Πολλοί, όταν ακούν το όνομα Fleetwood Mac, φέρνουν στο μυαλό τους ένα soft-rock group των δεκαετιών των ’70s και ’80s. Ένα συγκρότημα που έγινε συνώνυμο με έντονες προσωπικές ιστορίες, πολυπλατινένιους δίσκους και έναν ήχο που συνδύαζε το pop με φολκ επιρροές. Ωστόσο, πριν από την είσοδο της Stevie Nicks, του Lindsey Buckingham και ακόμα και της Christine McVie ως μόνιμο μέλος, η μπάντα είχε μια εντελώς διαφορετική ταυτότητα. Ήταν μια κατά βάση blues μπάντα, με τον αινιγματικό Peter Green στην καρδιά της.
Το “Fleetwood Mac” – που συχνά αποκαλείται και “Peter Green’s Fleetwood Mac”– κυκλοφόρησε στις 24 Φεβρουαρίου 1968. Ο ήχος του ήταν ηλεκτρικός και επηρεασμένος από τη βρετανική μπλουζ έκρηξη, που ήδη είχαν φέρει στο προσκήνιο καλλιτέχνες όπως ο Eric Clapton και ο John Mayall. Σε αντίθεση με τον πιο απαλό, καλιφορνέζικο ήχο που θα υιοθετούσαν αργότερα, εκείνοι οι Fleetwood Mac είχαν μια πιο διαφορετική προσέγγιση. Ήταν βαθιά ριζωμένοι στην μπλουζ παράδοση και κινούνταν από ένα πάθος που άγγιζε τη θρησκευτική ευλάβεια.
Η ιστορία των Fleetwood Mac ξεκινά από τους Bluesbreakers του John Mayall, ένα συγκρότημα που λειτούργησε ως φυτώριο για πολλούς σπουδαίους Βρετανούς μουσικούς. Όταν ο Eric Clapton αποχώρησε το 1966, ο Peter Green πήρε τη θέση του. Αν και δεν είχε την ίδια σκηνική παρουσία, η ικανότητά του στην κιθάρα ξεχώριζε. Το εκφραστικό βιμπράτο του και ο τρόπος που έπαιζε, σχεδόν σαν να μιλούσε μέσα από τις νότες, μάγευαν το κοινό.
Ο Green ήρθε γρήγορα κοντά με τον ντράμερ Mick Fleetwood και τον μπασίστα John McVie, που κινούνταν επίσης στον κύκλο του Mayall. Όταν ο Mayall του παραχώρησε λίγο χρόνο στο στούντιο, ηχογράφησε ένα ορχηστρικό κομμάτι και το ονόμασε “Fleetwood Mac”, εμπνευσμένος από τους δύο μουσικούς που ήλπιζε να έχει μαζί του στο νέο του εγχείρημα.
Το “Fleetwood Mac” ηχογραφήθηκε μεταξύ Απριλίου και Νοεμβρίου του 1967 και ήταν ένα καθαρόαιμο blues άλμπουμ
Ο Fleetwood δέχτηκε αμέσως, αλλά ο McVie δίστασε αρχικά και παρέμεινε στους Bluesbreakers. Έτσι, ο Green και ο Fleetwood προχώρησαν, βρίσκοντας προσωρινά τον μπασίστα Bob Brunning. Στη συνέχεια, προστέθηκε ο Jeremy Spencer, ένας slide κιθαρίστας με έντονες επιρροές από τον Elmore James. Λίγο μετά την πρώτη τους εμφάνιση στο “Windsor Jazz and Blues Festival”, τον Αύγουστο του 1967, ο McVie άλλαξε γνώμη και μπήκε στο συγκρότημα, ολοκληρώνοντας έτσι την πρώτη κλασική σύνθεση των Fleetwood Mac.
Το “Fleetwood Mac” ηχογραφήθηκε μεταξύ Απριλίου και Νοεμβρίου του 1967 και ήταν ένα καθαρόαιμο blues άλμπουμ, χωρίς καμία από τις pop επιρροές που θα εμφανίζονταν αργότερα στη μουσική τους. Με τον καταξιωμένο παραγωγό Mike Vernon να τους καθοδηγεί, οι ηχογραφήσεις αποτύπωσαν τη δυναμική ενός γκρουπ που είχε απορροφήσει τις επιρροές του. Ο ήχος τους αντλούσε έμπνευση από καλλιτέχνες όπως ο Robert Johnson, ο Howlin’ Wolf και ο Elmore James, φέρνοντας στο προσκήνιο το τότε όραμα του συγκροτήματος.
Το άλμπουμ περιείχε δώδεκα κομμάτια, συνδυάζοντας διασκευές και αυθεντικές συνθέσεις, πολλές από τις οποίες εξέφραζαν τη μουσική αισθητική του Green. Τα “Looking for Somebody” και “I Loved Another Woman” ξεχώριζαν, αποδεικνύοντας πώς μπορούσε να μεταφέρει έντονα συναισθήματα μέσα από την κιθάρα του. Το “Long Grey Mare“, ένα από τα λίγα τραγούδια με τον Bob Brunning στο μπάσο, είχε έναν πιο αισιόδοξο ρυθμό. Από την άλλη, το “The World Keep on Turning” ανέδειξε το μοναδικό του fingerpicking, ένα στυλ που αργότερα επανήλθε στο “World Turning“, την περίοδο των Fleetwood Mac με τους Nicks και Buckingham.
Το “Fleetwood Mac” πούλησε πάνω από 1.000.000 αντίτυπα, εντυπωσιακό για ένα blues άλμπουμ σε μια εποχή όπου η ψυχεδέλεια κυριαρχούσε
Η slide κιθάρα του Jeremy Spencer πρόσθεσε ξεχωριστό ύφος στο άλμπουμ, ιδιαίτερα στο “Shake Your Moneymaker“, έναν φόρο τιμής στον Elmore James, και στο δικό του “My Heart Beat Like a Hammer“. Η αφοσίωση της μπάντας στα μπλουζ δεν περιοριζόταν μόνο στον ήχο τους. Ο Green, εκτός από κιθαρίστας, ήταν και εξαιρετικός πληκτράς, επηρεασμένος από τον Big Walter Horton. Αυτό φαινόταν ξεκάθαρα σε κομμάτια όπως το “Looking for Somebody“.
Το rhythm section των Fleetwood και McVie έδινε στο άλμπουμ μια στιβαρή βάση, κρατώντας τα grooves δεμένα και αφήνοντας τους Green και Spencer να ξεχωρίσουν. Αν και δεν περιείχε κάποιο μεγάλο hit, το άλμπουμ έφτασε στο Νο. 4 των βρετανικών charts και έμεινε εκεί για 37 εβδομάδες. Πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα, κάτι εντυπωσιακό για ένα ντεμπούτο blues άλμπουμ σε μια εποχή όπου η ψυχεδέλεια κυριαρχούσε.
Μετά την επιτυχία του πρώτου τους άλμπουμ, οι Fleetwood Mac έγιναν γρήγορα ένα από τα σημαντικότερα blues συγκροτήματα της Βρετανίας. Ο Green βρήκε τη δημιουργική του κορύφωση, γράφοντας εμβληματικά κομμάτια όπως το “Black Magic Woman“, που αργότερα έκανε διάσημο ο Santana, το ατμοσφαιρικό “Albatross” και το δυναμικό “Oh Well“. Όμως, η επιτυχία είχε και το τίμημά της. Οι αυξανόμενες δυσκολίες του Green με την ψυχική του υγεία, σε συνδυασμό με τη χρήση LSD, τον οδήγησαν σε μια δύσκολη πορεία, που κατέληξε στην αποχώρησή του από το συγκρότημα το 1970.
Η αποχώρηση του Jeremy Spencer το 1971 –έφυγε για να ενταχθεί σε μια αίρεση – αποτέλεσε άλλο ένα καθοριστικό σημείο για το συγκρότημα. Ωστόσο, οι Fleetwood Mac είχαν πάντα την ικανότητα να προσαρμόζονται και να εξελίσσονται. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’70, η άφιξη των Buckingham και Nicks τους εκτόξευσε στη σφαίρα της mainstream επιτυχίας. Παρ’ όλα αυτά, οι blues ρίζες τους, που διαμορφώθηκαν στο πρώτο τους άλμπουμ, παρέμειναν βασικό στοιχείο της ταυτότητάς τους.
Στο ντεμπούτο τους οι Fleetwood Mac μοιάζουν με διαφορετικό συγκρότημα
Αναδρομικά, το “Fleetwood Mac” ήταν ταυτόχρονα η αρχή για ένα από τα πιο σημαντικά ροκ συγκροτήματα και ένας εξαιρετικός blues δίσκος. Αν και οι μετέπειτα κυκλοφορίες της μπάντας αγκάλιασαν την εμπορική επιτυχία, το ντεμπούτο τους κατέγραψε την ενέργεια ενός νεαρού, φιλόδοξου γκρουπ. Ένα συγκρότημα που απέδιδε φόρο τιμής στο παρελθόν, ενώ ταυτόχρονα διαμόρφωνε τη δική του πορεία.
Για όσους γνωρίζουν τους Fleetwood Mac μόνο από το “Rumours” ή το “Tango in the Night”, η επιστροφή στην πρώιμη μουσική τους μοιάζει με την ανακάλυψη ενός διαφορετικού συγκροτήματος. Ενός γκρουπ που κινείται από μια βαθιά αγάπη για τα μπλουζ, διαθέτει εντυπωσιακή μουσικότητα και καθοδηγείται από την ιδιοφυΐα του Peter Green.