Πριν την έναρξη αυτής της βραδιάς αναρωτιόμουν αν αυτό ήταν το μεγαλύτερο live από τη στιγμή που οι συναυλίες επανήλθαν στην καθημερινότητά μας. Αλλωστε το line up της βραδιάς αποτελούταν, μεταξύ άλλων, από δύο ηγέτιδες μπάντες στο είδος τους, τους Φιλανδούς Ensiferum και τους ηγέτες της σκηνής του Γκέτεμποργκ, Dark Tranquillity. Από κοντά τους οι Gwendydd και οι Pyogenesis.
Γιώργος Ξιφαράς
Συντάκτης
Νώντας Εμμανουήλ
Φωτογράφος
Στον άχαρο ρόλο της έναρξης μίας τέτοιας βραδιάς βρέθηκαν οι Βούλγαροι Gwendydd. Λέω άχαρο διότι σε ένα live καθημερινής, με τέσσερεις μπάντες (ανάμεσα τους οι DT και οι Ensiferum), πάντα το πρώτο σχήμα είναι αυτό που τρώει την κρυάδα του μισογεμάτου venue και μίας σχετικής έλλειψης προσοχής από το κοινό. Η εικόνα που σχημάτισα ακούγοντας το μισό τους set ήταν εξαιρετική, αφού το melodeth (προς metalcore) στο οποίο επιδίδονται τα κορίτσια έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Ο ήχος τους μου έκανε θετική εντύπωση, καθώς ήταν απρόσμενα καλός, γεγονός που εκτιμήθηκε και από το κοινό.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
We Are The New Order
HUMAN NATURE
Suicide
21st Century Ignorance
The Nightmare Ends Tomorrow
Lapse of Humanity
Επόμενοι οι Γερμανοί Pyogenesis. Η μπάντα παρότι ερχόταν για πρώτη φορά στη χωρά μας, φάνηκε η σχέση της μαζί μας να είναι love at first sight. Μαυροντυμένοι, με πουκάμισο, γιλέκο και γραβάτα, η ιδιαίτερα σοβαρή τους ενδυματολογική επιλογή είναι ακριβώς αντίθετη της ενέργειας που βγάζει το σχήμα επί σκηνής. Αυτό όμως που τους ξεχωρίζει είναι ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζουν ένα κοινό που γνωρίζουν ότι δεν τους ξέρει.
Με ηγέτη τον frontman τους Flo Schwarz, έχοντας υπόψιν τους πως η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου δε γνωρίζει στίχο από τα κομμάτια τους, τον έβαλαν στο κόλπο ζητώντας του να συμμετέχει μέσω τραγουδιστικών ιαχών «εεε» και «ωωω». Κάποια στιγμή μία κιθάρα αντιμετώπισε ένα πρόβλημα, ούτε αυτό τους πτόησε, αφού το refrain του “You Give Love A Bad Name” κράτησε -παραπάνω από επαρκώς- παρέα στο πλέον κατάμεστο Fuzz. Συνολικά η εμφάνισή τους ζέστανε τον χώρο για τα καλά.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Steam Paves Its Way (The Machine)
Blaze, My Northern Flame
Flesh and Hair
Will I Ever Feel the Same
I Have Seen My Soul
Don’t You Say Maybe
You Give Love a Bad Name
Δύο μπάντες για ορεκτικό και δύο για κυρίως πιάτο. Έτσι, γύρω στις 21:00 οι Ensiferum, έντεκα χρόνια μετά επέστρεψαν σε ελληνικό έδαφος για live. Να αρχίσω ανάποδα, από τα αρνητικά δηλαδή, που δεν ήταν άλλο από τον ήχο τους. Το trigger είχε ρυθμιστεί πολύ υψηλά, με αποτέλεσμα να καλύπτει συχνά κιθάρες και φωνή. Παρόλα αυτά τα προβλήματα οι Φιλανδοί δεν πτοήθηκαν και προσπάθησαν να προσφέρουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Το setlist τους παρότι ξεκίνησε με τα “Rum, Women, Victory” & “Andromeda” από το εξαιρετικό “Thalassic” του 2020, ήταν απλωμένο στο σύνολο της δισκογραφίας τους.
Ο ήχος σε μερικά σημεία ήταν τόσο κακός, που αν καθόσουν μακριά από το stage δυσκολευόσουν να καταλάβεις τα τραγούδια. Για παράδειγμα όταν ξεκίνησε το “In My Sword I Trust” το κοινό ζωντάνεψε μετά το πρώτο refrain και νομίζω ότι αυτό συνέβη γιατί τότε κατάλαβαν οι περισσότεροι ποιο κομμάτι είναι. Λόγω της φύσης του κομματιού, καταφέραμε να απολαύσουμε το “LAI LAI HEI” που μαζί με το “Into Battle” ήταν οι μοναδικοί εκπρόσωποι του αγαπημένου album τους, “Iron”. Εν κατακλείδι, παρότι ο ήχος δεν τους βοήθησε, οι Ensiferum όντας μπαρουτοκαπνισμένοι από stages κατάφεραν να ξεσηκώσουν τον κόσμο και να τον κάνουν να περάσει καλά (εκτός αν καθόταν από τον εξώστη και πίσω όπου ο ήχος, φυσιολογικά, γινόταν χειρότερος).
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Rum, Women, Victory
Andromeda
One More Magic
Potion
Into Battle
For Sirens
Run From the Crushing Tide
Treacherous Gods
In My Sword I Trust
Lai Lai Hei
From Afar
Ensiferum (OW) | Bandcamp | Deezer | Facebook | Instagram | SoundCloud | Spotify | Twitter | YouTube
Με το ρολόι να δείχνει 22:30, τα φώτα σβήνουν και ο προτζέκτορας προβάλει στην «πλάτη» του stage δύο λευκά γράμματα σε φόντο μαύρο: “DT”. Πρώτος επί σκηνής ο παλιότερος – εκτός Stanne φυσικα – της μπάντας, Martin Brändström. Ακολούθησε και η υπόλοιπη μπάντα, με τον Amott όμως να απουσιάζει, αφού όπως μας πληροφόρησε ο Stanne, ένα νεογέννητο κοριτσάκι προστέθηκε στην καθημερινότητα του.
Τη θέση κάλυψε με τρομερή επιτυχία ο Αμερικανός Joey Concepcion ο οποίος είχε αναλάβει τον ρόλο του lead κιθαρίστα. Με την εισαγωγή του “Identical To None” να έχει σημάνει την έναρξη της εμφάνισης των Σουηδών, κάποια στιγμή ο στίχος «You’ve got to resist» ακούγεται και ο εμβληματικός ιδρυτής και frontman των Dark Tranquillity κάνει την εμφάνιση του. Η αντίδραση του κόσμου στη θέαση του Σουηδού έμοιαζε με αυτήν ποδοσφαιρικού κοινού σε goal.
Με την περιοδεία να πραγματοποιείται στο πλαίσιο προώθησης του Moment, μοιραία τα δύο πρώτα κομμάτια ήταν μέσα από τον δίσκο, αφού δεύτερο στη setlist οι Dark Tranquillity είχαν το “Transient”. Παρότι θεωρώ το “Moment” ένα εξαιρετικό album, δε θα το περιέγραφα ως «συναυλιακό» αλλά ως μία κυκλοφορία με σκοπό να σε ταξιδέψει. Επομένως η επιλογή των DT να ξεκινήσουν με δύο τραγούδια μέσα από το album ήταν σοφή, αφού ο ενθουσιασμός του κοινού λειτούργησε ευεργετικά στο να «ζεσταθούν» και οι δύο πλευρές. Οι εναρκτήριες νότες του “The Treason Wall” σχημάτισαν και τα πρώτα pits που συνεχίστηκαν σε όλη τη διάρκεια του “Monochromatic Stains” που ακολούθησε.
Οι πολλές γηπεδικού τύπου αντιδράσεις του κοινού, μαρτυρούν πολλά για το επίπεδο της εμφάνισης των Dark Tranquillity
Σε εκείνο το σημείο ο Mikael διακόπτει τη συναυλία για να αφιερώσει το επόμενο κομμάτι στον Fredrik Johansson που στις 25/1 έχασε τη μάχη με τον καρκίνο. Με τον τραγουδιστή να ήδη συναισθηματικά φορτισμένος, το Αθηναϊκό κοινό ξέσπασε σε ένα παρατεταμένο standing ovation φωνάζοντας ρυθμικά το όνομα του κιθαρίστα. Με το “Terminus” να αντηχεί στο Fuzz η βραδιά άρχισε (με την καλή έννοια) να ξεφεύγει, για να απογειωθεί εντελώς με τα “Punish My Heaven” & “Atoma”.
Η μπάντα έδειχνε να απολαμβάνει την εμφάνιση της εξίσου με τον κόσμο, με τον Stanne για ακόμα μία φορά να είναι καταπληκτικός. Ο Σουηδός, όχι απλά τραγουδάει κάθε στίχο αλλά τον ερμηνεύει, τον ζει, γεγονός που τον βοηθά να μεταφέρει την ενέργεια του στο κοινό. Αυτό που μου έκανε εξαιρετική εντύπωση ήταν το δίδυμο Reinholdz – Concepcion που έμοιαζε σαν να μοιράζεται μία ζωή το ίδιο stage. Στο ρυθμικό μέρος, η τριάδα Jansson – Nilsson – Brändström «αθόρυβα» έκανε εξαιρετική δουλειά γεμίζοντας αποτελεσματικά τον ήχο. Γενικά οι DT on stage θυμίζουν ομάδα βόλεϊ με τρεις να είναι στην πρώτη γραμμή και ισάριθμους στην πίσω ζώνη, συνθέτοντας ένα καλοκουρδισμένο σύνολο.
Το “ThereIn” ήταν μία από τις πολλές στιγμές που η φωνή του κόσμου κάλυψε αυτήν του Stanne και όταν τελείωσε, είχαμε την πρώτη αποχώρηση του συγκροτήματος από το stage. H πεντάδα επέστρεψε μερικές στιγμές αργότερα για να αρχίζει να παίζει το “State Of Trust”. Όσοι ήμασταν λίγο πιο παλιοί στο κουρμπέτι, κατευθυνθήκαμε κατευθείαν στο πλάι για να υποδεχθούμε τον Stanne, ο οποίος όπως συνηθίζει τα τελευταία χρόνια, ερμήνευσε μεγάλο μέρος του κομματιού από κάτω. Σε αυτό το σημείο να αναφέρω ότι υπήρξαν αρκετοί που προσέγγισαν το stage «ιπτάμενοι», ο Σουηδός frontman τους βοήθησε όλους να προσγειωθούν.
Μπάντες του επιπέδου των DT σε αφήνουν πάντα με γλυκόπικρη γεύση στο τελός, γιατί ξέρεις ότι θα κάνεις καιρό να ξαναζήσεις κάτι παρόμοιο
Το κλείσιμο της βραδιάς ήταν όσο ιδανικό θα έπρεπε για μία τόσο υπέροχη νύχτα. “Lost to Apathy” και στην συνέχεια, ένα ασφυκτικά γεμάτο venue να χοροπηδάει και να τραγουδάει, αφού οι Dark Tranquillity έκλεισαν με το “Misery’s Crown”. Έχοντας δει σχεδόν όλα τα μεγάλα heavy metal lives της σεζόν, μοιραία έκανα τη σύγκριση μεταξύ Sodom, Mayhem, Paradise Lost και Batushka, οι Σουηδοί απέδειξαν ότι βρίσκονται ένα επίπεδο πάνω και δεν είναι μόνο δική μου αίσθηση, είναι όλων αυτών που κατέκλυσαν το Fuzz και αποφάσισαν να χάσουν τα μέσα απλά για χειροκροτούν είκοσι λεπτά στο τέλος με τον Stanne να τους κοιτάζει αποσβολωμένος και συγκινημένος.