Rockwave 2023: The Black Keys, Puscifer, Ville Valo, Kishi Bashi, Spektrvm, Frenzee, 08/07/2023 @Terra Vibe | Live Report
Φοίβος Κρομμύδας και Αργύρης Δρόκαλος, με τη Βενετία Βενετιάδη στις φωτογραφίες, μεταφέρουν όσα έγιναν στην 3η μέρα του Rockwave 2023!
Frenzee
Οι ελάχιστοι που παρευρέθηκαν στο Terra Vibe από νωρίς για την 3η μέρα του Rockwave 2023 είχαν την τύχη να δουν μια άκρως αναζωογονητική εμφάνιση από τους Frenzee. Το power trio επιδόθηκε σε ένα καταιγιστικό punk το οποίο χρωστάει πολλά τόσο στη riot grrrl σκηνή και την αγνή επίθεση της όσο και στην κληρονομιά της Δυτικής Ακτής και των Dead Kennedys.
Μικρά σε διάρκεια κομμάτια, αεικίνητη επί σκηνής παρουσία, ευχαριστίες σε όσους κατηφόρισαν για να είναι εκεί στο live τους και για ένα μισάωρο η ντοπαμίνη έφτασε σε άκρως ικανοποιητικά επίπεδα.
Επιπλέον δεν μπορούσε παρά να σε κερδίσει το αγνό “αυτοί είμαστε και όποιος γουστάρει” attitude. Φυσικά αυτό δε συνεπάγεται καμίας έπαρσης αλλά της επίγνωσης του τι θέλουν να κάνουν. Απορώ πως μετά την πρόσφατη εμφάνισή τους στο Bad Tooth, δεν έμειναν μόνο κατεστραμμένα μπετά. (Φοίβος Κρομμύδας)
Για ένα μισάωρο η ντοπαμίνη έφτασε σε άκρως ικανοποιητικά επίπεδα
Θα το πω όπως το σκέφτομαι και πραγματικά το λέω προς τιμήν τους μέσα από την καρδιά μου. Είναι οι Amyl and the Sniffers της Ελλάδας με ένα twist μουσικό στο λίγο πιο punk/metal. Προφανώς δεν έχει να κάνει αυτό με το line up τους αλλά κυρίως με το attitude τους. Και αυτό είναι καλό, πάρα πολύ καλό.Οι Frenzee είναι παιδιά που φαίνεται ότι είναι μουσικάρες, τα δίνουν όλα και κερδίζουν συνέχεια όποιον έρχεται απέναντι τους να τους θαυμάσει.
Είχαν τον κλισέ χαρακτηρισμένο αλλά αληθινό άχαρο ρόλο να παίζουν σε ώρα που θα έπρεπε αν με ρωτάτε να απαγορεύεται δια νόμου στην Ελλάδα αυτή την επόχη, αλλά για μαντέψε.
Δεν τους ένοιαξε καθόλου και πραγματικά μπράβο τους για μια απόδοση που είτε τους βλέπεις σε κλείσιμο δρόμου στο κέντρο της Αθήνας, είτε τους βλέπεις σε μικρο χώρο, είτε τελικά τους βλέπεις όπως τώρα στην τεράστια σκηνή του Terra Vibe, είναι ίδια και τουλάχιστον ηλεκτρισμένη και σε κάνει να θες να τους ξαναδείς.
Έπαιξαν 35 λεπτά, ήμασταν ζεστοί από τον καιρό, μας ανατίναξαν και αυτοί και το μόνο που μένει να πούμε είναι go Frenzee go! (Αργύρης Δρόκαλος)
Spektrvm
Απότομη αλλαγή κλίματος με “μαύρης αισθητικής” μοντέρνο metal. Οι Spectrum έμοιαζαν με πολλά πράγματα που έχουμε ξανακουσει σε διαφορετικές μπάντες και ιδιώματα αλλά σε ένα δικό τους πρίσμα. Ο μοντέρνος, σχεδόν grooveατος ήχος τους μπορεί να φαινόταν κάπως εκτός του γενικότερου κλίματος και κοινού και ο ήχος να μπουκωνε τις κιθάρες αλλά οι ίδιοι δεν έδειξαν να πτοουνται, δίνοντας μια αξιοπρεπή εμφάνιση.
Όσο και να μην είναι ο ήχος τον οποίο απολαμβάνω, οφείλω να τους αναγνωρίσω τόσο τα κοτσια τους όσο και τον επαγγελματισμό τους. Ωστόσο δεν μπορώ να πω ότι μου έμεινε κάτι από τα κομμάτια τους, αλλά αυτό δεν είμαι σίγουρος αν είναι δική τους ευθύνη όσο αποτέλεσμα των συγκυριών. Σε κάποια επόμενη εμφάνιση και κατόπιν βαθύτερης μελέτης, ενδεχομένως να βρω πράγματα τα οποία μου διέφυγαν στη σύντομη εμφάνιση τους. (Φοίβος Κρομμύδας)
Όσο και να μην είναι ο ήχος τον οποίο απολαμβάνω, οφείλω να τους αναγνωρίσω τόσο τα κοτσια τους όσο και τον επαγγελματισμό τους
Παλιά το λέγαμε στο μπάσκετ άκυρο πήδημα, δεν ξέρω τώρα μπορεί να το λέμε travelling something. Εξηγούμε από την αρχη ότι δεν είναι καμία μομφή προς την μπάντα αυτό.
Είναι προς τους διοργανωτές και τις επιλογές τους κάποιες φορές. Το Avenged Sevenfold τύπου metal των Spectvn καμία απολύτως επαφή δεν είχε με αυτό που προηγήθηκε και πόσο μάλλον με αυτό που θα ακολουθούσε. Να πω ότι δεν υπήρχαν άλλες μέρες με metal ή με ελληνικές μπάντες;
Πετάς μέσα στο λιοπύρι κάποια παιδιά που και όσοι έχουν έρθει ανώμαλοι ήδη από κάτω δεν υπάρχουν πολλές πιθανότητες να συνδεθούν με τους καλλιτέχνες. Επίσης κοιτάζοντας τα line up των ημερών σίγουρα θα μπορούσαν να γίνουν ανακατατάξεις, αλλά αν δεν έχεις όλη την εικόνα δεν μπορείς να ξέρεις.
Έπαιξαν καλά τα κομμάτια από το δίσκο τους “Blood for Heaven” ξεχωρίσαμε το “Leviathan”, ήταν ορεξάτοι και επαναλαμβάνω πως αν ήταν σε κάποιο άλλο line up θα είχαν πάρει περισσότερο κόσμο μαζί τους. (Αργύρης Δρόκαλος)
Kishi Bashi
«Οκ, οι Spektrvm πες ότι δεν ταιριάζουν στο ύφος της μέρας, Ο KISHI BASHI ΠΟΥ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΣΧΗΜΑΤΑ ΡΕ ΑΝΘΡΩΠΕ;». Σε αυτή την ερώτηση, το μόνο αντεπιχείρημα ήταν «ΚΑΙ ΠΟΥ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΚΟΥΜΕ;». Γιατί με την εμφάνιση του εκκεντρικού λευκοντυμένου βιολιστή επί σκηνής, η βασική ερώτηση ήταν «Γιατί ο Psy από το Gangnam Style παίζει βιολί;». Και όχι μόνο από μεριάς μου, αλλά από δυο-τρεις παρέες. Τόσο το κοστούμι του όσο και το γυαλί ηλίου αλλά και ο εντελώς χαβαλεδιάρικος χαρακτήρας του συνηγόρησαν στο να γίνει ένας κάποιος χαιρετισμός.
Το μεγαλύτερο, όμως, ερωτηματικό θα ερχόταν με την έναρξη της μουσικής του. Βιολί να παίζει έναν παράξενο ρυθμό σε συνδυασμό με φωνητικά που θυμίζουν yodeling άρχισαν να δημιουργούν απορημένα βλέμματα. Τα οποία με τη σειρά τους μετατρέπονταν σε χαμόγελα και εν συνεχεία οδηγούσαν σε πηγαίο χορό και μια αίσθηση ευφορίας. Ο Bashi αρνείται να πάρει τον εαυτό του στα σοβαρά αλλά η μουσική του είναι πραγματικά μοναδική.
Άλλοτε βυθισμένη σε πιο indie pop αναζητήσεις και άλλοτε θυμίζοντας μια αλλόκοτη εκδοχή γαλλικής μουσικής, κερδίζει με ευκολία ακόμα και τον πιο κατσούφη. Γιατί αν και μπορεί να έχει στίχους που όσο να πεις χτυπάνε στην καρδιά όπως στο I Am The Antichrist To You, μόνο φως προσφέρει. Και οι πειραματισμοί του δεν αποσκοπούν σε καμία απολύτως ελιτίστικη αντιμετώπιση της μουσικής, αλλά σε μια διασκεδαστική εκδοχή αυτού που κάποιοι καπηλεύονται και στηρίζουν την υποτιθέμενη «ανωτερότητά» τους. Ο Emil Beaulieu είχε πει κάποτε πως το noise ως μουσικό ιδίωμα πρέπει να ‘ναι και διασκεδαστικό. Ο Bashi το μετουσιώνει απόλυτα αυτό στην παράξενη pop του. (Φοίβος Κρομμύδας)
Και οι πειραματισμοί του δεν αποσκοπούν σε καμία απολύτως ελιτίστικη αντιμετώπιση της μουσικής, αλλά σε μια διασκεδαστική εκδοχή αυτού που κάποιοι καπηλεύονται και στηρίζουν την υποτιθέμενη «ανωτερότητά» τους
Συνεχίζοντας με τις ακυροσύνες των line up πάμε στο επόμενο όπου πραγματικά και αυτό, όσο ενδιαφέρον και να είχε μουσικά και όσο και να μας έκανε να περάσουμε καλά, δεν μου εβγαλέ καθόλου νόημα. Μάλλον νόημα θα μου έβγαζε αν ήμουν σε ένα φεστιβάλ νέων συγκροτημάτων ή κάποιου δήμου όπου παίζει death metal μαθητικό σχήμα και ακολουθεί ηπειρώτικη παραδοσιακή ομάδα με κρουστά. Επαναφέρω και το παζλ των ημέρων του Rockwave βάζοντας την ημέρα του Robbie Williams στην εξίσωση στην οποία θα ταίριαζε σίγουρα.
Παρόλα αυτά ο multi instrumentalist pop καλλιτέχνης με το βιολί του, τα πλήκτρα και τις λούπες του ήταν τουλάχιστον δροσερός για την ώρα και για την θέση που είχε στην σειρά εμφάνισης. Με το λευκό κουστούμι του, την ροζ βεντάλια του και το μαύρο βιολί του, μια εικόνα μεταξύ Psy και Αλεξάντερ Ρίμπακ, είχε εξαιρετική διάθεση κάτι που ακολουθούσαν και τα μέλη της μπάντας του.
Ξεχώρισε το “I am an Antichrist to you” και τα πιο ανεβαστικά του κομμάτια όπως το “Honeybody” και σε συνδυασμό με την σκιά που είχαμε βρει και το αεράκι που φυσούσε κατά διαστήματα, βοήθησε να πάμε ομαλά και όμορφα στο κυρίως μέρος την ημέρας. Όσο και αν ήταν ανάμεσα σε εντελώς άσχετα acts. (Αργύρης Δρόκαλος)
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Artist: Kishi Bashi
Genre: Indie Pop, Indie Rock
Kishi Bashi: Kishi Bashi (OW) | Facebook | Apple Music | Spotify | YouTube | Twitter | BandsInTown
Ville Valo
Δεν περίμενα ότι θα είχα την ευκαιρία να δω έναν «ήρωα» της πρώιμης εφηβείας μου επί σκηνής. Θεωρούσα ότι το τρένο χάθηκε με τη διάλυση των HIM και πως θα έπρεπε να προχωρήσω με αυτή τη συνθήκη. Όμως η μοίρα με ευνοεί και φροντίζει να μου χαρίσει ό, τι πιο κοντινό υπάρχει σε μια συναυλία των HIM βάσει των τωρινών συνθηκών. Και μόλις το Heartagram με το VV ξεπροβάλλει στο videowall η νοσταλγία ξεκινά ήδη να χτυπά φλέβα. Η δε εμφάνιση του Ville επί σκηνής συνοδεύεται από ιαχές ατόμων ποικίλων ηλικιών. Άνθρωποι της ηλικίας μου, μεγαλύτεροι αλλά και μικρότεροί μου, οι οποίοι ξέρουν ποιος είναι.
Και ο ίδιος χωρίς κανένα τουπέ χαμογελά απέναντι σε αυτό το θέαμα. Ίσως και με μια μικρή συστολή γιατί πάνε χρόνια από τότε που μεσουρανούσε και δεν ξέρει κατά πόσο ο κόσμος τον αγαπάει ακόμα, αυτόν και τη μουσική του. Αλλά από τις πρώτες νότες του Echolocate Your Love φαίνεται πως κάποια πράγματα παραμένουν ως έχουν. Θέση η οποία γιγαντώνεται με το δυνατό sing along στην έναρξη του Poison Girl. Κόσμος γύρω μου να κλαίει, να χορεύει, να μη χάνει στίχο. Ναι, αυτή ήταν η ατμόσφαιρα που θέλαμε από την επιστροφή του αλλοτινού γοτθοπόπ δανδή στα μέρη μας. Και παρά τον ήχο που κάπως έκανε τις κιθάρες να χάνονται, τα υπόλοιπα ήταν στη θέση τους.
Οι μουσικοί που συγκέντρωσε ξέρουν να τιμούν απόλυτα τις solo συνθέσεις του αλλά και αυτές των HIM. Ο δε Valo ακούγεται σχεδόν αγέραστος, αν όχι βελτιωμένος. Και αυτό δεν το λέω ως υπερβάλλων οπαδός, αλλά είναι σαφές πως σε βάθος χρόνου κατάφερε να κατακτήσει στο έπακρον τη φωνητική απόδοση των κομματιών που τον ανέδειξαν. Τα οποία κομμάτια άφηναν τους παρευρισκόμενους να θέλουν κι άλλο.
Κόσμος γύρω μου να κλαίει, να χορεύει, να μη χάνει στίχο. Ναι, αυτή ήταν η ατμόσφαιρα που θέλαμε από την επιστροφή του αλλοτινού γοτθοπόπ δανδή στα μέρη μας
Μοιρασμένο ισόποσα ανάμεσα στο νέο υλικό και τους HIM, σίγουρα δε θα μπορούσε να ικανοποιήσει στο έπακρον σε μια τόσο σύντομη εμφάνιση. Και η αλήθεια είναι ότι θα προτιμούσα κάποιες αλλαγές στο setlist. Αντί για το Saturnine Saturnalia θα προτιμούσα το Loveletting και αντί για το Kiss of Dawn το When Love And Death Embrace ή το Heartbreak Every Moment. Το Heartful of Ghosts από την άλλη ζωντανά αποδείχτηκε σκάλες ανώτερο, το Run Away From The Sun ήταν μια γλυκόπικρη εμπειρία ενώ το Buried Alive By Love η πιο metal στιγμή όλου του set. Να τον ξαναδούμε. Σύντομα. (Φοίβος Κρομμύδας)
Έιναι 1999, είμαι 15 χρονών και δεν με θέλει η συμμαθήτρια μου. Φυσικά και είναι αληθινή η ιστορία μου. Και ευτυχώς υπήρχαν guilty pleasures που έσωσαν την κατάσταση. Αυτά λέγονται Mel C, την πιο αλήτρα από τις Spice Girls με το “I turn to you” και το “Things will never be the same” και οι Him. Ναι, “rock και metal μόνο άκουγα ρε” αλλά αυτά καταπολεμήσαν την καψούρα τότε.
Το Run Away From The Sun ήταν μια γλυκόπικρη εμπειρία ενώ το Buried Alive By Love η πιο metal στιγμή όλου του set
Nostalgia hits like a motherfucker και πλέον τίποτα από τα παραπάνω δεν θεωρώ guilty pleasure αλλά μόνο pleasure. Έτσι είχα τρομερή ανυπομονησία να δω τον Ville Valo και αλήθεια ήταν συγκινητικό να τον βλέπω μπροστά μου να προχωράει τιμώντας και το παρελθόν του και παρουσιάζοντας το μέλλον του.
Βγαίνει με το μαύρο κουστούμι του και την μαύρη τραγιάσκα του, κύριος, ψιθυρίζοντας χαμογελαστά thank you. Η μπάντα είναι τοποθετημένη και έτοιμη σε σχηματισμό pentagram-heartagram και ξεκινάει με το “Echolocate Your Love” από το τελευταίο του album “Neon Noir” για να ακολουθήσει η πρώτη στιγμή ανατριχίλας με το επικό “Poison Girl” και τον κόσμο τριγύρω μου να μπαίνει για τα καλά στο παιχνίδι.
Κόσμος που αντιλαμβανόσουν εύκολα ότι δεν ήταν λίγος αυτός που άμα τον ρωτούσες θα σου έλεγε ότι και οπαδός είναι και η παρουσία του Ville Valo τον παρακίνησε να βρεθεί στο Rockwave. Με ξετρελαίνει που όποτε γυρνάει στα σόλο να δροσιστεί βάζει το μικρόφωνο στην τσέπη και γενικότερα η κίνηση του στην σκηνή είναι αυτή που πρέπει πλέον, χωρίς υπερβολές. Η φωνή του και ο χειρισμός αυτής είναι πιο ώριμος από ποτέ και πρέπει να πω ότι συνολικά ακούγεται και καλύτερος από ποτέ.
Με ξετρελαίνει που όποτε γυρνάει στα σόλο να δροσιστεί βάζει το μικρόφωνο στην τσέπη και γενικότερα η κίνηση του στην σκηνή είναι αυτή που πρέπει πλέον, χωρίς υπερβολές
Μας πηγαίνει μια-μια με τα τραγούδια από VV (φοβερό Neon Noir) σε Him και πίσω με τα κομμάτια των Him να έχουν την τιμητική τους στις αντιδράσεις του κοινού . “Right here in my Arms”, “Join me in Death” (φυσικά κορύφωση έντασης) και προτελευταίο το “Wings of a Butterfly” είναι μερικά από αυτά που τα λες και hit μωρέ. Μου έλειψε προσωπικά το “Funeral of Hearts” αλλά ας μην γκρινίαξω τώρα, θα γκρινιάξω μετά που θα αναφερθώ γενικά στον χρόνο που είχαν όλοι στην σκηνή.
Τραγούδι, χορός, χαμόγελα και συγκίνηση είναι παντού γύρω μου με τον Ville Valo να μας λέει ότι είμαστε το ίδιο όμορφοι με παλιότερα για να λάβει ένα κόκκινο τριαντάφυλλο από μια θαυμάστρια/φίλη και το set να κλείνει με το “Saturnine Saturnalia” και αυτον να μας χαιρετάει μέχρι την επόμενη φορά.
Πολλά αλλάζουν στον χρόνο. Δεν αλλάζει η ουσία της αγάπης και επειδή ο Ville Valo το γνωρίζει καλά, γνωρίζει και το τι σημαίνει να μένει κάτι ζωντανό στην πάροδο του χρόνου και τον ευχαριστούμε γι’αυτό. (Αργύρης Δρόκαλος)
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Artist: Ville Valo
Genre: Gothic Rock
Zener Solitaire
Echolocate Your Love
Poison Girl (HIM song)
The Foreverlost
Right Here in My Arms (HIM song)
Run Away From the Sun
Buried Alive by Love (HIM song)
Heartful of Ghosts
Join Me in Death (HIM song)
Neon Noir
The Kiss of Dawn (HIM song)
Salute the Sanguine
Wings of a Butterfly (HIM song)
Saturnine Saturnalia
Ville Valo: Ville Hermani Valo (Φωνή)
Touring Musicians: Mikko Virta (Κιθάρα), Sampo Sundström (Κιθάρα), Juho Vehmanen (Μπάσο), Risto Rikala (Τύμπανα)
Puscifer
Άχαστο. Η λέξη που αντικατοπτρίζει την παρουσία των Puscifer σε κάποιο φεστιβάλ της χώρας μας. Έχοντας πάντα στο μυαλό ότι με κάθε τι που καταπιάνεται ο Maynard James Keenan (Tool, A Perfect Circle, Puscifer) έχει να πει κάτι πέρα και πάνω από τα τετριμμένα και απλοϊκά του ανθρώπινου νου και φάσματος.
Φρόντισε να μας το δείξει με το 3λεπτο countdown installation πριν καν βγουν στην σκηνή που πραγματικά κοίταξα το ρολόι και έγραφε ακριβώς 20:57 όταν ξεκίνησε αυτό (21:00 ήταν η προγραμματισμένη ώρα έναρξης τους). 3, 2, 1 και οι Puscifer είναι στην σκηνή με ένα εκπληκτικό σόου από πλευράς φώτων, όλοι τους με μια περιβολή μεταξύ Trump και secret agents και τον Maynard με την Carina Round να στέκονται προσοχή και να ερμηνεύουν με το περίεργο stand μικροφώνου που έδενε στις μέσες τους.
“Όχι. Δεν είμαστε κυβερνητικό agency που ψάχνει εξωγήινες μορφές ζωής, μην το διανοηθείτε αυτό. Είμαστε απλά μια rock n roll μπάντα που παίζει rock n roll τραγούδια.” Και ψιθυρίζοντας στην Carina, δείχνοντας στο κοινό και ψάχνοντας εξωγήινους “Δες αυτόν εκεί και αυτήν εκεί πέρα!”.
3, 2, 1 και οι Puscifer είναι στην σκηνή με ένα εκπληκτικό σόου από πλευράς φώτων, όλοι τους με μια περιβολή μεταξύ Trump και secret agents
Σκηνοθετημένο και δουλεμένο στην εντέλεια κάθε δευτερόλεπτο και κάθε κίνηση, με απαραίτητους αυτοσχεδιασμούς χωρίς όμως να παρεκκλίνουν από το concept, ένα ολοκληρωμένο εκπληκτικό show με χορό, φώτα, laser, visuals, video, μουσική, άρτια τεχνικά παιγμένα τα κομμάτια και εδώ να σταθώ στον τέλειο ήχο. Σπάνια μπορείς να το πεις αυτό αλλά πραγματικά μιλάμε για ήχο στουντιακό σε επίπεδο να απορείς να είναι live όλο αυτό. Ναι ήταν. Ήχος και ερμηνεία που σε τραγούδια όπως το “Horizons” ήταν απλά συγκλονιστικά.
Μια μπάντα με ουσία και τρολάρισμα, που εξέλιξε την πλοκή κατά την διάρκεια του set με τους εξωγήινους να εμφανίζονται κάποια στιγμή, να τσιμπάνε τον Maynard με φωτόσπαθα στον ποπό και αυτός μετά να παίρνει ένα ο ίδιος και να τους κυνηγάει να τους περιλάβει (ναι καλά διαβάζετε).
Φοβερό “Conditions of my Parole” που ίσως ήταν και το γνωστότερο στο κοινό τραγούδι τους αν κρίνω από τις αντιδράσεις και επικό κλείσιμο με το “Remedy” όπου μπάντα, κοινό και εξωγήινοι έχουμε γίνει ένα, με έναν εξωγήινο να μας βάζει να κάνουμε ότι θέλει (παλαμάκια, χέρια δεξιά αριστερά κτλ).
Επικό κλείσιμο με το “Remedy” όπου μπάντα, κοινό και εξωγήινοι έχουμε γίνει ένα
Απίστευτο show, που είναι φανερό το πόσο έχουν δουλέψει γι’ αυτό από την παραγωγή μέχρι την εκτέλεση, με αδιανόητα standards σε αυτά που παίζουν, κάτι που περιμένεις όταν εμπλέκεται ο Maynard σε αυτό.
Γενικά μόνο όσοι ήταν εκεί μπορούν ίσως να καταλάβουν και λέω ίσως γιατί ακόμα και αρκετοί που ήταν εκεί (ένα πολυποίκιλο μάλιστα κοινό) δεν είμαι σίγουρος αν καταλάβανε ακριβώς τι τους βρήκε. Κάτι που φαινομενικά είναι εύκολο αλλά έχει δυσκολίες να χωνέψεις όλα αυτά που γίνονται από τους Puscifer.
Απίστευτο show, που είναι φανερό το πόσο έχουν δουλέψει γι’ αυτό από την παραγωγή μέχρι την εκτέλεση
Φάνηκε όμως να συνεπαίρνουν το Terra Vibe και να το πηγαίνουν σε άλλα σύμπαντα, αυτά που με χιούμορ, ή που και με όχι τόσο χιούμορ, ψάχνουν. Το τρίτο παιδί του Maynard λοιπόν, που κρίνοντας από τις φάτσες που έβλεπα γύρω μου, σε αυτό το μέρος θα το συζητάμε πλέον συχνότερα. Ξεκάθαρα ένα από τα καλύτερα live της χρονιάς και όχι μόνο για μένα. (Αργύρης Δρόκαλος)
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Artist: Puscifer
Genre: Experimental Rock
Fake Affront
Postulous
UPGrade
The Underwhelming
Horizons
Momma Sed
Bullet Train to Iowa
Man Overboard
Flippant
Conditions of My Parole
The Remedy
Puscifer: Maynard James Keenan (Φωνή), Carina Round (Φωνή, κιθάρα, κρουστά, πλήκτρα), Mat Mitchell (Κιθάρα, μπάσο, πλήκτρα, synths, παραγωγή)
Touring Musicians: Greg Edwards (Μπάσο), Gunnar Olsen (Τύμπανα, programming)
The Black Keys
Αντικειμενικά μιλώντας, λίγοι μπορούν να τιμήσουν τον retro ήχο όπως οι Black Keys. Και αυτό γιατί πρωτίστως οι ίδιοι δείχνουν να το απολαμβάνουν και να το τιμούν σαν έφηβοι που παίζουν σε προβάδικο. Ένα δίδυμο το οποίο, αν και συνοδεύεται από τέσσερις εκπληκτικούς μουσικούς παραμένει δεμένο όσο λίγα επί σκηνής. Και ο κόσμος το αναγνωρίζει. Όπως και τα μέλη της μπάντας τα οποία στέκονται όπισθεν του Dan Auerbach και του Patrick Carney με σεμνότητα και αφοσίωση.
Από τη λιτή εμφάνισή τους επί σκηνής μέχρι το κλείσιμο με το Lonely Boy, η μπάντα από το Ohio έδειξε πως μεταφράζεται η κληρονομιά των blues και του garage rock στην ψηφιακή εποχή χωρίς να φαίνεται δήθεν και βεβιασμένο. Μέχρι και το καλώδιο της κιθάρας του Dan Auerbach μαρτυρούσε πως τιμά τον κανόνα «αν είναι να το κάνεις, go all the way». Και από το I Got Mine με την καθολική συμμετοχή του κόσμου φάνηκε πως δικαίως έχουν φτάσει στο σημείο να είναι headliners σε φεστιβάλ ανά την υφήλιο.
Υπήρξαν και αγνά συγκινητικές στιγμές όπως το Weight Of Love ή τη γεμάτη σεβασμό διασκευή στο Have Love, Will Travel του Richard Berry ενώ ο ενθουσιασμός του κοινού στην εισαγωγή του Howlin’ For You πρέπει να έγινε αντιληπτός μέχρι τη Χαλκίδα. Η οποία μπορεί να άκουσε τις ιαχές των οπαδών των Black Keys αλλά δεν είδε τα εκπληκτικά visuals με τα πολυκάμερα πλάνα της μπάντας ή τις πιο ψυχεδελικές στιγμές.
Υπήρξαν και αγνά συγκινητικές στιγμές όπως το Weight Of Love ή τη γεμάτη σεβασμό διασκευή στο Have Love, Will Travel
Κλείνοντας, δεν μπορώ να μην αναφερθώ σε μια μικρή λεπτομέρεια αλλά ακόμα και να μην κερδίσει κάποιον η μουσική των Black Keys, οφείλει να υποκλιθεί στο μεγαλείο του δεύτερου κιθαρίστα και του μπασίστα που συνοδεύουν το δίδυμο. Ο πρώτος θυμίζει ένα αμάλγαμα του Jerry Garcia και του Dude από το The Big Lebowski ενώ ο δεύτερος θύμιζε τον Kurt Russell στο The Thing. Ναι, δεν είναι σχετικό με την εμφάνιση καθεαυτή αλλά τι να κάνουμε; Έπρεπε να τονιστεί. Η ζωή είναι σκληρή κι ο μπακλαβάς γωνία. (Φοίβος Κρομμύδας)
We are The Black Keys from Akron, Ohio. Όταν μπαίνουν με “I got mine” και “Gold on the Ceiling” με πάθος και όρεξη, καταλαβαίνεις ότι θα πάει καλά. Throwback οχτώ χρόνια πριν, στο ίδιο μέρος. Τότε που πολύ κουβέντα έγινε για την εμφάνιση τους. Εγώ πάλι ήμουν από αυτούς που έλεγαν ότι ήταν ένα καλό live, με κομμάτια από όλες τις εποχές τους, κάτι που μου άρεσε ιδιαίτερα τότε. Χαρακτηρίστηκαν άνευροι, κάτι που μπορεί να είχε μείνει σαν εντύπωση, προσωπικά απλά θεωρούσα πως ήταν υπερβολικός χαρακτηρισμός. Ο κόσμος ήταν υπερπολλαπλάσιος από φέτος, που μας δείχνει ότι τότε ο κύριος όγκος του κόσμου δεν ήταν fans της μπάντας, αλλά fans του “Lonely Boy” και της πιο mainstream πλευράς τους.
Τα χρόνια έχουν περάσει, η σκόνη έχει κάτσει και αυτή την φορά ο Dan Auerbach είναι ορεξάτος, εκφραστικότατος και φουλ επικοινωνιακός για τα δεδομένα του. Κάπου εδώ σταματάω και τις όποιες συγκρίσεις και πάω στην ουσία.
Όταν μπαίνουν με “I got mine” και “Gold on the Ceiling” με πάθος και όρεξη, καταλαβαίνεις ότι θα πάει καλά
Μικρά προβληματάκια στο ήχο κυρίως από τα fuzz και την μπότα που μπούκωναν λύθηκαν γρήγορα (είχαμε ακούσει και τον κρύσταλλινο ήχο πριν από Puscifer και μας φάνηκε κάπως πανάθεμα μας) και οι μουσικοί που βρίσκονταν στην πίσω γραμμή βοηθούσαν σε μεγάλο βαθμό στο να έχουμε καλό συνολικά ηχητικό αποτέλεσμα.
Στο video wall πίσω τους είχαν είτε τους εαυτούς τους live από multi cam που είχαν τοποθετήσει τριγύρω τους (εξαιρετικό εύρημα) ή είχαν κυρίως vintage, visuals που ταίριαζαν με τα κομμάτια και δημιουργούσαν ένα ολοκληρωμένο οπτικοακουστικό αποτέλεσμα. Προφανώς τα παλαιότερα κομμάτια αύξαναν την κίνηση και τις αντιδράσεις του κοινού αλλά στο “Weight of Love” αυτό άλλαξε με το “Howlin for you” να είναι έναυσμα για μεγαλύτερη συμμετοχή.
“She’s Long Gone” για το πρώτο κλείσιμο, μέχρι να ξαναβγεί ο Dan και να αποθεώσει την εμφάνιση με τα θρυλικά πια “Little Black Submarines” και “Lonely Boy”
Όπως προείπα, δεν μπορείς να πεις ότι η προσέλευση ήταν μεγάλη, οπότε αυτό δημιουργούσε χώρο για χορό με τους The Black Keys να είναι σε καλή φόρμα και να βοηθάνε σε αυτό. “She’s Long Gone” για το πρώτο κλείσιμο, μέχρι να ξαναβγεί ο Dan και να αποθεώσει την εμφάνιση με τα θρυλικά πια “Little Black Submarines” και “Lonely Boy” όπου ο κόσμος χόρεψε σε όποιο σημείο και να βρισκόταν.
Για κάποιο λόγο από την ανακοίνωση του ονόματος των The Black Keys ως headliners του Rockwave είχα ακριβώς στο νου μου αυτού που συνέβη τελικά. Λιγότερος κόσμος καθώς δεν είναι τόσο εμπορικοί όσο 10 χρόνια πριν (βοήθησε βέβαια αυτό καθώς δεν είχαμε ταλαιπωρίες made in Malakasa), καλύτερη απόδοση και εμφάνιση από την προηγούμενη τους φορά. Είναι αυτός και ο λόγος που συνέχισα να στηρίζω την αξία τους και θα συνεχίσω και στο μέλλον. Επίσης πάντα θα στηρίζω και το γεγονός ότι θα άλλαζα κάθε “Lonely Boy” τους (μια χαρά κομμάτι είναι, μην παρεξηγιέστε) για να έβλεπα τους δυο τους, μόνους σε ένα μπαρ με χωρητικότητα 80 ατόμων για ένα βράδυ με ουίσκι και χωρίς περιορισμό χρόνου.
“Θα έδινα πολλά για να ζήσω ένα live των The Black Keys σε ένα μπαρ με 80 άτομα, με ουίσκι και χωρίς περιορισμό χρόνου”
Κλείνοντας και μιας που αναφερθήκαμε στον χρόνο, όλα κυλήσαν βάση προγράμματος, αλλά νομίζω ότι η διάρκεια των set των τριών μεγάλων ονομάτων ήταν μικρή. Σχεδόν μια ώρα για VV, Puscifer και μια ώρα και κάτι ψιλά οι The Black Keys. Προφανώς δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν είναι θέμα της διοργάνωσης, των παραγωγών ή των ίδιων των μπαντών και των προγραμμάτων τους, αλλά οφείλω να πω ότι μου φάνηκε περιορισμένη. Ίσως είναι ότι γούσταρα και τα τρία acts και αυτό είναι που θα κρατήσω στο τέλος. (Αργύρης Δρόκαλος)
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Artist: The Black Keys
Genre: Garage Rock, Blues Rock, Punk Blues, Indie Rock
I Got Mine
Gold on the Ceiling
Your Touch
It Ain′t Over
Tighten Up
Have Love, Will Travel (Richard Berry cover)
Everlasting Light
Next Girl
Lo/Hi
Heavy Soul
Weight of Love
Howlin’ for You
Fever
Your Team Is Looking Good
She’s Long Gone
Little Black Submarines
Lonely Boy
The Black Keys: Dan Auerbach (Φωνή, κιθάρα, μπάσο, πλήκτρα), Patrick Carney (Τύμπανα, κρουστά)
Touring Musicians: Andy Gabbard (Κιθάρα, φωνή), Zach Gabbard (Μπάσο, φωνή), Steve Marion (Κιθάρα)
The Black Keys: The Black Keys (OW) | Facebook | Instagram | Spotify | YouTube | Twitter | Apple Music