Έχω μεγαλώσει με “Το Κοράκι”. Είναι μια από τις πολύ αγαπημένες μου ταινίες και ο λόγος που ασχολήθηκα με την πιο σκοτεινή αισθητική. Για όνομα του Θεού, δύο αφιερώματα έχω γράψει σε αυτό το site και στην πρόσφατη προβολή του στο Midnight Express έκλαιγα σα μωρό. Σημαίνει πολλά αλλά για να είμαι δίκαιος, δεν είμαι από αυτούς που θα απέρριπταν εξαρχής μια προσπάθεια επαναφήγησης της ιστορίας του Eric Draven. Ακόμα και η ιδέα της μεταφοράς του κόμικ σε ένα σχεδόν αφηρημένο animation με βρίσκει να ενθουσιάζομαι. Όμως στο remake με πρωταγωνιστή τον Bill Skarsgård τα φίδια με έζωσαν από νωρίς.
Από το 2009 η συγκεκριμένη ταινία θέλει να γυριστεί. Σκηνοθέτες παραιτούνται διαρκώς από το project όπως και οι πρωταγωνιστές. Σε σημείο που φαίνεται πως οι παραγωγοί κανούν κουμάντο και όχι κάποιος δημιουργός με πραγματική κάψα. Αν ο John Woo έλεγε ότι θέλει να επιχειρήσει ένα remake, εγώ θα τσίριζα. Όμως κανείς από τους εμπλεκομένους δε φαίνεται να το ήθελε πραγματικά. Μέχρι που ο Rupert Sanders (ο οποίος έχει φάει πολύ λάσπη για το αξιοπρεπέστατο “Ghost In The Shell”) δέχεται να κυλιστεί στη λάσπη. Και ναι, κυλιέται. Πολύ.
Στο σενάριο της ταινίας, ο Eric και η Shelly γνωρίζονται σε ένα κέντρο αποτοξίνωσης. Αυτός έχει περάσει μια βαθιά τραυματική ζωή, εκείνη κυνηγιέται από έναν μεγαλοβαρώνο ναρκωτικών καθώς έχει αποδεικτικά στοιχεία που θα τον καταστρέψουν. Αποδρούν από το ίδρυμα και βυθίζονται στην καψούρα τους, στα ναρκωτικά και στη μουσική. Όμως τα δίχτυα του αρχικακού τους αρπάζουν και τους στέλνουν στον άλλο κόσμο. Μέχρι τουλάχιστον ο Eric να γυρίσει και να αναζητήσει τους υπαίτιους για να τους εκδικηθεί. Και στην πορεία να μάθει κάποιες αλήθειες που θα τον σοκάρουν.
Θα μπορούσα να δεχτώ την προσπάθεια να ξαναγραφτεί η ιστορία του Κορακιού με νέους όρους αν αυτό πρώτα και κύρια έδειχνε σεβασμό στην μυθολογία του Barr. Αυτή όμως πετιέται από το παράθυρο στο όνομα του franchise. Έτσι, αντί για γοτθική εικονογραφία και τραγικό ρομαντισμό έχουμε μια σύγχρονη sadboy αισθητική που δεν επικεντρώνεται πουθενά, είναι εξίσου σκοτεινή με ένα μέτριο βιντεοπαιχνίδι και δεν έχει πάθος σε τίποτα. Αν και η φωτογραφία ώρες-ώρες δείχνει ότι κάτι καλύτερο θα μπορούσε να γίνει, αυτό δε συμβαίνει ποτέ.
Γιατί δεν ξέρει τι θέλει να κάνει με αυτά που της δίνονται και ως εκ τούτου κάνει διαρκώς κύκλους γύρω από τα ίδια θέματα. Χρησιμοποιεί άστοχα τη μεταφυσική χροιά και το soundtrack πιθηκίζοντας τη σαφή και οριοθετημένη αισθητική της πρωτότυπης ταινίας. Παρατραβά τις όψεις του σεναρίου που δεν ενδιαφέρουν κανέναν και μειώνει τον αντίκτυπο των κορυφώσεων. Και ενδιάμεσα για να κρύψει τις ατέλειές του, προσφέρει παράλογα πολύ αίμα. Το πρωτότυπο δε χρειάστηκε χυμένα σπλάχνα και σπασμένα κόκκαλα για να είναι γκροτέσκο. Αυτό παραπροσπαθεί και αποτυχάνει. Έτσι κάθε σκηνή που περιλαμβάνει αιματοχυσία δε «δένει» με το υπόλοιπο κάδρο αλλα καταλήγει να το λεκιάζει.
Αν κάτι, επιπλέον με εξοργίζει στη συγκεκριμένη ταινία, είναι η παντελής έλλειψη χημείας μεταξύ του Bill Skarsgård και της FKA Twigs. Το μόνο που εκπέμπουν είναι μια λαγνεία, ένα κοινό τραύμα και τίποτα που να τους δένει στο επίπεδο που δικαιολογεί όλο το υπόλοιπο σενάριο. Φαίνονται σχεδόν αμήχανοι στο να δεθούν ή να υπερτονίσουν έναν έρωτα που ξεπερνά το θάνατο. Στην πρωτότυπη ταινία ο Eric χαιδεύει τη Shelly τόσο τρυφερά που σε πείθει ότι φοβάται μην τη ραγίσει, την κοιτάει ως ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Εδώ τίποτα από αυτά δεν ισχύει.
Και μιλώντας συγκεκριμένα περί του Skarsgård, δε λέω. Είναι ένα από τα μεγάλα νέα ονόματα του star system και δικαιολογημένα. Αλλά αν κάποιος δει αυτήν την ταινία ως πρώτη επαφή μαζί του δε θα πειστεί. Γιατί φαίνεται σα να μη θέλει να είναι πραγματικά εκεί καθόλη τη διάρκεια της ταινίας. Κάνει ό, τι καλύτερο μπορεί, όμως δεν είναι δοσμένος. Γιατί μέσα του δεν πιστεύει στην ταινία παρά μόνο στα λεφτά που θα του δοθούν. Και είναι κρίμα.
Μια σαφής «ταινία παραγωγών» που αντί να μιλήσει για τον τραγικό έρωτα, απευθύνεται σε edgy gamers που μόλις δουν βαμμένο μάτι και κατάνα θα βιαστούν να ταυτιστούν. Και θα μπορούσε να έχει γίνει κάτι τουλάχιστον μέτριο αλλά με συμπαθητικές ιδέες και –προπάντων- σεβασμό. Ντροπή.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Movie: The Crow
Duration: 111′
Year: 2024
Director: Rupert Sanders
Genre(s): Action, Crime, Fantasy, Romance, Horror
Bill Skarsgård, FKA Twigs, Danny Huston
The Crow
Παρά τη δυναμική του ονόματος και τις προσδοκίες, το νέο "The Crow" χάνει τον πυρήνα της αυθεντικής ιστορίας. Αντί για ένα συγκινητικό ταξίδι, παραδίδει μια άψυχη, επιφανειακή εκδοχή που δεν αγγίζει ούτε την καρδιά ούτε το μυαλό του θεατή.