Μπορεί οι Benediction να μην έφτασαν ποτέ τα επίπεδα σεβασμού μπαντών, όπως οι Death ή οι Bolt Thrower. Όμως, πάντα λογίζονταν ως μία από τις καλές μπάντες του είδους. Κανείς δεν ξέρει τι θα είχε συμβεί αν στα πρώτα τους βήματα είχαν τουλάχιστον αξιοπρεπείς παραγωγές. Ακόμα όμως και έτσι, δεν είναι αμελητέο το status τους. Και δεν έφτασαν εκεί με κανένα άλλο όπλο, πέρα από τη μουσική που κυκλοφόρησαν στους οκτώ δίσκους τους.
Το “The Dreams You Dread” είναι το τέταρτο full-length των Benediction και έδειχνε μια μπάντα που ήθελε να πειραματιστεί. Ίσως προσπαθούσε να ανακατέψει την τράπουλα για να φτάσει ξανά τα επίπεδα του “Transcend the Rubicon”. Η πιο mid-tempo προσέγγισή του πολλές φορές οδηγεί στην επανάληψη και οι τόσο ομοιογενείς συνθέσεις στον κορεσμό. Του λείπουν, επίσης, τα στοιχεία της έκρηξης και της έκπληξης. Μία απουσία που γίνεται ακόμα πιο αισθητή, όταν σε μερικά σημεία οι Βρετανοί θυμίζουν τους Benediction που αγαπήσαμε.
Το γεγονός ότι βρίσκεται στην έβδομη θέση δε σημαίνει ότι το “Killing Music” είναι κακό album. Το μόνο του ζήτημα εντοπίζεται στον σχεδόν κλισέ death metal χαρακτήρα του, που ακόμα και αυτό, για κάποιους μπορεί να μην είναι. Ο ήχος του, μάλιστα, μερικές φορές είναι κοντά στο crust punk ή το thrash. Αλλά ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις, παραμένει βαθιά old-school. Κανένα τραγούδι δεν ξεχωρίζει πραγματικά, αλλά κάθε τραγούδι έχει κάποια riffs και φωνητικές γραμμές που δίνουν στη σύνθεση το κάτι παραπάνω. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένας παλιομοδίτικος αλλά καλός δίσκος. Δεν προσφέρει καμία απολύτως έκπληξη, αλλά εξακολουθεί να έχει την ίδια ωραία γεύση μετά από τόσα χρόνια.
Στο “Organised Chaos” οι Benediction παρουσίασαν τον Dave Hunt (Anaal Nathrakh) ως νέο τραγουδιστή τους μετά την αποχώρηση του Dave Ingram. Ο Hunt είχε τη δύσκολη δουλειά να καλύψει τα παπούτσια του Ingram. Γενικά, ως album είναι λίγο πιο αργό και σκοτεινό απ’ ό,τι μας είχαν συνηθίσει μέχρι τότε. Ωστόσο, η διαφοροποίηση στην ατμόσφαιρα δεν επιφέρει κάποια ποιοτική πτώση. Δεν θα πούμε ότι πρόκειται για κάποιον κρυμμένο death metal θησαυρό, αλλά τώρα που μας επισκέπτονται, ίσως αξίζει να του δώσετε άλλη μία ευκαιρία.
Ο πρώτος δίσκος των Benediction είναι κρέας με πατάτες. Σίγουρα, δεν πρόκειται, με κανέναν τρόπο, να εντυπωσιάσει τους γευστικούς σου κάλυκες. Όμως, σίγουρα θα σου αρέσει και επιπλέον θα σε χορτάσει. Η μουσική στο “Subconscious Terror” είναι ωμή και απλή και όσο πιο old-school γίνεται. Και ναι, μπορεί η κακή παραγωγή του να το καθιστά σήμερα δύσκολο στο αυτί, ωστόσο, ακόμα και έτσι, τα αρκετά hooks που διαθέτει, έχουν να προσφέρουν πράγματα, ιδιαιτέρως σε όσους είναι fan του είδους.
Δεν μπορούμε να πούμε ότι οι Benediction έψαχναν να ανακαλύψουν ξανά τον τροχό εδώ, καθώς δεν υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ του “The Grand Leveller” και του προκατόχου του. Εκτός ίσως από μια αξιοσημείωτη βελτίωση στη σύνθεση των τραγουδιών. Τα τραγούδια εξακολουθούν να είναι ως επί το πλείστον mid-tempo, βασιζόμενα σε groovy, πιασάρικα riffs και αρκετά ευθείες συνθέσεις. Επίσης, έχουμε και την πρώτη σημαντική αλλαγή στη σύνθεσή τους, αφού στη θέση του Barney Greenway που πήγε στους Napalm Death, έρχεται ο Dave Ingram.
Ο τελευταίος χρονικά δίσκος των Benediction κυκλοφόρησε το 2020 και σηματοδοτεί την επιστροφή του Dave Ingram μετά από 21 συγκλονιστικά χρόνια. Η επιστροφή του είναι πέρα για πέρα ευπρόσδεκτη, καθώς η απόδοση αυτού του ανθρώπου είναι τόσο αφοσιωμένη και άμεση όσο ποτέ. Ακόμα, τα ιδρυτικά μέλη, Darren Brookes και Peter Rew, ακούγονται αρκετά αναζωογονημένα, δημιουργώντας έναν έντονα old-school ήχο, ο οποίος παράλληλα έχει να μας πει και κάτι. Κάτι εξίσου σημαντικό είναι, ότι παρότι έχει σχετικά πολλά κομμάτια, δώδεκα στον αριθμό, δεν έχει ούτε ένα filler.
Ίσως ο πρώτος δίσκος των Benediction με τόσο καλογυαλισμένη παραγωγή. Πιθανόν αυτό να οφείλεται στο γεγονός ότι είναι ο πιο φιλικός στο αυτί δίσκος τους. Το καλό riffing ήταν κάτι που τους διέκρινε πάντα, απλά τώρα έχει δουλευτεί τόσο σωστά στην παραγωγή, που έχει αναδειχθεί. Οι Benediction έχουν φτιάξει και συγκεντρώσει εδώ μερικά από τα καλύτερα κομμάτια της πορείας τους. Επίσης, έχουν κάποιες ενδιαφέρουσες διασκευές, όπως αυτή του “Electric Eye” των Judas Priest.
Μπορεί να υπάρχουν διαφωνίες για το πώς έχω κατατάξει μέχρι τώρα τους δίσκους στις #2 έως #7. Νομίζω όμως ότι για τη θέση 1 συμφωνούμε όλοι. Στα μάτια μου, το magnum opus των Benediction, αναμφίβολα, είναι το “Transcend the Rubicon”. Μέχρι τότε, οι Βρετανοί κυκλοφορούσαν albums με αρκετά καλή μουσική, η οποία δυστυχώς θαβόταν στην παραγωγή. Ίσως σαν κάρμα, στο δίσκο που έγραψαν σπουδαία μουσική, η παραγωγή ήταν καλή. Αυτό κατάφερε να φέρει στα αυτιά μας την πραγματική συνθετική τους δύναμη. Το χαρακτηριστικό τους στυλ παραμένει ανέπαφο στον πυρήνα του, με κάποιες αξιοσημείωτες διαφορές. Έτσι, ενώ και πάλι δεν έχουν πολλά solos, αυτά τα ορισμένα που έχουν, καταφέρνουν να απογειώνουν τα κομμάτια.