SOEN, Church of the Sea, 05/09/23 @Fuzz Live Music Club | Live Report
Πάει κοντά ένας χρόνος και κάτι παραπάνω από την τελευταία φορά που οι Soen πέρασαν από την Ελλάδα. Πέρυσι τους υποδεχτήκαμε στο Gagarin και φέτος τους βρήκαμε στο Fuzz. Όλα τα άλλα είναι ιστορία. Η μπάντα, που είδα και άκουσα την περσινή χρονιά, με την μπάντα, που είδα και άκουσα τώρα, είχε διαφορές. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.
Φτάνοντας στο συναυλιακό χώρο του Fuzz πριν ανοίξουν οι πόρτες (γιατί τέτοια είμεθα) μετρούσα τα λεπτά από μέσα μου για να φτάσει η ώρα των Soen και της ορχήστρας, που τους συνόδευε. Δεν είχε μείνει πολύ ώρα μέχρι το “Atlantis Tour” να λάβει χώρα και στην Αθήνα.
Church of the Sea
Τη συναυλία άνοιξαν οι Church of The Sea. Μια μπάντα αρκετά ακουσμένη το 2022, που ήθελα πολύ να δω ζωντανά. Η αλήθεια είναι πως η επιλογή να ανοίξουν τους Soen, για μένα τουλάχιστον, δεν ήταν και η πιο ορθή. Κυρίως λόγω διαφοράς του vibe και της ατμόσφαιρας, που έχουν ως μπάντα εν γένει, πιστεύω τους έριξε πολύ. Όχι από άποψη μουσικής, θα φτάσω και εκεί.
Ένιωσα σαν να βίωνα ένα roller coaster. Οι Αθηναίοι Church of The Sea είναι μια μπάντα με πολύ ωραία αισθητική, σε τραβάνε να ακούσεις κάθε τους νότα. Βρίσκονται κάπου ανάμεσα στους Brutus και στους Amenra. Έπαιξαν κομμάτια από το δίσκο τους, “Odalisque”, με την ποιότητα ήχου να με αφήνει τρομερά χαρούμενη.
Αυτό, που ίσως “χαλούσε” τον ήχο τους, ήταν η ένταση. Η οποία, όσο περνούσε η ώρα, δυνάμωνε και σε κάποια σημεία παραμορφωνόταν. Η εμφάνιση τους ήταν απλή μα συνάμα αρμονική. Απουσίαζαν ρυθμικά όργανα και αυτό που ξεχώριζε ήταν η φωνή, η οποία με τράβηξε αρκετά και ως ένα βαθμό κάλυπτε αυτήν την οργανική απουσία.
Τα λιγοστά φώτα, που έπεφταν στην σκηνή, σε ταξίδευαν σε ένα τοπίο μακριά απ’ όλα και κοντά μόνο στη φωνή της τραγουδίστριας, η οποία κρατούσε δύο βεντάλιες και οι κινήσεις της ήταν τόσο απαλές, αλλά και δυναμικές, καθ’ όλη την διάρκεια.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Artist: Church of the Sea
Genre: Doomgaze
Church of the Sea: Ειρήνη Αργύρη (Φωνή), Βαγγέλης Σταυρουλάκης (Κιθάρα), Αλέξανδρος Δαρμής (Synths & samples)
Soen
Μετά από περίπου μία ώρα, η σκηνή υποδέχεται την πενταμελή ορχήστρα και τους Soen. Σε σχέση με πέρυσι, φαίνονταν όλοι πολύ πιο ξεκούραστοι, πιο άνετοι και “δεμένοι” με το αθηναϊκό κοινό. Λάτρεψα τη χαρά, που είδα στο πρόσωπό τους, όσο έβγαιναν στην σκηνή. Γενικά, απολαμβάνω λίγο παραπάνω τις μπάντες, που χαίρονται να παίζουν μπροστά στο κοινό τους, και η συγκεκριμένη μπάντα είναι σίγουρα μια από αυτές.
Η αρχή γίνεται με το “Antagonist”, αφού έχει προηγηθεί ένα πολύ θερμό καλωσόρισμα από το κοινό. Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο όμορφα δένουν τα βιολιά με το συγκεκριμένο τραγούδι! Ο ήχος, τόσο των εγχόρδων όσο και των Soen, ήταν καθαρότατος σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Τα γυναικεία φωνητικά δένουν αρμονικά με την μαγευτική φωνή του Joel, ο οποίος δεν σταμάτησε δευτερόλεπτο να χαμογελά, δημιουργώντας ένα τρομερό αίσθημα οικειότητας.
Παραδόξως, σε πολλά σημεία γίνονταν πιο ακουστικά τα κομμάτια, χωρίς αυτό να μειώνει την δυναμική τους! Ίσα ίσα, μπορεί να ακούγονταν σε κάποια σημεία πιο ξεχωριστά απ’ ότι τα έχουμε συνηθίσει, όμως, δεν στερούνταν ποιότητας.
Δεν αργεί το “Monarch“, όπου οι ηλεκτρικές κιθάρες βγήκαν εμφανώς πολύ μπροστά. Μπορώ να πω με σιγουριά ότι το συγκεκριμένο τραγούδι μου αρέσει πολύ καλύτερα σε ζωντανή εκτέλεση. Μέγα shoutout στα “Jhin” και “River“, που έδωσαν ένα μεγάλο βήμα στην ορχήστρα να ακουστεί στο έπακρο, με την Johanna Borjesson στη δεύτερη φωνή.
Νομίζω το κοινό χάρηκε περισσότερο στο άκουσμα των “Trials” και “Modesty,” αφού δεν σταμάτησε να τραγουδάει μαζί με τον Joel. Στο “Lucidity” ανοίξαμε το φακό του τηλεφώνου μας και φωτίστηκε όλη η αίθουσα. Από τις πιο ωραίες στιγμές, καθώς έβλεπες φανερά τη χαρά στα πρόσωπα όλων των μουσικών. Αυτή η νύχτα, αν με ρωτάς, δεν είχε highlights. Κάθε στιγμή ήταν ανεπανάληπτη. Όμως, ανατρίχιασα, όταν έπαιξαν το “Savia“, και ο Joel μας θύμισε πως “η ευτυχία μας εξαρτάται από εμάς”. Σοκαριστική στιγμή με τα φωνητικά να αγγίζουν ταβάνι. Δεν άργησε και ο Lopez να γκρουβάρει, προσθέτοντας blast beats υπό το πολύ αγαπημένο “είναι τρελός, είναι τρελός ο καραφλός”, και ο Joel σίγουρα το καταχάρηκε.
Ακολούθησαν οι διασκευές των “Snuff” (Slipknot), “Wish You Were Here” και “Hey You” (Pink Floyd). Εμπειρία ζωής να ακούς αυτά τα κομμάτια ζωντανά. Πόσο μάλλον, όταν η διασκευή εκτελείται τόσο καλά χωρίς υπερβολές και με λιτότητα. Σιγά σιγά, κλείνουν με “Lascivious” και “Lotus“, στο οποίο, μάλιστα, ο Joel μοιράστηκε μαζί μας πως ένα ζευγάρι παντρεύτηκε με αυτό το τραγούδι. Τόσο όμορφο! Έφτασε και η δική μου στιγμή να τραγουδήσω δυνατά τον αγαπημένο μου στίχο, “Be the one who wakes up all of those who roam”!
Το Atlantis Τour κάπου εδώ, για την Ελλάδα, τελείωσε. Χωρίς encore, που, μπορώ να πω, πως περίμενα με ανυπομονησία για να ακούσω το ”Sectarian”. Τα φώτα έσβησαν και εμείς μετά από αυτήν τη μυσταγωγία, έπρεπε να επανέλθουμε στην καθημερινότητά μας…