Υπάρχει ένας χώρος ανάμεσα στον θόρυβο και τη σιωπή, τον οποίο οι περισσότερες μπάντες φοβούνται να πατήσουν. Σε αυτό το ανεξερεύνητο έδαφος, ο ήχος γίνεται συναίσθημα και η μουσική χάνει κάθε αίσθηση ασφάλειας. Οι Maruja, το θορυβώδες jazz-punk κουαρτέτο από το Μάντσεστερ, δεν εξερευνούν απλώς αυτόν τον χώρο – τον έχουν κάνει κτήμα τους.
Δεν είναι απλώς μια μπάντα που δημιουργεί τραγούδια για να σιγοτραγουδάμε στο μετρό. Οι Maruja είναι ένα τράνταγμα, μια μουσική τους δεν ακούγεται απλώς – απορροφάται, μέσω δονήσεων που μοιάζουν να σέρνονται κάτω από το δέρμα σου και να σου βάζουν φωτιά. Άλλωστε, όποιος τους έχει δει ζωντανά καταλαβαίνει πως αυτό που κάνουν δεν περιορίζεται μόνο στο άκουσμα, αλλά στη δημιουργία μιας αίσθησης που καθηλώνει.
Οι Maruja αναδύθηκαν μέσα από τις σκιές του Μάντσεστερ. Η πόλη, γνωστή για την πολιτιστική της κληρονομιά, βιώνει παρακμή στις μουσικές της υποδομές. «Τα στούντιο πρόβας εξαφανίζονται, μετατρέπονται σε διαμερίσματα», περιγράφει ο Joe Carroll. «Αυτό σκοτώνει τη δημιουργικότητα». Και όμως, μέσα σε αυτήν την κρίση, οι Maruja συνεχίζουν να βρίσκουν τον τρόπο να δημιουργούν.
Αυτή δεν είναι η πόλη του θρυλικού Haçienda, όπου άνθισε το post-punk. Σήμερα, η μουσική σκηνή του Μάντσεστερ είναι ένα πεδίο μάχης για νέους καλλιτέχνες. Οι διοργανωτές συχνά απορροφούν τα κέρδη, αφήνοντας ελάχιστα στους μουσικούς. «Οι διοργανωτές παίρνουν το 80% των κερδών. Είναι ένα στημένο παιχνίδι», λέει ο frontman Harry Wilkinson. Παρά τις δυσκολίες αυτές, οι Maruja δημιουργούν τη δική τους πορεία, αψηφώντας τα όρια.
Η μουσική για τους Maruja δεν είναι κάτι προκαθορισμένο. Τα τραγούδια τους γεννιούνται μέσα από αυθόρμητα τζαμαρίσματα. «Πατάμε το record, και αυτό που συμβαίνει είναι κεραυνός εν αιθρία», δηλώνει ο Carroll. Αυτή η αυθόρμητη δημιουργία διασφαλίζει ότι κάθε νότα αντικατοπτρίζει τη στιγμή. Δεν ακολουθούν προκαθορισμένες φόρμες· προτιμούν να αφήνουν το συναίσθημα να καθοδηγεί τη μουσική.
Η τζαζ ήταν η μουσική της εργατικής τάξης, όπως και το πανκ
Ο αυτοσχεδιασμός δεν είναι μόνο δημιουργία, είναι και επανάσταση. Με την απουσία δομών, οι Maruja ενσαρκώνουν το απρόβλεπτο της τζαζ και τη δύναμη του πανκ. Οι ζωντανές τους εμφανίσεις είναι «τελετουργικές», όπως περιγράφουν οι οπαδοί τους. Ο Wilkinson βλέπει αυτές τις εμφανίσεις ως εξορκισμούς συναισθημάτων: «Παραδινόμαστε ολοκληρωτικά στο κοινό. Η τρωτότητα γίνεται δύναμη». Και μέσα από αυτή τη δύναμη, η μουσική τους αποκτά μια μοναδική δυναμική, γεφυρώνοντας τη σκηνή με το κοινό.
Η τζαζ και το πανκ, δύο διαφορετικά είδη, μοιάζουν ασύμβατα. Ωστόσο, οι Maruja βρίσκουν κοινά σημεία που τους επιτρέπουν να δημιουργήσουν κάτι μοναδικό. «Η τζαζ ήταν η μουσική της εργατικής τάξης, όπως και το πανκ», εξηγεί ο Jacob Hayes. «Και τα δύο προάγουν την ελευθερία και την έκφραση της απογοήτευσης».
Το τραγούδι “Zeitgeist” ενσαρκώνει αυτή τη δυαδικότητα. Αντικατοπτρίζει την αγωνία μιας γενιάς που βιώνει το Brexit, την κλιματική κρίση και τις συνέπειες της πανδημίας. Μέσα στο χάος, όμως, ξεπροβάλλουν στιγμές εξαιρετικής ομορφιάς. Οι νότες του σαξοφώνου δημιουργούν μικρές αναλαμπές ελπίδας, ενώ ο δυναμικός ρυθμός του κομματιού προσθέτει στην ένταση που εκπέμπει.
Η μουσική των Maruja δεν είναι μόνο καλλιτεχνική. Συνδέεται με την πραγματικότητα του σύγχρονου κόσμου. Τα τραγούδια τους εξετάζουν τη διαφθορά, την ψυχική υγεία και τον πόλεμο, χωρίς να χάνουν τη σύνδεση με τον άνθρωπο. «Δεν γράφουμε για να αναδείξουμε τα προβλήματα μόνο», λέει ο Wilkinson. «Γράφουμε για να δείξουμε ότι υπάρχει ελπίδα για αλλαγή».
Οι Maruja δεν κυνηγούν την επιτυχία, κυνηγούν την αλήθεια· αυτή που σε σοκάρει και σε κάνει να νιώθεις
Αυτός ο στόχος τους καθιστά περισσότερο από μουσικούς. Γίνονται φορείς αλλαγής. Ο μπασίστας Matt Buonaccorsi βλέπει τη μουσική ως τρόπο διαχείρισης της συλλογικής απογοήτευσης. «Οι άνθρωποι στρέφονται στους καλλιτέχνες όταν αισθάνονται ανίσχυροι. Και εμείς παίρνουμε αυτή την ευθύνη στα σοβαρά». Με τέτοια φιλοσοφία, οι Maruja παραμένουν πιστοί στην αποστολή τους.
Η ειλικρίνεια είναι το στοιχείο που ξεχωρίζει τους Maruja. Σε έναν κόσμο που κυνηγά την τελειότητα, οι ίδιοι επενδύουν στα ελαττώματά τους. Ο αυτοσχεδιασμός εξασφαλίζει ότι κάθε εμφάνιση είναι μοναδική. Το κοινό τους το αισθάνεται. «Όταν ανοιγόμαστε στο κοινό, το κοινό το αντιλαμβάνεται. Είναι μεταδοτικό», λέει ο Wilkinson.
Οι Maruja δεν περιορίζονται από είδη ή κατηγορίες. Ο ήχος τους εξελίσσεται συνεχώς. «Δεν ενδιαφερόμαστε να ενταχθούμε σε κάποια σκηνή», δηλώνει ο Hayes. «Η μουσική μας είναι συναίσθημα, ό,τι κι αν μοιάζει αυτό τη στιγμή που το εκφράζουμε». Η μουσική τους αντικατοπτρίζει το χάος και την ομορφιά της εποχής μας. Είναι μια ωμή δύναμη που αρνείται να συμμορφωθεί. «Όπου μας πάει το χάος», απαντάει ο Wilkinson για το μέλλον τους. Οι Maruja δεν κυνηγούν την επιτυχία. Κυνηγούν την αλήθεια. Αυτή που σε σοκάρει και σε κάνει να νιώθεις άβολα.