Μου τα είπε και όλα ο Χρήστος την προηγούμενη φορά που μιλήσαμε. Τα είχα γράψει και από μόνος μου με αφορμή τη συγκλονιστική εμφάνιση των SepticFlesh στο Μεξικό. Ήρθαν όλα έδεσαν με την τελευταία τους δουλειά – πρώτη μέσω της Nuclear Blast, “Modern Primitive“.
Nα λοιπον που βρίσκομαι πάλι απέναντι από το πληκτρολόγιο μου να γράφω για τους Septicflesh. Αυτήν τη φορά, θα φτιάξω μία setlist «καριέρας», διαλέγοντας κομμάτια από το σύνολο της εικοσαετούς (και βάλε) τους διαδρομής. Ίσως ακούγεται δύσκολο task, μόνο που δεν είναι. Ένα συγκρότημα με τόσο υλικό – και μάλιστα σπουδαίο- μπορεί να σου δώσει πλήθος επιλογών.
Το «κακό» με τους SepticFlesh είναι ότι μετά την επιστροφή τους το 2007 έχουν κυκλοφορήσει μόνο σπουδαίους δίσκους. Και γιατί είναι αυτό «κακό» σάς ακούω να ρωτάτε. Είναι «κακό» διότι κάνει μερικούς να ξεχνάνε πως και μέχρι το 2003 πάλι το ίδιο έκαναν. Σαφώς η εμπορική εκτόξευση ήρθε από το “Communion” και μετά, αλλά μη νομίζει κανείς ότι οι Αθηναίοι μέχρι τότε ήταν κάποια άσημη μπάντα, τουναντίον.
Ο πρώτος δίσκος τους έρχεται το 1992. Η γνωστή τριάδα βρίσκεται εκεί, στις επάλξεις. Στο μπάσο και τα brutal φωνητικά ακούμε τον Seth Siro Anton (Σπύρος Αντωνίου), σε κιθάρα, πλήκτρα και καθαρά φωνητικά, τον Σωτήρη Βαγενά, ο οποίος εναλλάσσεται/συνοδοιπορεί στα δύο πρώτα με τον Χρήστο Αντωνίου.
Τι κρατάμε από αυτό το κομμάτι; Αρχικά ότι είναι ΑΝΕΞΗΓΗΤΟ πώς ένα κομμάτι που γράφτηκε πριν τριάντα χρόνια να ακούγεται τόσο φρέσκο σήμερα. Δεύτερον, ενώ τίποτα τότε δεν προϊδέαζε για την ηχητική εξέλιξη των Septicflesh μέσα στα χρόνια, πολλά πράγματα του ήχου τους που σήμερα μοιάζουν δεδομένα, ακούγονται για πρώτη φορά.
Σε μια εποχή όπου την ελληνική σκηνή τη χαρακτηρίζει σε μεγάλο βαθμό μία ωμότητα στον ήχο της (και αυτό δεν είναι μομφή), οι Septicflesh κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα από τη στιγμή που δημιουργήθηκαν. Διαφοροποιούνται.
To “Ice Castle” όπως και το “‘Εσοπτρον” συνολικά, έχει στοιχεία πρωτάκουστα για την εγχώρια σκηνή. Καλά, όχι ότι έξω τα έπαιζαν στα δάχτυλα. Βrutal φωνητικά πάνω σε ακουστικά μέρη, εναλλαγές ρυθμών, ψαλμωδίες και μία θεοσκότεινη παραγωγή υπογεγραμμένη από τον Magus Wampyr Daoloth (Γιώργος Ζαχαρόπουλος).
Έχουμε φτάσει αισίως στο 1997 και τον τρίτο τους δίσκο. Ενδεχομένως να είναι και η πρώτη φορά όπου μία σοπράνο συμμετέχει σε δίσκο ελληνικής metal μπάντας. Θα περίμενε κανείς ότι μετά από τέτοια εισαγωγή θα επέλεγα κάποιο κομμάτι με την παρουσία της Natalie Rassoulis, όμως, είμαι άνθρωπος που πάντα τον κερδίζει το riffing. Και στο ομώνυμο “The Ophidian Wheel“, δεν έχουμε απλά καλό riffing, έχουμε εκπληκτικό, υπογεγραμμένο από τον Σωτήρη Βαγενά.
Υποτίθεται ότι είναι λάθος να ξεκινάς παράγραφο με επιφώνημα, οπότε η παρούσα πρόταση είναι η εισαγωγή πριν το επιφώνημα. Ω θεοί, τι κομματάρα είναι αυτή; Το κύριο θέμα που παίζει η κιθάρα, τα καθαρά του Σωτήρη, η μαγική αντίθεση που δημιουργούν τα brutal του Seth; Από όπου και να το πιάσεις, αυτό το album ξεχειλίζει μελωδία και έμπνευση, ίσως το πιο αδικημένο της καριέρας των Septicflesh.
Και να που η τριάδα γίνεται τετράδα! Στους Seth, Σωτήρη Βαγενά και Χρήστο Αντωνίου, έρχεται να προστεθεί στα τύμπανα ο ‘Ακης Καπράνος. Πιο death metal από τους προκατόχους του, χωρίς όμως να παραστρατεί από τις αξίες που έχουν θέσει μέχρι τότε οι Septicflesh. Αρκετά industrial και σε αισθητική και σε ήχο, όλος ο δίσκος – και ιδίως το κομμάτι που έχει επιλεχθεί – διέπεται από έναν φρενήρη ρυθμό. Αυτό που όμως ξεχωρίζει του Septicflesh από όλους όσους έχουν παίξει σε τέτοιο tempo, είναι η έντονη και ξεκάθαρη παρουσία μελωδιών.
H πιο industrial μουσική προσέγγιση του Revolution DNA έρχεται να εξερευνηθεί περαιτέρω στο “Sumerian Daemons“. Στην τετράδα έχουμε νέα προσθήκη, αφού ο George Z (Γιώργος Ταμβακολόγος) αναλαμβάνει τα πλήκτρα. Μιλάμε για έναν μνημειώδη δίσκο που ακροβατεί ανάμεσα σε δέκα διαφορετικά μουσικά είδη και όχι απλώς ισορροπεί, αλλά οριακά ξαπλώνει κιόλας.
Μετά από μία τετραετή παύση, οι Septic Flesh επιστρέφουν ως Septicflesh με έναν ΑΠΙΘΑΝΟ δίσκο. Στην θέση του ‘Ακη συναντούμε τον Φώτη Μπενάρντο και σε αυτήν του George Z, τη φιλαρμονική της Πράγας. Προφανώς το τελευταίο πρόκειται για χιούμορ, απλά ήθελα να καταδείξω τη χαοτική διαφορά στην προσέγγιση της μουσικής τους.
Απείρως πιο κινηματογραφικοί, με κομμάτια γεμάτα εναλλαγές ρυθμών και μελωδιών. Οι Αθηναίοι επανέρχονται μετά από την παύση τους με μία πρωτόγνωρη ορμή. Δεν είναι ότι το “Sangreal” ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα, είναι καθαρά προσωπική επιλογή και νομίζω ότι μπορεί να εξυπηρετήσει άριστα τον ρόλο της «περίληψης».
Έχοντας πια μπει στη δεύτερη εποχή των Septicflesh, η επιλογή κομματιών γίνεται ολοένα και δυσκολότερη. Πλέον οι κυκλοφορίες τους είναι τρομερά στιβαρές και κάθε κομμάτι λέει τη δική του, ξεχωριστή, μοναδική ιστορία. Οι αντιθέσεις που τόσα χρόνια χρόνια χτίζονταν κομμάτι-κομμάτι από τα φωνητικά του Seth και του Σωτήρη, πλέον αποθεώνονται αφού έχουμε τρομακτικές συνθέσεις, ενορχηστρωμένες με «παραδεισένιο» τρόπο.
Συνολικά το Titan μοιάζει σαν μία ταινία τρόμου του Roman Polanski και εδώ επιστρέψτε μου μία κακία. «ΕΤΣΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΥΡΙΟΙ CARACH ANGREN, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!». Θα μπορούσαμε να πούμε ότι σε αυτόν τον δίσκο οι Septicflesh τελειοποιούν τον ήχο τους. Επίσης, βλέπουμε μία διαφοροποίηση στις κιθάρες, οι οποίες σε κάποια σημεία κλίνουν προς το black metal. Πάνε οχτώ χρόνια από όταν πρωτοβγήκε και ακόμα είναι ένα από τα λίγα albums εκείνης της χρονιάς που θυμάμαι τόσο έντονα.
Σε άλλες μπάντες αν έφευγε ο Μπενάρντο μπορεί και να το έκλειναν το μαγαζί. Όμως, πρώτον οι Septicflesh δεν είναι σαν τις άλλες μπάντες και δεύτερον, πήραν τον Krimh.Ίσως το πληρέστερο album τους καλλιτεχνικά. Το εικαστικό, τα videos, η μουσική, όλα εναρμονισμένα κάτω από μία ακραία μα εκλεπτυσμένη αισθητική. Ως άλμπουμ, τι να πούμε, οι Αθηναίοι έχουν κάτσει από το 2007 σε ένα θρόνο και απλά με κάθε τους κυκλοφορία μεγαλώνουν την απόσταση τους από οποιονδήποτε πιστεύει ότι μπορεί να τους «απειλήσει».
Last but not least που λένε και αυτήν την φορά δε θα φλυαρήσω, αφού το έχω ήδη κάνει στο review του album. Θα αρκεστώ μόνο στο εξής που μου είχε πει ο Χρήστος, «Το μήνυμα του album είναι το δίπολο δημιουργίας και καταστροφής. Πιστεύω ότι χρειαζόμαστε μια επανεκκίνηση ώστε να φτιάξουμε έναν κόσμο καλύτερο. Η ζωή είναι ένας κύκλος, η πανδημία θα ξανάρθει, από μας εξαρτάται πώς θα την αντιμετωπίσουμε».