Ήμουν εκεί τις δύο φορές που οι Celtic Frost επισκέφθηκαν την Αθήνα το 2006 και το 2007. Ήμουν, επίσης, εκεί το 2010, όταν ήρθαν οι Triptykon. Οι Frost είναι ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα και είχα την ευκαιρία να ζήσω ζωντανά τόσο τον Tom Warrior όσο και τον Martin Eric Ain. Έχω υπάρξει τυχερός ως προς αυτό, και οριακά πλήρης από τη ζωντανή εμπειρία τους.
Όταν ο Tom Warrior αποφάσισε να τιμήσει το παρελθόν του παίζοντας ζωντανά τα κομμάτια των Hellhammer, δεν μπορώ να πω ότι είδα αυτήν του την επιλογή με καλό μάτι. Σε μια εποχή που τα reunions γίνονταν με το κιλό, ως μορφή αρπαχτής, δεν έβρισκα λόγο να γίνει κάτι τέτοιο. Ειδικά από τη στιγμή που τα κομμάτια των Hellhammer μετουσιώθηκαν σε αυτά των Celtic Frost, ο λόγος ήταν διπλός.
Με τον ίδιο κυνισμό αντιμετώπισα και τον τωρινό ερχομό των Triptykon, στον οποίο ανακοίνωσαν πως θα έπαιζαν κομμάτια από τους τρεις πρώτους δίσκους των Celtic Frost. Είχα αποφασίσει πως δε με αφορά μια τέτοια κίνηση και δεν ασχολήθηκα παραπάνω. Όμως, όταν δόθηκε η ευκαιρία να τους καλύψω και να γράψω, δεν την έχασα.
Λίγα λεπτά μετά τις 19:00 το εξώφυλλο του To Megatherion εμφανίστηκε ως backdrop, και ένα-ένα τα μέλη ανέβηκαν στη σκηνή. Τελευταίος ο Warrior με το χαρακτηριστικό μαύρο σκουφί, ένα τζάκετ γεμάτο ραφτά των Hellhammer και ένα που έγραφε με black metal γραμματοσειρά vegan. Και μόλις ξέσπασε το riff του “Into The Crypts Of Rays“, όλα άλλαξαν.
Εν αντιθέσει με την εμφάνιση των Triptykon στο Κύτταρο και τα πιο doom χαρακτηριστικά της, εδώ τα κομμάτια παίχτηκαν στο αυθεντικό tempo. Και ο μέτριος ήχος αντί να κάνει τα πράγματα χειρότερα, ενέτεινε την “true” ατμόσφαιρα. Δεν κατάλαβα, όταν ακούγαμε τα bootleg των Hellhammer με το χειρότερο ήχο που μπορούσε να υπάρχει, όλα ήταν τέλεια και τώρα ΔΕΝ ΤΙΜΑΜΕ ΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΜΑΣ; Παρασύρομαι, να με συγχωρείτε.
Το setlist είχε όλα τα αναμενόμενα κομμάτια παιγμένα αρτιότατα. “Dawn of Megiddo“, “Usurper“, “Jewel Throne“, “Morbid Tales“, “Dethroned Emperor“. Οι απαρχές του black metal μπροστά μας ως μια συγκινητική ιστορία, που ακόμα δίνει τα ίδια συναισθήματα.
Αν και το κοινό αποτελούνταν ως επί το πλείστον από νεότερα σε ηλικία άτομα που ήρθαν για τους Parkway Drive, οι Triptykon φάνηκαν να τα κερδίζουν. Ούτως ή άλλως, αν όχι τα συγκροτήματα τα οποία ακούει αυτό το κοινό, τότε σίγουρα τα συγκροτήματα που τα επηρέασαν, προσκυνούσαν τους Celtic Frost. Οπότε, ο συνδετικός κρίκος ήταν δεδομένος. Το δε pit που άνοιξε και κορυφώθηκε στο “Circle of The Tyrants“, το επιβεβαίωσε.
Αν δεν περίμενα κάτι στη ζωή μου, αυτό ήταν να δω τον Warrior να συγκινείται. Κι όμως, το έζησα. Να λέει στον κόσμο πως τον αγαπά, και πως εξαιτίας του ζουν αυτά τα τραγούδια, τα οποία δεν πίστευαν 40 χρόνια πριν πως θα μνημονεύονται. Επίσης, έκανε χιούμορ με τον θεούλη από το κοινό, που ήταν ντυμένος μπανάνα, και το απέδωσε σε κάποια συνωμοσία, Ενώ στο κλείσιμο δήλωσε “I’m too old for this shit“.
Το φινάλε της εμφάνισής τους με το “Necromantical Screams” ήταν ένα μεγαλείο ανατριχίλας, προτού υποκλιθούν εθιμοτυπικά μπροστά μας. Κι εμείς σε αυτούς. Γιατί παραμένουν σπουδαίοι.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Into the Crypts of Rays
Visions of Mortality
Dethroned Emperor
Morbid Tales
Procreation (of the Wicked)
Return to the Eve
Nocturnal Fear
Circle of the Tyrants
Visual Aggression
Suicidal Winds
The Usurper
Jewel Throne
Dawn of Megiddo
(Beyond the) North Winds
Necromantical Screams
Triptykon: Vanja Šlajh (Μπάσο, φωνή), V. Santura (Κιθάρα, φωνή), Thomas Gabriel Fischer (Φωνή, κιθάρα), Hannes Grossmann (Τύμπανα)
Triptykon: Triptykon (OW) | Facebook | Instagram | ReverbNation | Spotify | Twitter | YouTube