Tatiana να τραβάει όλα τα βλέμματα. Φυσικά, η εμφάνιση του φορτισμένη συναισθηματικά, αφού η καταγωγή τους όπως οι περισσότεροι ξέρουμε είναι από την Ουκρανία, και στο συγκεκριμένο τουρ μαζεύουν χρήματα για να βοηθήσουν τη χώρα τους.
Πέραν της οποίας πολιτικής κουβέντας γύρω από το συγκεκριμένο πόλεμο, σίγουρα οι Jinger είναι εντελώς δικαιολογημένοι στο να παίρνουν θέση. Φυσικά με τα χρώματα της σημαίας της Ουκρανίας να κόσμουν το λογκο τους, για περίπου μία ώρα μας κέρδισαν και μας παρέσυραν στους δικούς τους ρυθμούς, με φυσικά τα “Perennial” και “Pisces” να ξεχωρίζουν στο σετ τους. -Ειρήνη
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Artist: Jinjer
Genre: Progressive Metal
Call Me a Symbol
On the Top
Pit of Consciousness
Disclosure!
Judgement (& Punishment)
Teacher, Teacher!
Sleep of the Righteous
As I Boil Ice
Perennial
Pisces
Home Back
Vortex
Colossus
Jinjer: Tetiana Shmailyuk, Roman Ibramkhalilov, Eugene Abdukhanov, Vladislav Ulasevich
Sepultura
Δεν πα να έχουν αλλάξει 25000 μέλη, δεν πα να μην υπάρχουν πλέον οι Cavalera, δεν πα να έλειπε ο Kisser; (ο οποίος δυστυχώς έχασε πρόσφατα την σύζυγό του) Οι Sepultura ξέρουν να δημιουργούν ποιοτική “φασαρία” κάνοντας σε να θέλεις να σπάσεις τον σβέρκο σου από το πολύ Headbanging. Δυστυχώς από την Παρασκευή που αφήνω μαλλιά, δεν πρόλαβαν να μεγαλώσουν όσο θα ήθελα, τον σβέρκο μου παρόλα αυτά κόντεψα να τον χάσω!
Ο Eloy Casagrande είναι ένα τέρας πίσω από τα τύμπανα και μαζί με τον Paulo Jr συνθέτουν ένα απίστευτο rhythm section, o Derrick Green είναι γεννημένος Frontman και η “αναγκαστική αλλαγή”, Jean Patton, αποδείχτηκε εξαιρετική. Ναι, φυσικά και τα μουσικά Highlights είναι τα “παλιά και αγαπημένα” τόσο το “Territory” όσο και η τριάδα φωτιά που μας φύλαγαν για το τέλος (Arise, Ratamahatta, Roots Bloody Roots). Το πραγματικό highlight όμως ήταν το μήνυμα του Derrick για την εκλιπούσα Patricia Kisser, σας το είπα και πριν, κάποια πράγματα είναι πάνω από την μουσική! -Χρήστος
Το χώμα οργωθηκε, ο κόσμος ενδυναμώθηκε και οι Sepultura με τη μορφή φυσικά που έχουν τα τελευταία χρόνια, ανεβαίνουν στη σκηνή για ένα βερμουδάτο θρας, που τα τίμησε τα μπατζάκια του. Ο Derrick Green έχει ξεχωρίσει τόσο για το προφανές, το ότι δηλαδή είναι από τους ελάχιστους Αφροαμερικανούς τραγουδιστές στο χώρο του μέταλ, αλλά και για το γεγονός ότι έχει διατηρήσει αξιοπρεπέστατη τη θέση των φωνητικών στους Sepultura.
Το pit άνοιξε τεράστιο, Refuse/Resist, Arise, Chaos Ad, Territory, Rattamahata, Roots Bloody Roots, τίποτα δε μας έλειψε από ένα ατελείωτο χτύπημα στους ρυθμούς μιας μπάντας που μπορεί να μην είναι η ίδια με τις αρχές της, ωστόσο έχει αναγεννηθεί από τις στάχτες τη σε κάτι φρέσκο που ταυτόχρονα τιμά το παρελθόν της. -Ειρήνη
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Artist: Sepultura
Genre: Thrash Metal
Isolation
Territory
Means to an End
Capital Enslavement
Kairos
Propaganda
Cut-Throat
Convicted in Life
Troops of Doom
Agony of Defeat
Slave New World
Refuse/Resist
Arise
Ratamahatta
Roots Bloody Roots
Sepultura: Paulo Jr., Andreas Kisser, Derrick Green, Eloy Casagrande
Slipknot
Κανονικά εδώ σας λέω τι είδαμε, όχι πως νιώσαμε και τι κάναμε. Εγώ μόλις άκουσα τις πρώτες νότες του “Disasterpiece” όμως έγινα 15 χρονών. Όταν ανέβηκε και το πανί; Αφήστε τα, “Στον έβδομο ουρανό όλοι αδέρφια!” Ήταν όλα όπως έπρεπε. Δεν έλειπε τίποτα! Οι Slipknot είναι μύθοι και μετά από εχθές μπήκαν μέσα στην δυάδα των καλύτερων συναυλιών της ζωής μου. Θες show; To είχαμε. Θες πυροτεχνήματα; Τα είχαμε και αυτά. Θες ήχο; ΑΨΕΓΑΔΙΑΣΤΟΣ. Θες σκηνική παρουσία; Οι τύποι διδάσκουν. Τι να σας λέω τώρα ρε παιδιά; Ό,τι καλύτερο έχω ζήσει φέτος. Εκπλήρωσα ένα παιδικό μου όνειρο. Ακόμα δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω τι έζησα!
Το setlist; O Χριστός! Δεν έλειψε τίποτα. Μα δεύτερο το “Wait and Bleed“, τρίτο το “All Out Life” και τέταρτο το “Sulfur“; Γιατί να πεθάνω από τις 23:20; Κάπου εκεί ήταν που γύρισα στην παρέα μου και τους γύρω μου λέγοντας τους “Σήμερα εδώ θα πεθάνουμε! Είστε μαζί μου;“. Όπως αποδείχθηκε ήταν. Ανοίξαμε γύρω στα 10 pits, μόνο σπρώχναμε, δεν χτύπησε κάνεις και το ζήσαμε όπως πρέπει. Κάποια στιγμή ανάβει δίπλα μου ένα καπνογόνο, σε 10 δευτερόλεπτα έρχονται οι security και του λένε “Φιλαράκι μου άστο κάτω να σβήσει. Δεν τρέχει τίποτα, όλα καλά, απλά σε παρακαλούμε μην ξανανάψεις“, υπέροχη συμπεριφορά, άντε να το ξανακάνεις μετά. Για άλλη μια φορά το Release έδειξε την αξία του σαν διοργάνωση.
Αν συνεχίσω, πραγματικά θα σας γράψω όλα τα κομμάτια ένα ένα. Γιατί πολύ απλά μου αρέσουν και όλα. O Corey είναι θεός ρε. Ξέρει ο άνθρωπος να ξεσηκώνει (άλλη λέξη ήθελα να γράψω. ΝΑΙ! ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΤΕ) το κοινό, ξέρει να σε μαγνητίζει και να παίρνει τον χαμό που θέλει. Κρατάω τα λόγια του “This is a privilege. Music is a privilege” μιας και δεν μπορώ να συμφωνήσω περισσότερο.
Με τούτα και με κείνα φτάσαμε στο “Spit it Out!” Όπου κάτσαμε όλοι κάτω σαν καλά παιδάκια και όταν ο θεός μας είπε “Jump the fuck up” τα κάναμε όλα ώπα, που λέει και ο γιος του. Ακολούθησαν “People=shit” και “Surfacing” τα οποία κλείσανε μια συγκλονιστική βραδιά που θα μνημονεύεται για πολλά χρόνια. Μια μέρα μετά δεν έχω συνέλθει καθόλου και δεν προβλέπεται, εσείς πως είστε; -Χρήστος
Όλα όμως αυτά για μένα όσο και να τα αγαπώ, όσο και να τα σέβομαι, όσο και να τα απόλαυσα, σημαίνουν λίγα μπροστά σε όλη μου την εφηβεία. Με το νερό να λιγοστεύει, κάνω την πρώτη σωστή απόφαση της βραδιάς να φορτωθώ οκτώ μπύρες για να ξεδιψάσει για ικανοποιητική ώρα η παρέα, περιμένοντας να δούμε, κάτι που δε φανταζόμασταν το μέγεθος του.
Η ώρα περνά. Ένα τεράστιο πάνο καλύπτει πάνω από το μισό της σκηνής, και χιλιάδες κόσμου, πραγματικά χιλιάδες, γεμίζει χαμόγελα ανυπομονησίας. Για πολλούς η πρώτη φορά, για μένα ευτυχώς η δεύτερη, ο ενθουσιασμός αν μη τι άλλο ήταν τεράστιος. Το τεράστιο πανό με το logo τους ολοένα και κοκκινίζει για να πέσει και να αποκαλύψει την πιο εντυπωσιακή σκηνή που έχουμε δει φέτος στο Release Festival.
Εξέδρες δεξιά και αριστερά, στο κέντρο, κάθε maggot να έχει τη θέση του, να δίνει το δικό του performance, λες και γύρισαν ολοκαίνουριο spin off του The Purge, οι Slipknot έρχονται να καθαρίσουν τον κόσμο από ότι θεωρούν σάπιο. Χωρίς να είναι όμως εκδικητές, κυρίως διεκδικητές της ευτυχίας μας. Ένας Corey Taylor σε απίστευτη φωνητική στιγμή, δίνει τον καλύτερο του εαυτό σε ένα setlist διαλεγμενο από την κόλαση.
Το pit ανοίγει τεράστιο, και μέσα στο χαμό, τι περίεργο, κάπως βρίσκομαι μπροστά που η ατμόσφαιρα λόγω άπνοιας και στριμώγματος είναι αποπνικτική. Εκεί παίρνω τη δεύτερη σωστή απόφαση της βραδιάς, να κρατήσω, εκτός από το stand μου για να μην πέσω, μια βεντάλια που κουβαλούσα μαζί μου στο χέρι να ναι πρόχειρη, γλιτώνοντας κάνα δυο άτομα από τη λιποθυμία που ελπίζω πραγματικά να είναι καλά.
Το feeling της βραδιάς παιδιά δε μπορώ να σας το περιγράψω. Ξεκίνησα από την παρέα μου, βρέθηκα με κόσμο που δεν ήξερα και γλιστρούσαμε ο ένας πάνω στον άλλον τραγουδώντας κυριολεκτικά οποιοδήποτε στίχο τραγουδήθηκε το χθεσινό βραδυ. Θυμάμαι, να ακούγονται Dead memories, Psychosocial, Wait and Bleed, Duality, το ολοκαίνουριο Chapeltown Rag, Disasterpiece, Before I forget, sulfur, Undaunted, The heretic anthem, κι εμείς από πεντάρια να γινόμαστε εξάρια.
Και φυσικά, ένα είναι το κομμάτι που απογειώνει τη συναυλιακή εμπειρία στους Slipknot. Τουλάχιστον δέκα χιλιάδες άτομα, κάθονται κάτω και εξφενδονιζονται σε ένα σαρωτικό ΤΖΑΜΠ ΔΕ ΦΑΚ ΑΠ (ναι, στα ελληνικά), που σαν αυτή τη στιγμή παιδιά συναυλιακά, δεν υπάρχει άλλη. Οι άνθρωποι είμαστε κυριολεκτικά σκατά, και οι φανς των Slipknot δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να το παραδεχτούμε.
Ειδικά όταν αφορά μια κομματάρα όπως αυτή. Το κλείσιμο φάνηκε να έφτασε σε ένα λεπτο, με το Surfacing να φέρνει τον απόλυτο όλεθρο και το Till We Die, να μας αποχαιρετά κλείνοντας τη συναυλιακή σεζόν την οποία όλοι οι φανς της μουσικής, ποθούσαμε να έχουμε ξαναστείλει τις ζωές μας μετά από δύο χρόνια απόλυτης ψυχικής εξαθλίωσης.
Ναι, διψασαμε στο τέλος, πολύ, αλλά αν ήταν το μόνο σφάλμα του Release, τότε θα του το συγχωρήσω. Γιατί μας χάρισε τόσες αξέχαστες στιγμές, με αποκορύφωμα την εμφάνιση του συγκροτήματος που με έβαλε στη μουσική, και του χρωστάω τα πάντα. -Ειρήνη
