Υπάρχουν στιγμές που θέλω να περάσουν 1-2 ημέρες για να επεξεργαστώ τι “αποτύπωμα” μου έχει αφήσει μία συναυλία. Κατά πόσο αυτό που είδα και ένιωσα ήταν ένας πρόσκαιρος ενθουσιασμός ή τελικά μία σπουδαία εμφάνιση. Πριν λίγες ημέρες είχα γράψει ένα άρθρο για τους Ολλανδούς Epica και το πόσο έχουν εξελιχθεί και ωριμάσει ως συγκρότημα.
Ιδιαίτερα στον επίλογο του άρθρου είχα σημειώσει ότι η εξέλιξη τους δεν είχε να κάνει μόνο με τους τελευταίους τους δίσκους αλλά και με τις ζωντανές εμφανίσεις τους. Kάτι που είχα διαπιστώσει και στη συναυλία τους στο Release το καλοκαίρι του 2022. Η δεύτερη φορά που θα τους έβλεπα θα ήταν στον υπέροχο χώρο του Floyd, 26 Οκτωβρίου 2023. Οι προσδοκίες που είχα για μία καλή εμφάνιση διαλύθηκαν από το πρώτο τραγούδι τους. Αυτό που είδα και βίωσα δεν ήταν καλό, ήταν ισοπεδωτικό!
Οι Epica το βράδυ της 26ης Οκτωβρίου πέρασαν στο πάνθεον των λίγων και πραγματικά σπουδαίων εμφανίσεων που έχουμε δει σε κλειστό χώρο. Τι και αν τελευταία στιγμή ο αρχηγός του συγκροτήματος, Mark Jansen, αποφάσισε να μείνει πίσω στην πατρίδα, δίπλα στην οικογένεια του, καθώς έγινε πατέρας. Tι και αν ο αντικαταστάτης του Asim Searah χρειάστηκε να μάθει όλο το setlist μέσα σε λίγες ημέρες. Οι Epica από το εναρκτήριο τραγούδι, “Abyss of time – countdown to singularity”, μας πήραν την ανάσα και μας την κράτησαν μέχρι την τελευταία νότα του “Consign To Oblivion“.
Οι Ολλανδοί εμφανίστηκαν σε ετοιμότητα, χωρίς να αφήσουν καμία παραφωνία να φανεί. Δεμένοι και απίστευτα συγχρονισμένοι μεταξύ τους, σαν να έχουν γεννηθεί για να είναι από την 1η μέρα μαζί. Ο lead κιθαρίστας Isaac Delahaye, η σημαντικότερη προσθήκη που έχει γίνει ποτέ στις τάξεις του συγκροτήματος, ανέλαβε τα ηνία και με την πολύτιμη συνδρομή του πάντα κεφάτου Coen Janssen οδήγησαν το συγκρότημα σε μία ονειρική εμφάνιση.
Ξεχωριστή μνεία θα μου επιτρέψετε να κάνω για την τραγουδίστρια του συγκροτήματος Simone Simons. Δεν αφορά την, πάντα, εξαιρετική φωνή της, αλλά τη σκηνική της παρουσία. Το πόσο δηλαδή έχει αναπτύξει τα επικοινωνιακά της χαρακτηριστικά με το κοινό. Παράλληλα δεν φοβάται να “τσαλακώσει” την εικόνα της συμμετέχοντας κάθε φορά σε ομαδικό headbanging με τα υπόλοιπα μέλη.
Ιδιαίτερα στο “The essence of Silence” τα έδωσε όλα. Λίγο πριν εμφανιστούν άκουσα κακεντρεχή σχόλια να τη χαρακτηρίζουν “ξινή”, που δεν κάνει πολλά πράγματα πάνω στην σκηνή. Η Simone απέδειξε ακριβώς το αντίθετο. Με ένα νεύμα της μάγευε το κοινό.
Από εκεί και πέρα το setlist της βραδιάς το βρήκα ιδανικό ώστε να κρατά σε εγρήγορση το κοινό, προσφέροντας στιγμές απόλυτου headbanging, συμφωνικών ορχηστρικών ελεγειών και μαγικής ατμόσφαιρας, όπως π.χ. στο “Rivers” όπου όλοι μας ανάψαμε τους φακούς στα κινητά μας με παρότρυνση της Simone. Εκπροσώπηση είχε και η τελευταία τους κυκλοφορία, το EP “The Alchemy Project“, με δύο τραγούδια τα “The Final Lullaby” και “The Miner”.
Στην ισοπεδωτική εμφάνιση των Ολλανδών έρχονται να προστεθούν δύο σημαντικά πλεονεκτήματα:
- Η τρομερή σκηνοθεσία από πλευράς φωτισμού όπου σε συνδυασμό με το οπτικό υλικό που έδειχνε το video wall, στην πλάτη του συγκροτήματος, δημιούργησαν το τέλειο περιβάλλον για το κάθε τραγούδι.
- Και το δεύτερο ήταν ο ήχος. Το Floyd αποδεικνύεται λίρα 100%, κάτι που διαπιστώσαμε σταδιακά στις 3 ημέρες των Blind Guardian. Τότε, μέρα με τη μέρα οι αρμόδιοι έβλεπαν που χωλαίνει και φρόντιζαν να τον βελτιώνουν. Ιδιαίτερα στους Epica, όπου έχουν και πιο “δύσκολο” ήχο λόγω των πλήκτρων και του σημαντικού και όχι συνοδευτικού ρόλου όπως στους Γερμανούς, μετά τα δύο πρώτα τραγούδια “Abyss of time – countdown to singularity” και “The Essence Of Silence” ήταν πολύ καλός. Μακάρι και άλλα club να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Floyd.
Η τέλεια βραδιά έκλεισε με ένα επίσης εξαιρετικό encore, καθώς τα “Cry For The Moon“, “Beyond The Matrix” (στο οποίο οι περισσότεροι βρεθήκαμε να χοροπηδάμε) και “Consign To Oblivion” (όπου είχαμε έναν μικρό χαμούλη με “wall of death” στην αρένα) αποτέλεσαν έναν αξέχαστο επίλογο. Στα highlight της βραδιάς να συμπεριλάβω και τα γενέθλια του Asim, για τον οποίο τραγουδήσαμε το happy birthday, αλλά και την μοναδική αφιέρωση στο νέο μέλος της οικογένειας του Mark Jansen, όπου το road crew μάς τράβηξε σε βίντεο να φωνάζουμε καλώς ήρθες!
Οι Epica βρίσκονται στην καλύτερη στιγμή της καριέρας τους, αυτό είναι ολοφάνερο. Mε σκληρή δουλειά και χωρίς εγωισμούς, ως ομάδα, έχουν φτάσει στο σημείο να διεκδικούν τα πρωτεία στην ιεραρχία του symphonic metal! To επόμενο δισκογραφικό τους βήμα θα αποτελέσει παράλληλα και την μεγαλύτερη τους πρόκληση. Πλέον το κοινό το έχουν κερδίσει, όπως φάνηκε στην προσέλευση που είχαν, καθώς το Floyd ήταν σχεδόν γεμάτο. Ως την επόμενη φορά – Shines bright & True!
Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Cancer Bats: Mark Jansen (Κιθάρα, φωνή), Coen Janssen (Πλήκτρα), Simone Simons (Φωνή), Ariën van Weesenbeek (Τύμπανα), Isaac Delahaye (Κιθάρα), Rob van der Loo (Μπάσο), Asim Searah (Κιθάρα)
Abyss Of Time
The Essence Of Silence
Victims Of Contingency
Unchain Utopia
The Final Lullaby
Fools Of Damnation
The Skeleton Key
Rivers
Code Of Life
The Miner
Encore: