Οι ληστείες είναι ένα από τα πιο πολυφορεμένα θέματα του κινηματογράφου, προσφέροντας ένταση, ανατροπές και θεαματικές καταδιώξεις. Η ταινία “The Quiet Ones”, σε σκηνοθεσία του Frederik Louis Hviid, αντλεί έμπνευση από τη μεγαλύτερη ληστεία στην ιστορία της Δανίας, ενσωματώνοντας όλα τα κλασικά στοιχεία του είδους. Με αναφορές σε κλασικά του είδους, επιχειρεί να συνδυάσει την ακρίβεια του σχεδιασμού μιας ληστείας με την ανθρώπινη απόγνωση.
Αν και η ταινία περιλαμβάνει δυνατές στιγμές έντασης και προσεγμένα σκηνοθετημένα σκηνικά, δυσκολεύεται να δώσει πραγματικό βάθος στην ιστορία της. Το επίκεντρο παραμένει στους μηχανισμούς της ληστείας, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα την ανάπτυξη των χαρακτήρων και την εξέλιξη της πλοκής.
Με φόντο την οικονομική κρίση του 2008, το “The Quiet Ones” ακολουθεί τον Kasper (Gustav Dyekjær Giese), έναν μποξέρ που προσπαθεί να διακριθεί, αλλά οι φιλοδοξίες του ξεπερνούν τις πραγματικές του ικανότητες. Όταν αποτυγχάνει στο ρινγκ, καταλήγει να μπλέξει σε μια ληστεία υψηλού ρίσκου, σχεδιασμένη από τον αδίστακτο και μυστηριώδη Slimani (Reda Kateb). Ο Slimani, ένας άνθρωπος του υποκόσμου, βλέπει την ευκαιρία να οργανώσει τη μεγαλύτερη ληστεία που έχει γίνει ποτέ στη Δανία. Την ίδια στιγμή, η Maria (Amanda Collin), φύλακας ασφαλείας με όνειρο να γίνει αστυνομικός (δεν κρίνω), βρίσκεται άθελά της μπλεγμένη στο σχέδιό τους.
Από την πρώτη σκηνή, ο Hviid δίνει έναν δυναμικό ρυθμό, ξεκινώντας με μια εντυπωσιακή ληστεία θωρακισμένου φορτηγού. Αυτή η εισαγωγή καθορίζει και την αμείλικτη προσέγγιση της ταινίας στο έγκλημα. Η κινηματογράφηση του Adam Wallensten, γνωστού από το “The Last of Us”, εντυπωσιάζει. Η μουσική του Martin Dirkov ενισχύει την ένταση, με συνθέσεις που θυμίζουν λίγο το “Drive”. Αυτά τα τεχνικά στοιχεία δίνουν στην ταινία μια προσεγμένη και γυαλισμένη εικόνα. Ωστόσο, όσο η αφήγηση προχωρά, γίνεται φανερό ότι το “The Quiet Ones” δυσκολεύεται να βρει ισορροπία ανάμεσα στο στυλ και την ουσία.
Το “The Quiet Ones” ξεχωρίζει για την προσοχή του στη λεπτομέρεια
Παρότι το “The Quiet Ones” δημιουργεί έναν οπτικά εντυπωσιακό κόσμο, δυσκολεύεται να αναπτύξει ουσιαστικά τους χαρακτήρες του. Ο Kasper, ως ο απρόθυμος πρωταγωνιστής, έχει τη μεγαλύτερη εμβάθυνση, όμως τα κίνητρά του μοιάζουν περισσότερο αναγκαστικά παρά πραγματικά ενδιαφέροντα. Η προσπάθειά του να ξεφύγει από μια δύσκολη ζωή είναι κατανοητή, αλλά η ταινία δεν εμβαθύνει αρκετά στην εσωτερική του σύγκρουση. Παράλληλα, η σχέση του με την οικογένειά του περνάει σε δεύτερη μοίρα, αποδυναμώνοντας μια δυνατή συναισθηματική βάση που θα μπορούσε να δώσει περισσότερο βάθος στην ιστορία.
Ο Slimani, από την άλλη, βγάζει απειλή, αλλά στερείται βάθους. Ο Kateb τον ενσαρκώνει με μια ψυχρή αποστασιοποίηση που θυμίζει κλασικούς κακοποιούς των αστυνομικών ταινιών, όμως τα κίνητρά του παραμένουν θολά. Ακόμα πιο απογοητευτικός είναι ο τρόπος που χειρίζεται η ταινία τη Maria. Παρουσιάζεται ως δυναμική και αποφασισμένη να γίνει αστυνομικός, όμως ο ρόλος της μένει στο περιθώριο. Αντί να αποτελέσει ένα ισχυρό αντίβαρο στον Kasper και τον Slimani, καταλήγει μια δευτερεύουσα φιγούρα χωρίς ουσιαστική εξέλιξη.
Αυτή η έλλειψη βάθους δεν περιορίζεται μόνο στους βασικούς χαρακτήρες, αλλά επηρεάζει και το υποστηρικτικό καστ. Η ομάδα της ληστείας, που αποτελείται από εγκληματίες με διαφορετικές εμπειρίες, μοιάζει περισσότερο με τυπικές φιγούρες παρά με αληθινούς ανθρώπους. Η ταινία αγγίζει τη δυναμική μεταξύ τους, όμως δεν εμβαθύνει στις σχέσεις τους. Έτσι, οι προδοσίες και οι συγκρούσεις που προκύπτουν φαίνονται σαν αναγκαστικές, αντί για φυσικά εξελισσόμενα γεγονότα που προκύπτουν από τους χαρακτήρες.
Ένα ακόμα πρόβλημα είναι ότι η ταινία δεν αξιοποιεί πλήρως τις μοναδικές λεπτομέρειες της αληθινής ιστορίας που την ενέπνευσε
Εκεί όμως που λάμπει το “The Quiet Ones” είναι στην προσοχή του στη λεπτομέρεια. Ο σχεδιασμός και η εκτέλεση της ληστείας είναι προσεκτικά δομημένα, προσφέροντας έναν ρεαλισμό που συχνά λείπει από τις περισσότερες ταινίες του είδους. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν οι ληστές – από την παραβίαση των συστημάτων ασφαλείας μέχρι την ανίχνευση των εγκαταστάσεων και την καθυστέρηση της αστυνομίας – αποδίδονται με ακρίβεια. Αυτή η λεπτομέρεια θα εντυπωσιάσει όσους απολαμβάνουν τις τεχνικές πτυχές του είδους. Η ίδια η ληστεία είναι μια τεταμένη και άρτια εκτελεσμένη σκηνή. Οι μεγάλες λήψεις και το καδράρισμα δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που πραγματικά.
Ωστόσο, παρότι η ταινία αποτυπώνει άψογα την υλικοτεχνική πλευρά της ληστείας, δεν καταφέρνει να δημιουργήσει μια συναισθηματική επίδραση. Παρότι αγγίζει θέματα όπως η απελπισία, η απληστία και ο ηθικός συμβιβασμός, δεν εμβαθαίνει. Η οικονομική κρίση λειτουργεί περισσότερο ως σκηνικό παρά ως αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας. Οι χαρακτήρες παρουσιάζονται ως προϊόντα ενός διαλυμένου συστήματος, όμως η ταινία δεν αφιερώνει χρόνο για να δείξει πώς η πραγματικότητα αυτή τούς έχει διαμορφώσει πέρα από την απόφασή τους να διαπράξουν ένα έγκλημα.
Ένα ακόμα πρόβλημα είναι ότι η ταινία δεν αξιοποιεί πλήρως τις μοναδικές λεπτομέρειες της αληθινής ιστορίας που την ενέπνευσε. Ο Hviid ανέφερε σε συνέντευξή του πως οι πραγματικοί ληστές έφταναν σε ακραία μέτρα για να κρύψουν την ταυτότητά τους—κάποιοι φορούσαν ψεύτικα χέρια, ενώ άλλοι άλλαζαν δραστικά την εμφάνισή τους με τρόπους σχεδόν σουρεαλιστικούς. Ωστόσο, η ταινία αφήνει έξω αυτές τις λεπτομέρειες, φοβούμενη ότι μπορεί να φανούν κωμικές. Έτσι, χάνει την ευκαιρία να ξεχωρίσει από τις πολλές ταινίες ληστείας που προηγήθηκαν. Αντί να αγκαλιάσει τις ιδιορρυθμίες που έκαναν την πραγματική υπόθεση ξεχωριστή, επιλέγει μια πιο συμβατική προσέγγιση, με αποτέλεσμα να θυμίζει ένα συνονθύλευμα από άλλες, καλύτερες ταινίες του είδους.
Για τους λάτρεις των ταινιών του είδους, το “The Quiet Ones” είναι μια αξιοπρεπής επιλογή
Τελικά, το “The Quiet Ones” πετυχαίνει σε αρκετά τεχνικά σημεία, αλλά του λείπει το συναισθηματικό βάρος και η πρωτοτυπία. Η σκηνοθεσία είναι στιβαρή, η κινηματογράφηση προσεγμένη και οι σκηνές της ληστείας εκτελεσμένες με ακρίβεια. Ωστόσο, η έλλειψη αφηγηματικού βάθους και η διστακτικότητα να αξιοποιήσει τα μοναδικά της στοιχεία την κρατούν πίσω. Αντί να αγγίξει το μεγαλείο, παραμένει μια καλοστημένη αλλά προβλέψιμη ταινία ληστείας.
Για τους λάτρεις των ταινιών του είδους, το “The Quiet Ones” είναι μια αξιοπρεπής επιλογή. Σε κάποια σημεία είναι συναρπαστικό, σε άλλα απογοητευτικό. Αγγίζει τα θέματα που θέτει, αλλά δεν εμβαθύνει, αφήνοντας το κοινό με μια ταινία καλοφτιαγμένη, αλλά όχι αξέχαστη.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Movie: The Quiet Ones
Year: 2024
Duration: 110′
Genre: Heist, Action, Drama
Director: Frederik Louis Hviid
Gustav Giese, Reda Kateb, Amanda Collin, Christopher Wagelin, Jens Hultén, Granit Rushiti & Amin Ahmed
The Quiet Ones
Το "The Quiet Ones" είναι μια καλοσκηνοθετημένη ταινία ληστείας με προσεγμένη αισθητική και ένταση, αλλά δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει. Η έλλειψη αφηγηματικού βάθους και χαρακτήρων με ουσιαστικό κίνητρο την εμποδίζουν να γίνει κάτι παραπάνω από μια αξιοπρεπή αλλά προβλέψιμη προσθήκη στο είδος.