Μια νύχτα που δεν ανήκε ούτε στο φως ούτε στο σκοτάδι, αλλά κάπου ανάμεσα, εκεί που αντηχεί η φωνή του Ronny Moorings. Στις 27 Μαρτίου, οι τοίχοι του Temple στην Αθήνα έμειναν να κρατούν μυστικά. Τα κουβαλούσαν οι Clan of Xymox, θρύλοι της darkwave σκηνής, και τα ξετύλιγαν μπροστά σε ένα κοινό που ήξερε γιατί βρέθηκε εκεί: για να συγκινηθεί χωρίς εξηγήσεις, να χορέψει χωρίς ρυθμό και να χαθεί χωρίς προορισμό.
Φωτογραφίες: Σπύρος Ανδρομανέσκος
Κείμενο: Καλλιόπη Βακαλοπούλου
Tango Mangalore
Απόψε, ο Tango Mangalore μάγεψε το κοινό με μια εκρηκτική εμφάνιση γεμάτη πάθος και δημιουργικότητα. Στην κατάμεστη αίθουσα, ένωσε το παραδοσιακό tango με σύγχρονες επιρροές και ήχους από όλο τον κόσμο. Η ατμόσφαιρα ήταν έντονα συναισθηματική, με τους θεατές να παρακολουθούν καθηλωμένοι κάθε νότα.
Η μουσική του κινείται ανάμεσα στη μυθοπλασία και το συναίσθημα, στήνοντας κάθε τραγούδι σαν ιστορία για χαμένους ναύτες, μετενσαρκώσεις και εσωτερικούς δαίμονες. Το set του λειτούργησε σαν τελετουργία: μια αφήγηση του θανάτου της ναυτικής του περσόνας και της μετεμψύχωσης σε έναν μεταφυσικό ήρωα. Οι ρυθμοί του tango διαπλέκονταν με folk και jazz πινελιές, δημιουργώντας μια μουσική γέφυρα μεταξύ εποχών και πολιτισμών.
Η σκηνική του παρουσία εντυπωσιακή και δυναμική, με τους θεατές να συμμετέχουν ενεργά, παγιδευμένοι στο ατμοσφαιρικό του σύμπαν. Αν και σχετικά νέος στην ελληνική σκηνή, η αποδοχή του Tango Mangalore ήταν θερμή και η εμφάνισή του έκλεισε με encore – ένα απρόσμενο, αλλά καθόλου απρόσκλητο δώρο.
Clan of Xymox
Κι έπειτα, οι Clan of Xymox ανέβηκαν στη σκηνή όπως ακριβώς περιμέναμε – ήσυχα, σχεδόν αόρατα, για να μεταμορφώσουν τον χώρο με τον ήχο τους. Ο Ronny Moorings, πιστός στη σκηνική του αύρα, δεν χρειάστηκε τίποτα παραπάνω από μια κιθάρα και λίγα λόγια για να καθηλώσει. Κάθε κομμάτι – από τα διαχρονικά “A Day” και “Louise” μέχρι στιγμές από το πρόσφατο “Exodus” – λειτούργησε σαν υπενθύμιση ότι αυτή η μπάντα ποτέ δεν αναπαύθηκε στις δάφνες της.
Από τα πρώτα κιόλας λεπτά, η ένταση ήταν απτή. Τα ηλεκτρονικά στοιχεία και οι βαριοί ρυθμοί καθήλωσαν, με τον Ronny να αναλαμβάνει τον ρόλο αφηγητή, μεταδίδοντας με κάθε λέξη μια σκοτεινή μυσταγωγία. Η φωνή του, βαθιά και συναισθηματικά φορτισμένη, γέμισε το χώρο με στίχους που έμοιαζαν βγαλμένοι από προσωπικά ημερολόγια εσωτερικών χειμώνων.
Τα φωνητικά αντηχούσαν σαν προσευχές που χάθηκαν στον άνεμο, τα synths έσκιζαν τον αέρα και οι κιθάρες μιλούσαν σε κάποια άλλη διάσταση
Η ροή της συναυλίας ήταν τελετουργική. Οι μουσικοί συνδύασαν ηλεκτρονικά beat με κιθάρες και synths που δημιουργούσαν ένα σχεδόν κινηματογραφικό ηχητικό τοπίο. Το κοινό ακολούθησε πιστά, σαν σε trance, κι ανταπέδωσε με θερμά χειροκροτήματα και απόλυτη προσήλωση.
Αυτό που κάνει τους Clan of Xymox να ξεχωρίζουν δεν είναι μόνο το μουσικό τους παρελθόν, αλλά η ικανότητά τους να δημιουργούν παρόν. Η βραδιά στο Temple δεν ήταν ρετρολαγνική – ήταν ζωντανή. Τα φωνητικά αντηχούσαν σαν προσευχές που χάθηκαν στον άνεμο, τα synths έσκιζαν τον αέρα και οι κιθάρες μιλούσαν σε κάποια άλλη διάσταση, αυτή όπου ο πόνος γίνεται τέχνη.
Οι Clan of Xymox απέδειξαν πως η darkwave δεν είναι μόδα – είναι ταυτότητα
Το κοινό, πολυσυλλεκτικό και εκλεκτικό, ακολούθησε τη μπάντα χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν ήταν εκεί για να επιβεβαιώσει το παρελθόν – ήταν εκεί για να ζήσει το τώρα. Μερικά τραγούδια χορεύτηκαν με τα μάτια κλειστά. Άλλα ψιθυρίστηκαν με στόματα μισάνοιχτα. Όλα, όμως, έφτιαξαν ένα αφήγημα: η νύχτα δεν χρειάζεται φως για να είναι έντονη.
Οι Clan of Xymox απέδειξαν, για ακόμη μία φορά, πως η darkwave δεν είναι μόδα – είναι ταυτότητα. Και όταν συνοδεύεται από support acts όπως ο Tango Mangalore, τότε η εμπειρία γίνεται πλήρης, σαν αρχέγονο παραμύθι χωρίς τέλος.