Στο απόγειο της (σύντομης) παγκόσμιας φήμης του, ο Vanilla Ice, αποτέλεσε ένα παράδοξο φαινόμενο της ποπ κουλτούρας. Το 1990 το “Ice Ice Baby” εκτοξεύθηκε σε Νο.1 στις ΗΠΑ, με τον Ice να γίνεται ξαφνικά ποπ είδωλο. Κάπου ανάμεσα στο MTV και στο merchandise, κάποιος σκέφτηκε το εξής αδιανόητο: να του δώσει δική του ταινία. Όχι ντοκιμαντέρ. Όχι guest εμφάνιση. Μια ολόκληρη κινηματογραφική παραγωγή με τον ίδιο στον πρωταγωνιστικό ρόλο ως… επαναστατημένο είδωλο του δρόμου.
Κάθε σκηνή είναι υπερφορτωμένη με στυλ, γωνίες κάμερας, σλόου μόσιον και μοντάζ που θυμίζει MTV
Το “Cool as Ice” ξεκινά όπως κάθε ρομαντική περιπέτεια δρόμου των ’90s: με μια μηχανή, μουσική υπόκρουση, slow motion και ένα crew από καλογυαλισμένους φίλους που κάνουν στάση σε μια μικρή πόλη. Εκεί ο Johnny (ο Vanilla Ice, με μόνο μικρές αλλαγές από τον πραγματικό του εαυτό) ερωτεύεται την Kathy, ένα “καλό κορίτσι” της διπλανής πόρτας. Το σενάριο προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε μια ρομαντική νεανική ιστορία και σε μια παράξενη, κάπως σκοτεινή πλοκή με μυστικά του παρελθόντος, FBI, καταδιώξεις και οικογενειακές αποκαλύψεις.
Το πιο εντυπωσιακό; Το όλο project μοιάζει σχεδιασμένο για να μοιάζει με συνεχόμενο μουσικό βίντεο. Σκηνοθέτης είναι ο David Kellogg, γνωστός περισσότερο από τη δουλειά του στη διαφήμιση και στα video clips (όπως το “Black or White” του Michael Jackson). Και αυτό φαίνεται, αφού κάθε σκηνή είναι υπερφορτωμένη με στυλ, γωνίες κάμερας, σλόου μόσιον και μοντάζ που θυμίζει MTV περισσότερο από κινηματογράφο.
Δεν έχει καμία σημασία το πώς παίζει ο Vanilla Ice. Δεν έχει σημασία η χημεία με τη συμπρωταγωνίστριά του. Αυτό που μένει στο τέλος είναι η αισθητική: outfits με έντονα χρώματα και tribal prints, κουρέματα γεωμετρικά, hip-hop breakdancing σκηνές στο πεζοδρόμιο, BMX jumps σε ακατάλληλα σημεία, και μια εφηβική διάθεση που φωνάζει “μη με πάρετε στα σοβαρά — αλλά ίσως να πρέπει”.
Η ταινία αντιπροσωπεύει ιδανικά όσα όντως ήταν τα ’90s: μια εποχή όπου το στυλ μπορούσε να προηγείται της ουσίας
Η ταινία είναι γεμάτη ατάκες όπως “Drop that zero and get with the hero”, που στα ’90s ίσως έμοιαζαν cool, αλλά σήμερα διαβάζονται σαν meme. Και όμως, μέσα σε όλη αυτή την επιτήδευση, υπάρχει κάτι σχεδόν γοητευτικό. Το Cool as Ice δεν προσποιείται ποτέ ότι είναι κάτι άλλο. Ξέρει πως υπηρετεί έναν σταρ της στιγμής και πως ο μόνος του στόχος είναι να τον τοποθετήσει στην κεντρική σκηνή για 90 λεπτά.
Η ταινία κόστισε περίπου 6 εκατομμύρια δολάρια και απέφερε μόλις $1,2 εκατομμύρια στο box office. Οι κριτικές ήταν συντριπτικές. Στο Rotten Tomatoes σήμερα έχει βαθμολογία κάτω από 10%. Κι όμως, με το πέρασμα του χρόνου, αυτό το κινηματογραφικό ατύχημα βρήκε μια δεύτερη ζωή ως cult classic. Όχι επειδή “παρεξηγήθηκε”. Αλλά επειδή αντιπροσωπεύει ιδανικά όσα όντως ήταν τα ’90s: μια εποχή όπου το στυλ μπορούσε να προηγείται της ουσίας και οι διασημότητες περνούσαν στιγμιαία από το ένα μέσο στο άλλο.
Η ταινία, με τα σημερινά μέτρα, είναι προβληματική σε πολλά επίπεδα. Η υποκριτική είναι επίπεδη. Η πλοκή ελάχιστα πειστική. Το μοντάζ θολώνει αντί να βοηθά. Και ο Vanilla Ice δεν καταφέρνει ποτέ να ξεφύγει από την “προσωπικότητα” του MTV performer.
Αλλά ίσως ακριβώς αυτή είναι η αξία του Cool as Ice. Είναι η αποτύπωση μιας pop culture που δοκίμαζε χωρίς φίλτρα, που αγκάλιαζε το εκκεντρικό χωρίς να το ειρωνεύεται, που τολμούσε να “επενδύσει” στην περσόνα ενός hit-maker χωρίς αίσθηση διάρκειας. Είναι η υπενθύμιση πως, για κάθε “Pulp Fiction”, υπήρχε κι ένα “Cool as Ice” — και πως αυτά τα δύο μαζί συνθέτουν το απόλυτο DNA των ’90s.