Slowdive
Μουσικά, αν περίμενες κάτι νεοτεριστικό και “φρέσκο”, μπορεί το Everything Is Alive να μην σε ενθουσιάσει. Αλλά αν είσαι νέος στο είδος, είναι μια καλή αρχή ή μια καλή συνέχεια.
Δύο είναι οι λόγοι που για μένα οι Slowdive είναι πλέον θρυλική μπάντα. Πρώτον, γιατί εφόσον θες να πεις σε κάποιον τι είναι shoegaze, οι Slowdive είναι το απόλυτο παράδειγμα. Δεύτερον (και προφανές) γιατί μπάντα με τον καλύτερο και επιδραστικότερο δίσκο να λέγεται “Souvlaki” (δίσκος που πάει να κλείσει 20 χρόνια) δε θα μπορούσε να μην είναι στην καρδιά μου.
Επέστρεψαν δυναμικά αρχικά το 2017 με το ομώνυμο “Slowdive” και επιστρέφουν το 2023 να μας δείξουν ότι υπάρχει ζωή με το “Everything Is Alive”.
Shoegaze στα καλύτερα του, πολύ ωραίους ήχους στην κιθάρα, ένα bouncy groove και μία μελωδία που σε βάζει από το πρώτο τραγούδι, “Shanty”, μέσα στο απόλυτα ταξιδιάρικο αλλά και στο λικνίζομαι-δίχως-αύριο κλίμα. Μπορείς επίσης ακούγοντας το να κλάψεις που δεν το άκουσες όλο το καλοκαίρι όντας στην παραλία μετά τις 7μιση το απόγευμα. Ένα συναίσθημα που σε διέπει σε όλη τη διάρκεια του άλμπουμ.
Το “Prayer Remembered”, ένα instrumental κομμάτι, με τον απαλό ρυθμό έχει σκοπό να σου φέρει γαλήνη. Με την καλή έννοια. Όποιος έχει προβλήματα ύπνου, ας μην ψάχνει στο YouTube video με “10 hours relaxing music”, μπορεί να βάλει αυτό σε repeat.
Αλλαγή κλίματος στο “Alife” με τη φωνή της Rachel Goswell, το χορευτικό beat και τον διάλογο που ανοίγει με τον Neil Halstead. Ωραίο old-school κομμάτι του είδους.
Κρύο ζέστη πηγαίνουν το vibe του δίσκου με το “Andalucia Plays”, μια εσωτερική αργόσυρτη σύνθεση στην οποία έχει ξεκάθαρα ένα πρόσωπο στο μυαλό του ο Neil στο οποίο και απευθύνεται.
Το “Kisses” θα μπορούσαμε εύκολα να πούμε ότι είναι το hit του δίσκου. Ραδιοφωνικό και upbeat, με μελωδίες που έχεις σε κάθε δευτερόλεπτο κάτι να σου θυμίζουν χωρίς να είναι κακό όμως αυτό. Υπέροχο κομμάτι, να το τραγουδάς και να το χορεύεις όπου και να είσαι. Αυτό δηλαδή που πιστεύω θα το κάνουμε – και δικαίως – για αρκετά χρόνια. Όμορφη η πινελιά της ακουστικής κιθάρας κάπου εκεί στη μέση.
Επαναφορά σε χαμηλότερους παλμούς με το “Skin In The Game”, ένα κυριολεκτικά χαλαρό κομμάτι. Και πάμε τώρα στο κομμάτι με τον πανέμορφο τίτλο “Chained to a Cloud” που αντικατοπτρίζει πλήρως και το ίδιο το τραγούδι που αιωρείται με μικρές κορυφώσεις μέχρι να διασπαστεί και αυτό στο τέλος του στον ουρανό. Όπως ένα σύννεφο. Από τα καλύτερα του άλμπουμ.
Παραδόξως το κλείσιμο θα έρθει με δυναμικότερο κομμάτι, το “Slab”, σαν ένα σπρώξιμο για να μείνουμε ζωντανοί αλλά και να περιμένουμε και το επόμενο.
Μιλώντας για παλμούς, χωρίς πικαρίσματα και εκπλήξεις, δεν είναι ένα άλμπουμ στο οποίο θα ανέβουν σε υψηλά επίπεδα. Όμως δε χρειάζεται όταν ταξιδεύουμε, ονειρευόμαστε, νοσταλγούμε, λικνιζόμαστε να το κάνουμε αυτό. Υπάρχουν πολλές άλλες εκφάνσεις τις ζωής που ανεβάζουμε (λανθασμένα) παλμούς.
Μουσικά, αν περίμενες κάτι νεοτεριστικό και “φρέσκο”, μπορεί και να μην ενθουσιαστείς καθόλου. Αλλά αν είσαι νέος στο είδος (ή όχι “γκουρού” του είδους), είναι μια καλή αρχή ή μια καλή συνέχεια.
Έτυχε να το ακούω στις βροχερές και ζοφερές πρώτες μέρες του Σεπτεμβρίου και ήταν μια εξωτερική γαλήνη που μου προσφέρθηκε τις συγκεκριμένες σκοτεινές κυριολεκτικά και μεταφορικά μέρες.
Αυτή η (μικρή) παροχή ηρεμίας και συναισθημάτων είναι η επιτυχία ενός δίσκου και της μουσικής γενικά.
Μουσικά, αν περίμενες κάτι νεοτεριστικό και “φρέσκο”, μπορεί το Everything Is Alive να μην σε ενθουσιάσει. Αλλά αν είσαι νέος στο είδος, είναι μια καλή αρχή ή μια καλή συνέχεια.