Προτού πιάσω το “Nightmares as Extensions of the Waking State” ας ξεκαθαρίσω κάτι. Θεωρώ την απάτητη κορυφή των Katatonia το “Discouraged Ones“. Σίγουρα λατρεύω και πολλά από τα επόμενά τους, ακόμα και από την πιο πρόσφατη δισκογραφική πορεία τους. Αλλά πάντα όταν θα τα ακούω θα καταλήγω ότι το less is more που προηγείται των prog αναζητήσεών τους με χτυπά καλύτερα.
Έχοντας βγάλει αυτά από τη μέση, βρισκόμαστε σε ένα κομβικό σημείο της ιστορίας του συγκροτήματος. Ο Anders Nyström αποτελεί παρελθόν από το συγκρότημα και τα νέα μέλη καλούνται να αναλάβουν χρέη συνθετών. Είναι λογικό να περιμένουμε μια στροφή στον ήχο τους και μια απομάκρυνση από πολλά σημεία κατατεθέντα τους. Και όταν μιλάμε για τους Katatonia που έχουν κάνει πολλές στροφές, αυτό μπορεί να φανεί ως κάτι απόλυτα φυσιολογικό.
Αυτό που δε μου φάνηκε φυσιολογικό, όμως, όταν πάτησα το play ήταν ότι αυτός θα ήταν ο πιο ambient δίσκος που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής. Όχι, δεν εννοώ ότι ξαφνικά την είδαν γκουρού της ηλεκτρονικής σκηνής. Αντιθέτως απουσιάζει κάτι που στους προηγούμενους δίσκους ήταν λόγος να τους ακούσω: η αίσθηση της μπουνιάς στο στομάχι. Με το έμπα του “Thrice” ναι μεν προσπαθώ να βρω γνώριμα στοιχεία, διακρίνω μια σχεδόν industrial λογική στην κιθάρα και την πίκρα στους στίχους αλλά μετά έρχεται το “The Liquid Eye“. Και αντί να λέω «μας γδάρατε την ψυχούλα» με βρίσκω να αποσυμπιέζομαι. Με μια υποψία πίκρας. Αλλά αυτή τη φορά αντί για ένα σκοτεινό χειμωνιάτικο δωμάτιο με μόνο φως αυτό της τηλεόρασης, στο μυαλό μου βρίσκομαι σε μια βροχερή μεγαλούπολη μελαγχολώντας ενώ κοιτάω έξω από το παράθυρο. Δεν είναι το ίδιο.

Ενδιάμεσα το σχεδόν doom “Wind of No Change“, το ήρεμο prog του “Lilac” και το γλυκόπικρο riff του “Temporal” μου θυμίζουν πως ακόμα Katatonia ακούω. Η θλιμμένη χροιά του Jonas Renkse όσο και να μπερδεύομαι μου θυμίζει ότι κάποια πράγματα θα μείνουν τα ίδια κι ας γυρίσει η Γη ανάποδα. Όμως αυτό που με συγκλονίζει είναι το πόσο chill πίσω από την ψυχρή του θλίψη μοιάζει το “Departure Trails“, όσο urban αλλά ονειρικό ακούγεται. Παρομοίως και το “Warden” με το φως που ξεπροβάλλει στην άκρη του τούνελ του μέσω μιας ηλεκτρονικής μελωδίας. Η επιλογική τριπλέτα των “The Light Which I Bleed“, “Efter Solen” και “In The Event Of” παραδίδει για μια ακόμα φορά πειστήρια θλιμμένης αρτιότητας και ελέγχου αυτής.
Ωστόσο αν έχω μια αντίρρηση σε όλο αυτό είναι πως όσο πάνε και μειώνονται οι εμφανώς «εξώφθαλμες» στιγμές τους. Ότι πρέπει να ψάξω λίγο παραπάνω για να με κρατήσει στα κομμάτια τους. Η ενδοσκόπηση και η παραδοχή του πόνου ήταν πάντα μέρος της εμπειρίας ακρόασης ενός νέου δίσκου των Σουηδών. Όμως αυτή καθίστατο εμφανής και συγκεκριμένη κάποτε.
Η prog νοοτροπία σίγουρα βοηθά πολύ την εξερεύνηση των ορίων της τέχνης και του εαυτού και φέρνει την όποια πρόοδο στον καλλιτέχνη. Και αν και, το ομολογώ, ο δίσκος είναι grower στα αυτιά μου και την ψυχούλα μου, μου λείπει λίγο η αμεσότητα του παρελθόντος. Και ακόμα κι αν ξέρω ότι κάποια στιγμή τον χειμώνα θα το βάλω να παίζει και θα χαζεύω έξω από το παράθυρο δημιουργώντας ένα τέλειο cocooning χαρμολύπης, δε θα το αναζητώ τόσο τακτικά όσο αυτά που αγάπησα. Και αυτό είναι δικό μου πρόβλημα.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: Katatonia
Album: Nightmares as Extensions of the Waking State
Release Date: 06/06/2025
Label: Napalm Records
Genre: Progressive Metal, Gothic Metal
1. Thrice
2. The Liquid Eye
3. Wind of no Change
4. Lilac
5. Temporal
6. Departure Trails
7. Warden
8. The Light Which I Bleed
9. Efter Solen
10. In the Event of
Producer: Jonas Renkse
Katatonia: Jonas Renkse (Φωνή), Nico Elgstrand (Κιθάρα), Niklas Sandin (Μπάσο), Sebastian Svalland (Κιθάρα), Daniel Moilanen (Τύμπανα)
Katatonia (OW) | Facebook | Instagram | X/Twitter | Spotify | YouTube | Bandcamp | Deezer | SoundCloud
Katatonia: Nightmares as Extensions of the Waking State
Ο δίσκος δείχνει μια μπάντα που τολμά να χαράξει νέες κατευθύνσεις, απομακρυνόμενη από την ένταση του παρελθόντος. Η μελωδική μελαγχολία παραμένει οδηγός, ενώ η πειραματική διάθεση προσθέτει βάθος. Δεν είναι άμεσος, αλλά ανταμείβει όσους επιλέξουν να του δώσουν χρόνο.