Η Ειρήνη Παπαδοπούλου, ηγέτης και εγκέφαλος πίσω από ό,τι συνιστά τους Absinthe Green, είχε για χρόνια στα σκαριά το “Of Love And Pain“. Ένα δίσκο που θα άφηνε για λίγο τις extreme καταβολές της για να την αφήσουν να διασκεδάσει με όσα την τρώνε. Να χορέψει με τους δαίμονές της και να συμφιλιωθεί με τον εαυτό της υπό ένα πιο εναλλακτικό, γκρουβάτο πρίσμα. Και εν τέλει το 2025 μπορούμε να έχουμε μια πλήρη εικόνα για το πως ακούγεται ο δίσκος στην ολότητά του και όχι ως μεμονωμένα κομμάτια.
Το “June 27” το οποίο ανοίγει το δίσκο ακούγεται εξαρχής πιασάρικο. Με μια περιγραφή των ημερών που κυλούν αλλά κάποια πράγματα μοιάζουν να μην αλλάζουν δημιουργεί μια άψογη αντίθεση με το απόλυτο groove της μελωδίας. Τα γενέθλια της Ειρήνης την οδηγούν σε σκέψεις, σε καλλιτεχνική έκδυση, σε ένα άψογο intro που αν ήμασταν στα μέσα των ’00s θα ήταν ραδιοφωνικό χιτάκι. Τόσο απλά και αδιαπραγμάτευτα.
Από την άλλη δεν μπορείς να μην παραδεχτείς το υπέροχο αμάλγαμα μεταξύ bourlesque κλάσης, alternative αντίληψης και ΚΑΤΡΑΜΙ στίχων σχετικά με τον εθισμό και την αυτοκαταστροφή του “Fiery Serpent“. Ούτε να μην μειδιάσεις επίπονα μπροστά στις δικαιολογίες που χρησιμοποιείς ο ίδιος ενώπιον της αυτοκαταστροφής. Εκπληκτικό δεύτερο κομμάτι πριν ξεχυθεί η punk (σε ψυχή) γηπεδική στιγμή του “Dead Before My Eyes“. Προσβλητικό προς εκεί που θέλει, συμμετοχικό, χοροπηδηχτό, με τα gang φωνητικά του ρεφραίν να προσδίδουν το κατάλληλο τσικ αλητείας. Αγαπημένο.
Η μούρλα του “Bittersweet” υπάρχει εκεί για να ντύσει το σκοτάδι των στίχων. Η περιδίνηση της κιθάρας δίνει το κατάλληλο ηχητικό background για μια ιστορία τοξικής μαζοχιστικής εξάρτησης που ταυτόχρονα δρα καταλυτικά στο άτομο. Βιωματικό και επίπονο μεν, αλλά όχι όσο το “Cat Song“, γνωστό ως το μοναδικό καψουροτράγουδο του δίσκου. Γιατί αν έχεις τετράποδα μέλη στην οικογένειά σου, δεν μπορείς να μην ταυτιστείς με τις σκέψεις και την ειλικρίνεια των στίχων. Και με όσο δυναμισμό και να τα ντύσεις αυτά τα λόγια, δε φεύγει η ρημάδα η θλίψη του αναπόφευκτου.
Ευτυχώς από την άλλη το “Give The Devil His Due” ίσως είναι η πιο κεφάτη, διαβολικά punk στιγμή του δίσκου. Ένα κομμάτι γραμμένο για barfights μετά μουσικής, αυθάδεια και έναν Snowy Shaw να δίνει σοβαρότητα αλλά και χαβαλέ σε ένα κομμάτι που είτε το παίξεις με ηλεκτρικές κιθάρες είτε με πειρατικό ακορντεόν, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. ΤΕΛΕΙΟ.
Βουτιά στο παρελθόν και το παλιότερο κομμάτι που γράφτηκε από όσα περιλαμβάνονται στο δίσκο. Το “War Inside My Head” είναι η οπτική μιας καλλιτέχνιδος που βιώνει μια διαρκή μάχη με τις σκέψεις της και βυθίζεται. Μαζί της η κιθάρα μοιάζει να εξαφανίζεται στη σπείρα αυτών των σκέψεων και να καταλήγουν ως μια ρεαλιστικά επίπονη μουσική στιγμή. Που μόνο το sleaziness και το take-no-prisoners attitude του “Dysphoric Recall” μπορεί να ισιώσει. Το ξέρουμε από το βίντεοκλίπ, η Ειρήνη τα σπάει, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ρίχνει σφαλιάρες στον εαυτό της να συνέλθει και με χαρά ακολουθούμε. Λατρεύει τη γκρούβα; Ναι. Οπότε θα την τερματίσει. Και αν δε διασκεδάσεις με τα όποια προσωπικά σου interventions ποιο το νόημα;
Είναι περίεργο ωστόσο να ξέρεις ότι το “Same Old Fire” είχε γραφτεί για να τραγουδηθεί με τον Warrel Dane. Και είναι θλιβερό να καταλαβαίνεις ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό. Γιατί όσο η doom ψυχή του ήταν στα γεννοφάσκια της και αναπτυσσόταν ως ιδέα, ο Dane ακόμα ζούσε. Θα ήταν ένα εκπληκτικό ντουέτο για το πένθος, το λυγμό και τη μάχη για συμφιλίωση με τον πόνο. Δυστυχώς ο θάνατος δεν πρόλαβε να δώσει την ευκαιρία σε αυτήν τη συνύπαρξη οπότε πένθιμα προσωποποιείται και σε εκείνον μαζί με τα υπόλοιπα. Λυρισμός και βάρος.
Λίγο πριν το τέλος, το “Spineless Creatures” δίνει το post-apocalyptic χρώμα που έλειπε από το δίσκο. Ένας οργουελικός εφιάλτης με Romero τόνους και την αίσθηση ενός μακάβριου παιδικού τραγουδιού. Ένας γείτονας στα κελιά του ασύλου που φιλοξενείται και το “Spider Lilly” του King Diamond. Και μετά απ’ όλα αυτάο τάφος κλείνει με το γρανιτένιο μνήμα του “Death By A Thousand Cuts“. Ένα outro που γράφτηκε με την αυτοχειρεία ως κεντρικό θέμα, υψώνει κωλοδάχτυλο σε όσους πίστεψαν ότι δεν μπορεί να βουτήξει στην ίδια του την πίσσα ο καλλιτέχνης. Και η Ειρήνη βγαίνει από το βούρκο για να το υπερτονίσει. Θριαμβευτικά.
Το “Of Love And Pain” ζέχνει μεράκι, έμπνευση, κέφι και ΕΚΦΡΑΣΗ. Μπορεί να αλλάζει διαθέσεις κατά το δοκούν και να παίζεται με την ίδια ακριβώς ποιότητα χωρίς να υστερεί. Πουθενά όμως. Κι αν αυτό είναι η αρχή της πορείας της μουσικής οντότητας των Absinthe Green, τότε αδηφάγα περιμένουμε το μέλλον.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: Absinthe Green
Album: Of Love And Pain
Release Date: 16/09/2025
Label: Sleaszy Rider
Genre: Alternative Metal
1. June 27
2. Fiery Serpent
3. Dead Before My Eyes
4. Bittersweet
5. Cat Song
6. Give The Devil His Due
7. War Inside My Head
8. Dysphoric Recall
9. Same Old Fire
10. Spineless Creatures
11. Death By A Thousand Cuts
Producer: Ειρήνη Παπαδοπούλου, Hiili Hiilesmaa
Absinthe Green: Ειρήνη Παπαδοπούλου (Φωνή), Πάνος Οικονομάκης (Κιθάρα), Villy Pirris (Μπάσο), Harry Mason (Τύμπανα)
Absinthe Green: Of Love And Pain
Ένα εκπληκτικό ντεμπούτο από μια μπάντα που αναπνέει ειλικρίνεια και μεράκι. Ακόμα και να μην είστε ρέκτες του εναλλακτικού metal επενδύστε άφοβα.