Τα τελευταία χρόνια, ένα παράξενο υποείδος του τρόμου κερδίζει έδαφος — αυτό που αφαιρεί από αγαπημένους χαρακτήρες την αρχική τους γοητεία και τους μετατρέπει σε τρόφιμους ταινιών slasher. Από το ανατριχιαστικό “Winnie-the-Pooh: Blood and Honey” μέχρι το ερασιτεχνικό “Mouse of Horrors”, το συγκεκριμένο ρεύμα επιδιώκει να σοκάρει, να διασκεδάσει ή έστω να κεφαλαιοποιήσει πάνω στην παιδική νοσταλγία. Η ιδέα, στα χαρτιά, παραμένει ενδιαφέρουσα. Παίρνεις ένα σύμβολο αθωότητας και το βυθίζεις στον αιματοβαμμένο τρόμο. Ωστόσο, ο κίνδυνος βρίσκεται πάντα στην εκτέλεση. Αν η προσέγγιση είναι πρόχειρη ή κακή, τότε δεν μιλάμε για ανατροπή αλλά για βεβήλωση — με χαρακτήρες-εικόνες να μετατρέπονται σε τέρατα clickbait χωρίς καλλιτεχνική ή αφηγηματική βάση. Το “Popeye‘s Revenge”, δυστυχώς, είναι ακόμη μια προσθήκη σε αυτή την ολοένα και πιο κουραστική τάση. Και παρά τις υποσχέσεις, καταλήγει να βυθίζεται απευθείας στον πάτο.
Χρόνια μετά από μια τραγική πυρκαγιά και τον φαινομενικό πνιγμό ενός παραμορφωμένου αγοριού ονόματι Popeye (Steven Joseph Murphy), το δάσος του Sweetville παραμένει στοιχειωμένο από τον τοπικό θρύλο. Η Tara (Emily Rose Mogilner) κληρονομεί το κτήμα και ελπίζει να το μετατρέψει σε αξιοθέατο. Μαζί της, παίρνει τον σύντροφό της και μια παρέα φίλων. Καθώς η ομάδα εξερευνά την καταραμένη γη, ο αναστημένος Popeye αρχίζει να τους σκοτώνει έναν έναν. Πλέον ένα σιωπηλό κτήνος, του οποίου η ναυτική στολή και η άγκυρα δημιουργούν σουρεαλιστικά και ανατριχιαστικά πλάνα. Δίπλα του βρίσκεται η Olive (Kelly Rian Sanson), που επαναπροσδιορίζεται όχι ως ερωτικό ενδιαφέρον, αλλά ως διαταραγμένη αδελφή, προσθέτοντας στην ήδη αλλοπρόσαλλη μυθολογία της ταινίας.
Χωρίς όραμα και με σενάριο-χαρτοπόλεμο, το “Popeye’s Revenge” βουλιάζει σε μια θολή, άστοχη παρωδία τρόμου
Ως κάποιος που είναι εξοικειωμένος — και λάτρης — των ταινιών slasher, προσέγγισα το “Popeye’s Revenge” με συγκρατημένη αισιοδοξία. Μου αρέσουν οι δημιουργικές επανερμηνείες, όταν αυτές γίνονται σωστά, και είμαι περισσότερο από πρόθυμος να παρακολουθήσω ένα γκροτέσκο μακελειό να εκτυλίσσεται στο όνομα του πειραματισμού με το είδος. Όμως, αυτό που διαχωρίζει ένα cult classic film από ταινία-content, είναι το όραμα — ακόμα και όταν ο προϋπολογισμός είναι περιορισμένος. Κι αυτό ακριβώς λείπει από το “Popeye’s Revenge”: ένα συνεκτικό όραμα.
Ας ξεκινήσουμε με το σενάριο. Υπογράφεται από τον Harry Boxley και υποτίθεται ότι «βασίζεται» στο πρωτότυπο έργο του E.C. Segar — αν και δύσκολα θα αναγνώριζε κανείς κάτι σχετικό. Το σενάριο είναι ένα συνονθύλευμα από παραγεμισμένες εκθέσεις και τετριμμένα slasher κλισέ. Η υπόθεση πνίγεται σε έναν ωκεανό από μισοτελειωμένες πλοκές, καμία από τις οποίες δεν καταλήγει σε κάτι ουσιαστικό. Οι χαρακτήρες εισάγονται με ασαφή κίνητρα — τα περισσότερα σχετίζονται με σκάνδαλα εξαπάτησης, διαφορές κληρονομιάς ή δημιουργία περιεχομένου στο YouTube. Μόνο και μόνο για να εξοντωθούν με προβλέψιμο και συχνά ακούσια κωμικό τρόπο.
Η απόφαση να παρουσιαστεί ο Popeye ως μουγκός αφαιρεί από τον χαρακτήρα το πιο εμβληματικό του χαρακτηριστικό. Δεν υπάρχει το “I yam what I yam”. Ούτε δηλώσεις με βαριά φωνή, ούτε καν μια αχτίδα της ειρωνικής απειλής που θα μπορούσε να προσφέρει μια τέτοια ατάκα. Περιορίζεται σε έναν γενικό και αδέξιο δολοφόνο με ναυτική στολή — περισσότερο μοιάζει με κούκλα από κατάστημα αποκριών παρά με θαλάσσια απειλή. Υπάρχει μια απελπισμένη προσπάθεια για δημιουργία ατμόσφαιρας, με εφέ ομίχλης και δραματικό φωτισμό, όμως όλα θυμίζουν λεπτή κουρτίνα που καλύπτει πρόχειρες ραφές.
Tο “Popeye’s Revenge” αποτυγχάνει να χτίσει έναν συναρπαστικό μύθο γύρω από τον χαρακτήρα που χρησιμοποιεί
Τα ειδικά εφέ κυμαίνονται από μέτρια έως ντροπιαστικά. Οι δολοφονίες, αν και μερικές φορές ευρηματικές — μια άγκυρα στον καβάλο, ένας εντυπωσιακός στραγγαλισμός — υπονομεύονται από κακόγουστο μακιγιάζ και αίμα με υφή κέτσαπ. Οι CGI σκηνές, ιδιαίτερα η φωτιά στο σπίτι, μοιάζουν σαν να δημιουργήθηκαν σε φορητό υπολογιστή των μέσων του 2000. Επιπλέον, η άγκυρα, που θα έπρεπε να λειτουργεί ως σήμα κατατεθέν της ταινίας, χρησιμοποιείται με τόσο ακανόνιστη λογική ώστε καταλήγει περισσότερο σκηνικό παρά ουσιαστικό στοιχείο πλοκής.
Στη συνέχεια, υπάρχει και το θέμα του τόνου. Ο σκηνοθέτης William Stead ταλαντεύεται ανάμεσα σε σοβαρό τρόμο και νεανικό sexploitation, αφιερώνοντας υπερβολικά πολύ χρόνο σε σκηνές όπου οι ηθοποιοί του —κυρίως οι γυναίκες— εμφανίζονται γυμνές χωρίς αφηγηματικό λόγο. Αυτό θα μπορούσε να συγχωρεθεί σε μια θρασύτατη αναδρομή στα ’80s, όμως εδώ λειτουργεί ως δεκανίκι — μια πρόχειρη προσπάθεια να γεμίσει ο χρόνος οθόνης αντί να αναπτυχθούν οι χαρακτήρες. Κανένας από τους εφήβους (Tara, Dylan, Nick κ.λπ.) δεν έχει αξιομνημόνευτο χαρακτήρα. Οι θάνατοί τους δεν σημαίνουν τίποτα, καθώς δεν είχαν ποτέ σημασία. Δεν είναι χαρακτήρες· είναι timestamps ανάμεσα στις σκηνές των φόνων.
Όπως και άλλες ταινίες τρόμου βασισμένες σε τέτοιους χαρακτήρες, όπως το “Piglet” και το “Cinderella’s Curse”, το “Popeye’s Revenge” αποτυγχάνει να χτίσει έναν συναρπαστικό μύθο γύρω από τον χαρακτήρα που χρησιμοποιεί. Αντί να αξιοποιήσει την πλούσια ιστορία του Popeye — την αντιπαλότητα με τον Bluto, την εξάρτησή του από το σπανάκι, τις ναυτικές του ρίζες — η ταινία πετάει αδέξια αναφορές, ελπίζοντας ότι κάποιος θα ενδιαφερθεί. Ωστόσο, δεν υπάρχει καμία θεματική ανταπόδοση. Είναι σαν το όνομα “Popeye” να ενσωματώθηκε σε ένα γενικό σενάριο slasher μόνο για να αυξηθούν τα SEO hits. Και ίσως να έγινε ακριβώς αυτό.
Το “Popeye’s Revenge” δεν είναι τόσο μια ταινία όσο ένα σύμπτωμα ενός μεγαλύτερου προβλήματος στον ανεξάρτητο τρόμο
Ακόμα χειρότερα, η ταινία δεν δεσμεύεται ούτε από τη δική της υπόθεση. Υπονοεί υπερφυσικά στοιχεία — όπως η ομίχλη και η ονειρική ανάσταση —, πειράζει την ιδέα της εκδίκησης που πηγάζει από το τραύμα και αγγίζει ελαφρώς το οικογενειακό ψυχόδραμα με την ένταξη της Olive. Όμως, τίποτα από αυτά δεν εξερευνάται σε βάθος. Το αποτέλεσμα είναι ένας τρόμος τύπου “checkbox”, χωρίς αληθινή πρόθεση πίσω από τη βία ή την ιστορία.
Το “Popeye’s Revenge” δεν είναι τόσο μια ταινία όσο ένα σύμπτωμα ενός μεγαλύτερου προβλήματος στον ανεξάρτητο τρόμο: η πεποίθηση ότι η αξία του σοκ και η εκμετάλλευση πνευματικής ιδιοκτησίας μπορούν να αντικαταστήσουν την ιστορία, την τέχνη και την πρόθεση. Δεν είναι τρομακτικό, δεν είναι αστείο, δεν είναι έξυπνο και — ίσως το χειρότερο απ’ όλα — δεν είναι καν αξιομνημόνευτα κακό. Απλώς υπάρχει, όπως και τόσα άλλα VOD quickies, για να κεφαλαιοποιήσει έναν τίτλο που δεν θα έπρεπε να είχε αγγιχτεί χωρίς σκοπό.
Αν υπάρχει ένα μάθημα εδώ, είναι το εξής: το γεγονός ότι μπορείς να μετατρέψεις έναν αγαπημένο χαρακτήρα κινουμένων σχεδίων σε είδωλο slasher, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει και να το κάνεις.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Movie: Popeye’s Revenge
Year: 2025
Duration: 79′
Genre(s): Slasher, Horror, Thriller
Director(s): Jason Reitman
Steven Murphy, Emily Mogilner, Connor Powles, Danielle Ronald
Popeye’s Revenge
Μια ιδέα με δυνατότητα πρόκλησης ενδιαφέροντος καταλήγει σε φθηνό προϊόν χωρίς ταυτότητα. Όσοι περιμένουν έστω μια cult εμπειρία θα απογοητευτούν. Το αποτέλεσμα δεν διασώζεται ούτε ως σάτιρα ούτε ως τρόμος· απλώς ξεχνιέται πριν καν τελειώσει.