Δεν με λες music nerd, ούτε τελείως ροκά. Δόξα τω Θεώ παιδιά, εδώ στο DEPART, έχουμε πολλούς ταλαντούχους αρθρογράφους που μπορούν να σας πουν τα πάντα, σχετικά με τη μουσική, τα νέα της και να σας πουν αφιλτράριστα την άποψη τους για νέους δίσκους που κυκλοφορούν. Ξέρω τι σκέφτεστε. Και εσύ ρε μάγκα που κολλάς με τον David Bowie και το Starman; Για ταινίες δεν γράφεις;
Θα σας απαντήσω πως ναι. Μην με ρωτήσετε κιόλας για τα μουσικά μου γούστα. Την μία στιγμή, μπορεί να με ακούσεις να έχω στην διαπασών τους Slayer και το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο να τραγουδήσω “φαινόμενο είμαι εγώ” από τον αείμνηστο Βασίλη Καρρά. Δεν συνεχίζω για να μην με “φάτε” αλλά, καταλαβαίνετε τι εννοώ. Η ιδέα αυτού του άρθρου, μου ήρθε τελείως τυχαία εχθές που έκατσα και άκουσα αυτό το κομμάτι.
Το έχουμε πάθει από πολύ μικρή ηλικία, να λέμε στίχους ενός κομματιού, χωρίς να δίνουμε ιδιαίτερη έμφαση στο τι λέει αυτό το κομμάτι. Τι μηνύματα θέλει να μεταφέρει. Εγώ λοιπόν, ακούγοντας ξανά το Starman και τραγουδώντας τους στίχους, με τέτοιον τρόπο, που διατάρασσα την ησυχία οποιουδήποτε άλλου εκτός από την δική μου, έδωσα ιδιαίτερη προσοχή στους στίχους και θέλησα να δώσω την ερμηνεία του μηνύματος που περνάει ο Bowie. Τουλάχιστον στα δικά μου μάτια.
To Starman που ακούστηκε για πρώτη φορά το 1972, μιλάει για μια οντότητα διαστημική, η οποία θέλει να έρθει στην Γη, για να μοιραστεί το “κοσμικό jive του” με τον κόσμο και ιδιαίτερα με την νεολαία, την οποία ο Bowie πάντα επικροτούσε σε συνεντεύξεις του. Ο τραγουδοποιός έλεγε πως, οι νέοι έχουν προοδευτικό μυαλό και πως μπορούν να αντιληφθούν πιο εύκολα το μήνυμα του και αυτό φαίνεται και εδώ, σε αυτό το κομμάτι.
Let the children lose it. Let the children use it . Let all the children boogie.
Ο “Starman” θέλει να μοιραστεί αυτό του το χάρισμα με τον κόσμο, αλλά ο περισσότερος κόσμος θεωρεί πως, ίσως, δεν είναι έτοιμος για το μήνυμα του. Και όμως, δεν είναι κάτι δύσκολο. Είναι μια απλή δράση. Μια δράση που απαιτεί μια “παιδική αθωότητα” στην προσέγγιση της. Η διαστημική αυτή οντότητα, σε αντίθεση με ταινίες για παράδειγμα, όπου την βλέπουμε να έρχεται, προκειμένου να καλυτερεύσει τον κόσμο, καταλαμβάνοντας τον, εδώ δεν έχει αυτή τη προσέγγιση.
Το αντίθετο μάλιστα. Το τραγούδι του Bowie, δείχνει ότι ο καθένας μας έχει ήδη τα εφόδια να είναι η καλύτερη έκδοση του εαυτού του. Πως, δεν είναι κακό κάποιες φορές, να ξεφεύγεις, να αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο να απολαύσει την ζωή, που εδώ ερμηνεύεται με τον χορό, που είναι μια από τις απολαύσεις της ζωής. Και ακόμη και αν ο Starman είναι κάτι το διαφορετικό, κάτι το εξωγήινο, υπάρχει η δυνατότητα για να αφομοιωθεί κάτι καινούργιο και υπάρχουν μυαλά που θα το δεχτούν, όσοι σκεπτικιστές και αν υπάρχουν εκεί έξω ( “Don’t tell your papa or he’ll get us locked up in fright“)
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ, μεγαλώνοντας (που λέει ο λόγος 27 είμαι), θεωρώ πως το να υπάρχει τραγούδι, που να εξυμνεί την ανθρωπότητα και τις δυνατότητες της και να ωθεί τον άνθρωπο να είναι η καλύτερη πιθανή έκδοση του εαυτού του, μου φαίνεται περίεργο, αν και θετικό. Ειδικά, σε μια εποχή, όπου κάθε είδηση που ακούμε, έχει να κάνει με κάτι κακό. Σε μια εποχή, όπου υπάρχει πάντοτε μια υποσκάπτουσα και κάποιες φορές, ξεκάθαρη αίσθηση μιας επερχόμενης καταστροφής, από ενέργειες του ίδιου του ανθρώπου.
Αλλά αυτό το κομμάτι συμβολίζει, το ποιος ήταν και θα είναι ο David Bowie. Πρωτοπόρος, καινοτόμος, με διάθεση να μεταδώσει το μήνυμα του, σε αυτούς που ήταν και θα είναι πραγματικά διατεθειμένοι να ακούσουν. Αρνούμαι να πω και εγώ ότι έχει φύγει από αυτόν τον κόσμο. Ακόμα περιμένω, όπως τον συντάκτη μας τον Φοίβο, την μελλοντική του ανάσταση και τον νέο του δίσκο.