Όπως συμβαίνει με κάθε heavy metal ιδίωμα, οι απόψεις για το ποια “σκηνή” είναι η καλύτερη σε κάθε περίπτωση, ποικίλουν. Το death metal λοιπόν, δεν θα μπορούσε να είναι εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα. Πολλοί και πολλές ίσως θεωρούν πως η πολεμική “καφρίλα” της Νεοϋορκέζικης σκηνής δεν μπαίνει σε σύγκριση και φυσικά το σέβομαι. Ο γράφων, όμως, ξέρει αρκετά καλά, πως όταν η κουβέντα φτάνει σε εκείνη την αρρωστημένη, old school αισθητική της ωμής βίας και της αποσύνθεσης, όλοι οι χάρτες δείχνουν Tampa, Florida.
Μπορεί να ακούγεται τραβηγμένο, αλλά υπάρχει μια πιθανότητα να ευθύνεται η ίδια η πόλη γι’ αυτό, μιας και η πολιτεία της Florida για πολλά χρόνια, βρισκόταν στην κορυφή της λίστας με τα πιο βίαια εγκλήματα. Οι αριθμοί της έκαναν την California να φαντάζει παιδική χαρά. Η “λαίμαργη”, χωρίς όρια κατανάλωση βίας, έφερε πιθανώς την εκλογίκευση της και ίσως να προκάλεσε ένα αρνητικό φαινόμενο. Αυτό με τη σειρά του τροφοδότησε την pop κουλτούρα και το metal απλά “επέστρεψε” αυτήν την πραγματικότητα στον “ιδιοκτήτη” της, μέσα από νότες.
Η “λαίμαργη”, χωρίς όρια κατανάλωση βίας, έφερε πιθανώς την εκλογίκευση της και ίσως να προκάλεσε ένα αρνητικό φαινόμενο
Από την άλλη, όπως και στην περίπτωση της NOLA σκηνής, ίσως με κάποιο περίεργο τρόπο να φταίει η κατάφωρη υγρασία των βάλτων που τρυπάει το μυαλό και το σώμα. Σε συνδυασμό με την ύπουλη επικινδυνότητα τους, μπορεί να σε οδηγήσει στην παραλογισμό. Όποια κι αν είναι η αιτία, η σκηνή της Tampa είναι αυτή που “γέννησε” ονόματα όπως Morbid Angel, Deicide και Obituary. Για να μην ξεχνιόμαστε, η Florida είναι επίσης συνυπεύθυνη για την ύπαρξη των Death. Οι τελευταίες δύο προτάσεις λοιπόν, έχουν την δυνατότητα να λήξουν την παραπάνω συζήτηση. Ωστόσο, ξεκινάει μία νέα, αυτή που αφορά την νέα κυκλοφορία των Obituary.
Το “Dying of Everything” είναι η 11η δουλειά των Obituary μέσα σε μια περίοδο 34 ετών, που ξεκινά από την κυκλοφορία του ωμότατου και μακάβριου “Slowly We Rot” το μακρινό 1989. Έναν χρόνο μετά, το “Cause of Death” ακολούθησε σε παρόμοιο ύφος και για πολλούς/ές – όχι για μένα – οι Obituary, δεν κατάφεραν από τότε να ξαναπιάσουν εκείνη την απόδοση. Το “The End Complete” τελειοποίησε το χαμηλό κούρδισμα και ανακάλυψε την doom metal δυστοπία. Το “World Demise” εισήγαγε samples και ένα χαρακτηριστικό hardcore groove, που τελειοποιήθηκε στο “Back From the Dead” και εξελίχθηκε στο “Frozen In Time“.
Τα “Xecutioner’s Return” και “Darkest Day” έφεραν περισσότερο “όγκο” στις παραγωγές και έναν αναγεννημένο Donald Tardy στα τύμπανα. Το πολύ γρήγορο και βίαιο “Inked In Blood” άργησε 5 χρόνια, αλλά έβαλε ξανά στο προσκήνιο τους δήθεν “ξοφλημένους” Obituary και το ομώνυμο album έκλεισε τον τρίτο – ας πούμε – μουσικό κύκλο τους, με το χαρακτηριστικό ‘90s groove που τους καθιέρωσε.
Τα solos του Ken Andrews είναι τα προβλεπόμενα και η ταχύτητα στις μπασογραμμές του Terry Butler θυμίζουν έντονα αυτήν του Daniel Tucker
Βλέποντας την μεγάλη εικόνα μιας πορείας που διανύει την 4η δεκαετία, αντιλαμβάνεσαι αμέσως ότι οι Obituary κάθε τόσο ανακάλυπταν κάτι, που στην πορεία τους ακολουθούσε από κοντά και εμφανιζόταν σε κάθε τους νέα κυκλοφορία, χωρίς να περιπλέκει την κατάσταση.
Σύμφωνα με τους Obituary, το νέο album επιστρέφει την μπάντα στον πρώιμο ήχο της. Το επιβεβαιώνω. Το Dying of Everything ακούγεται “λερωμένο”, έχει αναλογικό τόνο, είναι απλό μα πάνω απ’ όλα, δεν είναι ούτε μια στιγμή βαρετό. Οι Obituary γνωρίζουν τον εαυτό τους, γνωρίζουν τι ακριβώς κάνει τα κομμάτια τους να “δουλεύουν” και επιμένουν σε αυτό. “Μας ξέρετε, είμαστε κάπως άνθρωποι των σπηλαίων, δεν μας αρέσει να αλλάζουμε και πολύ”, λέει ο John Tardy μαρτυρώντας σε μια πρόταση την ψυχοσύνθεση των Obituary.“
Μας αρέσει να το κάνουμε τόσο-όσο, αλλά είμαστε πολύ μεγάλοι για να αλλάξουμε πάρα πολύ, νομίζω. Έτσι, αυτό που μπορείτε να περιμένετε είναι ένα album βαρύ και σφυροκοπημένο”. Ο Donald Tardy παίρνει οποιοδήποτε riff “ξεδιπλώνει” η κιθάρα του Trevor Peres και βάζει απίστευτο groove. Τα solos του Ken Andrews είναι τα προβλεπόμενα και η ταχύτητα στις μπασογραμμές του Terry Butler θυμίζουν έντονα αυτήν του Daniel Tucker. Ο John, έχοντας αφήσει σε μεγάλο βαθμό τα εφε “αηδίας” και τον θεατρινισμό, κρατάει την ουσία και αποδεικνύει πως αν θες να είσαι “κάφρος”, η ηλικία δεν αποτελεί εμπόδιο.
Αν το “I’m In Pain” θεωρείται η καλύτερη εισαγωγή album των Obituary, τότε το καταιγιστικό “Barely Alive” βάζει στο μυαλό την αμφιβολία. Μια επιθετική κομματάρα με τη δύναμη του ψυχωτικού, που ενσαρκώνεται απόλυτα στα φωνητικά. Τα blast beats εκβιάζουν την προσοχή σου μέχρι την μέση, που οι τόνοι για λίγο χαμηλώνουν και επιστρέφουν λίγο μετά, για να φτιάξουν ένα σκληρό κι απότομο τέλος.
Τα blast beats εκβιάζουν την προσοχή σου μέχρι την μέση, που οι τόνοι για λίγο χαμηλώνουν και επιστρέφουν λίγο μετά, για να φτιάξουν ένα σκληρό κι απότομο τέλος
Το “The Wrong Time“, είναι ένα από δύο singles που κυκλοφόρησαν οι Obituary λίγο καιρό νωρίτερα. Είναι πιο ατμοσφαιρικό, με ένα υπερτίμιο sludgy riff, από αυτά που προσωπικά γουστάρω και πάντα “στήνομαι” για να ακούσω. Χάρη στον επαναληπτικό τόνο, ο ρυθμός του προσφέρεται για headbanging. Ένα πολύ σύντομο solo, έρχεται για να βάλει την πρώτη thrash metal πινελιά.
Συνέχεια με Without a Conscience και το κομμάτι αυτό είναι η επιτομή της απλότητας. Οι Obituary εδώ βγάζουν αυτούσια την doom metal πλευρά τους, αυτή που δίχασε πολλούς παλιούς φίλους αλλά τράβηξε πολλούς καινούριους. Το riff είναι χαμηλοκουρδισμένο και ακούγεται σαν να “ζυγίζει” μισό τόνο. Στα Back From the Dead και Frozen In Time, θα βρείτε σίγουρα 5-6 κομμάτια σαν κι αυτό. Αν έχετε καιρό να ακούσετε samples από πολεμικές ριπές, θα τις βρείτε στην εισαγωγή του War. Θα περίμενε κάποιος να βγάζουν μια άβολη αίσθηση αλλά κάτι τέτοιο εδώ δεν συμβαίνει.
Για άλλη μια φορά, το απλό δεν σημαίνει απαραίτητα και βαρετό και η δύναμη δεν είναι οπωσδήποτε συνυφασμένη με την ταχύτητα. Ο όγκος και η “σκοταδίλα” εδώ περισσεύουν, ως αποτέλεσμα μιας μουντής και “μπουκωμένης” μπασογραμμής. Το ομώνυμο κομμάτι δεν είναι τίποτα άλλο από ένα thrash metal “διαμαντάκι”, από αυτά που πάντα κοσμούν τις κυκλοφορίες των Obituary. Εδώ κουμάντο μοιάζει να κάνει ο Andrews. “Τούπα-τούπα” συνδυάζονται με κοφτό riffage και το γνωστό πιασάρικο groove των Obituary. Ένα από τα πιο “παίρνω αυτό που θέλω” παραδείγματα του Dying Of Everything.
Το Dying of Everything ακούγεται “λερωμένο”, έχει αναλογικό τόνο, είναι απλό μα πάνω απ’ όλα, δεν είναι ούτε μια στιγμή βαρετό
Το πρώτο κομμάτι που μοιάζει να καθοδηγείται από τον John Tardy, είναι το “My Will to Live“. Ο τύπος εδώ βγάζει τα καλύτερα στοιχεία της απο χιλιόμετρα αναγνωρίσιμης φωνής του. Εδώ θα βρείτε άλλο ένα χαρακτηριστικό riff, αλλά και κάποια noisy στοιχεία που προκαλούν χαοτική αίσθηση. Θα έλεγα ότι είναι η μία από τις δύο περιπτώσεις που θυμίζουν το “Word Demise“. Η σαμπαθική doom metal εισαγωγή του “By the Dawn“, διακόπτεται απότομα από blast beats και “νευρικά” solos που συνδυάζονται ή εναλλάσσονται. Κυριαρχεί κι εδώ το στοιχείο της επανάληψης, που συναντήσαμε στο δεύτερο κομμάτι. Χωρίς αμφιβολία, είναι κι αυτό ένα ακόμα “βέλος στην φαρέτρα” των Obituary.
Το drumming στο “Weaponize the Hate” δημιουργεί πολεμικό σκηνικό. O John ακούγεται σαν να θέλει να σύρει το αντίπαλο “στρατόπεδο” σε γενικευμένη σύρραξη. Το “τρέμουλο” στην κιθάρα είναι στοιχειωτικό. Tο “βάρος” από ακόμα ένα sludgy riff, δεν μπορεί να αλλάξει στο ελάχιστο το σαρωτικό ύφος αυτού του κομματιού. Πλησιάζοντας στο τέλος, φτάνουμε στην υπερκομματάρα που ονομάζεται “Torn Apart“. Το’ χω βάλει στο repeat. Το έχω “λιώσει” τόσο πολύ, που σχεδόν είναι άδικο για το υπόλοιπο album. Μέσα σε 3μησι λεπτά θα βρείς τα πάντα. Την αδρεναλίνη του thrash, την βλοσυρότητα του death, το groove που κινεί πέτρες και τις εναλλαγές που κάνουν το κεφάλι σου “κουρδιστήρι”. Όλα “δεμένα” εξαιρετικά. Κόβω ό,τι θέλετε, μπαίνει άνετα στο top 5 όλης της δισκογραφίας των Obituary.
Μέσα σε 3μησι λεπτά θα βρείς τα πάντα. Την αδρεναλίνη του thrash, την βλοσυρότητα του death, το groove που κινεί πέτρες και τις εναλλαγές που κάνουν το κεφάλι σου “κουρδιστήρι”
Τελευταίο έρχεται το 6λεπτο “Be Warned“. ‘O,τι πιο doom metal θα βρείτε στο “Dying of Everything“. Από μια άποψη είναι το αντίθετο του εισαγωγικού κομματιού, αν υποθέσουμε πως το σύνολο είναι μια “πλάστιγγα” που πρέπει κάπως να ισορροπήσει. Είναι ένας δυστοπικός ύμνος, που η καλύτερη του περιγραφή βρίσκεται στο εξώφυλλο του “World Demise“, κάπου ανάμεσα στα καταθλιπτικά τσιμέντα και τον αρρωστιάρικο καπνό των βιομηχανικών φουγάρων.
Η death metal σκηνή της Tampa έχει έναν ευδιάκριτο, μονολιθικό ήχο. Υπάρχει μέσα του μια απόγνωση και μια απελπισία, που δύσκολα θα την βρεις σε παγωμένες τούνδρες, αλλά ταιριάζει απόλυτα με τον ανυπόφορο ήλιο της Florida. Όλα αυτά, μαζί με ένα μάτσο “τιμωρητικά” riffs, είναι που κάνουν τους Obituary τόσο ξεχωριστούς και το “Dying of Everything”, ένα από τα πιο ντόμπρα heavy metal albums, που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Καλή ακρόαση.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Band: Obituary
Album: Dying Of Everything
Label: Relapse Records
Genre: Death Metal
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 13/01/2023
1. Barely Alive
2. The Wrong Time
3. Without a Conscience
4. War
5. Dying of Everything
6. My Will to Live
7. By the Dawn
8. Weaponize the Hate
9. Torn Apart
10. Be Warned
Obituary
Η death metal σκηνή της Tampa έχει έναν ευδιάκριτο, μονολιθικό ήχο. Υπάρχει μέσα του μια απόγνωση και μια απελπισία, που δύσκολα θα την βρεις σε παγωμένες τούνδρες, αλλά ταιριάζει απόλυτα με τον ανυπόφορο ήλιο της Florida. Όλα αυτά, μαζί με ένα μάτσο “τιμωρητικά” riffs, είναι που κάνουν τους Obituary τόσο ξεχωριστούς και το "Dying of Everything", ένα από τα πιο ντόμπρα heavy metal albums, που έχεις ακούσει εσχάτως.