Η διαδικασία αναπόλησης θρυλικών έργων τέχνης ελλοχεύει τρομερούς κινδύνους. Πώς αισθάνεσαι όταν συνειδητοποιείς ότι το “Rust In Peace” των Megadeth έχει “πατήσει” τις τρεις δεκαετίες και προχωράει ακάθεκτο; Όπως αισθάνεσαι όταν συνειδητοποιείς ότι έφτασες κι εσύ τα 30+ και συνεχίζεις… ακάθεκτος; Το θρυλικό αυτό album δεν αποτελεί απλώς μια κορυφαία κυκλοφορία για τον Dave Mustaine και την μπάντα του. Είναι ένας ογκόλιθος του metal, ο οποίος όσο “γερνάει”, τόσο πιο ωραίος ακούγεται. Κάθε 24η Σεπτεμβρίου, η υπενθύμιση αυτή επιστρέφει για να μας θυμίσει το μεγαλείο των Megadeth.
Το 1989 βρίσκει το συμπαθή Dave Mustaine έτοιμο για απολύσεις (ως συνήθως). Ο ντράμερ της μπάντας Chuck Behler αντικαταστάθηκε από τον τεχνικό ντραμς των Megadeth εκείνη την περίοδο, Nick Menza. Λογική επιλογή θα πει κανείς, μια που ο Nick ήξερε ήδη το πρόγραμμα και είχε κάνει καναδυό αντικαταστάσεις του Behler. Άρα ντράμερ βρέθηκε.
Φυσικά απολύθηκε και ο κιθαρίστας, Jeff Young. Και ο λόγος ήταν μία γυναίκα. Φήμες λένε ότι ο Young κόρταρε το κορίτσι του Dave, κάτι που δεν άρεσε στον τελευταίο. Έχοντας το πάνω χέρι, τον έστειλε με συνοπτικές διαδικασίες. Για την ιστορία απλώς, να αναφέρουμε ότι ο Young διέψευσε αυτές τις φήμες και καθάρισε το κούτελό του.
Και έτσι ολοκληρώθηκε το πιο επιτυχημένο line-up στην ιστορία των Megadeth και βγήκε το “Rust in Peace”
Η μπάντα, λοιπόν, ήταν συμπληρωμένη κατά τα 3/4. Απέμενε πια να βρεθεί κιθαρίστας. Και ο φίλος μας ο Dave, όντας νηφάλιος για πρώτη φορά μετά από δέκα χρόνια, ξεκινάει την αναζήτησή του. Η αποχή του από τις ουσίες φάνηκε να λειτούργησε, καθώς οι υποψήφιοι ήταν διαμάντια. Άλλοι ακατέργαστα και άλλοι υπό επεξεργασία.
Για παράδειγμα, ο Dimebag Darrel, πριν ακόμα οι Pantera κυκλοφορήσουν το “Cowboys from Hell”. Δεν εγκρίθηκε, καθώς ζήτησε να προσληφθεί και ο αδερφός του, Vinnie Paul, ως ντράμερ. Μα η προκήρυξη έλεγε μόνο για κιθαρίστα. Στη συνέχεια, ο Criss Oliva αρνήθηκε τη θέση. Έχοντας κυκλοφορήσει ήδη το “Hall of the Mountain King” και εν μέσω ηχογραφήσεων του “Gutter Ballet”, οι Savatage αποτελούσαν την προτεραιότητά του. Ο Jeff Waters, επίσης, για αντίστοιχο λόγο. Όχι για τους Savatage, αυτός είχε προτεραιότητα τους Annihilator. Ο Jeff Loomis – προ Nevermore – κρίθηκε ότι ήταν αρκετά νέος για μια τέτοια θέση. Τόσο νέος, που ίσως να μην πρόλαβε καν το senior prom.
Η αλήθεια είναι ότι δουλειά γινόταν, όπως δείχνει η ιστορία, γιατί το μάτι του Dave έκοβε. Μην ξεχνάμε ότι στη συνέχεια πέρασαν δυνατά κιθαριστικά ονόματα από τις τάξεις της μπάντας. Ενδεικτικά, οι Al Pitrelli, Chris Broderick και τώρα ο Kiko Loureiro, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.
Ο κλήρος τότε έπεσε στο Marty (Μάρτη) Friedman, ο οποίος ήρθε σε επαφή με τον Dave μέσω του Ron Laffitte, στελέχους της Capitol. Στην Capitol άνηκαν οι Megadeth για πολλά χρόνια. Ο Laffitte άκουσε μια solo δουλειά (“Dragon’s Kiss”) του Friedman και έτσι έφερε τις δύο πλευρές σε επαφή. Τι παρατηρούμε εδώ πέρα; Ότι κάποτε τα στελέχη των δισκογραφικών άκουγαν μουσική. Αυτά, πάμε παρακάτω.
Οι ηχογραφήσεις του Rust in Peace έδωσαν υλικό και για το “Rusted Pieces”, ένα home video/documentary που κυκλοφόρησε το 1991
Έτσι ολοκληρώθηκε το πιο επιτυχημένο line-up στην ιστορία των Megadeth και βγήκε το “Rust in Peace”. Τέλος αφιερώματος. Ε, τι άλλο να γράψω; Αφού τα ξέρουμε. Βγήκε ο μεγαλύτερος δίσκος της δεκαετίας του ‘90. Ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου, αρχαίου και νέου. Κι όχι μόνο του Νέου Κόσμου αλλά και της Νέας Σμύρνης, δείγμα του ότι η καλή μουσική δε γνωρίζει σύνορα.
Τέλος πάντων, ας πούμε καναδυό κουβέντες ακόμα, γιατί κρίμα είναι, χρόνος υπάρχει. Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων, κάποιος διάολος θα έσπασε το ποδάρι του, και η μπάντα έμεινε για πρώτη φορά νηφάλια. Πράγμα που δεν προκαλεί καμία εντύπωση, γιατί ως γνωστόν Dave Mustaine και νηφαλιότητα, ειδικά λίγο πριν από εκείνη την εποχή, ήταν δύο έννοιες ταυτόσημες. Dave “Sober” Mustaine ήθελε να τον φωνάζουν, και αυτό σίγουρα δεν είναι κάτι που έβγαλα από το μυαλό μου. Το έδειχναν τα πεπραγμένα του.
Μάλιστα, μιλώντας με ντοκουμέντα, χαρακτηριστικό παράδειγμα των παραπάνω αποτελεί το γεγονός ότι ο τεράστιος Mike Clink είναι ο πρώτος παραγωγός που έκανε δίσκο των Megadeth και δεν απολύθηκε κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων! Dave Mustaine = επαγγελματισμός. Βέβαια, ίσως έπαιξε ρόλο το ότι, σύμφωνα με τον Mustaine, ο δίσκος στην πραγματικότητα δεν έγινε με τον Clink! Το γεγονός, ότι είχε επικεντρωθεί περισσότερο στα δύο “Use Your Illusion” των Guns ‘n’ Roses, μάλλον ήταν κομβικό στο να μην τον διώξει.
Στο “Rust in Peace” η ειρωνεία και η ξινίλα που αποπνέει η φωνούλα τού, πάντα γλυκύτατου, Mustaine είναι στα καλύτερα χειρότερά της
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς εύκολα να απολύσεις κάποιον, ο οποίος δε δουλεύει για εσένα. Βέβαια, εικάζω ότι δεν ήθελε κιόλας να τον απολύσει, καθώς ήταν αρκετά μούρη σαν παραγωγός. Και πόσω μάλλον, έχοντας ήδη κυκλοφορήσει, μεταξύ άλλων, τα “Appetite for Destruction” των Guns και το “Strangers in the Night” των UFO. Οπότε, όπως λέει ο Dave, η παραγωγή έγινε από το ίδιο και τον Max Norman, ο οποίος μίξαρε και το δίσκο.
Για την ιστορία να πούμε, ότι ο Max ανέλαβε την παραγωγή του επόμενου έπους των Megadeth, “Countdown to Extinction”. Άλλη δισκάρα από ‘κει. Αλλά δε θα επεκταθώ. Οι ηχογραφήσεις του Rust in Peace έδωσαν υλικό και για το “Rusted Pieces”, ένα home video/documentary που κυκλοφόρησε το 1991 και περιέχει έξι μουσικά βίντεο και μία συνέντευξη του σχήματος.
Το εξώφυλλο του Rust in Peace επιμελήθηκε ο Ed Repka, για τον οποίο είχα μία θεωρία ότι είναι πατέρας του παλιού σέντερ μπακ της Φιορεντίνα, Tomas Repka. Η θεωρία αυτή δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ, αλλά ούτε διαψεύστηκε! Από καμία από τις δύο πλευρές. Τροφή για σκέψη θα πω εγώ. Τέλος πάντων, στο εξώφυλλο απεικονίζεται η μασκότ των Megadeth, Vic Rattlehead, μαζί με τους αρχηγούς των κρατών των μεγάλων δυνάμεων της εποχής (Ιαπωνία, Μεγάλη Βρετανία, Δυτική Γερμανία, Η.Π.Α., Σοβιετική Ένωση), όπου όλοι μαζί εξετάζουν το σώμα ενός εξωγήινου πλάσματος.
Θέμα σίγουρα αρκετά αρεστό στον Dave Mustaine, που ψοφάει για θεωρίες συνωμοσίας σχετικές με UFO (όχι την μπάντα), κάτι που φαίνεται και στο στιχουργικό μέρος του δίσκου (“Hangar 18”). Κλείνοντας με τα του εξωφύλλου να πούμε ότι ο Ed Repka, εκτός από κάποια άλμπουμ των Megadeth, έχει επιμεληθεί πάρα πολλά εξώφυλλα διαφόρων μπαντών, όπως των Death, NOFX, Venom αλλά και των Ελλήνων, Suicidal Angels.
Όλα αυτά, λοιπόν, σε συνδυασμό με τους καυστικούς στίχους του ποιητή, συνέθεσαν ένα εκρηκτικό μείγμα που έσκασε στο χώρο εκκωφαντικά
Για να επανέλθουμε στο στιχουργικό κομμάτι, τα θέματα, με τα οποία καταπιάνεται ο ποιητής, είναι στανταράκι Dave Mustaine. Θρησκεία, πολιτική, πόλεμοι και φυσικά το “αγαπημένο” του θέμα, οι καταχρήσεις αλκοόλ και ναρκωτικών. Ιντριγκαδόρικα θέματα, όπως και να το κάνεις.
Στο μουσικό του θέματος, τα κομμάτια είναι όλα ένα κι ένα. Ταχύτητα, ριφάρες, ντραμάρες, σολάρες και γενικά μακελειό! Η ειρωνεία και η ξινίλα που αποπνέει η φωνούλα τού, πάντα γλυκύτατου, Dave στα καλύτερα χειρότερά της. Δεν έχω κάνει λάθος, αυτό ακριβώς εννοώ. Ακρως ειρωνική και ξινή ερμηνεία και οριακά εριστική. Ό,τι πρέπει γι’ αυτά τα κομμάτια, γιατί ας μιλήσουμε χωρίς φόβο και πάθος, το φωνητικό σκέλος δεν είναι το δυνατό του σημείο. Dave μου, σ’ αγαπάω – σ’ εκτιμάω, αλλά οι αλήθειες να λέγονται.
Όλα αυτά, λοιπόν, σε συνδυασμό με τους καυστικούς στίχους, συνέθεσαν ένα εκρηκτικό μείγμα που έσκασε στο χώρο τόσο εκκωφαντικά, όπως η εναρκτήρια ριφάρα του “Holy Wars”. Δεν υπάρχει λόγος να εστιάσουμε σε κάθε κομμάτι ξεχωριστά. Τι να πούμε; Ότι οι κιθάρες είναι κοφτερές, τα ντραμς είναι οδοστρωτήρας και τα φωνητικά τουρσί; Αυτά έχουν ειπωθεί και γραφτεί πολλάκις. Ούτε θα ασχοληθούμε με το αν είχε υποψηφιότητες για Grammy, πόσες είχε, πόσες κέρδισε και ούτω καθεξής. Ο δίσκος συνολικά είναι πολύ παραπάνω απ’ αυτά.
Γενικά, είναι ένας δίσκος-masterpiece, όχι μόνο για το speed/thrash ιδίωμα στο οποίο, τυπικά, υπάγεται, αλλά για όλη τη μέταλ μουσική. Πολλά επίπεδα πάνω από το προηγούμενο “So Far, So Good… So What!”, εντελώς διαφορετικό από το επόμενο, εξίσου δισκάρα θα πω εγώ, “Countdown to Extinction”.
Σηματοδότησε την τεράστια πορεία των Megadeth στα ‘90s, που με την ίδια σύνθεση κυκλοφόρησαν τη μία δισκάρα μετά την άλλη
Η σημαντικότητα, που έχει αυτός ο δίσκος, φαίνεται και από το ότι για τον εορτασμό των είκοσι χρόνων από την κυκλοφορία του (2010), οι Megadeth πραγματοποίησαν μία περιοδεία 22 εμφανίσεων στις Η.Π.Α., όπου έπαιζαν ζωντανά ολόκληρο αυτό το επικών διαστάσεων πόνημα, και φυσικά κυκλοφόρησαν το αντίστοιχο live album με τον ευφάνταστο τίτλο, “Rust in Peace Live”.
Η ένσταση που έχω σχετικά με αυτή τη live κυκλοφορία είναι ότι δεν έγινε με το ιδανικό line-up. Σίγουρα θα προτιμούσα να έβλεπα το βίντεο του δίσκου με τη σύνθεση από την οποία ηχογραφήθηκε ή έστω με την τωρινή, με Dirk Verbeuren και Kiko Loureiro σε τύμπανα και κιθάρα αντίστοιχα, αλλά δε βαριέσαι; Είναι τόσο τεράστιος δίσκος, που όλα αυτά είναι μηδαμινά. Και φυσικά, σηματοδότησε την τεράστια πορεία των Megadeth στα ‘90s που με την ίδια σύνθεση κυκλοφόρησαν τη μία δισκάρα μετά την άλλη. Αντε, για να μην ιντρικάρω πολύ θα πω μέχρι το 1997 και την κυκλοφορία του “Cryptic Writings”. Αυτά!