ΟΙ Yoth Iria πλέον δε χρειάζονται συστάσεις στο ελληνικό metal κοινό. Ναι μεν γνωρίζει το όνομά τους από τις ημέρες των Rotting Christ και τους στίχους του “Fourth Night of Revelation” αλλά πλέον αυτή η στιχουργική αναφορά έχει μετουσιωθεί σε ένα αυτόνομο σχήμα. Και όπως φάνηκε από τον αρκετό κόσμο που τίμησε το Κύτταρο την Πέμπτη, το συγκεκριμένο σχήμα τυγχάνει θερμής αποδοχής. Η εμφάνιση αυτών και των Γερμανών Nailed To Obscurity θα έδιναν ένα έντονο ’90s χαρακτήρα στο βράδυ.
Nailed To Obscurity
Τους Nailed To Obscurity μπορεί να μην τους γνώριζα σαν όνομα, η αναφορά του μελωδικού death/doom που υπηρετούν όμως δημιούργησε μια κάποια περιέργεια γύρω από το τι θα ακολουθήσει. Μια περιέργεια που εντάθηκε μόλις το “Separate Ways” των Journey ξεχύθηκε από τα ηχεία ως πρόλογος της εμφάνισής τους. Και αν μπορώ να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δε μου φάνηκε στο ελάχιστο ότι μιλάμε για support σχήμα ή για κάτι απλά «συμπαθητικό». Γιατί αυτό που ακολούθησε ήταν μια ονείρωξη για τους οπαδούς της Paradise Lost μελαγχολίας.
Με ήχο-κρύσταλλο και εμφανές δέσιμο, για όσο έμειναν επί σκηνής, οι Γερμανοί άφησαν πίσω τα όποια melodeath σημεία βρίσκονται στη δισκογραφία τους και επιδόθηκαν σε μια άνευ προηγουμένου μελαγχολική εμφάνιση. Από τη μια προσέγγιζαν τον doom/death ζόφο όπως τον μάθαμε από την Τριάδα της Peaceville, από την άλλη με μινόρε leads και καθαρά φωνητικά θύμισαν όλα όσα λατρέψαμε στους Lost, χωρίς να είναι κόπια. Ταπεινοί, με αντιφασιστικό μήνυμα κατά της καταπίεσης και των συνόρων και τα leads που ματώνουν ψυχές, έκαναν την ατμόσφαιρα βαθύ Νοέμβρη. Μόνο καλά λόγια, μόνο στήριξη, μόνο θλίψη.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Yoth Iria
Από τη στιγμή που ο Mutilator αποφάσισε να μετατρέψει τους Yoth Iria από ένα μοναχικό/κεκλεισμένο project σε μια οντότητα που περιλαμβάνει σταθερά μέλη, κάποια πράγματα απέκτησαν νέα δυναμική. Και με τον Merkaal στα live φωνητικά να δίνει το δικό του οβολό η μπάντα έχει ανοίξει νέο κεφάλαιο. Με μια μυσταγωγική αρχή που βρήκε τον Merkaal να σέρνεται θεατρικά στη σκηνή πριν τα υπόλοιπα μέλη για να θέσει το μυσταγωγικό κλίμα με το αποκρυφιστικό του προσκύνημα και την υπόλοιπη μπάντα να ακολουθεί εν μέσω ιαχών. Το “Blazing Inferno” ανοίγει την εμφάνιση με επικό, αφηγηματικό τόνο και οδηγεί στο να γίνει μπάντα και κοινό ένα. Να ακούσει έντονα το μήνυμα του “But Fear Not” και να κοπανηθεί στο “In The Tongue of Birds“.
Το συγκρότημα έχει δέσει εκπληκτικά μεταξύ του και έχει βρει τα επί σκηνής πατήματα που χρειάζεται για να τιμήσει το ούτως ή άλλως σπουδαίο υλικό των δίσκων. Ο Mutilator φαίνεται να απολαμβάνει ξεκάθαρα το να ξαναπαίζει ζωντανά μουσική μπροστά σε κοινό και τα χαμόγελα του είναι πηγαία. Ενώ η μουσική είναι τόσο «παλιομοδίτικη» όπως και το συνολικό attitude του σχήματος, ακούγεται φρέσκια και δυναμική χωρίς να χάνει ούτε ικμάδα ατμόσφαιρας. Και μπορεί να ακουστώ υπερβολικός αλλά με έπιασα να ανατριχιάζω σε αρκετά σημεία βλέποντας αυτή την εικόνα με αυτά τα κομμάτια και αυτά τα visuals. Άτομα που τους είχαν ξαναδεί μιλάνε για την καλύτερη έως τώρα εμφάνισή τους. Τους πιστεύω.
Και ας είμαστε ειλικρινείς. Οφείλουμε βγάλσιμο καπέλου στον Merkaal. Δεν είναι μόνο οι θεατρικές του καταβολές που τον βοηθούν στο να οδηγεί το κοινό προς το Δέος, αλλά και η απόλυτα ρομαντική και ανιδιοτελής αντιμετώπιση αυτού που κάνει. Τίποτα το προσποιητό, τίποτα το αφελές, μόνο αγνό πάθος. Σε σημείο που αν βρεθεί ποτέ με μια μπάντα που βαριέται, θα την παρασύρει και θα ανεβάσει παλμό. Το έχει. Και αυτό σπανίζει και είναι αναγκαία μια «μεταμόσχευση» αυτού του DNA στο attitude πολλών μουσικών. Ακόμα κι αν δεν μπορούν να χοροπηδήσουν ή κινηθούν με την ίδια μανία, να το νιώσουν έστω σαν αυτόν.
Τα υπόλοιπα κομμάτια που ακούστηκαν δεν άφησαν ασυγκίνητο κανέναν. Το ομώνυμο “Yoth Iria“, το “Hermetic Code“, το mid tempo που οδηγεί στο Bathoryικό riff του “Tyrants“, ένα προς ένα αγκαλιάζονται από τον κόσμο. Ο φόρος τιμής στη νορβηγική σκηνή του “Rites of Blood And Ice“, το Έπος του “Our Father Rode Again His Ride“, η επανάσταση του “Mornings of the One Thousand Gods” χτίζουν ένταση και εικόνες. το κοφτό riff του “We Call Upon The Elements” χτίζει ένα μουσικό ξόρκι αποκρυφισμού και ρίγους και το “Great Hunter” συνοδεύεται από sing alongs του riff. Και για κλείσιμο, το παρελθόν του “Sid Ed Djinn” να θυμίζει τις απαρχές του συγκροτήματος.
Συγκλονιστική εμφάνιση που δείχνει πως ναι, μια σπίθα εξακολουθεί να καίει έντονα στον ακραίο χώρο. Δεν έσβησε ποτέ, αλλά τώρα τα μάτια μας ήταν έτοιμα να την ξαναεντοπίσουν και να την επικαλεστούν. Και όσο υπάρχουν τέτοιες εμφανίσεις, αυτή η μαγεία δε θα πεθάνει ποτέ.